PROLOGUE ยอมถูกเอาเปรียบ (2/2)

“ต้องการมึง”

“แค่นี้แหละที่อยากได้ยิน”

สิ้นคำพูดนั้นพัฒน์อุ้มร่างกายแข็งแรงในสายตาผู้หญิง แต่กลับดูบอบบางในสายตาเขาจนลอยเหนือพื้น เดินเข้ามาในห้องนอนแล้วใช้ส้นเท้าดันปิดประตูเบาๆ เพื่อไม่ให้คนในอ้อมแขนตกใจ

ภีมไม่รอให้พัฒน์วางเขาลงบนเตียง เอื้อมมือไปดึงลำคอแกร่งให้โน้มลงมาประกบริมฝีปากด้วยความต้องการที่เอ่อล้นจนพัฒน์ต้องทิ้งตัวลงพร้อมกับเขาบนเตียง ทั้งสองคนแลกจูบกันจนริมฝีปากเปียกชื้นระหว่างนั้นพัฒน์ก็ต้อนภีมขึ้นไปบนหัวเตียงแล้วใช้มือข้างเดียวถอดเสื้อยืดตัวโตของตัวเองออกรวดเดียว

ภีมหอบหายใจเล็กน้อยหลังจากผ่านการจูบเป็นเวลานาน เขามองร่างท่อนบนที่เปลือยเปล่าเต็มไปด้วยมัดกล้ามและซิกซ์แพ็กแน่นปึกที่เขาเองยังไม่สามารถปั้นได้ขนาดนี้ เขาใช้มืออันสั่นเทาลูบมันเบาๆ อย่างหลงใหล แต่กลับเร้าอารมณ์ของพัฒน์จนเจ้าตัวต้องโถมตัวเข้าหาภีมเพื่อดูดเม้มลำคอขาวราวกับแวมไพร์ที่กระหายเลือด ส่วนคนโดนดูดก็เอียงคอรับอย่างเต็มใจพลางแทรกนิ้วเข้ากลุ่มผมขยำมันเบาๆ อย่างเคลิบเคลิ้มแม้จะรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ในบางช่วงเพราะถูกกัดอย่างต้องการหยอกล้อตามสไตล์เขาล่ะ

“เชี่ย!”

ภีมเผลออุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อถูกพลิกร่างให้นอนคว่ำอย่างไม่ทันตั้งตัวแถมยังถูกยกสะโพกขึ้นอีกต่างหาก

เพี๊ยะ!

“พูดไม่เพราะ” พัฒน์ดุพลางตีก้นเขาทีหนึ่งแรงๆ อย่างหมั่นเขี้ยว แทนที่จะโกรธ แต่กลับทำให้อารมณ์ของภีมพลุ่งพล่านโดยเฉพาะตอนที่พัฒน์ดึงกางเกงขายาวและบ็อกเซอร์ของตัวเขาลงมาเกยเข่า ภีมเผลอกลั้นหายใจเมื่ออุ้งมือเย็นๆ นั้นโอบรัดแก่นกลางกายพลางรูดขึ้นลงช้าๆ เหมือนต้องการให้เขาเตรียมใจ แม้ไม่ใช่ครั้งแรกของเรา แต่พัฒน์ก็มักจะอุ่นเครื่องแบบนี้เสมอ ขณะที่ฝ่ามืออีกข้างก็เร่งจังหวะรูด อีกข้างก็บีบไหล่ของเขาเพื่อคลายกล้ามเนื้อ

“แข็งนะเนี่ย” ภีมไม่แน่ใจว่าพัฒน์พูดถึงอะไรระหว่างไหล่หรือแก่นกลาง… “เครียดเกินไปหรือเปล่า”

อ่อ เขาคงหมายถึงไหล่สินะ

“มึงก็รู้ช่วงนี้เขาเร่งถ่าย กูแทบ...ไม่ได้นอนเลย” ภีมตอบเสียงสั่นเครือเมื่อความเสียวซ่านค่อยๆ คืบคลานเข้าหาร่างกายในจังหวะที่พัฒน์ยัดมันเข้ามารวดเดียวจนจุกแทบจะชันเข่าเอาไว้ไม่อยู่

“แต่ก็ยังมีเวลามาหากู น่ารักจัง” เสียงแหบพร่ากระซิบข้างหูยิ่งกระตุ้นให้ภีมเสียวและทวีคูณความรู้สึกมากขึ้นไปอีกเมื่อพัฒน์ขบเม้นใบหูที่เป็นหนึ่งในจุดอ่อนไหวของภีม

