ตอนที่ 3 หยาบคาย

บทที่ 3 หยาบคาย!

ปัง !

หญิงสาวบนเตียงใหญ่ที่เผลอหลับไปเมื่อชั่วโมงก่อนผลุนผลันลุกนั่งด้วยความตื่นตระหนกตกใจ ยามที่บานประตูห้องถูกถีบเข้ามาอย่างแรงด้วยฝีเท้าอันหนักของชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าสามี ทำเอาหัวใจดวงน้อยกระตุกวูบไปถึงตาตุ่ม ภายในอกกระวนกระวายเหลือหลายกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น จนต้องยกฝ่ามือทาบกลางอก ก่อนที่บานประตูจะปิดสนิทลงอีกครั้ง

ปัง !

ดวงตาสุกใสสั่นระริกจ้องมองการกระทำของชายหนุ่มด้วยความหวาดกลัว เนื้อตัวเธอสั่นเทาเกินจะควบคุมจนทำอะไรไม่ถูก เมื่อฮัททสึทั้งถอดรองเท้าผ้าใบฟาดลงกับฟื้นอย่างแรง ตามด้วยเสื้อเชิ้ตที่สวมใส่ เผยให้เห็นมัดกรามแน่นตามร่างกำยำชัดเจน หนำซ้ำใบหน้าอันหล่อเหล่ายังเต็มไปด้วยความดุร้าย ราวกับว่าที่เขากำลังทำอยู่ตอนนี้เป็นการข่มขวัญหญิงสาวบนเตียงให้รู้สึกหวาดผวา โดยที่ไม่เอ่ยปากพูดสิ่งใด มีเพียงเสียงหอบหายใจหนัก ๆ พ่นออกมาเท่านั้น ซึ่งบ่งบอกถึงอารมณ์โทสะได้เป็นอย่างดี

ตุบ !

“มองทำไม!!! “ฮัททสึตวาดถามพร้อมกับเขวี้ยงเข็มขัดหนังราคาแพงลงกับพื้น ทำให้มีนาสะดุ้งจนตัวโหยง พลางเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นด้วยความกลัว เมื่อสายตาปะทะเข้ากับแววตาดุดันของคนตรงหน้าที่จ้องมองมาที่เธอตาเขม็ง คล้ายกับว่าอยากฆ่าเธอให้ตายอย่างไรอย่างนั้น แต่ก็คงไม่แปลกเขาคงเกลียดเธอเพราะเรื่องแต่งงานนั่นแหละ

“ปะ..เปล่าค่ะ ถ้าคุณไม่อยากนอนร่วมห้องเดียวกัน เดี๋ยวนาออกไปนอนห้องรับแขกเองก็ได้ค่ะ “มีนาเอ่ยกับสามีอย่างใจเย็นด้วยน้ำเสียงที่พยายามไม่สั่น โดยไม่กล้าจะสบตากับเขาไปตรง ๆ ทั้งที่ตอนนี้ทั้งร่างเธอสั่นเทาไปหมดกับการกระทำของเขาเมื่อครู่ แม้ว่าหลายชั่วโมงเธอจะกล้าต่อกรกับเขา แต่คราวนี้เขาน่ากลัวเกินไปสำหรับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอ สองเท้าเล็กจึงก้าวขาลงจากเตียงเดินตรงไปยังประตูทันทีทว่า…

หมับ ! พลั่ก!

“อ๊ะ! “กลับถูกมือหนาคว้าข้อมือแล้วเหวี่ยงลงที่เตียงอย่างแรง จนหญิงสาวนิ่วหน้าพร้อมกับเปล่งเสียงร้องออกมาด้วยความจุก การกระทำอุกอาจของชายหนุ่มทำหัวใจดวงน้อยหล่นวูบราวกับตกเหวลึก

“พ่อกูอุตส่าห์ให้คนไปลากตัวกูกลับมาทำความรู้จักกับมึง แต่มึงยังจะออกไปนอนข้างนอก หึ ช่างเป็นคนที่เสียสละซะเหลือเกินนะ “ฮัททสึเค้นเสียงดุดันพูดด้วยน้ำเสียงเจือหัวเราะเย้ยหยันในประโยคท้าย โดยที่มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่นจนเส้นเอ็นปูดนูนเด่นชัด ภายในอกเต็มไปด้วยอารมณ์เดือดดาลที่ถูกบังคับ

“…” ถ้อยคำร้ายกาจของสามีทำเอามีนาถึงกับขยุ้มผ้าปูที่นอนสีขาวแน่นด้วยอารมณ์โมโห ไม่ต่างไปจากคนตรงหน้ามากนัก เธอแค่ต้องการให้เขาสบายใจเท่านั้น จะได้ไม่อยู่ขวางหูขวางตาให้เขาลำบากใจและหงุดหงิดอย่างเช่นตอนนี้ที่เขากำลังเป็น…

“งั้นเดี๋ยวนานอนพื้นก็ได้ค่ะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยทำความรู้จักกัน ตอนนี้มันดึกมากแล้ว “มีนาตัดสินใจเอ่ยออกไปอย่างรู้สึกประหม่า เนื่องจากไม่อยากต่อปากต่อคำกับคนเมา ให้เกิดเรื่องบาดหมางกันไปมากกว่า แต่หารู้ไม่ว่าคำพูดของเธอมันกำลังเพิ่มอารมณ์ฉุนเฉียวให้ฮัททสึเป็นอย่างมาก

“ตอแหล!!...ทำตัวเป็นคนดีนะอีเด็กแรด!”

หมับ ! พรึบ!

