ขายสินสอดทอดตลาด1

ตกค่ำขอทานที่เสี่ยวฮวาไปหามาก้รออยู่ประตูข้าง เซียวอี้เซียนที่สวมผ้าคลุมเดินออกมาก่อนจะเรียกเด็กๆเหล่านนั้นมาแล้วกระซิบบางอย่าง พร้อมกับเด็กอีกกลุ่มไปแจกใบปลิว เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็เข้าบ้าน เซียวอี้เซียนมองไปยังต้นไม้ใหญ่ที่ทอดกิ่งมาทางจวนของนาง ทำไมให้ความรู้สึกเหมือนมีคนกำลังมองมา จากนั้นก็สลัดศีรษะเดินจากไปไม่สนใจ บุรุษสามคนที่อยู่บนต้นไม้มองตามร่างไปแล้วยิ้มหนึ่งในนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเห็นอกเห็นใจ อีกสองคนก็พูดคุยวิจารณ์ต่างๆนาๆ

"หึ..คุณหนูเซียวคนนี้รับมือไม่ง่ายนัก จ้าวเฉิงคิดอันใดทำลายหักหน้าจวนเซียวเพียงนี้กัน"

"ได้ยินนางสั่งขอทานเหล่านั้นให้กระจายข่าว เรื่องที่คุณหนูหลิวแอบมีสัมพันธ์กับจ้าวเฉิงจนต้องแต่งงานกันเพราะในครรภ์ของนางมีสายเลือดสกุลจ้าวอยู่ พี่เทียนหลงพี่ว่าเรื่องนี้เป็นเช่นไร"

"อืม..นางฉลาดเมื่อวานนางเป็นจ้าวสาวที่ถูกจ้าวบ่าวทอดทิ้ง ชาวบ้านหัวเราะไปทั่วเมืองหลวง ประตูจวนเซียวปิดสนิทไม่เปิดต้อนรับคนที่จะมาแสดงความเสียใจหรือคนที่จะมาเยาะเย้ย แต่หากเรื่องที่หลิวเย่วกับจ้าวเฉิงทำผิดประเวณีจนต้องแต่งงานกัน สินสอดเหล่านั้นที่นางจะขายทอดตลาดยิ่งมีความชอบธรรม ต่อให้จ่าวอันป๋อผู้นำตระกูลมาเองก็ไม่สามารถตำหนินางได้ นับว่านางวางแผนได้แยบยลนัก นางเหมาะกับข้าที่สุด"

พูดจบเขาก็ดีดตัวไปจากที่นี่นทันที อีกสองคนเกาหัวเหมาะกับท่าน สตรีที่ถูกจ้าวบ่าวทอดทิ้งงานแต่งเนี่ยนะ ก่อนทั้งสองคนจะดีดตัวตามไป

ห้องอักษร

ฮ่องเต้กำลังอ่านฎีกาของวันนี้ที่เหล่าบัณฑิตถวายขึ้นมา ยังมีเรื่องภัยน้ำท่วมที่เมืองอี้ กับน้ำท่วมใหญ่ที่เมืองซ่างกู่ ลู่กงกงเห็นคนที่เดินเข้ามาก็ยิ้มให้ก่อนจะเอ่ยทักทาย

"คารวะหนิงอ๋องพ่ะย่ะค่ะ"

"หยางเทียนหลง ถวายพระพรฝ่าบาท ขอพระองจงทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นๆปีพ่ะย่ะค่ะ"

ฮ่องเต้วางหนังสือในมือเงยหน้ามองคนที่มาใหม่ก่อนจะโบกมือให้เขาลุกขึ้น

"อืม ลุกขึ้นเถอะเหตใดมาเสียค่ำมืดเชียว"

"เสด็จลุงหลานมีเรื่องอยากขอพระเมตตาพ่ะย่ะค่ะ"