“ขอบคุณที่คิดถึงกันนะ คืนนี้กูจะปรนิบัติมึงอย่างดีเลย”

สิ้นคำพูดนั้นแรงกระแทกกระทั้นจากคนด้านหลังก็เร่งจังหวะเร็วขึ้นจนภีมเผลอกำผ้าปูเตียงแน่น เหงื่อเริ่มผุดพรายเต็มหน้าผากพร้อมกับความเสียวซ่านและอารมณ์อื่นๆ ที่กำลังปั่นป่วนทั้งกายและใจ ภีมหลับตาลงช้าๆ น้อมรับทุกสัมผัสแล้วจินตนาการถึงอีกคน เขารู้ว่ามันดูใจร้ายกับพัฒน์มากๆ แต่มันก็อดไม่ได้เพราะเขาคงทำได้แค่ในซีรีส์และความคิดเท่านั้นแหละ

“มึงเกร็งไปแล้ว ผ่อนคลายหน่อย”

พัฒน์ร้องเตือนเพราะกลัวภีมจะเจ็บตัว ภีมจึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วผ่อนคลายลมหายใจออกช้าๆ พยายามลบล้างภาพของคนที่ทำร้ายจิตใจแล้วมาอยู่กับความเป็นจริง อยู่กับคนที่รักเขาด้วยหัวใจจริงๆ พอคิดได้แบบนั้นร่างกายที่ตึงเกร็งค่อยๆ คลายตัว

“ทำไมมึงถึงดีกับกูจังวะ…” ภีมถามแม้จะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว

“ก็เพราะรักไง…” ประโยคบอกรักของพัฒน์ราวกับช่วยปลดปล่อยพันธนาการภายในใจของภีมที่เขาแบกรับมาตลอดหลายวัน ความรู้สึกวาบหวิวในช่องท้องและความอุ่นวาบภายในใจเป็นตัวยืนยันชั้นดี คำว่ารักของพัฒน์มีผลต่อใจของภีมแค่ไหน ปกติเขาจะอยู่นิ่งๆ ให้พัฒน์เป็นคนคอนโทรล แต่คราวนี้เขาสวนสะโพกขึ้นไปตอบสนองสัมผัสของพัฒน์ ยกมือขึ้นขยำกลุ่มผมของอีกฝ่าย พัฒน์คลี่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อนำพาภีมไปสู่จุดสูงสุด

“แฮก… มึงสะ เสร็จยัง กูเสร็จล่ะ”

ภีมถามเสียงสั่นเครือขณะทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อนโดยไม่สนเลยว่ากำลังนอนทับร่องรอยที่เปื้อนเต็มเตียงของตัวเองอยู่

“กูก็เสร็จล่ะ…” พัฒน์พูดพลางทิ้งตัวลงทับร่างของภีมแล้วกอดเอาไว้จากด้านหลัง กระซิบประโยคสุดท้ายเพื่อชมเชยเขา “เก่งมากครับภีม”

พัฒน์หอมหัวภีมเหมือนเป็นการปลอบโยนกลายๆ เพราะภีมค่อนข้างเครียดทั้งเรื่องงานทั้งเรื่องคนที่ต้องแบกรับสายตานับพันที่จับจ้องมาจึงทำให้เขาเสร็จค่อนข้างยาก…

“รักมึงนะ คนเก่งของกู”

“อืม…” อยากรักมึงเหมือนกันนะ

สิ้นคำนั้นภีมกำลังจะหลับเพื่อเอาแรง แต่พัฒน์กลับไล่ให้เขาไปอาบน้ำ ส่วนตัวเองก็เปลี่ยนผ้าปูที่นอนที่เปื้อนเพื่อให้ภีมหลับอย่างสบายหลังจากทำงานมาเหนื่อยๆ

หลังจากอาบน้ำเสร็จภีมเดินออกมาในชุดนอนกำลังจะทิ้งตัวลงบนเตียง แต่พัฒน์รั้งตัวเขาเอาไว้แล้วพาไปนั่งเป่าผมให้แห้งเสียก่อนจนภีมทำหน้ายู่เพราะความพิถิพิถันของเขา

“ไม่เห็นต้องเป่าเลย นอนๆ ไปเดี๋ยวก็แห้ง”

“ไม่ได้ มึงอยากไม่สบายจนต้องยกกองเหรอ”

