ตอนที่3 คำตอบ

ภายในห้องเก็บของที่อับชื้นเหลือพลับพลึงเพียงคนเดียว หลังจากผ่านสมรภูมิอารมณ์บวกกับความรวดร้าวทางร่างกายอย่างหนัก สติของเธอค่อยๆ เลือนลางลง

แม้บาดแผลทั้งเก่าใหม่ยังไม่ถูกทำความสะอาดและรักษา อาหารได้รับตามอารมณ์ของผู้เป็นใหญ่แห่งนี้ ยังดีที่เขายังให้น้ำเธออยู่บ้าง ยอมให้เข้าห้องน้ำเป็นครั้งคราว และถูกกักขังอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยกลิ่นฝุ่นและความอับชื้น ห้องที่ย่างกรายเข้ามายามจำเป็น ห้องที่สวมใส่รองเท้าเหยียบย่ำ

แต่กลับเป็นห้องอาศัยของเธอ บนพื้นเย็นๆ และผ้าห่มผืนบาง แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำได้เพียงค่อยๆ เอนตัวลงกับพื้น พร้อมกับภาพทุกอย่างตัดไป

ไม่รับรู้สิ่งใดทั้งที่ใจทั้งพะวักพะวนกับคำประกาศกร้าวของเขา

‘จมอยู่กับความกลัวและการสูญเสีย’

เวกัสกลับขึ้นชั้นสองที่เป็นส่วนของห้องทำงาน ด้านในมีคนสนิทของเขารออยู่ก่อนแล้ว ร่างสูงกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบแปดเซนติเมตรเดินไปนั่งที่เก้าอี้หนังตัวใหญ่ทันที

“นี่คือข้อมูลที่หามาได้ทั้งหมดครับ” ตุลยื่นซองสีน้ำตาลให้กับเจ้านายตัวเอง พร้อมกับกดส่งข้อมูลบางส่วนจากโทรศัพท์เข้าโทรศัพท์ของเวกัสเพิ่มเติม

“ไอเป็นยังไงบ้าง” ก่อนเปิดข้อมูลที่ต้องการดู ก็ไม่ลืมถามถึงหญิงสาวที่อาการสาหัสนอนเป็นตายเท่ากันอยู่ที่โรงพยาบาล คนที่แรกๆ เขาได้ไปดูอาการเธอทุกวัน แต่ช่วงนี้มีหลายอย่างให้จัดการจนไม่ได้ย่างกรายไปหาคนบาดเจ็บ

“ยังเหมือนเดิมครับ อาการคงที่แล้ว หมอยังคงให้ดูอาการอย่างใกล้ชิดต่อไป” หากผ่านช่วงนี้ไปได้โดยไม่ทรุด ก็ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดี

“.....” เวกัสได้ยินแบบนั้นก็นิ่งเงียบไม่ได้ตอบ แววตาของเขาเหม่อมองไปด้านหน้าด้วยความคิดมากมายกับตัวเอง

เป็นความรู้สึกสงสาร แต่...

“แล้วอีกคนที่โรงพยาบาล” หญิงวัยกลางคนที่เขาเคยรู้จัก แม้จะไม่ได้เจอกันบ่อยมากนัก แต่เขาก็เคยเคารพอีกฝ่ายมาก

“ถึงบ้านแล้วครับ ทุกอย่างเรียบร้อยตามที่นายสั่ง” ตุลตอบกลับตามจริง ทำทุกอย่างไม่ขาดตกแม้แต่อย่างเดียว

“.....” เมื่อได้รับคำตอบที่อยากได้จนหมด เวกัสก็หันมาสนใจซองเอกสารตรงหน้า เปิดมันออกดูข้อมูลทุกอย่างที่ได้รับมาจากการสืบค้นอย่างละเอียด

และมันก็ทำให้เขาได้เข้าใจอะไรมากขึ้น สิ่งที่สงสัยและสะกิดใจในตอนแรกได้รับความกระจ่างชัดจนหมด สิ่งที่เคยคาใจก็ได้รับคำตอบ แทบไม่เหลือคำถามใดในหัวอีกต่อไป

มุมปากกระตุกขึ้นอย่างเย้ยหยันกับเรื่องราวตรงหน้า ไม่รู้ว่าต้องรู้สึกยังไง มันหลากหลายไปหมด ทั้งสงสาร เห็นใจ สมเพช แล้วก็เวทนาพร้อมๆ กัน

แต่ที่เด่นชัดอีกอย่างก็คือ โกรธ

ทั้งที่เธอเป็นฝ่ายผิด ประมาทชะล่าใจเอง หาเรื่องใส่ตัวอย่างไม่เจียมความสามารถ แต่สุดท้ายกลับโกหก และยังโยนความผิดให้กับคนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร กลับเลือกแก้ปัญหาที่ปลายเหตุจนเกือบสร้างผลเสียที่เขาไม่มีทางอภัยได้ ด้วยการลงมือทำในสิ่งที่ตัวเองเคยเจอแล้วก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างไม่เข้าใจคนถูกกระทำโดยไม่ลังเล

แล้วแบบนี้เขาควรสะใจกับผลที่เธอได้รับตอนนี้ดีไหม หรือควรเห็นใจจากความสัมพันธ์ดีๆ ที่เธอเคยทำกับเขา

“ตามตัวมันเจอหรือยัง” หลังจากอยู่ในความเงียบมาสักพัก เวกัสก็ถามขึ้นอีกครั้ง

บุคคลที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด คนที่ควรได้รับบทเรียนมากกว่าใคร

“ยังครับ ปกติมันก็ไม่ค่อยกลับบ้านอยู่แล้ว ที่อยู่ก็เปลี่ยนไปเรื่อยเพราะต้องหนีเจ้าหนี้ เลยทำให้ตามตัวค่อนข้างยาก”

“ตามหามันต่อให้เจอ...”

“เว้นว่ามันจะตายก่อนค่อยปล่อยมัน”

“ครับ”

เวกัสพยักหน้าส่งสัญญาณให้ตุลออกไปได้ ส่วนเขาก็ทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้ราวกับเหนื่อยล้าเต็มทน

เวลาแค่ไม่กี่วันแต่กลับทำให้เขาถอนหายใจนับครั้งไม่ถ้วน ใจกระตุกกลัวหลายหน ไม่เคยคิดว่าคนใกล้ตัวจะสร้างเรื่องวุ่นวายได้ขนาดนี้

แม้ปกติเขาไม่เคยตัดสินคนที่ภายนอกอยู่แล้ว แต่ก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะโหดเหี้ยมได้มากขนาดนี้

เธออาจจะไม่ผิดที่โกรธแค้นจนเลือกระบายและลงมือเพื่อชำระแค้น แต่เธอผิดที่เธอเลือกคนรับกรรม

“แค่นี้ฉันใจดีแล้วจริงๆ”