"ฮ่าๆๆ ขอร้องข้า ไอ้หยาเทียนหลง อย่างเจ้ายังมีเรื่องมาขอร้องตาแก่อย่างข้าด้วยหรือ อย่าบอกนะว่าจะผลัดผ่อนไม่ยอมดูตัวสตรีที่มารดาเจ้าหามาให้ เทียนหลงปีนี้เจ้ายี่สิบเก้าแล้ว ไหว้พระจันทร์นี้ก็สามสิบคนอื่นเขาจนหมั้นบุตรชายบุตรสาวกันแล้ว แต่เจ้ายังหาเมียไม่ได้สักคน พระชายาหลินคงนอนไม่หลับสักคืนแน่ๆ"

"เสด็จลุง หลานมีสตรีที่พึงใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ อยากขอพระราชโองการสมรสพระราชทานจากเสด็จลุงได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ"

"หืม...สตรีบ้านไหนคุณหนูจวนใดกัน"

หยางเทียนหลงเอ่ยออกไปทำเอาฮ่องเต้กับลู่กงกงถึงกับนิ่วหน้า ก่อนจะเอ่ยตรัส

"เทียนหลงที่ผ่านมาลุงตามใจเจ้า แต่เรื่องนี้จะดีหรือสตรีผู้นั้นเพิ่งมีเรื่องฉาวโฉ่ จะเสื่อมเสียราชวงศ์หรือไม่"

พรุ่งนี้เสด็จลุงก็จะทรงทราบเองพ่ะย่ะค่ะว่าใครกันแน่ที่สร้างเรื่องฉาวโฉ่ หลานต้องการนางขอเสด็จลุงเมตตาด้วยพ่ะย่ะค่ะ"

"ไปชอบพอกันตอนไหน"

"นิสัยนางน่าจะติดตามหลานได้ ปกติหลานมักท่องเที่ยวหลักจากสงครามสงบต้าฉินของเราพักรบมานานเลยอยากมีสตรีปรนนิบัติข้างกายสักคน อย่างไรเสียพรุ่งนี้ลองส่งคนไปดูก็ได้พ่ะย่ะค่ะ"

หยางเทียนฮั่วสบตากับคนสนิท ลู่กงกงรับทราบก่อนจะเดินตามหลังหลายชายตัวดีออกไป พรุ่งนี้เมืองหลวงจะมีหัวข้อสนทนาไหนอีก เรื่องที่สกุลจ้าวหักหน้าสกุลเซียวไปแต่งคุณหนูหลิวหลานสาวรองเจ้ากรมการคลังยังถูกถกเถียงตำหนิกันในท้องพระโรงวันนี้ว่าอำมาตย์ซ้ายรังแกคนอื่น แม้ว่าเซียวหานจะจากไปแล้วแต่อย่างไรก็เคยเป็นถึงเจ้ากรมโยธา ทำเช่นนี้กับหลานสาวของเขาช่างไร้ยางอาย

"ไร้ยางอายแล้วอย่างไร หงส์ควรคู่กับหงส์ สกุลเซียวเป็นแค่กาฝากในราชสำนักคุณหนูเซียวคนนั้นใฝ่ฝันหลานชายข้าเป็นนางต่างหากที่ไร้ยางอาย"

นี่เป็นคำพูดของจ้าวอันป่อผู้นำตระกูลจ้าวในท้องพระโรงเมื่อวานนี้

ยามเหมาประตูจวนเซียวเปิดเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่วันแต่งงาน โต๊ะนำวางต่อๆกันเรียงรายยาวอยู่หน้าเรือน บ่าวไพร่ในเรือนมีไม่ถึงยี่สิบคนเป็นบ่าวชายหกคน ทุกคนอยู่เพราะยังคิดถึงบุญคุณของผู้นำตระกูลคนเก่า

