หนิงเยี่ยนและกลุ่มคนที่เก็บได้ 1.2

“ไม่ใช่สักหน่อย อาหารของป้าหลิวอร่อยทุกจาน ข้าจะรังเกียจได้¬อย่างไร” หนิงฉีมองซ้ายขวา อย่างกลัวว่าแม่ครัวที่มีกลิ่นอายเฉพาะตัวแสนน่ากลัวจะอยู่แถวนี้ด้วย

“เช่นนั้น คราวหลังก่อนจะมาที่นี่ เจ้าก็ต้องสวมเสื้อผ้าให้มากหน่อย รู้หรือไม่”

หนิงเยี่ยนเกิดมาพร้อมร่างกายที่พิเศษกว่าผู้อื่น ด้วยร่างกายที่แผ่¬ไอเย็นออกมาตลอดเวลา จึงส่งผลให้คนที่อยู่ใกล้กันกับเขาในระยะเวลาที่นานกว่า หนึ่ง เค่อ รู้สึกว่าอากาศรอบตัวเย็นลง จนรู้สึกหนาวเหน็บซึมลึกไป¬ถึงกระดูก ด้วยเหตุนี้ คนข้างกายของหนิงเยี่ยนทุกคน จึงจำเป็นต้องสวมเสื้อคลุมกันหนาวอยู่ตลอดเวลา เพื่อป้องกันไม่ให้ไอเย็นส่งผลร้ายทำลายร่างกายเอาได้

“จื่อรั่ว”

แค่เพียงถูกเรียกชื่อ บ่าวคนสนิทที่รับใช้กันมาจนรู้ใจ จึงหันกายเดินกลับเข้าไปยังห้องด้านใน เพื่อหยิบเสื้อคลุมใหม่เอี่ยมขนาดพอดีตัวกับคุณชายสิบสามออกมา เสื้อคลุมตัวนี้เดิมทีหนิงเยี่ยนก็ตั้งใจจะมอบให้หนิงฉีอยู่ก่อนแล้วพอดี

“ออกจากเรือนข้า เจ้าค่อยถอดออกก็แล้วกัน”

“ขอรับ” เด็กชายพยักหน้ารับ ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินอาหารมื้อ¬เช้าต่อไปอย่างเอร็ดอร่อย

รอจนน้องชายกินมื้อเช้าจนเสร็จเรียบร้อย หนิงเยี่ยนจึงเดินออกมาส่งน้องชายถึงหน้าประตูเรือนของตน

“อาฮวน เจ้าอย่าเพิ่งไป”

อาฮวน หรือ อู๋ฮวน คุณชายสำนักคุ้มภัยคนน้อง ที่ถูกจัดให้ทำหน้าที่คุ้มกันหนิงฉี ถูกหนิงเยี่ยนเอ่ยรั้งตัวเอาไว้ ก่อนที่เด็กชายจะเดินตามคุณชายสิบสามของตนออกไป

“คุณชายเจ็ด มีอันใดจะสั่งข้าหรือขอรับ”

“จับตาดูคุณชายของเจ้าให้ดี อย่าปล่อยให้เขาเอ่ยวาจาเรื่อยเปื่อยอัน¬ใดออกมาอีก เข้าใจหรือไม่”

แม้ว่าคุณชายอย่างเขาจะชมชอบให้ผู้อื่นมองว่าตนอ่อนแอ บอบ¬บาง และน่าสงสาร แต่เขาก็ยังพอรู้จักขอบเขตอยู่บ้าง หากปล่อยให้น้องชายเอ่ยวาจาไปเรื่อย ไม่แน่ว่าในวันหน้า เขาอาจจะไม่เหลือหน้าอันใดไป¬พบเจอผู้อื่นอีกก็เป็นได้

“ขอรับ” อู๋ฮวนรับคำ ก่อนจะเร่งฝีเท้าให้ทันคุณชายสิบสามที่เดินนำไปก่อนหน้า

หนิงเยี่ยนยืนมองจนกระทั่งเงาร่างของคนทั้งสองลับหายไปจากสายตา ร่างผอมบางจึงค่อยหันกายเดินกลับเข้าเรือนที่แสนหนาวเหน็บของตัวเอง

“จะพักสายตาสักหน่อยหรือไม่ขอรับ”

