5: ถูกที่ผิดเวลา [2]

ในเวลาเดียวกันผู้หนึ่งจากไปอย่างไม่รู้ตัว ทว่าผู้หนึ่งกลับมาอย่างไม่ตั้งใจ กระนั้นก็ไม่อาจฝืนฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัดที่ดื่มเข้าไปก่อนหน้าได้ ความนึกคิดและสมองขัดแย้งกับร่างกาย สองฝ่ายต่อต้านแต่ก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับอาการกำหนัด สุดท้ายแล้วก็ถูกฤทธิ์ยาครอบงำ ทำตามความต้องการของร่างกายอย่างช่วยไม่ได้

หญิงสาวชาวบ้านแต่งกายด้วยชุดเก่า ๆ เมื่ออารมณ์ได้ที่อาการกำหนัดแทนที่ความเขินอาย นางจัดการถอดกางเกงชายผู้นั้นออกอย่างร้อนรน ก่อนจะถลกกระโปรงตนเองขึ้น แล้วนั่งทับแก่นกายร้อนฉ่า ตะบี้ตะบันโยกเข้าใส่แก่นกายแข็งขืนเพื่อให้สำเร็จความใคร่

ในกระท่อมหลังผุพังกลางป่า บุรุษร่างสูงใหญ่นอนหายใจเหนื่อยหอบ เขากัดฟันทนความอดสูระคนอับอายอย่างเหลือแสน แม้ร่างกายขยับไม่ได้ทว่าส่วนนั้นกลับตั้งตรง สตรีบ้านั่นเอาอะไรให้เขากินในตอนหมดสติกันแน่ ทั้งบัดนี้เจ้าตัวก็กำลังขึ้นขย่มบนตัวเขาอย่างบ้าคลั่ง ห้ามปรามอย่างไรก็ดูเหมือนจะไม่เข้าหูอีกฝ่ายเอาเสียเลย

คอยดูเถอะ หากครั้งนี้รอดไปได้สาบานเลยว่าจะกลับมาฆ่าสตรีชั่วผู้นี้ให้ตายด้วยมือเขาเอง

หลี่มู่กวากล้ำกลืนฝืนทน ได้แต่อดทนอดกลั้นรอสถานการณ์อันน่าอับอายนี้ผ่านไปเสียที เขาเป็นถึงแม่ทัพแดนใต้ออกรบกรำศึกมานับไม่ถ้วน ทว่าบัดนี้เขากลับถูกสตรีบ้าเหยียบย่ำศักดิ์ศรีไม่เหลือชิ้นดี

ความอัปยศครั้งนี้ข้าจะจำให้ขึ้นใจ...

หลังจากนางปฏิบัติจนเสร็จกิจก็ฟุบลงหมดสติไปทันที หลี่มู่กวาไม่สามารถทำอะไรได้เขาจึงกัดฟันปล่อยอีกฝ่ายนอนทับบนตัวเขาอยู่เช่นนั้น คิดอยากจะผลักออกแต่ไร้เรี่ยวแรงช่วยเหลือตนเองไม่ได้ ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงบางอย่าง ใบหูเริ่มซับสีเมื่อส่วนนั้นยังคงแข็งค้างอยู่ภายในกายสาว จะเดินหน้าต่อก็ไม่ได้ กระนั้นจะถอยหลังก็ไม่ได้เช่นกัน

ด้วยเพราะท่อนล่างเปลือยเปล่ากันทั้งคู่ ชายหนุ่มจึงฮึดสู้งัดเอาแรงเฮือกสุดท้ายดึงเสื้อคลุมของหญิงสาวที่กระจัดกระจายเต็มพื้นขึ้นมาคลุมตัวพวกเขาไว้ มิใช่เพราะความเห็นใจแต่จะให้เขานอนเปลือยท่อนล่างทั้งอย่างนั้นก็ใช่เรื่อง ในเมื่อทำอะไรไม่ได้แม่ทัพหนุ่มได้แต่นอนรอ รอว่าเมื่อไรสตรีบ้าจะตื่นขึ้นมาแล้วลุกไปจากตัวเขาเสียที

ด้วยความอ่อนล้าจากพิษบาดแผล รวมไปถึงการถูกวางยาและการกระทำขืนใจของสตรีแปลกหน้า ทำให้หลี่มู่กวาหลับไปทั้งที่อะไร ๆ ในตัวเขาทั้งสองยังคงสอดประสานกันอยู่เช่นนั้น

ไม่นานนักร่างแน่งน้อยค่อย ๆ ลืมตาตื่น พยายามปรับสายตาให้รับกับความมืดที่มีแสงจากดวงจันทร์ส่องเข้ามาได้แค่เล็กน้อย กระนั้นสติก็ยังกลับมาไม่ครบถ้วน รู้สึกปวดหัวและอึดอัดไปหมด โดยเฉพาะเบื้องล่างมันเจ็บและแสบราวกับร่างกายถูกฉีกเป็นเสี่ยง ๆ

แต่แล้วพลันใบหน้างามกลับแดงก่ำด้วยความเขินอาย เมื่อสติมาครบถ้วนรับรู้ว่าความรู้สึกเจ็บแสบนั้นเกิดจากอะไร ทั้งคนที่นางกำลังนอนกอดอยู่นั้นคือใคร

หญิงสาวกลั้นใจดึงแขนที่โอบกอดตนออกอย่างเบามือ ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นให้จุดนั้นหลุดออกจากกันได้ในที่สุด กระนั้นก็อดจะร้องด้วยความเจ็บเสียมิได้

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย” มีนถึงกับสบถออกมาอย่างเหลืออดรู้สึกอายเหลือแสน ท่านผู้นั้นให้เธอมาที่นี่ในตอน... เช่นนั้นเธอก็กลายเป็นคนหื่นกามข่มขืนผู้ชายน่ะสิ

โอ๊ย อยากจะบ้าตาย เจ้าแห่งปรโลกท่านบ้าไปแล้วหรืออย่างไร ถ้าจะให้เป็นตัวประกอบคนนี้อย่างน้อยก็ควรจะให้โผล่ตอนอื่นไม่ได้หรือไง

เมื่อลุกออกจากตัวบุรุษได้สำเร็จ มีนจึงรีบจัดการกับเสื้อผ้าให้เรียบร้อย เธอก็รู้อยู่หรอกว่าตนเองถูกส่งมาที่ไหน แต่มันผิดคาดตรงที่ไม่ใช่สิ่งที่คิดเอาไว้ตั้งแต่แรก คราวนี้เกิดจากอะไร ท่านผู้นั้นเข้าใจผิดหรือว่าผิดที่กลไกทำงานพลาดอีกกันแน่

ในตอนที่กำลังสับสนพลันความทรงจำของร่างเดิมได้เข้ามาแทนที่ เรื่องราวทั้งหมดไหลเวียนเข้ามาในหัวไม่หยุด ตอนนี้เธออยากจะย้อนกลับไปในตอนที่ท่านผู้นั้นให้เธอเลือกไปเกิดเหลือเกิน จะตอบไปอย่างชัดเจนว่าต้องการเป็นผู้ใด จะได้ไม่เกิดเรื่องเข้าใจผิดเช่นนี้

มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ เพื่อความแน่ใจมีนจึงเพ่งมองอีกฝ่ายผ่านความมืดอีกครั้ง ไม่แน่ว่าเธออาจจะตาฝาดคิดไปเองก็ได้