ตอนที่2 ลืมไม่ลง

“ฉันไม่มีทางปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ แน่ ฉันจะทำให้เธอเจ็บปวดและรู้สึกถึงการสูญเสียเหมือนฉัน!” คำประกาศกร้าวดังขึ้นอย่างเลือดเย็น สะบัดมือออกจากคอของเธอจนหน้าสวยฟุบลงกับพื้น น้ำตาไหลพรากอย่างอ่อนแรงและเจ็บปวด

เจ็บทั้งร่างกายและจิตใจ เจ็บไปหมดจากการกระทำของเขาและความรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม

นี่เหรอผู้ชายที่เธอเคยรักหมดหัวใจ ผู้ชายที่เคยรักเธอมากจนวางแผนชีวิตคู่กันมากมาย

แต่ทำไมพอไม่รักกันแล้วต้องร้ายใส่กันขนาดนี้

หนึ่งปีที่ผ่านมา ทุกอย่างสำหรับเขามันเปลี่ยนไปมากขนาดนี้เลยเหรอ หรือมีแค่เธอที่ยังจมปลักอยู่เองคนเดียว

“เพราะแค่พี่เกลียดพลับเหรอ เพราะเป็นพลับใช่ไหม เหตุผลมันถึงเข้าไม่ถึงใจพี่...”

“ถ้าวันนั้นพลับป้องกันตัวเองไม่ได้ ถ้าวันนั้นผู้หญิงคนนั้นทำสำเร็จ พี่จะเห็นแก่ความเป็นคนสงสารพลับไหม จะโกรธการกระทำโหดเหี้ยมของผู้หญิงคนนั้นเหรอเปล่า” หนึ่งปีแล้วที่เธอกับเขาแยกทางกันในฐานะคนรัก หนึ่งปีแล้วที่สำหรับเขาเธอกลายเป็นคนอื่น

แต่มันกลับเป็นหนึ่งปีที่มีเรื่องราวมากมายในชีวิตเธอ เป็นหนึ่งปีที่คนบอกเลิกอย่างเธอ ไม่เคยลืมเขาเลยสักนิด

และเธอก็ยังมีความคาดหวัง ว่าจะได้รับความเข้าใจ เห็นใจ สงสาร และปราณีต่อกันบ้าง

แต่พอไม่เห็นอะไรเลยสักอย่างนอกจากความเกลียดชัง ความเคียดแค้น มันทำให้เธออดจะผิดหวังไม่ได้ ทำให้เธอเผลอตัดพ้อออกไปอย่างห้ามไม่อยู่

“เธอเข้าใจคำว่าคนอื่นไหม คนที่หากต้องเลือกกับคนรัก...”

“คำตอบมันง่ายมากว่าไม่ต้องแคร์ หรือสนใจว่ามันจะเป็นตายร้ายดียังไง!” เพราะฉะนั้นเธอไม่ควรตั้งคำถามนี้กับเขา

เพราะเขาและเธอคือคนอื่น คนที่เขาไม่จำเป็นแม้แต่จะปรายตามอง คนที่เขาไม่จำเป็นต้องสงสัยหรือตั้งคำถาม ว่าเธอจะคิดหรือรู้สึกยังไง

“แต่คนอื่นอย่างพลับ คือคนที่คนรักของพี่จะทำร้าย!...”

“คนที่มันกำลังจะฆ่าพลับให้ตายทั้งเป็น!!!” เธอรู้ว่าคนเรามักจะเลือกคนของตัวเอง แม้ว่าคนๆ นั้นจะทำผิด

แต่สุดท้ายเราก็มักจะปกป้องคนรักของตัวเองจนลืมไปว่าเหยื่อคือคนที่น่าสงสารและน่าเห็นใจที่สุด

และเหยื่อที่ป้องกันตัวอย่างเธอ พอตกอยู่ในสายตาของคนอื่นอย่างเขา สุดท้ายก็กลายเป็นผู้กระทำอย่างไม่น่าให้อภัย

“แล้วพลับต้องยอมให้มันทำสำเร็จแล้วรับความทุกข์ทรมานเหรอพี่ถึงจะพอใจ!!!” เสียงของความเจ็บปวดตะคอกกลับไป หมัดเล็กยื่นไปทุบคนตรงหน้าอย่างแรงเผื่อแรงสะเทือนจะทำให้จิตสำนึกเขาทำงานบ้าง

แต่เปล่าเลย

“แค่แผลเดียว ตอนที่ไอล้มลงไป เธอควรจะหยุดแล้วรีบออกมา...”