“ไม่ดีกว่า ข้าจะไปสวนดอกไม้ เจ้าไปกินข้าวเถิด เสร็จแล้วค่อยตามมา”

โจวจื่อรั่วที่พยักหน้ารับคำเรียบร้อยไม่ได้จากไปทันที บ่าวรับใช้ผู้¬ซื่อสัตย์ ยังคงตามมาส่งคุณชายของตนยังสวนดอกไม้ที่อยู่ด้านหลังของเรือนกว้างก่อน แล้วจึงค่อยจากไปกินข้าวเช้าอย่างวางใจ

ดอกไม้แทบจะทั้งหมดที่ปลูกอยู่ภายใต้ความดูแลของหนิงเยี่ยนนั้น ล้วนแต่เป็นดอกไม้ที่สามารถทนหนาวได้ เพื่อที่มันจะเจริญเติบโตได้ดีเมื่อ¬ต้องอยู่ในบริเวณที่เย็นจัดอย่างสถานที่แห่งนี้

ร่างบางเหยียบย่างเข้าไปยังสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้นานาชนิด บางส่วนของพื้นดินด้านล่างของสวนแห่งนี้ มีชั้นน้ำแข็งบาง ๆ ขึ้นปกคลุม เป็นตัวบ่งบอกได้อย่างดีว่า ภายในสวนดอกไม้แห่งนี้หนาวเย็นเพียงใด แต่¬ถึงอุณหภูมิของที่นี่จะเย็นจัดสักเท่าไร ก็ไม่ได้ทำให้หนิงเยี่ยนที่สวมชุดปักลายสีขาว เนื้อบางเกินกว่าจะใส่มาในสภาพอากาศติดลบเช่นนี้ รู้สึกหนาวเย็นไปมากกว่าที่เป็นอยู่ในทุก ๆ วันได้

หนิงเยี่ยนเดินมาหยุดอยู่หน้ากระถางน้ำแข็งหลายกระถาง ที่บัดนี้กำลังใช้เพาะปลูกพืชชนิดหายากชนิดหนึ่งอยู่ พืชดอกชนิดนี้มีชื่อว่า บัว¬หิมะน้ำแข็ง ความพิเศษของพืชชนิดนี้ก็คือ มันไม่สามารถเจริญเติบโตใน¬ดินได้เช่นพืชพรรณอื่น ๆ การจะปลูกบัวหิมะน้ำแข็งให้เติบโตได้ นอกจากจะต้องอาศัยอุณหภูมิที่เย็นจัดแล้ว ยังต้องใช้น้ำที่เย็นจนเป็นน้ำแข็งฝังรากของมัน แทนการใช้ดินธรรมดา เขาจึงต้องปลูกมันเอาไว้ในกระถางน้ำแข็งเช่นนี้

ฝ่ามือบางขาวซีดยื่นออกไปสัมผัสลำต้นสีขาวอย่างอ่อนโยน ก่อนจะค่อย ๆ ถ่ายเทไอความเย็นจากร่างกายของตนไปยังต้นบัวหิมะน้ำแข็งอย่างค่อยเป็นค่อยไป ร่างบางมาที่นี่ในทุกวัน เพื่อดูแลพวกมันด้วยความทุ่มเทและตั้งใจเป็นอย่างยิ่ง

“คุณชาย จะกลับเรือนเลยหรือไม่ขอรับ” โจวจื่อรั่วที่ตามมาทีหลัง รอจนเจ้านายดูแลต้นไม้ทุกต้นจนเรียบร้อย จึงค่อยถามขึ้นมาอย่างรู้จังหวะ

“อืม เจ้าส่งข่าวไปบอกลู่เหมยทีว่า ครั้งหน้าไม่ต้องมารับบัวหิมะพวกนี้ด้วยตัวเองอีก ต่อไปข้าจะเป็นคนนำไปส่งให้ด้วยตัวข้าเอง”

หากยังปล่อยให้นางมารับของเองอีก ไม่นานคงได้มีข่าวลือว่า ตัว¬เขาถูกภรรยาเอกของอดีตสามีตามมารังแกอีกเป็นแน่

“ข้าจะรีบส่งข่าวไปยังหอมู่ตานทันทีขอรับ”

“ไปกันเถิด ในสวนนี้เย็นเกินไปสำหรับเจ้า ประเดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้”