บทที่ 2 ทารุณในอ่าง

“กินข้าวเสียก่อนเถิด เดี๋ยวข้าจะป้อนเจ้าเอง”

“ไหนเจ้าว่าจะทารุณข้า แล้วจะให้ข้ากินข้าวทำไมกัน?”

ไฉปิงหรี่ตา มองใบหน้าผุดผ่องงดงามตรงหน้าด้วยสายตาที่หลิ่วจิงรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ

“ข้าจะทารุณเจ้าอีกหลายวัน หากปล่อยให้เจ้าหิวตายเสียก่อน แผนการของข้าก็พังกันพอดี สู้เลี้ยงเจ้าให้ดีเสียหน่อยแล้วค่อยทรมานไม่ดีหรือ?”

“ข้าไม่กิน”

“เจ้าสู้แรงข้าให้ได้ก่อนก็แล้วกัน”

บุรุษร่างใหญ่ใช้แรงมือบีบปลายคางแล้วตักข้าวต้มเหลวเละที่มีหมูสับละเอียดตักใส่ปากของหลิ่วจิง แม้หลิ่วจิงจะไม่ยอมออกแรงเคี้ยวแต่อาหารก็ไหลเข้าไปในลำคออยู่ดีเพราะไฉปิงคอยบีบคางของเขาให้เงยขึ้น

“เห็นหรือไม่เจ้ากินจนหมดถ้วยแล้ว ดื่มน้ำด้วยก็แล้วกัน”

หลิ่วจิงที่คิดจะอมน้ำชาแล้วพ่นใส่หน้าเจ้าคนชั่ว ไม่อาจจะทำได้ดั่งใจนึกเพราะไฉปิงรู้ทัน

“ถ้าเจ้าดื่มยากนัก ข้าจะป้อนด้วยปากเสียเลย”

นักฆ่าหน้าหยกชะงักไปเล็กน้อย ครั้นนึกถึงคำบอกเล่าของหัวหน้าที่บอกว่าไฉปิงผู้นี้ชมชอบข่มเหงรังแกสตรีมากหน้าหลายตา จึงได้เอ่ยท้าทาย

“เจ้ากล้าหรือ?”

บ่าวร่างใหญ่มองดูหนุ่มน้อยตรงหน้าที่มีหยาดน้ำไหลเปื้อนปากเพราะถูกเขาบังคับให้ดื่มน้ำชาไปถ้วยใหญ่ก็หัวเราะหึๆ

“อย่าได้ท้าทายข้า เรื่องแค่นี้ข้ากล้าก็แล้วกัน”

หลิ่วจิงเห็นสีหน้าและแววตาของไฉปิงก็รีบหุบปาก หากคนผู้นี้คิดจะทรมานเขา แน่นอนว่าเขาทนได้ แต่หากถูกคนผู้นี้ล่วงล้ำร่างกาย เห็นทีเขาคงจะทนได้ยาก

“ว่าแต่เนื้อตัวเจ้าเหม็นเหลือเกิน ไม่อาบน้ำมากี่วันแล้วนี่?”

“สามวัน! ก็เพราะข้ามัวแต่ตามหาเจ้านี่ล่ะ”

“อ้อ! ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าจะรับผิดชอบเอง”

ไฉปิงเดินออกไปข้างนอกครู่ใหญ่ ไม่นานก็มีเสียงฝีเท้าหนักๆ ของบุรุษขึ้นมาบนระเบียงหน้าห้อง

“ขอบใจพวกเจ้ามาก เอ้านี่! รางวัลที่ช่วยเหลือข้า”

บ่าวรับใช้ห้าคนแห่งจวนสกุลซิวมองพวงเงินที่ไฉปิงมอบให้ก็ตาลุกวาว

“ขอบคุณมากลูกพี่ไฉ ต้องการสิ่งใดบอกพวกข้าได้เลยนะขอรับ”

“แน่นอน ข้ามีเรื่องต้องพึ่งพาพวกเจ้าอีกเยอะ”

ไฉปิงหิ้วถังไม้ใส่น้ำร้อนสองถังไปตั้งข้างอ่างอาบน้ำใบใหญ่ แล้วหิ้วน้ำอุ่นอีกแปดถังเทลงไปในอ่างไม้ทรงสูง เขาหิ้วถังเปล่าออกไปวางไว้ที่ระเบียงแล้วปิดประตูใส่ไม้ขัดเอาไว้

“คราวนี้ได้เวลาข้ารับผิดชอบเจ้าแล้ว แต่น้ำพวกนี้ข้าต้องเสียเงินจ้างพวกเด็กๆ หิ้วไปหลายพวง เช่นนั้นเราสองคนต้องอาบด้วยกันจึงจะไม่สิ้นเปลือง”

หลิ่วจิงตะลึง ที่ผ่านมาเขาพยายามหลีกเลี่ยงการอาบน้ำกับพี่น้องในสำนักมาโดยตลอดเพราะเขารู้สึกอึดอัด แต่กลับต้องมาถูกบังคับให้อาบน้ำร่วมกับเจ้าคนสามานย์ผู้นี้ ไม่สิ! ต้องถูกคนผู้นี้อาบน้ำให้ ช่างชวนให้กระอักเลือดเสียนี่กระไร

...นั่นเป็นเพราะสายตาแวววาวของมัน...ดูมีนัยประหลาด...

