ข้ามภพมามีสามีพิการและลูกอีกสองคน 1

ร่างกายของเธอหนักอึ้งอย่างที่ไม่ควรเป็น ต่อให้ชุดยีนส์

ว่ายน้ำก็ไม่สมควรหนักขนาดนี้ หรือเป็นเพราะอาการบาดเจ็บของเธอ จางหยู่เสวียนกลั้นใจตะเกียกตะกายขึ้นจากน้ำ อากาศที่ใกล้หมดทำให้เธอหวงแหนอากาศอันน้อยนิดที่มีจนแสบคอ

หลังโผล่พ้นขึ้นมาเหนือน้ำเธอก็แทบคลานขึ้นฝั่งไม่ไหว

เสียงอื้ออึงของกลุ่มคนตรงหน้าดังแทรกกันไปมาจนเธอจับใจความไม่ได้ เธอปาดน้ำหูน้ำตาที่ไหลทะลักเพราะความทรมานเมื่อครู่ออกก่อนตั้งสติ และได้รู้แล้วว่าทำไมการขึ้นจากน้ำมันยากเย็น เพราะเสื้อผ้าที่เธอสวมมีหลายชั้นมาก แต่มันไม่ใช่ความผิดปกติอะไรเลยเพราะทุกคนที่ชี้หน้าเธออยู่ก็แต่งกายแบบเดียวกัน

นี่ฉันอยู่ที่ไหน!?

จางหยู่เสวียนเอื้อมมือไปแตะหลังตัวเองโดยพลัน แล้วก็ต้องประหลาดใจเมื่อแผลที่โดนยิงหายไปราวกับไม่เคยมีมาก่อน ยังไม่ทันคิดอะไรไปมากกว่านี้ เสียงของผู้คนก็ดึงความสนใจของเธอไป

"แบบนี้เรียกกรรมตามสนองหรือเปล่า"

"แค่พลาดแหละน่า แม่นางซวี่ก็จริง ๆ เลย สามีไม่ได้สนใจจางหยู่เสวียนแท้ๆ"

"ใครจะทนได้เล่า นางหน้าด้านเสียขนาดนี้ สามีไม่เล่นด้วย

ใช่ว่าจะปล่อยผ่านได้"

จางหยู่เสวียน? จางหยู่เสวียนไหนนะ?

"นางทำตัวแบบนี้ไม่เลิก ฟ้าไม่ผ่านางสักทีเล่า ยั่วยวนสามีคนอื่นทั้งที่ตัวเองมีสามีอยู่แล้ว ใช้ได้ที่ไหน"

ที่ว่าก็ไม่ผิด แต่เธอไม่ได้เป็นคนทำเสียหน่อย

"ลงไม้ลงมือถึงขั้นตกน้ำตกท่า ซวี่หว่านถิงคงโมโหไม่น้อย"

เธอยังไม่ทันแก้ต่าง พลันความทรงจำหลากหลายก็หลั่งไหลเข้ามาจนเธอเวียนหัว ตัวเซไปด้านข้างอีกรอบ สตรีนางนี้มีชื่อเดียวกับเธอ มีสามีและบุตรอายุน้อยสองคน แต่กลับทำตัวไร้ยางไปเกี้ยวคนมีภรรยาแล้ว ทั้งตัวเธอยังไม่ไว้หน้าสามีตัวเองอีก พฤติกรรมร่ำลือ

ยิ่งกว่าผีพนัน เข้าเหลาสุราไม่เว้นวัน เมาหัวราน้ำไม่สนใจครอบครัว

ซวี่หว่านถิงคนที่ว่า เป็นภรรยาของบัณฑิตฉิวไฉคนหนึ่ง

ฝ่ายชายไม่เล่นด้วย แต่นางก็รุกเร้าไม่เลิกจนรู้ไปถึงผู้เป็นภรรยา

มีปากเสียงกันหลายครั้งจนถึงขั้นลงไม่ลงมืออย่างตอนนี้ คิดดูแล้วสตรีอย่างนางช่างหาคำชมไม่ได้

เธอเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว เข้าใจปฏิกิริยาของหมดทั้งที่มีต่อเธอด้วยเช่นกัน พฤติกรรมแบบนี้ต่อให้เป็นเธอตอนอยู่ในฐานะมือสังหารก็คงมีหลุดอารมณ์โมโหให้เห็น ความจริงอีกหนึ่งที่ชัดเจนคือ ตอนนี้ เธออยู่ในร่างของนาง ผู้ไม่ได้ทำสิ่งใด รับฟังทุกคำครหา ผู้กระทำมาทุกทางอย่างหยาบช้า บัดนี้วิญญาณปลิวหาย ล่องลอยไปที่ใดไม่มีใครรู้

จางหยู่เสวียนไม่รู้มีความผิดพลาดอะไรเกิดขึ้นตัวเองจึงมาอยู่ที่นี่ และวิญญาณเจ้าของร่างที่แท้จริงหายไปไหน คิดไปก็ไม่ได้คำตอบ ได้แต่คาดเดาไปเองว่าอาจจะตายไปแล้วตอนที่อยู่ก้นแม่น้ำ นางจึงได้มาอาศัยแทน เมื่อได้รับโอกาสให้ไม่ตาย ซึ่งไม่รู้ว่ามาจากใครหยิบยื่นให้ นางก็คิดจะมีชีวิตอยู่ต่อไปทั้งแบบนี้

สตรีในชุดยาวหลายชั้นแบบโบราณลุกขึ้น จัดการปอยผมที่หลุดจากปิ่นให้เข้าที่ เดินกลับบ้านหน้าตาเฉยเมย ไม่สนใจเสียงนินทาที่ไล่หลังมา ระหว่างทางนางเจอกับสายตาดูหมิ่นเหยียดหยามตลอดจนถึงบ้าน

ทว่าความอัปยศอดสูยังไม่หมดเท่านี้ เสียงเอะอะโวยวาย

ดังมาถึงหน้ารั้ว เมื่อรีบวิ่งไปถึงได้พบว่ามีใครคนหนึ่งกำลังยื้อยุด

ฉุดกระชากซ่งอวี้หลานให้ออกมาจากอ้อมกอดของพี่ชายที่ร้องไห้

แทบขาดใจ

โดยมีสตรีร่างท้วมยืนมองลูกสาววัยสามขวบกรีดร้องเสียงดังเอาแต่ตะโกนว่าไม่ไป ด้านหลังคือสามีในความทรงจำที่พยายามผลักชายฉกรรจ์สองคนที่กดตัวเขาไว้กับตั่งนอนไม่ให้ออกไปเกะกะนายหญิงตัวเองได้

ซ่งอี้หนานเป็นพรานป่าฝีมือดีคนหนึ่ง แต่เกิดอุบัติเหตุพลัดตกจากเขาทำให้เขาเป็นคนพิการ ขาขวาใช้ได้ไม่เต็มที่ ยามลงน้ำหนักไปที่ฝั่งนั้นจะเจ็บจนขยับไม่ได้ ทำได้แค่นั่งนอนกับเตียงไปวัน ๆ รอให้ลูกและภรรยาช่วยเหลือ แต่ระลึกดูก็รู้ว่าภรรยาผู้นี้ทำตัวเช่นไร