12: สตรีบ้า(น้ำลาย) [2]

หลังจากจัดการมนุษย์ป้าไปได้อย่างสวยงาม ไป๋เหลียนจึงมุ่งตรงกลับบ้านอย่างอารมณ์ดี หลังจากนี้นางก็จะเดินหน้าหาเงินเพียงอย่างเดียว เป้าหมายคือสิบตำลึงเงินจำนวนเงินเท่านี้จึงจะเพียงพอให้นางหนีได้

ไป๋เหลียนเร่งฝีเท้าให้ถึงบ้านหลังน้อยของนางโดยไว ในเมื่อมิติวิเศษสามารถเพิ่มจำนวนของที่ใส่เข้าไปได้ ฉะนั้นเงินสองร้อยอีแปะที่นางมีมันก็อาจจะเพิ่มได้อีกมิใช่หรือ ไป๋เหลียนเจ้านี่ช่างฉลาดจริง ๆ ถ้าการคาดเดาของนางเป็นจริง นั่นเท่ากับว่าหนทางการทำเงินในระยะเวลาอันสั้นก็จะง่ายขึ้น

ทว่าเมื่อกลับถึงบ้านหญิงสาวได้นำเงินที่มีทั้งหมดเข้าไปในมิติวิเศษ นางตั้งตารอว่ามันจะออกดอกออกผลจากสองร้อยเป็นสามร้อยอีแปะ แต่เมื่อตรวจดูอีกครั้งเงินก็ยังมีจำนวนเท่าเดิม นั่นเท่ากับว่ามิตินี้จะไม่เพิ่มจำนวนทรัพย์สินเงินทองของมีค่า ยกเว้นก็แต่ข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ และอาหารเท่านั้นที่ได้ผล

ทำเอาไป๋เหลียนแทบจะยกเท้าขึ้นก่ายหน้าผาก จะช่วยทั้งทีแต่ก็ไม่ช่วยให้สุด นางก็ยังต้องลำบากหาเงินอยู่ดี

ทัพหลวง ณ ด้านฉางเจียงชายแดนแคว้นเป่ย

แม่ทัพหนุ่มยังคงต้องนอนพักรักษาตัวโดยมีหมอหลวงดูแลอย่างใกล้ชิด เรื่องที่เขาถูกสตรีแปลกหน้าขืนใจยังคงถูกปิดเป็นความลับ เจ้าตัวเก็บเงียบไม่ยอมบอกใคร แม้แต่ชินอ๋องซิงเยี่ยนผู้เป็นสหายสนิททั้งยังเป็นนายเหนือหัวก็ไม่อาจล่วงรู้เรื่องนี้

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าที่เขารอดมาได้ก็เพราะสตรีหน้าหนาผู้นั้น หากนางไม่ย้อนกลับมาช่วยห้ามเลือดให้ หรือแม้แต่หาน้ำหาอาหารทิ้งไว้ ไม่แน่ว่าเขาก็อาจจะนอนตายอยู่ที่นั่นไปแล้วก็ได้ กระนั้นเขาก็ยังไม่เข้าใจกับการกระทำอันหยาบช้าของนางอยู่ดี มีจุดประสงค์อะไรกันแน่ถึงได้เล่นกับความรู้สึกกันเช่นนี้

ยอมรับว่าแค้นและโกรธเคืองที่บังอาจทำลายศักดิ์ศรี กระนั้นอีกใจก็ยังรู้สึกค้าน ทั้งเขาและนางต่างไม่รู้จักกันมาก่อน มีเหตุผลอะไรที่ต้องวางยากระทำเรื่องไร้ยางอาย เป็นคนอื่นก็คงแสร้งร้องไห้ให้รับผิดชอบ แต่นางกลับกล่าวขอโทษให้เขาให้อภัยแล้วหนีไปเสียดื้อ ๆ คนดีที่ไหนเขาทำกัน นอกเสียจากเป็นคนบ้า

ยิ่งคิดก็ยิ่งนึกถึงใบหน้าของสตรีผู้นั้นคอยก่อกวนจิตใจ รู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านไม่ชอบใจเอาเสียเลย ที่ไม่สามารถทำอะไรได้ตามใจต้องการ แต่ก็ต้องพับเก็บความว้าวุ่นใจไว้ เมื่อได้เวลาที่หมอหลวงจะมาตรวจอาการประจำวัน

ไม่นานนักหมอหลวงพร้อมทั้งชินอ๋องก็เข้ามา พวกเขาไม่พูดอะไรปล่อยให้ท่านหมอตรวจอาการอย่างเงียบ ๆ ด้วยแม่ทัพหลี่เพิ่งจะฟื้นตื่นขึ้นมาเมื่อรุ่งเช้า เขาหลับไปถึงสิบวันทำให้ทุกคนต่างกังวลและเป็นห่วง หลังจากตรวจอาการอย่างละเอียดเจ้าตัวพ้นขีดอันตราย หมอหลวงอดเสียมิได้จึงเอ่ยถามข้อมูลบางอย่าง