“โอ๊ย! “มีนาเบ้หน้าด้วยความเจ็บพร้อมกับร่างกายที่ไถลลงไปปลายเตียง ตามแรงกระชากตรงข้อเท้าด้วยฝีมือของสามี ในจังหวะที่เธอเอี่ยวตัวหยิบหมอนใบใหญ่ หมายจะลงไปนอนพื้น ก่อนที่คนตัวหนาจะคร่อมตัวเธอไว้ในพริบตาเดียว หนำซ้ำยังรวบข้อมือกดลงกับเตียงไว้อย่างแน่นหนา

“..” ใบหน้าที่ใกล้กันเพียงคืบ ทำให้คนใต้ร่างสัมผัสได้ถึงกลิ่นแอลกอฮอล์อ่อน ๆ จากลมหายใจของคนข้างบนเป่าลดลงมาให้รับรู้อยู่ถี่ ๆ

“ปะ..ปล่อยนะจะทำอะไร “มีนาเอ่ยถามเสียงติดขัดอย่างรู้สึกตกใจ จนเผลอรอบคืนน้ำลายเหนียวลงคออึกใหญ่ โดยเบือนหน้าหนีไม่ยอมหันไปสบตากับคนข้างบน พลางพยายามดีดดิ้นให้หลุดจากพันธนาการอันหนาแน่น แต่กลับถูกท่อนขายาวของฮัททสึหนีบรัดเรียวขาตนเองเอาไว้แน่นเช่นเดียวกัน ทำให้ขยับตัวไปทางไหนไม่ได้

“ทำความรู้จักกับผัวเศรษฐีของมึงก่อนสิวะ! พ่อกูอุตส่าห์ลงทุนไปลากตัวกูกลับมาหามึงเลยนะ”

“หยาบคาย! “มีนาตวาดกลับอย่างเหลืออด ทั้ง ๆ ที่เธอพยายามหลีกเลี่ยงการมีปากเสียงกับเขา แต่เขาก็ยังจ้องจะหาเรื่องเธออยู่ตลอดเวลาราวกับคนไร้วุฒิภาวะ ทั้งที่อายุอานามจะสามสิบเข้าไปแล้ว

“พ่อมึงนี่แม่งสุดจริงว่ะ!..มีปัญญายืมเงินคนอื่นแต่ไม่มีปัญญาหาเงินมาใช้คืน ถึงได้เอาลูกสาวแรด ๆ มาเร่ขายใช้หนี้ แม่งน่าสมเพชฉิบหาย!”

“นี่คุณ! เกินไปแล้วนะ! “เสียงเล็กตวาดลั่นอีกครั้งด้วยความเจ็บใจ พร้อมกับหันกลับมาจ้องคนตรงหน้าตาเขียวด้วยอารมณ์โมโหที่มีมากกว่าความกลัว ผู้ชายคนนี้ปากคอเราะร้ายกว่าที่เธอคิดนัก เธอยอมรับว่าสิ่งที่เขาพูดมันถูกต้องเกือบทั้งหมดที่ว่าไม่มีปัญญาหาเงินมาคืน..แต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์ดูถูกบุพการีของคนอื่นแบบนี้

“กูพูดจี้ใจดำใช่ไหมล่ะ เพราะกูต้องมาแต่งงานกับมึง กูเลยต้องเสียเมียกูไป “ฮัททสึกัดฟันพูดจนเห็นเป็นสันกรามปูดนูนเด่นชัด

“คิดว่านาอยากแต่งงานกับคุณหรือไง! ไม่เลย..ไม่เคยมีอยู่ในส่วนสมอง แต่ที่ต้องแต่งก็เพราะความจำเป็นเหมือนกัน!”

“อย่าพูดให้ตัวเองดูดีไปหน่อยเลย แท้จริงแล้วมึงก็อีเด็กแรดที่ต้องใช้ร่างกายแลกเงิน เหมือนกับกะหรี่นั่นแหละ!”

ฮัททสึสาดพ่นถ้อยคำเหยียดหยามใส่หญิงสาวตรงหน้าด้วยน้ำเสียงดุห้าว นัยน์ตาสีดำฉายแววคุกรุ่นฉุนเฉียวอยู่ตลอดเวลา ทำเอาหญิงสาวที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะน้ำตาไหลพรากออกจากหางตาเป็นสาย เธอทั้งอึดอัด และ หวาดกลัวกับท่าทางดุร้ายของเขาจนสู้รบตบมือไม่ไหว

“พูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้ เมื่อกี้มึงยังปากดีอยู่เลยนะ อายุแค่เนี่ยตอแหลเก่งจริง ๆ นะมึง! กูก็อยากจะรู้เหมือนกันเด็กอย่างมึงมันจะเด็ดสักแค่ไหน”

พรึบ ! แขวก!

“ว้ายย “มีนาส่งเสียงกรีดร้องด้วยความแสบผิวหนัง เมื่อฮัททสึผลุนผลันลุกขึ้นกระชากเสื้อนอนแขนยาวของเธอออกอย่างแรงจนขาดวิ่นเป็นสองส่วน ก่อนที่กางเกงนอนจะตามออกไปติด ๆ โดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว จึงรีบยกฝ่ามือขึ้นมาปิดหน้าอกขนาดใหญ่ภายใต้บราเซียสีครีมเอาไว้ รวมถึงส่วนสงวนภายใต้แพตตี้ตัวจิ๋วด้านล่าง การกระทำต่ำช้าของเขาทำให้หัวใจดวงน้อยพลันกระหน่ำเต้นแรงไม่เป็นส่ำด้วยความตื่นผวาและหวั่นกลัวในคราเดียวกันอย่างหนัก