ตอนที่1 ไม่เหลือเยื่อใย

บางคน ตอนรักก็รักหมดใจ แต่พอหมดรักเมื่อไหร่ ก็ไม่เหลือเยื่อใยของคนคุ้นเคย

ปึ่ก! เสียงด้ามแส้ที่ถูกโยนลงพื้นดังขึ้น ร่างสูงหมุนกายเดินไปพิงผนังเย็นเฉียบ หยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ มือหนึ่งล้วงกระเป๋า สายตาเหม่อมองกลุ่มควันที่ถูกพ่นออกมาอย่างเหม่อลอย

บรรยากาศอึมครึมภายในห้องเก็บของเก่าที่มีเพียงช่องระบายเล็กๆ ช่องเดียว พร้อมกับความสว่างจากไฟสีส้มให้แสงรำไร ชวนให้อึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก

“ทำไมไม่ร้องออกมาล่ะ” น้ำเสียงเรียบนิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์คนพูดดังขึ้น หมอกควันคละคลุ้งออกจากปากขณะที่เขาพ่นลมหายใจออกมา

“.....” แต่คนถูกถามก็ยังเลือกนิ่ง ปิดปากสนิท สายตาจับจ้องไปยังร่างสูงตรงหน้าภายใต้น้ำตาที่หลั่งออกมาเรื่อยๆ

สายตาที่เคยมองเขาด้วยความรัก เต็มไปด้วยความตัดพ้อน้อยใจตั้งแต่วินาทีที่เขา สนแค่ความผิดของเธอ

“หรือยังเจ็บไม่พอ”

“.....” เจ็บไม่พออย่างนั้นเหรอ ตอนนี้ร่างกายเธอเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ น้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆ เพียงแค่ไร้เสียงสะอื้นไห้ก็เท่านั้น

“หรือเธอคิดว่าฉันไม่กล้าทำมากกว่านี้” ร่างสูงที่เคยพิงผนังตอนนี้หยัดตัวตรง ก้าวขายาวตามแบบฉบับของความสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตร เดินมาหยุดตรงหน้าหญิงสาว ย่อตัวนั่งยองทับส้น

มือใหญ่เลื่อนไปเชยคางมนอย่างหยาบโลนให้เธอเผชิญหน้ากับเขาเต็มตา มองสบตากันด้วยสายตาที่ไม่หลงเหลือความคุ้นเคยเลยแม้แต่น้อย

“พูดกับฉัน” น้ำเสียงค่อนข้างเย็นชาดุดันสั่งขึ้น บีบคางเล็กแน่น

“.....” ดวงตากลมโตมองสบกับดวงตาคมเฉี่ยวไม่ละไปไหน ไร้ความหวั่นไหว ริมฝีปากอิ่มเอิบที่ตอนนี้แห้งกรังและปริแตกยังคงปิดสนิท ไม่แม้แต่จะลังเลแย้มเอ่ยสิ่งใดออกมา

“แค่รออีกนิด...” กัดฟันพูดอย่างยากลำบากก่อนจะชะงักเงียบ ฝ่ามือใหญ่ก็ออกแรงบีบคางเล็กอย่างแรงด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น แล้วเอ่ยต่อ...

“เธอไม่จำเป็นต้องทำขนาดนี้เลย!”

“.....” มุมปากสวยของ พลับ หรือ พลับพลึง กระตุกเบาๆ กับสิ่งที่อีกฝ่ายพูด

ทั้งสมเพช เย้ยหยัน และก็สิ้นหวัง

หมับ! ฝ่ามือใหญ่เปลี่ยนจากคางมนเป็นปอยผมด้านหลัง กระชากกระตุกจนใบหน้าเธอแหงนขึ้น

“ไม่สำนึกเลยใช่ไหม!” เว หรือ เวกัส กัดฟันถามผู้หญิงตรงหน้าอย่างเลือดเย็น

“พลับไม่เสียใจเลยสักนิด ที่ทำกับมันแบบนั้น!” เสียงเกลียดชังดังขึ้นตอบโต้

และไม่กลัวสักนิดว่าประโยคนี้จะยิ่งทำให้ตัวเองเจ็บตัว

แต่เธอบอกไปทุกอย่างแล้ว แล้วดูสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ ดูความรู้สึกของเขาที่ไม่คงที่นี้

เธอไม่ได้สำคัญสำหรับเขา ยิ่งไม่มีค่าพอเมื่อเทียบกับใครอีกคนที่เธอเกือบฆ่าด้วยมือ

แต่สุดท้ายเขาก็เลือกสนใจแค่ความปลอดภัยของใครคนนั้น จนลืมคิดไปว่าใครกันแน่ที่ผิด

และคำตอบก็คือ เธอผิด

สภาพของเธอถึงได้สะบักสะบอมจากการลงทัณฑ์จากเขา...ผู้ชายที่เคยรักกันจนหมดหัวใจ

แต่มันเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้เลยไร้ค่าสำหรับเขา

“คงเจ็บยังไม่พอจริงๆ สินะ” น้ำเสียงเยือกเย็นดังออกมา จ้องมองเธอด้วยแววตาเยือกเย็นดุดันราวกับสามารถฆ่าเธอได้

แต่นั่นมันไม่สะใจหรอก มันคงไม่ทำให้คนอย่างเธอทรมานได้เท่ากับ...

“หรือฉันต้องส่งแม่เธอไปตายก่อนนะ ถึงจะสำนึก”

เพียะ!!! แรงเฮือกสุดท้ายที่รวบรวมได้ฟาดลงบนแก้มสากอย่างแรงกับคำขู่ของเขา

“สารเลว!” แม้ร่างกายร้าวระบมจนแทบไม่มีแรง แต่ความโกรธแค้นจากคำขู่ก็ทำให้เธอฮึดสู้

ใบหน้าหล่อหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ ลิ้นดุนมุมปากที่แตกจนรับรสเลือด ฝ่ามือใหญ่เปลี่ยนตำแหน่งไปที่ลำคอเล็ก กรามแกร่งขบแน่นจนเส้นเลือดปูด

“ฉันเลวได้มากกว่านี้ ตอบแทนสิ่งที่เธอทำกับเมียและลูกฉันไง!” เสียงเข้มตะคอกขึ้นอย่างเดือดดาล แรงบีบรุนแรงกว่าเก่า

“อึก!... แล้วมันมีสิทธิ์อะไร มาทำร้ายพลับ” พลับพลึงแทบขาดอากาศในคราเดียว เมื่อเขาลงแรงมากขึ้น ดวงตาเหลือกขึ้นเมื่อไม่สามารถสูดอากาศเข้าปอดได้เลยจากแรงบีบ

“แล้วเธอมีสิทธิ์อะไร ทำเมียฉันปางตาย ทำลูกของฉันถึงตาย!”

“.....” คำพูดของเขาทำให้เธอไปไม่เป็น สุดท้ายก็เป็นเธอที่ผิด

“ฉันไม่มีทางปล่อยเรื่องนี้ไปง่ายๆ แน่ ฉันจะทำให้เธอเจ็บปวดและรู้สึกถึงการสูญเสียเหมือนฉัน!”

………………..

ตอนแรกมาแล้วค้าบ

ปมเป็นยังไงไม่รู้ ลองติดตามดูน๊า

แล้วจะรู้ว่าคนวร๊ายๆ แบบอีพี่นั้น…