“เจ้าอาบก่อน แล้วข้าค่อยอาบน้ำทีหลัง”

“ใครบอกว่าเจ้ามีสิทธิ์เลือก? เจ้าเป็นเชลย มีหน้าที่ต้องตามใจข้า”

ไฉปิงจับหลิ่วจิงถอดเสื้อผ้าออกจนหมดแล้วอุ้มเขาไปแช่ในอ่างน้ำอุ่น ใบหน้าของนักฆ่าหน้าหยกแดงเถือกเมื่อเห็นแววตาส่อนัยพิลึกของคนสามานย์ที่มองหน้าอกไล่ไปจนถึงหัวเข่า

“หยุดมองข้าเดี๋ยวนี้!”

“หึ! ร่างกายของเจ้าเป็นสิทธิ์ของข้า ข้าจะมองหรือจะทำสิ่งใด ล้วนต้องตามใจข้า ถ้าเจ้าแน่จริงก็หนีข้าไปให้ได้สิ”

ไฉปิงย้ำเรื่องที่หลิ่วจิงต้องตามใจเขาเป็นครั้งที่สอง ทำให้นักฆ่าหนุ่มอยากจะกำหมัดแน่นแต่ร่างกายของเขาทำได้แต่เพียงพูดกับส่ายหน้าเล็กน้อย

คนเจ้าเล่ห์แห่งสกุลเยว่ถอดเสื้อผ้าออกจนหมดแล้วเดินมาหยุดยืนตรงหน้าหลิ่วจิง ดวงตาของนักฆ่าหน้าหยกเบิกโพลงขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นส่วนลับของคนเลว

“ใหญ่กว่าของเจ้ามากใช่หรือไม่?”

ไม่เพียงแต่ส่วนนั้น หากแต่ร่างกายของไฉปิงแน่นกำยำอย่างยิ่ง ไหล่กว้างเต็มไปด้วยมัดกล้ามไล่ลงมาตามเอวสอบที่มีลูกคลื่นด้านหน้าเป็นระเบียบจนถึงตรงนั้น...นักฆ่าหนุ่มรู้สึกคล้ายหายใจไม่ออก

จ๋อม! จ๋อม!

สองขาของไฉปิง หย่อนเข้าในอ่าง

“เจ้าตัวใหญ่เกินไป ออกไปนั่งอาบข้างนอกเดี๋ยวนี้!”

เจ้าของห้องมองดูเชลยของตนแล้วหัวเราะพอใจ

“อ่างไม่ได้เล็กแต่เป็นเจ้าต่างหากที่เขินอายใช่หรือไม่?”

เมื่อถูกพูดจี้ใจดำ หลิ่วจิ่งก็เบือนหน้าหนีแต่ด้วยฤทธิ์ของยาทำให้เขาทำได้เพียงช้าๆ กว่าสายตาจะหลุดพ้นจากความแข็งแกร่งของบุรุษตรงหน้าได้ ลำคอของเขาก็ร้อนวูบวาบไปหมด

“ข้ากับเจ้าเป็นบุรุษด้วยกัน เหตุใดเจ้าจึงต้องหน้าแดงก่ำราวกับสตรี?”

“ข้าไม่เคยอาบน้ำกับผู้อื่น เจ้าอย่าพูดมาก”

“อ้อ! ที่แท้ข้าก็เป็นคนแรกที่ได้อาบน้ำร่วมกับเจ้า ดีจริง! เดี๋ยวข้าจะเช็ดตัวให้เจ้าทุกซอกทุกมุมเอง”

จอมเจ้าเล่ห์หันไปหยิบผ้ามาชุบน้ำแล้วใช้อีกมือบีบคางของหลิ่วจิงให้ตั้งตรง บนใบหน้าของคนชั่วประดับด้วยรอยยิ้มขณะเช็ดไปจนทั่ว หลิ่วจิงรู้สึกจั๊กจี้ที่ใบหูเมื่อไฉปิงค่อยๆ แหย่นิ้วที่พันปลายผ้าแล้วออกแรงกดที่ปลายนิ้วเบาๆ

...วูบหนึ่ง หลิ่วจิงรู้สึกว่าตนเองคล้ายจะล่องลอยไปกับสัมผัสนั้น...

‘ไหนว่าข้าถูกยาอ่อนแรง? เหตุใดช่วงล่างจึงรู้สึกวูบวาบเช่นนี้?’

มือของไฉปิงเลื่อนต่ำลงจนถึงหน้าท้อง หลิ่วจิงละล่ำละลักทั้งที่น้ำเสียงอ่อนระโหย

“อย่า...อย่าเช็ดตรงนั้น...”

