บทที่ 5 เข้าป่าหาเสบียง

ลี่อินมองดูเสบียงที่นางมีก็ได้แต่ถอนหายใจ เพราะว่ามันเหลือน้อยเต็มทน ของที่นางปลูกไว้ก็ยังไม่สามารถนำมาทำอะไรได้ จึงจำเป็นจะต้องเข้าป่าหาเสบียงเก็บไว้ทำอาหาร ในระหว่างที่รอพืชผลที่ปลูกไว้โตพอเก็บกินได้เสียก่อน

หญิงสาวได้พาเสี่ยวเหลียนน้อยไปฝากป้าเจียงไว้ก่อน เด็กน้อยรู้ว่ามารดาต้องทำงานก็ไม่ได้งอแงให้รำคาญใจ นางเพียงแค่เบะปากทำปากยื่นน้ำตาคลอหน่วย แต่ก็ไม่ได้ร้องไห้ออกมา ราวกับว่าเสี่ยวเหลียนพยายามจะไม่ทำให้ท่านแม่ไม่สบายใจ เสี่ยวเหลียนจะเป็นเด็กดีรอท่านแม่กลับมารับกลับบ้าน

“ท่านป้าเจียงข้าฝากเสี่ยวเหลียนก่อนนะเจ้าคะ ข้าจะรีบไปรีบกลับไม่รบกวนท่านนาน” ลี่อินบอกกับท่านป้าเจียงด้วยความเกรงใจ แม้ไม่อยากจะเป็นภาระใครแต่เรื่องปากท้องก็สำคัญเช่นกัน

“เจ้าไม่ต้องห่วงหรอก เสี่ยวเหลียนก็เหมือนหลานข้า นางเลี้ยงง่ายจะตายเจ้าไปเถอะ เข้าป่าคนเดียวดูแลตัวเองให้ดี” ป้าเจียงรับเจ้าเด็กน้อยมาอุ้มไว้ ก่อนที่แม่ของเจ้าเด็กอ้วนในอ้อมแขนจะเข้าป่า ป้าเจียงจึงได้เตือนให้ระมัดระวังตัว เป็นเพียงสตรีร่างเล็กเข้าป่าคนเดียวอันตรายมีรอบด้าน

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านป้า ข้าจะระวังตัวให้ดี” หญิงสาวกล่าวขอบคุณท่านป้าเจียงอย่างซาบซึ้งใจ ที่คอยเป็นห่วงตนเสมอมา

หลังจากที่นำบุตรสาวไปฝากท่านป้าเจียงไว้แล้ว ลี่อินได้มุ่งหน้าเข้าป่าทันที นางตั้งใจว่าจะไม่เข้าไปลึกเพราะไม่รู้ว่าจะมีสัตว์อันตรายหรือไม่ จะเข้าไปเพียงส่วนกลางของป่าก็พอ

ลี่อินสะพายกระบุงไว้ด้านหลังข้างในกระบุงมีมีด กระบอกน้ำ และกล้วยอีกห้าลูก เผื่อว่ายามเดินเหนื่อยแล้วหิวจะได้มีอะไรไว้กินรองท้อง นางกะไว้ว่าจะหาของกินให้ได้เต็มกระบุงที่เตรียมมา ตนกับเสี่ยวเหลียนก็จะมีเสบียงไว้กินได้ครึ่งเดือนพอดี

เดินเข้าป่ามาได้หนึ่งเค่อ (15 นาที) ลี่อินก็พบเข้ากับแหนงหน่อไม้ที่อ่อนกำลังดี หญิงสาวจึงได้หักเก็บไว้เป็นกำแล้วใช้เถาวัลย์ผูกไว้เป็นมัด จากนั้นจึงเก็บใส่กระบุง

