บทที่ 2 สอบสวนหนุ่มๆกัน

โรงอาหาร

หลังจากนั้นพวกเราห้าสาว ก็ขอตัวไปสั่งอาหารเพราะหิวมาก ทำให้พวกเขาตามไปด้วย และถามว่าที่นี่อะไรอร่อยไหม ทำให้สี่สาวจอมแสบถือโอกาสแกล้งคืน สั่งอาหารรสจัดให้พวกเขากิน มีคนเดียวที่ไม่โดนแกล้งคือ เจ้าชายของพวกหนุ่มๆนั้นเอง เพราะมานาไม่ชอบแกล้งใคร มีแต่แนะนำอาหารที่อร่อยให้เจ้าชายกิน ทำให้หนุ่มๆเข้ามาหาจะขอให้มานาช่วยสั่งอาหาร แบบที่เจ้าชายกินให้หน่อย พวกนหนุ่มในมหาลัยกำลังจะอ้อน แต่พอเจอสายตาของเจ้าชายไป ทำให้พวกเขาเดินไปที่ร้านอื่นและรีบสั่งเอง เพราะไม่อยากเจอสายตาที่ดุของเจ้าชาย กลุ่มเพื่อนสาวกับพวกหนุ่มๆกว่าจะคุยกันรู้เรื่องหรือสั่งได้ ทำให้มานาต้องม้องฆ้อมไปหาเพื่อนสาวว่า อย่าแกล้งไปช่วยพวกเขาเลย ทำให้พวกเพื่อนต้องลุกไปตามหนุ่มๆ ตามที่คุณหญิงแม่บอก เจ้าชายได้แต่มองหน้ามานาแล้วอมยิ้มคิดในใจ ว่าเธอทำได้ไงเธอทำเหมือนเราเลย เจอแล้วคนที่ใช่ จากนั้นหนุ่มๆก็กลับมาพร้อมอาหารที่ไม่ใช่ของที่มานาสั่งให้เจ้าชายกินทำให้เจ้าชายงง

"เอ้อ ไม่ต้องงง หรอกคะ พวกเขาได้กินอาหารที่เพื่อนๆชอบ และคิดว่าว่าพวกเขาน่าจะชอบก็เท่านั้น เพราะพวกเธอ อยากขอโทษที่แกล้งพวกเขาคะ"

"คุณรู้ได้ไงว่า ผมกำลังสงสัย "

"เพราะฉันอ่านใจคนได้ ผ่านสายตามั่งคะ"

"ว่าอะไรนะ คุณอ่านใจคนออก ไม่จริงผมไม่เชื่อว่าจะมีคนแบบนั้น"

"มีคะ จะให้บอกไหมว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่"

"ไม่ อย่ามาอ่านใจคนอื่นแบบนี้ไม่ควรทำ"

"ฉันก็ไม่อยากทำ แต่มันเป็นสิ่งที่มีติดตัวตั้งแต่เด็กที่พระเจ้าประทานให้มา มันจะช่วยให้ฉันไม่ถูกหลอกจากคนรอบข้าง และทำให้ฉันเลือกคบคนได้ "

"ใช่มานามีมันจริงๆ ไม่งั้นพวกเราคงไม่กลัวสายตาของมานาหรอก"

"แปลกดีนะ เกิดมาเพิ่งเคยเห็นคนแบบนี้ "

"พวกคุณก็เหมือนกันคิดว่าทำแบบเมื่อกี่ จะทำให้พวกเรารู้สึกดีกับพวกคุณงั้นสิ ขอบอกว่าสาวไทยไม่ได้ใจง่ายเพียงเพราะจูบ หรือความหล่อหรอกนะ เพราพวกเราไม่ใช่คนแบบนั้นเงินซื้อพวกเราไม่ได้ พวกเราจะไม่เอาเรื่องที่พวกคุณทำไปคิดว่าคงเข้าใจผิด พวกเราเป็นแค่เพื่อนร่วมคณะเดียวกันไม่ใช่แฟนพวกคุณ อีกอย่างพวกเราได้รับเลือกให้ดูแลพวกคุณ จนกว่าจะเรียนจบในฐานะนักเรียนแลกเปลี่ยนเท่านั้น"

"งั้นก็ได้ ตามแต่คุณจะคิดเลย แต่พวกเราจะคิดว่าคุณคือคนรักของพวกเรา และจะทำให้พวกคุณยอมรับในตัวพวกเราให้ได้ "

"ตามใจพวกคุณ แต่คงต้องใช้เวลานาน เลิกคิดจะทำให้พวกเราชอบตอนนี้ดีกว่า"

"มานา แก่เป็นอะไร ปกติแก่ไม่ขึ้นเสียงเถียงใครแบบนี้"

"ไม่มีอะไร แค่ไม่อยากยุ่งวุ้นว่ายกับคนที่โกหกเท่านั้น ไม่พูดความจริงก็อย่าหวังว่ามานาจะยอมรับ"

"แก่รู้อะไรใช่ไหม บอกพวกเรามาเดี่ยวนี้เลย "

