บทที่ 2 ฝาแฝดหยาง-ฟง 1/2

และแล้วคำพูดของหยางเฟิ่งเซียนก็เป็นจริง เมื่อเรื่องดังกล่าวไปถึงพระกรรณของรัชทายาท รวมถึงฮ่องเต้ที่มีรับสั่งให้รัชทายาทจัดการเรื่องโอรสและธิดาของตน

มิใช่เพียงองค์ชายเฉิงหานกับองค์หญิงเจิ้นอี้เท่านั้นที่ถูกเรียกพบ แต่ยังมีมารดาของทั้งสองคนหนึ่งมีตำแหน่งพระชายารอง อีกคนก็เป็นอนุชายาจากตระกูลขุนนาง ซึ่งเคยคิดว่าเป็นสตรีที่เข้าใจง่าย แต่ยามนี้องค์รัชทายาทกำลังทรงคิดทบทวนอย่างหนัก

“พวกเจ้าคงรู้ตัวแล้วกระมัง ว่าข้าเรียกมาพบด้วยเรื่องอันใด ต้องให้พูดย้ำให้ฟังอีกครั้งหรือไม่”

พระชายารองเยียนแสร้งทำไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น จึงถามกลับองค์รัชทายาทอย่างมีจริตมารยา “หม่อมฉันกับน้องหญิงหลีไม่ทราบจริง ๆ เพคะ ไท่จื่อมีเรื่องอันใดอยากให้หม่อมฉันสองคนช่วยหรือไม่เพคะ”

“นั่นสิเพคะไท่จื่อ หม่อมฉันกับพระชายารองไปเข้าเฝ้าไทเฮา ไม่ทราบว่าที่นี่เกิดเรื่องร้ายแรงอันใดเช่นนั้นหรือเพคะ” อนุชายาหลีมักจะลื่นไหลตามพระชายารองยามที่ต้องเอาตัวรอด

แต่คนที่เป็นถึงองค์รัชทายาทจะไม่รู้เท่าทันได้อย่างไร ในเมื่อที่ผ่านมาไม่เคยไว้วางใจสตรีจากสองตระกูลเลยสักนิด “หึ ต่อหน้าข้าพวกเจ้าสองคนยังใจกล้าเสแสร้งอีกหรือ มารยาร้อยเล่มเกวียนของสตรีช่างน่ากลัวไม่น้อย เช่นนั้นเจ้าเฉิงหานบอกข้ามาสิว่า วันนี้เจ้ากับเจิ้นอี้ไปก่อเรื่องอันใดไว้

พวกเจ้าสองคนมิใช่เด็กอายุสามหนาวแล้ว ควรจะรู้จักว่าสิ่งใดควรทำสิ่งใดไม่ควรทำ คิดว่าตนเองเป็นเชื้อพระวงศ์แล้วจะอวดเบ่งอำนาจไปทั่วก็ได้รึ ข้าเคยเตือนพวกเจ้าหลายครั้ง ว่าอย่าไปวุ่นวายกับพี่น้องฝาแฝดสองตระกูลนั่น”

องค์ชายเฉิงหานเห็นว่าบิดาไม่เข้าข้างตนก็ยิ่งโกรธเคือง “ก็เจ้าพวกฝาแฝดนั่นไม่ให้ความเคารพลูก เหตุใดเสด็จพ่อถึงไม่เข้าข้างลูก แต่กลับไปเข้าข้างพวกนั้นเสียทุกครั้งพ่ะย่ะค่ะ”

“ใช่เพคะเสด็จพ่อ พวกมันก็แค่สามัญชนที่โชคดีมีย่าเป็นเชื้อพระวงศ์ ถึงอย่างไรก็ควรเคารพข้ากับพี่รอง แต่พวกมันกลับเหิมเกริมต่อปากต่อคำอย่างไม่เกรงกลัวเลยนะเพคะ” องค์หญิงเจิ้นอี้ที่ถูกอนุชายาหลีสั่งสอนให้ใช้บารมีพระบิดา กล่าวเข้าข้างพี่ชายคนรองอย่างเอาแต่ใจ

พระชายารองเยียนและอนุชายาหลี ได้ยินบุตรธิดาของตนโต้เถียงกับพระบิดาเช่นนั้น ถึงกับเล่นงิ้วตบตาทำเป็นดุด่าเด็กทั้งสอง “เฉิงหาน เจิ้นอี้ พวกเจ้าสองคนขออภัยพระบิดาเดี๋ยวนี้ เหตุใดถึงไม่เชื่อฟังที่พระบิดาสอน แม่บอกพวกเจ้าไปหลายครั้งแล้วมิใช่หรือ”