ลี่อินเดินไปตามป่าไผ่ต่อไปเรื่อยๆ เพื่อตามหาเห็ดเยื่อไผ่ที่มักจะขึ้นตามป่าไผ่ จะได้เก็บไว้มาตากแห้งเพื่อถนอมอาหาร หรือทำน้ำแกงเห็ดซดตอนร้อนๆ ก็อร่อยดี และก็ไม่ได้ทำให้หญิงสาวผิดหวัง เพราะเพียงมองรอบป่าไผ่ เห็ดที่นางตามหาเกิดขึ้นเยอะมากจนลี่อินไม่ต้องเดินหาให้เมื่อย

เมื่อเก็บเห็ดจนพอใจแล้วหญิงสาวก็ได้เดินออกจากป่าไผ่ นางเดินลึกเข้าป่าไปเรื่อยจนไปเจอเข้ากับต้นพุทราจีนผลดก

“นั่นๆ ต้นพุทรานี่ ลูกดกเสียด้วย ข้าจะเก็บเจ้าไปเยอะๆ เลย” ลี่อินยิ้มหน้าบานด้วยความดีใจ นางเบื่อกล้วยเต็มทนแล้ว คิดไม่ผิดจริงๆ ที่ยอมเดินลึกเข้ามาอีกหน่อย

หญิงสาวเก็บลูกพุทราเต็มห่อผ้า ก่อนจะสะพายกระบุงเดินทางต่ออีกนิด ในใจเผื่อว่าจะเจออะไรที่สามารถนำกลับไปได้อีก

และก็ไม่ได้ทำให้ผิดหวังจริงๆ เพราะนางบังเอิญเก็บไข่ไก่ป่าได้หลายฟอง ใจจริงอยากจะได้ไก่ป่าสักตัวไว้ทำอาหารให้บุตรสาว อยากจะให้เสี่ยวเหลียนได้กินเนื้อกับเขาบ้าง แต่ติดตรงที่ไก่วิ่งเร็วเกินไปนางตามไม่ทันสักตัว ไก่หนีไปจนหมดเหลือเพียงไข่ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า

“ได้ไข่ก็ยังดี เจ้าลูกหมีข้าต้องได้กินไข่ คิกคิก” แม้จะผิดหวังไม่ได้กินเนื้อ แต่มีไข่ก็ถือว่าดีมากแล้ว

ลี่อินเดินวนอยู่ในป่าสักพักนางก็ได้หัวมันหวาน เห็ดโคน เห็ดหูหนู และผักอีกนิดหน่อย จึงได้ตัดสินใจว่าจะกลับหมู่บ้าน เพราะยามนี้ก็น่าจะเลยยามเว่ย (13.00-14.59 น.) กว่าจะเดินกลับถึงหมู่บ้านก็คงจะเย็นพอดี

ก่อนจะเดินย้อนกลับมาถึงป่าไผ่ หญิงสาวเห็นต่อไม้ตรงหน้าเหมือนมีเห็ดบางอย่างขึ้นอยู่ มันเกิดตามต่อไม้แห้งประมาณห้าดอก ด้วยความสงสัยลี่อินจึงเดินเข้าไปดู ลักษณะของมันเป็นดอกใหญ่สีแดงก่ำแข็งๆ รูปร่างคล้ายเปลือกหอยเชลล์

“เอ๊ะ! หรือว่าจะเป็นเห็ดหลินจือ โหยยย อุตส่าห์เจอของดีจะดอกใหญ่กว่านี้ก็ไม่ได้” เพราะที่เห็นเรียงรายกันอยู่มีแต่ดอกเท่าฝ่ามือ ลี่อินจัดการใช้มีดแซะจนหลุดออกมาจากตอไม้ทั้งห้าดอก แล้วเก็บทั้งหมดเข้าไว้ในกระบุงจากนั้นจึงนำใบไม้มาคลุมปิดไว้อีกชั้นเพื่อไม่ให้โดนแดด ผักและเห็ดที่เก็บมาได้จะได้ไม่เหี่ยวเฉาก่อนจะถึงบ้าน