"อย่าดีกว่ารู้ไปก็เจ็บใจเท่านั้น เอาเป็นว่ารีบกิน รีบไปหาอาจารย์ดีกว่า จะได้หมดเรื่องสักที"

"ความน่ารัก แบบเมื่อกี่มันหายไปไหน "

"ก็บอกแล้วไงว่า ถ้ามองตาแล้ว ก็จะรู้ว่าใครควรใกล้ ใครควรห่าง นะ"

"ฉันอิ่มแล้ว ขอไปหาอาจารย์ก่อนพวกแก่ตามไปที่หลังแล้วกัน ส่วนคุณแล้วแต่จะตามฉันไป

หรือจะรอองค์ อ้อเพื่อนก็ได้นะ"

"ผมจะไปกับคุณ มีเรื่องที่คุยกันค้างอยู่ยังสังสัย ขอให้ช่วยบอกหน่อยว่าต้องทำยังไง"

"เจอกันนะ หวังว่าแก่จะไปถึงอาจารย์แบบปลอดภัยนะเพื่อน"

"นั้นคำอวยพรแก่เหรอ อย่าอวยพรดีกว่า ถ้าพูดแบบนั้น"

จากนั้น ฉันกับเขาเจ้าชายก็แยกตัวมาก่อน และตลอดทางเข้าคอยสังเกตุ ฉันตลอดเวลาจนฉันโมโหกับความคิดของเขา จนฉันเผลอพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดไป งานเข้าอีกจนได้

"ตกลงยังสงสัยในสิ่งที่มานาพูดเมื่อกี่ เรื่องที่ทั้งสีหนุ่มคือองครักษ์ ของพระองค์ใช่ไหมเจ้าชายเมฆฟิสแห่งอียิปต์ อย่ากังวลเลยมานาไม่บอกใครหรอก แต่อย่ามาหลอกมานากับเพื่อนเป็นพอคะ"

"ใช่เราคือเจ้าชาย เราจะลงโทษที่เจ้าทำให้เรา อยากลงโทษเจ้าแบบเมื่อกี่อีกดีไหม"

"อย่าแม้แต่จะคิดไม่อย่างนั้น มานาจะตะโกนบอกทุกคนว่า คุณคือเจ้าชายของ อุ๊บ"

จากนั้นฉันก็โดนครอบครองริมฝีปากอีกครั้ง และในสายเขาบอกว่า ถ้าฉันพูดเขาจะจูบอีกดูสิว่าใครจะชนะกันแน่ ซึ่งทำให้ฉันไม่คิดจะแข่งเรื่องนี่เพราะ รู้ว่าไม่มีทางชนะคนแบบเขาในเรื่องจูบได้ ทำให้พวกเพื่อนๆมาทัน และเห็นช็อดเด็ดของเขาที่ทำกับฉันพอดี

"นี่ขอถามหน่อยนะ พวกคุณนี่อะไรก็จูบ ตั้งที่รู้จักพวกคุณได้ไม่นาน พวกเราต้องเสียจูบแรก และต้องเปลื้องตัวให้พวกคุณกอดอีก แล้วเพื่อนคุณยังมายื่นจูบเพื่อนฉันต่อหน้าอาจารย์อีก ใจกล้ากันจริง"

"เปล่า พวกเราไม่เคยจูบใครต่อทุกคนแบบนี้ ที่นี่ครั้งแรกนอกนั้นมีแต่จูบในห้องนอน และทำเรื่องอย่างว่ากัน หรืออยากเปลี่ยนเป็นห้องนอน พวกเรายินดีอย่างยิ่ง"

"ฝันไปเถอะ พวกคุณคือตัวอันตราย อย่างที่มานาบอกเมื่อกี่เลย ขอรู้จักกันแค่ในโรงเรียนพอ"

"คงไม่ได้หรอก เพราะพวกเราเตรียมห้องไว้ให้พวกคุณแล้ว และทางอาจาย์ก็เห็นด้วย"

"ว่าไงนะ จะให้พวกเราอยู่กับพวกคุณตลอดเวลา อย่ามาตลก อาจารย์ที่เขาพูดมาไม่จริงใช่ไหม"

"จริง เมฆฟิส ช่วยอย่าทำอะไรแบบนี้ต่อหน้าอาจารย์ได้ไหม ที่นี้เมืองไทยนะ ในมหาลัยด้วยให้เกียรติสถานที่หน่อยก็ดีนะครับ"

แสดงว่า ทำที่อื่นต่อได้ใช่ไหม งั้นค่อยจูบกันต่อที่ห้องพวกเรานะมานา"

"ฝัน คิอจะยอมให้มันเกิดขึ้นอีกเหรอ ไม่มีทางคะ"

"เดี่ยวก็รู้ว่าใครจะชนะ"

"เถียงกันจบหรือยัง ไว้หน้าอาจารย์บ้างพวกเธอเป็นนักเรียนดีเด่นของคณะนะ มานาวันนี่เป็นอะไร ทำไม่เปลี่ยนไปแบบนี้เพราะอะไร"