“หยุดเสแสร้งได้แล้ว! คิดว่าข้าไม่รู้หรือว่าพวกเจ้าสั่งสอนบุตรอย่างไร ในเมื่อไม่ยอมแก้ไขเช่นนั้นครั้งนี้ จะต้องถูกกักบริเวณอยู่ในตำหนักเป็นเวลาสามเดือน และคัดกฎมารยาทของวังหลวงคนละยี่สิบจบ

ส่วนมารดาของพวกเจ้าสองคนหลังจากนี้ยังสอนบุตรผิด ๆ อีก ไม่ยอมแก้ไขให้เป็นไปในทางที่ถูกต้อง จงระวังตัวเอาไว้ให้ดีวันไหนที่ข้าหมดความอดทน สิ่งที่พวกเจ้าจะได้รับคือการส่งกลับจวน” รัชทายาทมีรับสั่งลงโทษโอรสธิดาทั้งสองเสร็จ ก็เสด็จกลับตำหนักของตนทันที

และข่าวการลงโทษโอรสธิดาของรัชทายาทก็พระกรรณฮ่องเต้เช่นกัน เพราะพระนัดดาคนโปรดมีนิสัยตรงไปตรงมา ไม่เคยหาเรื่องรังแกผู้ใดตั้งแต่เด็ก บางครายังแสดงท่าทีเป็นผู้พิทักษ์คุณธรรมเสียมากกว่า

เมื่อฮ่องเต้ทรงทราบจึงไม่เก็บมาใส่พระทัยอีก และยังทรงหวังว่าพระนัดดาทั้งสองจากตำหนักบูรพา จะรู้จักคิดและปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นได้ ทางด้านสี่พี่น้องฝาแฝดกำลังนั่งจับเข่าพูดคุยเรื่องของคู่อริเช่นกัน

“เฮ้อ ข้าล่ะเบื่อกับสองพี่น้องคู่นี้เสียจริง ตั้งแต่สี่หนาวจนถึงยามนี้ผ่านมาหกปีก็ยังเป็นเช่นเดิม คอยหาเรื่องกับพวกเจ้าสองคนไม่เปลี่ยน” ฟงเสวี่ยหลินพูดขึ้นด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายจริง

ฟงเหยาเหวินก็เห็นด้วยกับพี่ชายของตน แต่ก็พูดอย่างคนที่ชอบอ่านตำรา “ทำอย่างไรได้มีมารดาขี้อิจฉาและมักใหญ่ใฝ่สูง ย่อมสั่งสอนบุตรให้เป็นเช่นตนเองลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นของจริง”

หยางเฟิ่งเซียนมิใช่ไม่เบื่อกับเรื่องเดิม ๆ จากญาติทั้งสอง “ครั้งนี้คงถูกเสด็จอารัชทายาทลงโทษหนักกว่าทุกครั้ง ข้าเองก็ไม่อยากจะทะเลาะกับพวกเขานักหรอก ถึงจะหลีกเลี่ยงแค่ไหนแต่ก็ต้องมีวันได้พบเจออยู่ดีเจ้าค่ะ”

หยางซิวหรงก็ไม่ต่างกันนักแต่เขานึกบางอย่างขึ้นมาได้ จึงบอกกับน้องสาวและญาติผู้พี่ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ข้าว่าเอาเช่นนี้ก็แล้วกัน ครั้งหน้าหากได้พบเจอสองคนนั่นโดยบังเอิญอีก พวกเราหลบเลี่ยงด้วยการใช้วรยุทธ์ที่ท่านแม่สอน อย่างไรเสียสองพี่น้องนั่นย่อมวิ่งตามพวกเราไม่ทันอยู่แล้ว ทุกคนเห็นด้วยกับข้าหรือไม่”

“ข้าเห็นด้วย! /เป็นวิธีที่ดีมาก! /พี่ชายของข้าเก่งที่สุด!”

“ฮ่า ๆ ๆ”

เสียงของพี่น้องทั้งสี่ภายในรถม้า ที่หารือทางออกร่วมกันมีหรือที่ผู้ติดตามจะไม่ได้ยิน แต่พวกเขามิได้คิดว่าสิ่งที่ได้ยินเป็นเรื่องไร้สาระ เพราะเจ้านายตัวน้อยทั้งสี่ล้วนมีความคิดเป็นของตน มิหนำซ้ำยังฉลาดหลักแหลมมีความจำเป็นเลิศเหนือเด็กทั่วไป

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือสี่พี่น้องที่ผ่านการฝึกฝนจากซูอันมาหลายปี คนนอกมิเคยรู้เลยว่าพวกเขายามนี้นั้น ถือว่ามีความสามารถด้านวรยุทธ์ ไม่ด้อยไปกว่าหัวหน้านายกองในกองทัพแม้แต่น้อย