ระหว่างที่ลี่อินกำลังจะเดินออกมาจากป่าไผ่ นางกลับได้ยินเสียงของใครบางคน เหมือนกำลังจะไล่ตัวอะไรอยู่

“ออกไปให้ห่างจากข้านะ ชิ่ว ชิ่ว”

เสียงที่ดังออกมาไม่ไกลจากที่ลี่อินยืนอยู่เท่าไหร่ นางจึงได้เดินตามเสียงว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนจะเจอกับชายผู้หนึ่งกำลังถือไม้อยู่ในมือ จากนั้นก็ฟาดไปมาใส่เจ้าสิ่งนั้นไม่หยุด

เมื่อลี่อินเพ่งสายตามมองให้ดีแล้ว หญิงสาวเจอกับงูตัวยาวเฟื้อยกำลังชูคอเตรียมเข้าหาชายตรงหน้า แล้วทำไมเขาถึงไม่รีบออกไปจากตรงนั้น จะยืนอยู่ให้มันฉกทำไม

“โอ๊ย!” ชายผู้นั้นร้องลั่น พร้อมกับทิ้งไม้ที่อยู่ในมือจับกุมตรงขาที่ถูกงูฉก

แต่เหมือนว่าเจ้างูตัวนั้นไม่ยอมจากไปง่ายๆ จะเข้าไปฉกซ้ำอีกรอบให้ได้ หญิงสาวเห็นท่าไม่ดีจึงได้มองหาไม้ที่อยู่ใกล้มือ ฟาดเข้าใส่งูเต็มแรงจนมันลงไปนอนดิ้นบนพื้น ลี่อินจึงฟาดไม้ซ้ำอีกหลายทีจนแน่ใจแล้วว่ามันตายในที่สุด

“ท่านเป็นอย่างไรบ้าง ท่านถูกกัดนี่” หญิงสาวรีบเข้าไปช่วยอย่างไม่ลังเล เพราะนางไม่รู้ว่าเจ้างูตัวนั้นเป็นงูชนิดใดและมีพิษหรือไม่

นางใช้มีดกรีดชายกระโปรงของตน นำมามัดเหนือบาดแผลที่ถูกฉกไว้ให้แน่น ก่อนจะมองรอบๆ เพื่อหาบางอย่าง

“นั่นไงเจอแล้ว” เมื่อเจอเป้าหมาย ร่างบางจึงได้รีบวิ่งไปหาสิ่งนั้นอย่างรวดเร็ว แล้วรีบขุดเอารากของรางจืดขึ้นมา นำเอาแต่ส่วนรากมาล้างน้ำให้สะอาด แต่ต้องบดให้ละเอียดก่อนนี่สิ จะทำเช่นไรดี ลี่อินไม่มีเวลาให้คิดมากนางจึงตัดสินใจเอาเข้าปากแล้วเคี้ยวให้ละเอียด จากนั้นจึงนำมาพอกไว้ที่แผลโดนงูกัด แล้วนำเศษผ้ามาพันทับไว้อีกชั้น

“ขอบคุณแม่นาง” ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณผู้ช่วยชีวิตอย่างซาบซึ้งใจ อีกทั้งยังชื่นชมใจความกล้าหาญของนาง หากเป็นสตรีอื่นคงจะเอาแต่ยืนกรีดร้องทำอันใดไม่ถูกเป็นแน่

“ท่านรีบไปโรงหมอเถอะ เดี๋ยวพิษแล่นสู่หัวใจท่านจะตายเอาได้” ลี่อินไม่ได้สนใจคนที่ขอบคุณตน นางรีบเก็บกระบุงสะพายหลัง แล้วกลับมาประคองชายตรงหน้าให้ลุกขึ้น เป็นห่วงว่าหากไม่ทันการคนผู้นี้จะได้ตายก่อนพอดี