"ก็เพราะอาจารย์กับพวกเขา ที่กำลังปิดปังอะไรบางอย่างอยู่นะสิคะ"

"เอ้อ เข้าใจแล้วอาจารย์ลืมไปว่า ไม่มีอะไรปิดปังเธอได้ แต่อาจารย์มีเหตุผล ที่ต้องปิดปังช่วยเข้าใจอาจารย์

กับพวกเขาด้วย รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไงต่อไปนะ"

"คะ ก้พอรู้ว่าต้องทำอะไร "

"ดีงั้นฝากพวกเขาด้วย ชวยสอนพวกเขาถึงวัฒธรรมไทยด้วย ที่ทำแบบเมื่อกี่ไม่ได้ มันจะเป็นแบบอย่างไม่ดี ในมหาลัยหวังว่าทุกคนคงไม่ทำแบบนี่อีกนะ"

"อาจารย์คะ คือว่าไม่ทันแล้ว เพราะพวกเราโดนแบบที่มานาโดนเมื่อกี่นี่ ที่โรงอาหารเรียบร้อยแล้ว มานาเพิ่งมาโดนอีกรอบต่อหน้าอาจารย์ต่อคะ"

" พวกนายมันน่า แล้วทุกคนคงไม่ตกใจกันนะ"

"ไม่คะ ตลึงไปเลย ชนิดที่ถ้าสต็าปพวกเขาได้ คงเหมือนหยุดเวลาเลยคะ พวกเรานี้อายจนแถบมุมดินหนี แต่ทำไม่ได้ เลยต้องยอมรับความจริงแต่ที่อาจารย์ว่า พวกเราต้องไปพักพวกเขานี้มันไม่มากไปหน่อยหรือคะ แค่นักเรียนแลกเปลี่ยนทำไมต้องทำขนาดนั้นด้วย ไม่เข้าใจคะ"

"ไม่มีอะไรมากอาจารย์ อยากให้พวกเราค่อยสอนเขาเรื่องความเป็นอยู่ กับประพณีบ้านเราว่าเขาอยู่เขาทำอะไรบ้างก็เท่านั้น พวกเราต้องไปเป็นรูมเมท ให้พวกเขานะทำตามที่อาจารย์บอกเถอะ มันมีเหตุผลถึงจะเป็นรูมเมท แต่ในห้องนั้นมีห้องนอนสองห้องหายห่วง และตอนนี้ของพวกเราก็ถูกย้ายเข้าไปอยู่ที่นั้นแล้วด้วย ห้องของพวกเรา ก็มีคนมอยู่แทนแล้ว ที่เราทำได้คือยอม ทำตามที่อาจารย์บอกเท่านั้น ตกลงตามนี้นะ"

"อาจารย์บอกแก่ หรือแก่รู้จากการมองตาอาจารย์กันแน่มานา"

"อย่างที่สองมองตาอาจารย์แล้วรู้ "

"อีกอย่างไม่อยากฟังคำแก้ตัวเรื่องรูปที่ส่งไป กับคำขอโทษที่อาจารย์ไม่อาจขัดใจพวกเขาได้นะ"

"แก่ไม่ต้องพูดแทนอาจารย์ พวกเราอยากรู้ว่าที่แก่บอกมา คือสิ่งที่อาจารย์จะบอกกับพวกเราใช่ไหม"

"ใช่ อาจารย์อยากขอโทษ และอยากอธิบายเรื่องรูป กับเรื่องที่ทำทุกอย่างโดยพลการนะ"

"คะเข้าใจ พวกเราจะทำอะไรได้ นอกจากทำตามที่มานาบอกคือยอมรับมัน เพื่อตัวพวกเราเอง"

"มานาว่าไง พวกเราก็ว่าตาม แบบนั้น"

"งั้นวันนี้พวกเธอกลับกันได้ ห้องพักก็โรงแรมไกล้ๆมหาลัยนี้แหละ ทุกคนจะได้ไม่ต้องเดินทางไกล ไม่ทำให้ใคร ต้องลำบากอีกด้วย"

"ได้คะมานายอมไป"

"งั้นพวกเราก็ยอม พวกเราขอลา สวัสดีคะ เจอกันพรุ่งนี้คะอาจารย์"

"คือพรุ่งนี้ พวกเราต้องพาพวกเราทั่วรอบกรุงเทพนะ และทุกที่ในมหาลัยด้วยไม่มีเรียน เพราะพวกเราถูกล็อคตัวไว้แล้วให้เป็นผู้ช่วยของนักเรียนแลกเปลี่ยนนะ ต้องคอยดูแลพวกเขาทุกด้าน"

"ชักสงสัยแล้ว ทำไมต้องดูขนาดนั้นกัน อาจารย์มีเรื่องปิดปังพวกเราอยู่ใช่ไหมคะ บอกมาเลยคะ"

"ไม่มีอะไรมากหรอกจ้า เดียวถึงเวลาพวกเธอก็รู้เอง"