บทที่ 3 ญาติผู้พี่ของข้าสอบได้จอหงวนล่ะ 1/1

ความครึกครื้นภายในจวนตระกูลหยาง ไม่ว่าจะผ่านมานับสิบปีจนบุตรหลานฝาแฝดเติบโต จนผ่านวัยปักปิ่นสวมกวานกันทั้คู่แล้ว แต่การหยอกล้อระหว่างหย่างไท่หมิงกับบิดา ไม่ว่าเมื่อก่อนจะเป็นเช่นไรในปัจจุบันยังคงเป็นเช่นนั้นไม่เปลี่ยน

“ท่านแม่ท่านยังงดงามถึงเพียงนี้ เหตุใดไม่หาบุรุษหน้าตาดีและอ่อนเยาว์มาปรนนิบัติบ้างขอรับ ปล่อยให้ข้างกายมีชายบำเรอแก่ผมขาวมานั่งข้าง ๆ น่ามองที่ใดกัน”

หยางหย่งชางใช้หางตามองบุตรชายอย่างหมั่นไส้ จึงกล่าววาจาประชดประชันสิ่งที่บุตรชายก็เป็นเหมือนตน “เหอะ ก่อนจะว่าข้าตัวเจ้าก็ไม่ต่างกันนะอาหมิง ดูลูกสะใภ้สิยามนี้งดงามมากกว่าแต่ก่อนเสียอีก หากมีบุรุษที่ไม่รู้จักพบเห็นยังคิดว่านางเป็นคุณหนูในห้องหอ มิใช่สตรีออกเรือนมีสามีและบุตรชายบุตรสาวสองคนแน่ ๆ”

“ท่านพ่อนี่ท่านอยากให้อันอันมีสามีใหม่เช่นนั้นหรือขอรับ”

“อือ ทำไม เจ้ายังอยากให้เมียข้ามีบุรุษอื่นมาปรนนิบัติ ถ้าลูกสะใภ้อยากมีสามีใหม่บ้างก็สมเหตุสมผลมิใช่หรือ”

“หยางหย่งชาง! /หยางไท่หมิง!”

เฮือกก !!

องค์หญิงใหญ่กับซูอันต้องรีบห้ามสามีของตน ขืนปล่อยให้ทั้งสองลั่นแกล้งกันไปมาต่อ คงไม่ต้องพูดคุยเรื่องอื่น ๆ กันพอดี

“ท่านพี่ท่านอายุปูนนี้แล้วไม่ควรเล่นไปกับอาหมิงสิ รู้ทั้งรู้ว่าลูกนิสัยอย่างไรก็ยังจะเล่นกับลูกอยู่เช่นนั้น”

“แหะ ๆ ๆ ขอโทษนะเมียจ๋า ก็เจ้าลูกชายตัวดีชอบแกล้งสามีก่อนนี่นา ไหนจะทำสีหน้าหมั่นไส้ส่งมาอีก”

ซูอันที่มองสามีด้วยสายตาดุ ๆ ก็กล่าวตักเตือนเช่นกัน “ท่านพี่ก็เหมือนกันนะเจ้าคะ เหตุใดยังเล่นไม่รู้จักโตอยู่อีกเล่า อย่าให้ข้าได้ยินว่าท่านกลั่นแกล้งท่านพ่ออีกนะเจ้าคะ”

“ไม่ทำแล้ว ๆ ฟังอันอันทุกอย่าง แหะ ๆ ๆ”

ครั้งนี้ซูอันข่มขู่หยางไท่หมิงอย่างจริงจัง เพราะไม่อยากให้ใครนำเรื่องการล้อเล่นไปพูดในทางไม่ดี อาจทำให้จวนฉางหมิงเสื่อมเสียได้

เมื่อเหตุการณ์ของสองพ่อลูกเงียบลง องค์หยิงใหญ่จึงได้เอ่ยถามกับลูกสะใภ้ เนื่องจากวันนี้หลานทั้งสองออกจากจวนไปตั้งแต่เช้า

“อันอันวันนี้แม่ยังไม่เห็นเจ้าตัวแสบสองพี่น้องเลย หายไปไหนสำรับเช้าก็ไม่ยอมมาร่วมโต๊ะน่ะ”