แต่ยังไม่ทันได้ไปไหนกลับมีชายฉกรรจ์สองคน วิ่งหน้าตาตื่นตรงมาเข้าหานางและชายแปลกหน้า

“คุณชายเป็นอะไรหรือไม่ขอรับ” ชายร่างใหญ่โตวิ่งมาถึงไต่ถามอย่างห่วงใย เพราะพวกตนขอตัวไปปลดเบาพอเสร็จกิจจึงได้รีบกลับมา แต่ก็เห็นเพียงความว่างเปล่าเจ้านายหายไปตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้ ตามรอยมาพบอีกทีก็พบแม่นางน้อยยืนประคองอยู่แล้ว

“นายของพวกท่านหรือ คุณชายผู้นี้ถูกงูกัดรีบพาเขาไปโรงหมอเถอะ” ลี่อินรีบบอกชายผู้มาใหม่ทั้งสอง

“หา! งูกัดหรือขอรับ คุณชายรีบไปเถอะขอรับ” ชายร่างบึกบึนต่างจากบ่าวไพร่ธรรมดา ย่อกายลงนั่งคุกเข่าเพื่อให้คุณชายขี่หลังตนเอง ส่วนชายร่างบึกบึนอีกคนที่อยู่ข้างกาย ก็ได้รีบเข้ามาช่วยประคองเจ้านายเช่นกัน

“เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ พวกท่านเอางูตัวนี้กลับไปด้วย เผื่อว่าจะเป็นประโยชน์ต่อท่านบ้าง” หญิงสาวใช้ไม้เขี่ยเจ้างูตัวยาว ไปให้กับบ่าวของชายแปลกหน้าด้วยความกลัว ไม่ใช่ว่าตนไม่รู้สึกรู้สาอะไร แต่ว่าตอนนั้นมันไม่ทันได้คิดอะไรจริงๆ

“ขอบคุณแม่นางมาก ข้าขอทราบชื่อเจ้าได้หรือไม่” ชายหนุ่มถามชื่อของสตรีที่ช่วยชีวิตเขาเอาไว้ สักวันเขาจะมาตอบแทนบุญคุณนางอย่างแน่นอน

“ข้าชื่อลี่อินเจ้าค่ะ พวกท่านรีบไปกันเถอะ ช้ากว่านี้อาจจะเป็นอันตราย ที่สำคัญระหว่างทางห้ามให้นายของพวกท่านหลับเด็ดขาดนะเจ้าคะ” ลี่อินรีบเร่งให้ชายผู้นั้นไปหาหมอ เพราะนางก็ไม่รู้ว่างูตัวนั้นจะมีพิษร้ายแรงแค่ไหน ไม่อยากให้พวกเขาชักช้าเดี๋ยวไม่ทันการ

ตอนนี้ดูเหมือนว่าชายผู้โชคร้ายที่ถูกแบกอยู่บนหลัง กำลังจะหลับลงเสียให้ได้จนนางเริ่มใจคอไม่ค่อยดีแล้ว

“รีบไปกันเถอะขอรับคุณชาย” บ่าวชายทั้งสองรีบวิ่งออกจากป่าโดยเร็ว มุ่งหน้าไปยังรถม้าที่จอดทิ้งไว้ตรงปากทางเข้าป่า เพื่อจะได้พาคุณชายให้ถึงมือหมอโดยเร็วที่สุด ตามที่แม่นางน้อยบอกพวกเขา

หลังจากที่ยืนมองชายทั้งสามจากไปจนลับตา ลี่อินจึงได้เดินออกจากป่ากลับหมู่บ้าน วันนี้นางได้ของป่ามาหลายอย่างเลยทีเดียว คงจะพอให้นางเอาไว้กินได้เกือบครึ่งเดือน พอถึงตอนนั้นพืชผักที่ปลูกไว้ก็คงจะมีให้ได้เก็บผลผลิตบ้างแล้ว