ตัวการผู้เผยแพร่ข่าวลืออันน่าสะเทือนใจ 1.2

คุกเข่าร้องไห้อย่างน่าสงสารตรงหน้า ครั้งนี้อย่างไรก็สมควรจะให้บทเรียนแก่เขาเสียบ้าง

น้องชายต่างมารดาของหนิงเยี่ยนผู้นี้ เป็นผลผลิตอันเกิดมาจากความเจ้าชู้ของบิดา ที่ตระเวนวางไข่ไปทั่วหล้า กว่าเขาจะรู้ตัวว่าทำให้เด็ก¬คนหนึ่งถือกำเนิดออกมา เวลาก็ผ่านพ้นไปกว่า 5 ปีแล้ว น้องชายของเขาจึงโตมากับมารดาที่เป็นดาวเด่นประจำหอเหมยฮวา โรงละครอันดับหนึ่งในซูโจว

ไม่รู้ว่าเพราะมีสายเลือดของมารดาไหลเวียนอยู่เข้มข้นเกินไป หรือเพราะสภาพแวดล้อมภายในโรงละครชื่อดังคอยหล่อหลอม เด็กน้อยที่ยาม¬นี้มีอายุเพียงหกหนาว ถึงได้กลายเป็นคนที่มีจินตนาการล้ำเลิศจน¬สามารถเอ่ยเล่าเรื่องเพ้อเจ้อเป็นตุเป็นตะ ออกมาได้ราวกับเป็นเรื่องเหล่านั้นเป็นเรื่องจริง

และข่าวลือที่ว่าตัวเขาเป็นอนุม่ายของเศรษฐีที่ถูกทิ้งนั้น ก็ล้วนแต่เป็นคำเอ่ยที่ออกมาจากปากของหนิงฉีแทบทั้งหมด กว่าที่เขาจะทราบ¬เรื่อง น้องชายตัวดีผู้นี้ก็ได้กลายเป็นบุตรชายแท้ ๆ ของเขาไปเสียแล้ว

“คุณชายสิบสาม กอดขาคุณชายเจ็ดเช่นนี้ไม่ได้นะขอรับ”

โจวจื่อรั่วที่ยืนอย่างสงบอยู่ด้านหลังของเจ้านายมาตลอดตั้งแต่แรก หน้าเปลี่ยนสีหลังจากเห็นคุณชายน้อย ที่แต่เดิมคุกเข่าอยู่ดี ๆ ถลาเข้ามากอดขาคุณชายของตนเอาไว้ อย่างที่เขาเองก็คาดไม่ถึง เด็กหนุ่มจึงได้เอ่ยปากเตือนคุณชายสิบสามเสียงเข้ม

ทางด้านหนิงเยี่ยนเองก็แสดงออกชัดเจนว่าตกใจเช่นกัน ดวงตาคู่¬คมทอดมองน้องชาย ที่กำลังเล่นบทโศกเสียยิ่งใหญ่เริ่มจะปวดหัวขึ้นมา

เขาแค่ว่ากล่าวไปไม่กี่คำเท่านั้น แต่เจ้าน้องตัวดี กลับร้องไห้ราวกับจะเป็นจะตายใส่ ท่าทีเช่นคนกำลังถูกรังแกเช่นนี้ คิดจะแสดงให้ผู้ใดได้ดูกัน หนิงเยี่ยนพยายามสะบัดขาเพื่อสลัดอีกฝ่ายออก แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่¬สามารถสลัดเจ้าก้อนน้ำตาก้อนนี้ออกไปได้

“พี่เจ็ด ให้อภัยข้าเถิดนะขอรับ ฮืออ”

“ปล่อยข้า แล้วจะไปไหนก็ไป ข้าเหนื่อยจะดูเจ้าเสแสร้งแล้ว”

จบประโยค ฝ่ามือที่ใช้กอดรัดขาของพี่ชายเอาไว้จึงคลายออก เด็กชายที่ได้รับการอภัยโทษยืนขึ้นอย่างช้า ๆ จากนั้นก็รีบหันไปกวาดข้าวของที่วางอยู่บนโต๊ะ กลับขึ้นมาใส่อ้อมแขนของตนเองไว้อีกครั้ง

“ผิงกั่วผลนี้ ข้าให้ขอรับ”

หนิงฉียังไม่ลืมวางผิงกั่วผลหนึ่ง จากสิ่งของทั้งหมดที่ได้รับมาลงบน¬โต๊ะ เพื่อมอบให้แก่พี่ชายคนดีอย่างใจกว้าง ก่อนจะรีบหันกายวิ่งจากไปด้วยความรวดเร็ว

“คุณชาย ท่านปล่อยไปง่าย ๆ เช่นนี้จะดีหรือขอรับ”

“แล้วเจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร ว่าเขาไปสองสามคำ เขาก็ร้องไห้จนข้าแสบหูไปหมด หรือเจ้าจะให้ข้าตีเขา จื่อรั่ว เจ้าว่าเกออ่อนแอเช่นข้าจะ¬เอาเรี่ยวแรงที่มากมายถึงเพียงนั้นมาจากไหนกัน แค่ก ๆ” หนิงเยี่ยนรีบ¬ยกผ้าเช็ดหน้าผืนบางขึ้นมาปิดปาก ด้วยท่าทางที่ดูแล้วช่างอ่อนแอยิ่ง¬นัก

“แต่ข่าวลือพวกนี้ ล้วนแต่ทำลายชื่อเสียงของท่านนะขอรับ”

“ช่างมันเถิด อย่างไรพวกเราก็อยู่ที่นี่แค่เพียงไม่กี่ปีเท่านั้น สร้างตัวตนที่ทำให้ผู้อื่นจดจำได้ไม่มีวันลืม ทิ้งเอาไว้สักหน่อยจะเป็นไรไป”

หนิงเยี่ยนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไร้ซึ่งความกังวลใจใด ๆ พลางเอื้อมมือออกไปหยิบนิยายประโลมโลกที่น้องชายทิ้งเอาไว้ขึ้นมาเปิดดู ไม่นานหลัง¬จากนั้น ใบหน้างดงามก็ได้เผยรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจออกมา

โจจื่อรั่วเห็นท่าทางเช่นนั้นของคุณชายตน ก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างนึกจนปัญญา เขาเข้าใจแล้วว่า คุณชายเจ็ดไม่ได้คิดจะลงโทษอะไรคุณชายสิบสาม เป็นจริงเป็นจังตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ด้วยนิสัยและรสนิยมอันแปลกประหลาดไม่เหมือนผู้ใด คุณชายของเขาย่อมต้องรู้สึกพึงพอใจอย่างถึงที่สุดยามถูกผู้อื่นมองว่าตนเองคือโฉมงามอ่อนแอ ที่แลดูน่าสงสารอยู่แล้วน่ะสิ