“แค่ครั้งเดียวคงไม่เป็นไรมั้ง” ภีมบ่นพลางหาวปากกว้างเลย

“ใกล้เสร็จล่ะ อีกนิดเดียว” ที่พัฒน์ต้องพิถิพิถันมาจากนิสัยของเขาส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนหนึ่งคือภีมมีผมที่ค่อนข้างยาวซอยจนถึงต้นคอ ถ้าปล่อยให้นอนทั้งหัวเปียกๆ ก็กลัวจะไม่สบายเอาจริงๆ

ระหว่างเป่าผมภีมก็แอบมองพัฒน์ผ่านทางกระจก เจ้าตัวกำลังเป่าผมให้เขาอย่างตั้งอกตั้งใจ ในขณะที่ดวงหน้ายิ้มราวกับมีความสุขที่ได้ดูแลเขา ภีมไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมพัฒน์ถึงได้รักและดีกับเขาขนาดนี้เพราะกลิ่นหรือว่าความผูกพัน... แต่พัฒน์ถือเป็นคนแรกเลยที่หยิบยื่นโอกาสสุดพิเศษที่ใครๆ ก็อยากได้ให้กับภีมที่อยู่ในช่วงสิ้นหวังที่สุด

ในโลกโอเมก้าเวิร์สนี้มีกฎเบสิคง่ายๆ อยู่ไม่กี่ข้อหรอก

อัลฟ่า ผู้อยู่จุดสูงสุดของพีระมิด พวกเขามักได้รับการปรนิบัติและต้อนรับมากกว่ากลุ่มอื่นๆ ไม่ว่าเพศหญิงหรือชายมักโดดเด่นทั้งหน้าตาและกลิ่นกาย

เบต้า ชนชั้นกลางที่ดูจะปกติที่สุดในหมู่พวกเรา เขาไม่มีกลิ่นกายเป็นพิเศษและจมูกไม่ได้รับกลิ่นใดๆ จึงไม่ต้องกังวลเรื่องฟีโรโมนหรือช่วงฮีทเหมือนโอเมก้า

โอเมก้า ชนชั้นรากหญ้าที่น่าสงสารที่สุด พวกที่ไม่มีอันจะกินอยู่แล้วแต่ก็ยังต้องมากังวลเรื่องฟีโรโมน ช่วงฮีทที่จะกลายเป็นพวกติดสัด

และกฎข้อที่สำคัญที่สุดคือเราสามารถเปลี่ยนชนชั้นได้ทั้งที่ยังอยู่ในสถานะเพศรองเดิม นั่นคือการทำพิธีเชื่อมกลิ่น... แต่มันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดเพราะคนที่สามารถทำพิธีได้มีเพียงตระกูลผู้วิเศษที่ถือเป็นของแรร์ พวกเขามักไม่เปิดเผยตัว หลบซ่อนปะปนอยู่กับคนธรรมดาเพราะการทำพิธีเชื่อมกลิ่นย้ายชนชั้นมักแลกมาด้วยผลลัพธ์และผลข้างเคียงที่ยากจะคาดถึง... และใช่ผมคือหนึ่งในนั้น

“เสร็จล่ะ” ภีมเผลอสะดุ้งเล็กน้อยเมื่ออยู่ๆ พัฒน์ก็เหลือบตาขึ้นมาสบกันผ่านกระจกแล้วคลี่ยิ้มบาง

“เออ กูจะได้นอนสักที ง่วงจะตายอยู่ล่ะ”

ภีมหลบสายตา ลุกขึ้นเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงเตรียมตัวจะนอน แม้พรุ่งนี้จะไม่มีคิวถ่ายแต่ก็ต้องเข้าเรียนช่วงบ่ายและเย็นก็ต้องไปอีเว้นท์ต่อ เขาจึงอยากนอนเอาแรงสักหน่อย ทว่าพอหลับตาปุ๊บ พื้นที่บนเตียงข้างๆ ก็ยวบลงพร้อมกับฝ่ามืออุ่นๆ ที่ลูบผมเขาเบาๆ

“ฝันดีนะมึง”

ผ้านวมถูกดึงขึ้นมาห่มจนถึงไหล่เพื่อมอบความอบอุ่นให้แก่เขา แต่มันยังไม่มากพอ ภีมจึงขยับเข้าไปหาอ้อมอกของคนตัวโตกว่าแล้วกำเสื้อของพัฒน์เอาหลวมๆ พัฒน์จึงยกแขนพาดลำตัวของภีมเพื่อยืนยันว่าเขาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว… ก่อนจะนึกถึงวันแรกที่ทั้งคู่ได้เจอกัน

มันเริ่มด้วยวันธรรมดาวันหนึ่ง แต่พอรู้ตัวอีกที เราทั้งคู่ก็มาอยู่ในจุดนี้แล้ว…