บทที่ 1.2

“คุณเพชรอาบน้ำเสร็จแล้วเหรอคะ เดี๋ยวลักษณ์...”

“ฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว นี่ออกมาทำอะไรอีก” เขาเห็นแก้วนมวางในถาด

“ลักษณ์ตั้งใจออกมาอุ่นนมให้คุณค่ะ”

“พอได้แล้ว ไปนอนดีกว่า นานๆ ฉันจะกลับบ้านแต่วันนะ” ว่าแล้วเขาก็จับมือเธอเดินเข้าไปในห้องนอน

ร่างเล็กล้มตัวลงนอนพร้อมกับอีกคนที่ล้มลงเคียงข้าง ลักษณ์นันท์สัมผัสได้ถึงแรงกอดที่พชรรั้งตัวเธอเข้าไปในอ้อมแขน ลมหายใจอุ่นๆ รดลงที่ข้างใบหูและเรื่อยลงมาที่แก้มสาว ความอบอุ่นจากสัมผัสที่แสนคุ้นเคยซึ่งเขามอบให้เสมอ

“นอนเถอะ ทีหลังไม่ต้องทำอะไรให้ฉันขนาดนี้ ดูแลตัวเองบ้างนะ รู้ไหม” เสียงกระซิบที่อ่อนโยนและห่วงใยคือยาใจให้กับคนฟัง

“ที่ลักษณ์ทำ ยังไม่เท่าที่คุณเพชรทำให้นะคะ” หญิงสาวเอ่ยอย่างเจียมตัว

“แค่ทำให้ฉันสบายใจ ไม่ทำอะไรวุ่นวายหรือทำให้ปวดหัวก็พอแล้ว”

ลักษณ์นันท์ขยับตัวเข้านอนหนุนแขนตามแรงรั้งของชายหนุ่ม ตอนนี้พชรกอดเธอไว้หลวมๆ แล้วก้มลงมาหอมหน้าผากอย่างสบายใจ

“เธออยู่แบบนี้มีความสุขไหม” จู่ๆ เขาก็ถาม

พชรกำลังคิดถึงเรื่องที่คุยกับมารดาเมื่อตอนหัวค่ำ แล้วก็อดคิดถึงคนในอ้อมกอดไม่ได้ หากเขาตกลงแต่งงานกับผู้หญิงที่แม่เลือกให้จริงๆ แล้วลักษณ์นันท์จะอยู่อย่างไรต่อ

ชายหนุ่มยอมรับว่า ‘ขาด’ แม่สาวน้อยในอ้อมแขนไม่ได้เสียแล้ว ความสบายใจ ความสุขและความเป็นตัวเองโดยไม่ต้องฝืน ทุกอย่างเป็นได้เมื่ออยู่กับลักษณ์นันท์ พชรจึงไม่เคยคิดเรื่องแต่งงานแม้แต่นิดเดียว เพราะรู้สึกว่าชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้

‘สบายใจที่สุด’

“ทำไมคุณเพชรถามอย่างนั้นล่ะคะ” หญิงสาวย้อนถามกลับ

“ตอบมาก่อนซิว่า มีความสุขไหม” พชรรอฟังคำตอบ

“ลักษณ์ไม่เคยเสียใจที่อยู่กับคุณเพชรค่ะ” ลักษณ์นันท์ตอบเสียงดังฟังชัด

ในสายตาคนอื่นจะมองเธอว่าอย่างไร เมียน้อยหรือเมียเก็บ หรืออะไรก็ช่าง แต่ลักษ์นันท์ไม่เคยสนใจ เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่เลือกและตัดสินใจที่จะเป็น ‘ผู้หญิงของพชร’ นั้น ไม่ได้มาจากการบังคับหรืออารมณ์ชั่ววูบแต่อย่างใด แต่มาจากความเต็มใจและจริงใจที่จะไม่เรียกร้องสิ่งใดจากเขา

วันที่บิดาจากไปอย่างไม่มีวันกลับ ชีวิตที่อ้างว้างโดดเดี่ยวบนโลกใบนี้เพียงลำพัง ผู้ชายคนนี้ก้าวลงจากรถคันหรูและใช้สองมือประคองอย่างอ่อนโยน พาเธอมาที่นี่เพื่อปลอบประโลมและบอกว่าจะรับผิดชอบชีวิตที่เหลือจากนี้

เขาให้ชีวิตใหม่ มอบรอยยิ้มและความสุขให้ในฐานะผู้ดูแลคนใหม่ ไม่เคยเรียกร้องสิ่งใดนอกจากทำหน้าที่ผู้ดูแลปกป้องให้ดีที่สุด จวบจนกระทั่งลักษณ์นันท์เรียนจบเป็นผู้ใหญ่โดยสมบูรณ์ พชรก็ฝากงานให้ทำในบริษัท

นั่นแหล่ะ เธอจึงเห็นว่าภายใต้ความอ่อนโยนที่เขามอบให้นั้น แท้จริงแล้วภาระที่หนักอึ้งและยิ่งใหญ่อยู่เต็มสองบ่าของผู้ชายคนนี้ ลักษณ์นันท์ทุ่มเทแรงกายแรงใจช่วยงานอย่างไม่เกี่ยงงอน เพื่อตอบแทนความเมตตาที่พชรมีต่อเธอ

จนกระทั่ง...

ผู้ชายที่แสนอ่อนโยนและเป็นสุภาพบุรุษคนนี้ มีอิทธิพลในหัวใจเธอทุกตารางนิ้ว เหตุการณ์พลาดท่าในค่ำคืนนั้นของพชร ผู้หญิงใจร้ายที่คิดจะจับเขาด้วยวิธีสกปรก ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เปลี่ยนไป

ลักษณ์นันท์ใช้ตัวเองเป็นที่รองรับความทุกข์ทรมานของผู้มีพระคุณ เปลี่ยนสถานะเป็นผู้หญิงของเขาด้วยความเต็มใจมาจนกระทั่งทุกวันนี้ พชรไม่เคยผิดคำพูดที่จะดูแลเธอให้ดีนับจากวันนั้น ทุกอย่างเกิดขึ้นด้วยความเต็มใจและความรักจากหัวใจที่แสนบริสุทธิ์ของเธอคนนี้

“คุณเพชรคะ”

ลักษณ์นันท์สังเกตว่าอีกฝ่ายเงียบหายไปจึงร้องเรียกเขาเบาๆ พชรรู้สึกตัวได้สติคืนมา เขาหลับไปตอนไหนไม่รู้

“ถ้าง่วงก็นอนเถอะค่ะ” หญิงสาวขยับตัวออกห่างหวังจะให้อีกฝ่ายนอนสบายขึ้น

“นอน” ชายหนุ่มพูดเพียงสั้นๆ แล้วกอดเธอไว้เช่นนั้นไม่ยอมให้ห่างตัว

คืนนี้มีเพียงอ้อมกอดแสนธรรมดา ไม่มีไฟรักเผาผลาญเหมือนเช่นทุกคืนที่เคยเป็น ลักษณ์นันท์หลับตาลงอย่างอบอุ่นและมีความสุข ในขณะที่พชรรู้สึกว่า

นี่ซินะ ที่เรียกว่าอยู่ด้วยแล้วสบายใจ แบบนี้ก็ไม่ต้องการนางแก้วนางสวรรค์อะไรอีก ในเมื่อเขามีใครคนหนึ่งที่ทำ ให้มีความสุขได้ตั้งแต่ตื่นจนกระทั่งเข้านอน