ตอนที่5 เรซควีน

“ยังไม่ใช่ตอนนี้ รอให้ฉันส่งแม่เธอเข้าไอซียูเหมือนเมียฉันเมื่อไหร่...”

“ฉันจะยอมปล่อยให้เธอเห็นร่างแม่เธอ” น้ำเสียงเรียบนิ่งจนติดเยือกเย็นดังขึ้นอีกครั้งด้วยท่าทีปกติ

และคำพูดของเขาก็ทำให้พลับพลึงเข่าอ่อนทรุดล้มตรงหน้าเขา มือไม้สั่น น้ำตาไหลพราก ลมหายใจติดขัดแทบเปล่งเสียงไม่ออก ก่อนจะเงยหน้าเค้นเสียงอย่างยากลำบาก

“อย่าทำอะไรแม่พลับเลยนะ ฮึก! แม่ไม่แข็งแรงอยู่แล้ว พี่สงสารแม่พลับเถอะนะ” เธอยกมือไหว้เขาอย่างอ้อนวอน ร้องขอความเมตตาจากเขาหวังได้รับความเห็นใจสักนิด

แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้เขาคงมีแต่ความเกลียดชังให้เธอ

“เมียฉันฟื้นเมื่อไหร่ แม่เธอจะปลอดภัย” เขาไม่รับปากว่าจะไม่ทำร้ายแม่เธอ แต่กลับตอบอีกอย่างที่ฟังดูชัดเจนแล้วว่า หากผู้หญิงที่เธอทำร้ายเป็นอะไรไป

แม่ของเธอ...

“พลับยอมแล้ว ฮึก! ฆ่าพลับก็ได้ แต่ปล่อยแม่ไปได้ไหม” จนหนทางแล้วเธอสละได้แม้แต่ชีวิต ต่อให้แม่จะไม่แข็งแรงและต้องแลกด้วยชีวิตหญิงสาววัยยี่สิบสองอย่างเธอก็ยอม

เพราะทุกอย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้ มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจากเธอ แม่ไม่ควรต้องได้รับผลกระทบกับเรื่องนี้ แม่เธอมีชีวิตที่ลำบากมามากพอแล้ว ไม่ควรต้องเจอกับเรื่องแย่ๆ แบบนี้อีก

“ฆ่าเธอก็ง่ายสิพลับ ถ้าฉันอยากให้ง่ายขนาดนั้นเธอตายตั้งแต่วินาทีแรกที่ฉันเห็นหน้าเธอแล้ว”

“งั้นพี่จะทรมานพลับยังไงก็ได้ แต่อย่าทำอะไรแม่พลับได้ไหม ขอร้อง”

“ทำไมฉันต้องสนใจคำขอของคนอย่างเธอ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นถามราวกับเรื่องที่พูดคุยเป็นเรื่องเล็กๆ

“ฮึก ฮือ!” พลับพลึงได้ยินแบบนั้นจิตใจของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ร้องไห้ออกมาอย่างหนักและไร้หนทางรอด

“พักผ่อนให้เต็มที่ซะ เพราะวันนี้เธอมีงานต้องทำ” พูดจบก็หมุนตัวเดินออกไปทันที แม้ว่าพลับพลึงจะพยายามรั้งขาเรียกเขาไว้แค่ไหน แต่เรี่ยวแรงของเธอก็เอาชนะเขาไม่ได้

ประตูห้องขังถูกปิดลงอีกครั้ง เหลือไว้เพียงความสว่างสลัวๆ ของหลอดไฟเพียงดวงเดียว พร้อมกับบรรยากาศอับชื้นในห้องเก็บของที่มีช่องลมเล็กๆ จุดเดียวระบาย

แต่ตอนนี้สิ่งที่เธอกังวลที่สุดก็คงไม่พ้นเรื่องแม่ เธอไม่รู้เลยว่าเวกัสจะทำอะไรกับแม่เธอบ้าง แล้วตอนนี้แม่เป็นยังไง เธอกลัวเหลือเกินว่าสุดท้ายแล้วคำว่าคนรู้จัก ก็เอาชนะความเกลียดที่เขามีให้เธอไม่ได้

เวลาประมาณหกโมงเย็นเวกัสกลับมาที่ห้องขังพลับพลึงอีกครั้ง มองคนนั่งกอดเข่าดวงตาบวมช้ำบ่งบอกว่าผ่านการร้องไห้อย่างหนัก

เธอเห็นหน้าเขารีบหยัดตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ใบหน้าดูมีหวังไม่น้อยรีบก้าวเข้าหาทันที

