บทที่2 [ความจริงที่ซ่อนอยู่]

ย้อนไปในขณะที่เว่ยเว่ยมีอายุครบสิบห้าปีได้เพียงไม่นาน สกุลเว่ยก็ได้ส่งของหมั้นมายังจวนของนางแล้ว การหมั้นหมายนี้ ไม่ใช่ว่ามีที่ไปที่มาเช่นนี้หรืออย่างไร แต่เหตุใดสิ่งที่หลิวหยางเอ่ยออกมาถึงได้แตกต่างจากสิ่งที่เว่ยเว่ยรับรู้มาโดยตลอดเสียเหลือเกิน

หรือว่าแท้ที่จริงแล้ว บิดาของนางนั้นมีสิ่งใดที่ปกปิดนางอยู่ เว่ยเว่ยครุ่นคิดด้วยความสงสัยอีกครั้ง

“เจ้าจะรับบทเป็นสตรีผู้ใสซื่อที่ไม่รู้เรื่องราวเช่นนั้นรึ เจ้าไม่คิดว่ามันจะช้าเกินไปสักหน่อยหรืออย่างไร ที่ผ่านมา ไม่ใช่ว่าเจ้าทำตัวร้ายกาจและระรานผู้อื่นไปทั่วหรอกหรือ” หลิวหยางเอ่ยวาจาประชดเว่ยเว่ยโดยไม่นึกถึงจิตใจของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย

โดยเหตุที่เป็นเช่นนี้ ก็เป็นเพราะว่าหลิวหยางมีความเชื่อมั่นอยู่เต็มอกว่าเว่ยเว่ยนั้นมีส่วนรู้เห็นในที่มาของการหมั้นหมายที่เกิดขึ้นโดยตลอด และไม่แน่ว่าอาจเป็นนางเองที่เป็นฝ่ายออดอ้อนเสนาบดีหลี่ผู้เป็นบิดาให้ไปทูลขอสมรสพระราชทานนี้จากฝ่าบาทก็เป็นได้

แม้ว่าราชโองการจะยังไม่ถูกประกาศออกมา แต่ฝ่าบาทก็เคย ตรัสเรื่องนี้กับเขาด้วยพระองค์เองเป็นที่เรียบร้อย เช่นนั้นแล้ว จึงเหลือเพียงระยะเวลาที่เหมาะสมก็เท่านั้น ซึ่งเวลาที่ว่าเหมาะสมก็คือการเดินทางกลับมายังเมืองหลวงของเขาเพื่อแต่งงานกับนางนั่นเอง

หลิวหยางใช้ข้ออ้างต่าง ๆ เพื่อให้ตนยังรั้งที่จะประจำอยู่ที่กองทัพได้เนิ่นนาน หากแต่สุดท้ายแล้ว เขาก็ไม่อาจหลีกหนีการแต่งงานนี้ได้อีกต่อไป

“ท่านคิดว่า การที่เรื่องราวทั้งหมดดำเนินมาเช่นนี้ มีสาเหตุมาจากตัวข้าใช่หรือไม่” เว่ยเว่ยถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นไหว การที่ต้องมารับรู้ความจริงจากปากของหลิวหยางเช่นนี้ ก็ทำให้เว่ยเว่ยรู้สึกตั้งตัวไม่ทันอยู่ไม่น้อย แท้ที่จริงแล้วก็เป็นเพราะนางเองที่บีบบังคับให้หลิวหยางต้องมาอดทนกับนางมาโดยตลอด

เป็นนางเอง ที่นับได้ว่าเป็นส่วนเกินและได้เข้ามาขวางทางวาสนาความรักของหลิวหยางและคนรักอย่างลู่ซือ

คนมาก่อน ใช่ว่าจะต้องได้รับความรักตอบแทนเสียหน่อย ดั่งเช่นตัวนางในยามนี้ ที่ในที่สุดก็ได้เข้าใจแล้วว่า การมาก่อนของตนเองนั้น แท้ที่จริงแล้วเป็นเพียงการเข้ามาเพื่อเป็นอุปสรรคและตัวขัดขวางความรักของคนทั้งสอง ทั้งนี้ก็เพื่อให้พวกเขาได้พิสูจน์ความรักและความจริงใจต่อกันเพียงเท่านั้นเอง

“เป็นเช่นนั้น ด้วยเหตุนี้ข้าถึงได้รังเกียจในตัวเจ้าอย่างไรเล่า สตรีมีรูปโฉมงดงามเช่นเจ้า หากแต่นิสัยกลับไม่น่าคบหาถึงเพียงนี้ ข้าจะปรารถนาที่จะแต่งกับเจ้าได้อย่างไรกัน” หลิวหยางยอมรับอย่างไม่มีข้อโต้แย้งว่าเว่ยเว่ยนั้นมีรูปร่างและหน้าตาที่เป็นที่น่าพอใจเป็นที่สุดแล้วสำหรับเขา แต่กระนั้น นิสัยของนางก็ดูจะเป็นสิ่งที่เขายากจะทำใจยอมรับได้

หลี่เว่ยเว่ยผู้นี้คือหญิงที่งดงามและมีรูปร่างที่สวยงามมาก ใบหน้าหวานที่ดูเอาแต่ใจ พร้อมด้วยแววตาที่มีทั้งความเด็ดเดี่ยวและฉายแววซุกซนซ่อนอยู่ในนั้น ความงามนี้เคยทำให้เขานั้นเผลอใจไปชั่วขณะหนึ่ง แต่พอเขามารับรู้ในภายหลังว่าสตรีผู้นี้คือคู่หมายที่มีนิสัยร้ายกาจของเขา แววตา ความคิดและทัศนคติที่เขามีต่อเว่ยเว่ยนั้นก็ได้เริ่มเปลี่ยนไป เปลี่ยนแปลงไป จนเขาไม่อาจทำใจยอมรับได้ว่าตนเองนั้นเคยสนใจในสตรีผู้นี้มาก่อน