ซูอันเอ่ยตอบอย่างสบาย ๆ คล้ายไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่อย่างใด เพราะฝาแฝดคู่นี้ไม่เคยนั่งอยู่กับที่นาน ๆ ได้ และป่านนี้คงเจอญาติผุ้พี่ที่ป้ายประกาศผลสอบแล้ว

“ท่านแม่เจ้าคะ หรงเอ๋อร์กับเซียนเอ๋อร์ไปดูการประกาศผลสอบหน้าพระที่นั่ง ทั้งสองคนแอบลุ้นว่าเหวินเอ๋อร์จะได้อันดับที่เท่าใด จึงพากันออกไปตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างเจ้าค่ะ”

“อืม ญาติผู้พี่คนนี้ของหลาน ๆ เฉลียวฉลาดไม่น้อย เราคิดว่าย่อมตำแหน่งติดไม้ติดมืออย่างแน่นอน ได้ข่าวว่าคนพี่เพิ่งได้รับตำแหน่งรองแม่ทัพมิใช่หรือ” เพราะเห็นทั้งสี่คนมักจะตัวติดกันอยู่เสมอ การร่ำเรียนต่าง ๆ ไม่น้อยหน้ากันก็ว่าได้

“ใช่เจ้าค่ะ พวกเขาสองคนเคยบอกไว้ว่า คนหนึ่งสืบทอดปณิธานการเป็นแม่ทัพปกป้องบ้านเมือง ส่วนอีกคนอยากเข้ารับราชการเป็นขุนนางในราชสำนัก เพื่อช่วยขจัดขุนนางกังฉินที่หาผลประโยชน์ส่วนตน การประสานงานทั้งในและนอกย่อมทำให้งานสำเร็จได้เจ้าค่ะ” เรื่องนี้ซูอันฟังจากปากของบุตรทั้งสองด้วยตนเอง

หยางหย่งชางพยักหน้าชื่นชมสิ่งที่ญาติผู้พี่ของหลาน ๆ ได้คิดวางแผนอนาคตของตน “สองพี่น้องตระกูลฟงรับใช้ราชสำนัก คงมิใช่เพียงแค่การกำจัดขุนนางกังฉินกระมัง”

หยางไท่หมิงกับซูอันยกยิ้มเมื่อผู้เป็นปู่รู้ทัน การวางแผนของหลานทั้งสอง “ยังคงเป็นท่านพ่อที่รู้ทันเด็ก ๆ แม้หรงเอ๋อร์จะไม่รับราชการ แต่ก็ช่วยสืบข่าวอย่างลับ ๆ ยามต้องเดินทางไปทำการค้าต่างเมือง

ส่วนเซียนเอ๋อร์ของเรายิ่งแล้วใหญ่ ความคิดของนางมองไปถึงการณ์ข้างหน้า อยากทำการค้าให้ขยายเพิ่มขึ้น การคิดค้นลวดลายผ้าไหมที่โดดเด่นอีกหลายอย่าง

เพื่อหาเงินให้ได้มากกว่านี้เพื่อแบ่งให้ให้ญาติผู้พี่ ในการสนับสนุนการเลี้ยงดูทหารใต้บังคับบัญชาให้มีเสบียง ที่สามารถให้พวกเขาได้กินอิ่มท้องและมีแรงปกป้องราษฎรขอรับ”

“เพราะเป็นเช่นนี้แล้วจะไม่เป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาทได้อย่างไรกัน โดยเฉพาะเซียนเอ๋อร์นางรู้จักออดอ้อนถูกเวลา มีผู้ใดสามารถแย่งชิงตำแหน่งพระนัดดาคนโปรดไปจากนางได้เล่า อันอันถ้าพวกเด็ก ๆ กลับมาอย่าลืมให้ห้องครัวอุ่นอาหารให้พวกเขาด้วยนะ แม่จะขอตัวไปเอนหลังสักหน่อยนั่งนาน ๆ รู้สึกปวดเมื่อยเสียจริง”

ซูอันรับคำของแม่สามีอย่างว่าง่าย “ท่านแม่อย่าได้กังวลข้าจะกำชับห้องครัวให้เองเจ้าค่ะ เช่นนั้นข้ากับท่านพี่ไม่รบกวนท่านแม่กับท่านพ่อแล้ว ขอตัวเจ้าค่ะ”

“ไว้ลูกจะมาคารวะท่านแม่พร้อมเจ้าตัวแสบนะขอรับ”