ไฉปิงมองดูอาการระทดระทวยและใบหน้าสีชมพูเข้มของคนรูปงามแล้วยกยิ้มมุมปาก เขามิได้สนใจคำร้องห้าม มือที่จับผ้าอยู่ค่อยเช็ดไปต้นขา วนไปรอบส่วนสำคัญ

ราวกับจงใจยั่วยุ จอมเจ้าเล่ห์เช็ดด้านในต้นขาเลื่อนเข้าออกจนนักฆ่าหนุ่มน้อยเผลอหอบหายใจแรงไม่รู้ตัว

“ที่แท้เจ้าก็เป็นเช่นนี้”

“ข้า...ข้าเป็นเช่นไร?”

“เจ้าหวั่นไหวกับมือของบุรุษ หรือว่าที่เจ้าไม่เคยอาบน้ำกับผู้อื่นเป็นเพราะเจ้ากลัวว่าจะกดข่มอารมณ์ตนเองไม่ไหว?”

ไฉปิงใช้มืออีกข้างลูบต้นขาด้านในของอีกข้างของหลิ่วจิง นักฆ่าหน้าหยกร้องห้ามเสียงหลง

“เจ้า...เจ้าเอามือออกไปเดี๋ยวนี้ เจ้าคนสารเลว เจ้าคิดจะทำสิ่งใด?”

“หนุ่มน้อย เจ้าพูดเยี่ยงนี้ คงจะลืมไปแล้วกระมังว่าเมื่อคืนวานเจ้ายังเงื้อกระบี่คิดจะแทงข้าให้ตายอยู่เลย หากข้าเป็นคนสารเลว แล้วเจ้าเล่า? เจ้าเป็นคนประเภทใด? มิใช่คนที่ชั่วช้ายิ่งกว่าข้าหรือ?”

ปากก็พร่ำไปแต่มือเรียวใหญ่ของไฉปิงกลับไม่อยู่สุข เมื่อปลายนิ้วของเขากดเข้าไปซอกระหว่างขา หลิ่วจิงก็สะดุ้งเฮือกหนึ่ง

“ข้าจะคลายจุดสำคัญให้เจ้าเอง”

มือของไฉปิงค่อยๆ กุมกล่องดวงใจของหลิ่วจิงเอาไว้ แล้วลูบไล้แผ่วเบาคล้ายจะปลอบโยน

“เป็นอย่างไร? พอจะรู้สึกสบายขึ้นหรือไม่?”

“เจ้า...เจ้าปล่อยข้าเดี๋ยวนี้”

ไฉปิงชะโงกหน้าเข้าใกล้ ริมฝีปากของเขาเม้มที่ใบหูของหลิ่วจิงเบาๆ นักฆ่ารูปงามพยายามหันหน้าหนี แต่ปลายลิ้นอุ่นชื้นของบุรุษร่างล่ำสันผู้นั้นกลับพยายามซอกซอนที่ใบหูจนเขาต้องหอบหายใจแรง

มือสากที่รูดกล่องดวงใจของนักฆ่าหนุ่มอยู่ใต้น้ำขยับอย่างช้าๆ และก็เริ่มเร็วขึ้น หลิ่วจิงรู้สึกเสียววูบทั้งส่วนบนส่วนร่าง ผิวหน้าของเขาเห่อร้อนเช่นเดียวกับส่วนของร่างกายที่ตกอยู่ในมือของศัตรู

...เจ้าคนชั่วช้านี่ เหตุใดจึงทำให้เขารู้สึกล่องลอยได้?...

ไฉปิงดูดเม้มใบหูของคนที่นั่งระทดระทวยอยู่ในอ่างแล้วจูบไล่ตามเนินแก้มจนไปถึงมุมปาก

“เจ้า...เจ้าจะทำอันใด?”

มือใหญ่อีกข้างบีบปลายคางเรียวให้หันมารับการประทับของริมฝีปากก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปคว้านหาความหอมหวาน ใบหน้าคมคายเงยที่คล้ายจะจำยอมกลับเริ่มโอนอ่อนผ่อนตาม มือของไฉปิงจึงเลื่อนไปประคองที่ท้ายทอยของคนร่างงามเอาไว้แทน

หน้าอกเพรียวที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเด้งขึ้นลงแรงเพราะกล่องดวงใจของเขาตอนนี้ตึงแข็งอยู่ในมือของไฉปิง แรงกระเพื่อมน้ำมีเสียงเล็กน้อย หลังฉากในห้องนั้นมีเพียงหายใจแรงของบุรุษทั้งสอง

“เฮือก! เฮือก!”

ไฉปิงถอนริมฝีปาก แล้วจ้องมองหนุ่มน้อยหน้าหยกอย่างพอใจ

“อีกนิดเดียว! เจ้าก็จะคลายทุกข์ได้แล้ว”

*********************