“พี่เว พลับขอไปหาแม่ได้ไหม”

“ตามมา” เขาพูดสั้นๆ ไม่ได้บอกว่าเป็นเรื่องเดียวกับที่เธอขอ

เดินนำเธอออกจากห้องขัง ตรงขึ้นไปชั้นบนของอาคาร พาเธอมาหยุดหน้าห้องน้ำที่เธอคุ้นเคย

“ให้เวลาห้านาที จัดการตัวเองให้เรียบร้อย” เวกัสสั่งเธอเสียงเรียบ กอดอกพิงผนังข้างประตูห้องน้ำกดดันเธอ

“.....” พลับพลึงเห็นแบบนั้นก็ไม่ได้ตอบอะไร ลังเลชั่วขณะก่อนจะเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกายทำธุระส่วนตัวเพื่อคิดหาทางหนี

และสติของเธอก็ยิ่งแจ่มชัดเมื่อบาดแผลตามร่างกายสัมผัสกับน้ำ ทั้งแสบทั้วปวดได้แต่กัดฟันอดทนแล้วจัดการตัวเองต่อไป

กระทั่งหันมาหยิบเสื้อผ้าที่วางไว้หน้ากระจกตั้งแต่แรก

เดรสรัดรูปสีดำตัดแดงพร้อมกับชุดชั้นในที่เตรียมไว้อย่างดี มองแค่นี้เธอก็พอจะเดาได้ว่างานที่เขาว่าหมายถึงอะไร

เธอตัดสินใจสวมเดรสตัวนั้นเข้าไปอย่างไม่เรื่องมาก พร้อมกับเสียงทุบประตูดังขึ้นส่งสัญญาณว่าครบเวลา ทำให้เธอต้องพาตัวเองไปเจอกับคนใจร้ายอีกครั้ง

เวกัสกวาดสายตามองร่างบางตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าหลังเธอออกมายืนหน้าเขา แววตาของเขาเรียบนิ่งแบบที่ไม่มีใครอ่านออก มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ดีว่าตัวเองคิดและรู้สึกยังไงอยู่

แต่สุดท้ายก็เลือกจะไม่พูดอะไรออกมา ขบกรามแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นก่อนจะเดินนำเธอลงไปชั้นล่างเหมือนเดิม

ศูนย์บริการรถยนต์ครบวงจรของพวกสายซิ่งหรือนักแข่งเป็นสถานที่ที่พลับพลึงคุ้นเคยอย่างมาก จะบอกว่าหลับตาเดินก็ไม่เกินจริง

พอออกจากตัวอาคารขนาดสี่ชั้นที่เป็นทั้งร้านซ่อมรถและที่อยู่อาศัยของเขา ก็เจอกับรถหรูที่จอดอยู่ในร่มติดกับประตูด้านหลัง

พามาขึ้นรถขับผ่านประตูรั้วด้านข้างเข้าสู่เขตสนามแข่งในดินผืนเดียวกัน พื้นที่สี่สิบกว่าไร่ที่มีเวกัสดูแล

ตลอดทางลาดยางยาวหลายกิโลเมตรจากด้านหน้าเพื่อเข้าไปด้านในคึกคักเป็นพิเศษ เพราะวันนี้มีจัดแข่งรถที่พลับพลึงเคยเห็นเคยดูหลายครั้ง

มีทั้งการแข่งเดิมพันแบบไร้กฎเกณฑ์หรือเรียกง่ายๆ ว่าแข่งเถื่อน แล้วก็มีทั้งการแข่งตามกฎระเบียบของทุกฝ่ายอย่างถูกกฎหมายเช่นเดียวกัน บ้างก็มีการเช่าสนามเพื่อซ้อมก็มี เรียกว่าที่นี่ครบครันทั้งสนามแข่ง โดยด้านหน้าที่ติดกับถนนจะเปิดเป็นอู่ซ่อมบำรุงและแต่งรถทำเครื่อง ทุกอย่างที่นี่เกิดขึ้นได้เพราะความชอบส่วนตัวของคนที่กำลังขับรถอยู่ข้างเธอนั่นเอง

คนที่แม้แต่สนามแข่งเป็นเหมือนบ้านหลังที่สองของเธอ แต่อดีตไม่เคยให้เธอคลาดสายตา ไม่เคยปล่อยให้เธอมาดูการแข่งขันคนเดียวหากเขาไม่สะดวกออกมาด้วย

แต่ตอนนี้จากที่มีการแข่ง จากชุดที่เธอใส่ เดาได้เลยว่าเขาจะพาเธอมาทำอะไร

“ลงสิ แม่เรซควีนคนสวย”