“แต่เธอก็เลือกจะซ้ำ จนทำให้เมียฉันปางตาย!!!” คำสารภาพของเธอ ความน่าสงสัยของผู้หญิงอีกคนก่อนเกิดเหตุ มันทำให้เขารู้ว่าต้องมีอะไรมากกว่านั้น

และเหตุผลที่พลับพลึงอยู่ตรงนี้ในฐานะนักโทษ นั่นก็เพราะ...(?)

เหตุผลที่เขาหยิบยก เรื่องที่เธอหวังปลิดชีพอีกฝ่าย แม้อีกฝ่ายตั้งใจทำร้ายเธอ แต่ตอนนั้นอีกฝ่ายเพลี้ยงพล้ำไปแล้ว เธอควรจะรีบหนีออกมา ไม่ใช่ซ้ำจนเป็นตายเท่ากันแบบนี้

“ถ้าลองกลับกัน ลองเป็นเรายังคบกันอยู่ ลองให้ผู้หญิงคนนั้นทำร้ายพลับเหมือนที่ตั้งใจ...”

“สุดท้ายไม่ใช่มันจะตายเพราะฝีมือพี่เองหรอกเหรอ” เธอเชื่อแบบนั้น แค่ใช้เหตุการณ์เดิม แต่ลองสลับสถานะ เธอมั่นใจเลยว่ามือเธอแทบไม่ต้องเปื้อนเลือด และคนตรงหน้านี่แหละที่จะแปดเปื้อนเพื่อเอาคืนคนที่หวังทำร้ายเธอ

แต่น่าเสียดาย...

“อย่าพูดอะไรน่าสมเพชดิ เพราะแค่คิดถึงตอนที่ฉันรักเธอ ก็แทบจะอ้วกออกมา...”

“และฉันไม่เคยคิดจะกลับไปเก็บขยะอย่างเธอมาไว้ข้างตัว!” ความสมเพชดังขึ้นอย่างเยือกเย็น กล่าวเตือนไม่ให้เธอพูดอะไรเหมือนเป็นการรื้อฟื้นอดีตระหว่างเขาและเธอ

อดีตที่เขาไม่อยากจำ แต่กลับลืมไม่ลง

เรื่องราวที่ผ่านมาเป็นปี แต่สำหรับเขามันพึ่งผ่านไปแค่หกเดือน เรื่องราวทุกอย่างเหมือนพึ่งเกิดขึ้นเมื่อหกเดือนที่ผ่านมา นั่นจึงไม่แปลกที่ความโกรธความเกลียด รวมถึงความรู้สึกมากมายที่เขาเคยได้รับ มันยังคงเต็มไปหมดโดยไม่ลดลงเลยสักนิด

อัดแน่นจนพอได้เผชิญหน้าอีกครั้ง เขาก็ยั้งมือแทบไม่อยู่

“.....” คำตอบที่ชัดเจนทั้งน้ำเสียงและแววตา ทำให้พลับพลึงไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรต่อ มันรู้สึกจุกแน่นกลางอกจนพูดไม่ออก

ร่างสูงหยัดตัวลุกขึ้นยืน ก้มมองเธอราวกับของต่ำ สายตาไร้ซึ่งเยื่อใยของความคุ้นเคย ไม่เหลือแม้แต่ความสงสารหรือเห็นใจใดๆ นอกจากคำขู่และคำเตือนจากเขา

“ฉันจะทำให้เธอจมอยู่กับความกลัวและการสูญเสียเอง…พลับ”