“อ้อ ที่แท้เรื่องราวก็เป็นเช่นนี้ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ข้าคงทำให้ท่านลำบากใจไม่น้อยเลยทีเดียว ช่างน่าละอายแก่ใจยิ่งนัก” เว่ยเว่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เริ่มสั่นไหวและแผ่วเบา ในที่สุดแล้ว สิ่งที่นางดันทุรังมาโดยตลอด วันนี้ก็ถึงเวลาที่จะต้องสิ้นสุดลงเสียที

ที่ผ่านมาข้าทุ่มเทเพื่อท่านมากถึงเพียงนี้ แต่กระนั้นก็ยังไม่อาจได้ความรักและความใส่ใจจากท่านเลยแม้แต่น้อย เช่นนั้นแล้ว ท่านและข้านับต่อจากนี้ เราสองต่างเป็นเพียงเส้นขนานต่อกันเท่านั้นเถิด เว่ยเว่ยที่อดทนและพยายามมาเนิ่นนาน ในที่สุดแล้วก็หมดแรงฝืนที่จะเฝ้ารอความรักจากหลิวหยางอีกต่อไปแล้ว

“ถูกต้องแล้ว และที่ข้าไม่อาจยกเลิกการหมั้นหมายได้นั้นก็เป็นเพราะสมรสพระราชทานจากฝ่าบาท หากเจ้าไม่รู้จริง ๆ หรือเพียงแสร้งทำเป็นไม่รู้ จากนี้ ก็จงรับรู้เอาไว้เถิด” เมื่อหลิวหยางกล่าวจบเป็นที่เรียบร้อย เว่ยเว่ยก็เงียบลงไปในทันที ก่อนที่เจ้าตัวจะเบือนหน้าหนีและแหงนหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าที่ตอนนี้มีเพียงเกล็ดหิมะที่กำลังโปรยปรายลงมา

เว่ยเว่ยไม่อยากที่จะแสดงท่าทีอ่อนแอต่อหน้าหลิวหยางไปมากกว่านี้ แม้เมื่อยามที่อยู่ต่อหน้าผู้อื่น นางจะพยายามแสดงออกมาให้ผู้คนได้เห็นว่าตนเองนั้นเข้มแข็งและมีนิสัยที่ร้ายกาจเช่นไร แต่สุดท้ายแล้ว เว่ยเว่ยก็ไม่อาจหลีกหนีความเป็นจริงที่ว่า จิตใจของนางนั้นแท้จริงแล้วช่างอ่อนแอและอ่อนไหวเหลือเกิน

นางคือคู่หมั้นหมายของแม่ทัพผู้นี้ แม่ทัพผู้ที่ทำให้นางต้องจมอยู่กับคำครหาของผู้คนมากมาย สตรีที่งดงามแต่มีนิสัยที่ร้ายกาจเช่นนั้นแล้ว นางจึงยังเป็นไม่ขันหมากมาจวบจนทุกวันนี้

ข้านะหรือที่มีนิสัยร้ายกาจ ข้าเพียงแค่รักท่านและขัดขวางสตรีผู้อื่นเหล่านั้นที่จะเข้ามาแย่งชิงความรักของท่าน แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าความรักของท่านนั้นไม่ได้มีไว้ให้แก่ข้า

หลิวหยาง ข้าเพียงแค่ต้องการความรักและการเอาใจใส่จากท่านบ้างก็เท่านั้น ท่านคือคู่หมายของข้าจริงหรือ หากเป็นจริงเช่นนั้น เหตุใดความรักและการเอาใจใส่ของท่าน ถึงไม่เคยเผื่อแผ่มาถึงข้าเลยสักครั้ง หลายสิ่งที่เว่ยเว่ยเคยสงสัยในอดีต บัดนี้ก็เป็นที่กระจ่างแล้วว่า สาเหตุนั้นมาจากสิ่งใด

ผู้หนึ่งกำลังพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะซ่อนน้ำตาที่มีเอาไว้ ทั้งนี้ก็เพื่อที่จะไม่ให้มันไหลลงมาต่อหน้าชายที่ใจร้ายผู้นี้ หากแต่อีกผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาก็ได้เลือกที่จะเบือนหน้าหนีเฉกเช่นกัน เพียงแต่ที่เหตุเป็นเช่นนั้น ก็เพราะว่าตัวเขาไม่อยากที่จะเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายในยามที่มีน้ำตาคลออยู่นั่นเอง

หลิวหยางแพ้น้ำตาของเว่ยเว่ย แพ้มาโดยตลอด ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด เขารู้เพียงว่า ดวงตาคู่สวยของเว่ยเว่ยนั้นไม่เหมาะที่จะมีน้ำตาที่หลั่งออกมาจากการร้องไห้เสียใจเลยแม้แต่หยดเดียว

บุรุษปากร้ายเช่นหลิวหยางนั้น แม้จะกล่าวว่าตนเองไม่ชอบใจเวลาที่ได้เห็นเว่ยเว่ยมีน้ำตา หากแต่เขากลับเป็นเพียงคนเดียวที่ทำให้นางร้องไห้เสียใจได้เช่นนี้เสมอ