เซียวอี้เซียนตื่นแต่เช้า ท่านย่าอาการไม่ค่อยดี นางนำเงินสินสอดที่ได้มาเพียงห้าพันตำลึงไปขอร้องอ้อนวอนหมอเทวดาซุนเจิ้นหนานมารักษานาง เจิ้นหนานยอมมาตรวจให้เมื่อคืนนี้เขามิได้เห็นแก่เงิน แต่เห็นแก่ความกตัญญูของนาง เซียวอี้เซียนที่นั่งคุกเข่าอยู่หน้าเรือนของเขากว่าสองชั่วยาม เจิ้นหนานยืนมองนางสั่งบ่าวไพร่ให้ขนหีบออกมา เซียวหงเดินมาหาบุตรสาว ยกมือลูบศีรษะนางเบาๆรั้งนางเข้ามากอดก่อนจะเอ่ยถามให้แน่ใจ

"เซียนเอ๋อร์ ลูกตัดใจจากจ้าวเฉิงได้แล้วจริงๆเหตุใดยังต้องขายสินสอด ไปคืนไม่ดีกว่าหรือ"

"ท่านพ่อ เดิมทีเขาทำผิดต่อข้าและสกุลเซียว สินสอดนี้ควรขายทิ้งเอาเงินพวกเราคืนมาเจ้าค่ะ"

"เงินพวกเราหรือ"

"ท่านพ่อ เดิมทีค่ารักษาท่านย่าไม่ได้แพงมากนัก แต่เพราะหมอจ้าวหมอประจำจวนของเขามารักษาแล้วให้ลูกซื้อยาที่แสนแพงจนต้องจำนองจวนหลังนี้ ตอนนี้ข้ารู้ดีชั่วของพวกเขาหมดแล้ว สกุลหลิวของหลิวเว่ยท่านปู่ของหลิวเย่ว จ้องครอบครองจวนเรามาตลอดเพราะเดิมทีเขาเป็นรองท่านปู่เสมอมาคนจากไปแล้วแต่ตาแก่หลิวกลับไม่ตัดใจ จากนี้ไปข้าจะให้สกุลจ้าวและสกุลหลิวชดใช้ให้เราเจ้าค่ะ"

ซุนเจิ้นหนานยืนฟังนางกับบิดาพูดคุยกัน อืมไม่เลวเด็กคนนี้ตั้งแต่ถูกยกเลิกงานแต่งก็เปลี่ยนไป กลายเป็นคนรู้จักคิด รู้จักอ่อนน้อม เดิมทีเขาอยากรักษาให้ฮูหยินผู้เฒ่า แต่เพราะเซียวอี้เซียนหลานสาวของนางเชื่อคำของจ้าวเฉิง ไปนำหมอที่อื่นมารักษาเขาจึงไม่อยากพูดมาก ดูท่าหลานสาวของสหายเก่าคนนี้ยังมีอะไรให้ค้นหาอีกมากนัก

ชายชราเดินมาทางที่สองพ่อลูกกำลังคุยกันอยู่ก่อนจะเอ่ยทักทาย

"นายท่านเซียว วันนี้จวนท่านคึกคักตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเชียว"

"อ้อ ...อรุณสวัสดิขอรับท่านลุงเจิ้นหนาน รบกวนท่านยามดึกหลานชายไร้มารยาทแล้ว"

"ไม่เป็นไรๆ อืมเด็กน้อยเจ้าจะทำอะไร ขายสินสอดที่เขาให้มาเช่นนี้ไม่กลัวจ้าวอันป๋อมาถลกหนังเจ้าหรือ"

"ท่านปู่หมอเทวดา ในมือของตาแก่จ้าวมีมีดคมสำหรับเลาะเนื้อหนังข้า แต่ในมือข้ามีมีดเล่มเล็กๆที่สามารถเลาะกระดูกเสือขอดเกล็ดมังกรได้ ท่านปู่ว่าใครต้องกลัวใครกันแน่เจ้าคะ"

"อืม...เลาะกระดูกเสื้อขอดเกล็ดมังกร ฮ่าๆๆๆสำคัญนัก ไอ้หยาพี่เซียวหานหลานสาวท่านคนนี้น่าสนใจๆ ฮ่าๆๆๆ"