“ท่านแม่ทัพไม่ทราบว่าผู้ใดเป็นคนทำแผลให้หรือขอรับ”

“ข้าเองก็ไม่รู้เช่นกัน ข้าหนีมาถึงเพิงพักกลางป่าก็หมดสติไปเลยจึงไม่รู้เหตุการณ์หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง” หลี่มู่กวาแสร้งทำสีหน้าจริงจัง ด้วยเกรงว่าจะเผยพิรุธให้ซิงเยี่ยนจับได้ มิเช่นนั้นเขาจะถูกอ๋องหน้าหนาผู้นั้นเค้นถามไม่หยุดเป็นแน่

“มีอะไรหรือท่านหมอ” อ๋องหนุ่มใคร่สงสัยยิ่งนัก เขาเองก็อยากจะรู้เช่นกัน เมื่อไปถึงกระท่อมกลางป่า สหายก็อยู่ในสภาพดีกว่าที่คิดทั้งยังมีร่องรอยการทำแผลให้เสร็จสรรพ รวมไปถึงข้างกายเขานั้นมีน้ำและอาหารวางไว้รอ เป็นไปไม่ได้ที่สหายจะอยู่เพียงคนเดียว แต่ว่าเขายังไม่ถามอะไรตอนนี้ด้วยมีเค้าลางความน่าสนใจไม่น้อย ไม่แน่ว่าอาจจะมีเรื่องสนุกรออยู่ข้างหน้าเป็นแน่

“กระหม่อมคาใจสมุนไพรที่นางใช้พอกบาดแผลให้เลือดหยุดไหลพ่ะย่ะค่ะ แม้แต่กระหม่อมที่เป็นหมอมีความรู้ด้านสมุนไพรก็ยังคาดไม่ถึงว่าพืชชนิดนี้สามารถใช้ห้ามเลือดได้ ทั้งที่ขึ้นดาษดื่นหาได้ง่ายแต่ข้ากลับคิดไม่ถึงว่ามันจะมีสรรพคุณดีเช่นนี้ ในยามศึกแม้แต่ยาก็ขาดแคลน ถ้าเราใช้มันทำเป็นยาห้ามเลือดไว้ใช้ได้ก็คงดีไม่น้อยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจึงอยากจะพบคนผู้นั้น ไม่แน่ว่าอาจจะได้ความรู้ดี ๆ จากเขาอีกมาก”

“พืชที่เจ้าว่ามันดีขนาดนั้นเชียวหรือ” หลี่มู่กวาเมื่อได้ยินคำอธิบายของท่านหมอก็รู้สึกทึ่งไม่น้อย เขาหรือก็คิดว่านางเป็นแค่หญิงชาวบ้านคงทำไปมั่ว ๆ ไม่ได้มีความรู้อะไร แต่กลับไม่คิดว่าสิ่งที่นางทำมีประโยชน์เช่นนี้

“ไม่ใช่สมุนไพรชั้นเลิศเกิดขึ้นทั่วไปตามแหล่งธรรมชาติขอรับ ที่ข้าน้อยกล่าวชมนั้นเป็นเพราะยามขาดแคลนมีไว้ก็ดีกว่าไม่มี แม้ฤทธิ์ในการห้ามเลือดไม่ดีเท่าสมุนไพรดี ๆ แต่การหาได้ทั่วไปแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ ก็ถือว่าเป็นของดีเช่นกัน”

“น่าเสียดายความสามารถ พบคนเก่งจะปล่อยไปได้อย่างไร เช่นนั้นข้าจะให้คนไปตามสืบดูก็แล้วกัน”

“ท่านอ๋องรู้หรือพ่ะย่ะค่ะ คนผู้นั้นเป็นใคร” แม้แต่เขาที่อยู่กับนางทั้งคืนก็ยังไม่รู้ว่านางเป็นใคร จำได้เพียงหน้าตาและน้ำเสียงเท่านั้น แล้วท่านอ๋องที่ตามมาทีหลังจะรู้ได้อย่างไร

“ข้าไม่รู้หรอก แค่เก็บป้ายชื่อได้เท่านั้น ส่งคนตามสืบไม่นานก็รู้” ซิงเยี่ยนชูป้ายชื่อที่เก็บได้ให้อีกฝ่ายดู ก่อนจะยักคิ้วหลิ่วตาให้สหาย ด้วยป้ายชื่อนั้นบ่งบอกชัดว่าเจ้าของคือสตรี

“แคก ๆ”

คนมีชนักติดหลังถึงกับสำลักน้ำลาย ไม่คิดว่าซิงเยี่ยนจะมีหลักฐานเด็ดในการตามหาสตรีหน้าไม่อายผู้นั้นอยู่ในมือ จะให้เจ้านั่นตามหาไม่ได้เด็ดขาด อย่างไรเขาก็ไม่ไว้ใจไม่เชื่อว่าคนที่กล้าขืนใจบุรุษได้น่ะหรือจะเก็บความลับเป็น

“ท่านอ๋องกระหม่อมขอเป็นคนตามหาเองพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่!”