ขอเวลานอน สี่ชัวโมง (น้อง:ภาค)

ตอน : ขอเวลานอน สี่ชัวโมง (น้อง:ภาค)

"อืออออ"

กลิ่นของยา...

กลิ่นของความสะอาด...

ไอแดด....

ความเงียบสงบ....

นี่ผม....อยู่โรงพยาบาลหรือเปล่า?

หนังตาที่หนักอึ้งของผมค่อยๆเปิดขึ้นทีละนิด....ปวดตาจัง แสบตาด้วย ผมคงไม่ได้ตาแดงหรอกนะ ภาพเบื้องหน้าของผมคือเพดานสูงลิบลิ่ว หลอดไฟนีออน หันไปมองรอบๆ ไม่ต้องแสดงเสแสร้งแกล้งทำเหมือนในละครที่ต้องพูดว่า 'ที่นี่ที่ไหน?'

ผมรู้ทันทีที่รู้สึกตัว กลิ่นของยาต่างๆ กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื่อ และความรู้สึกคุ้นเคยกับบรรยากาศของโรงพยาบาล มันทำให้ผมรู้สึกชิน

ครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ.....จำไม่ได้....นับไม่ถ้วน....จำไม่ได้ว่ากี่ครั้งแล้วที่ผมตื่นมาแล้วเจอความรู้สึกเดิมๆ สถานที่เดิมๆ ถึงจะเปลี่ยนโรงพยาบาล แต่ความรู้สึกชินยังคงอยู่

ที่จริง....ผมชอบนะ....สำหรับคนป่วยบ่อยๆอย่างผม ผมคิดว่ามันเป็นที่ๆปลอดภัยมาก....ผมชอบมากด้วย...ไม่แปลกใช่ไหมครับ?

".....ใครพามาวะ- -" ผมจำได้ว่า ผมโดนทำโทษ แล้วอาการผมก็กำเริบ ผมเลยพัก

ผมเป็นโรคหอบหืด และ โรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง

โรคหอบหืดของผมนั้นไม่ได้รุนแรงอะไรนัก ไม่ใช่ว่านานๆมาครั้ง จากที่เห็นแค่ผมวิ่งประมาณสองสามกิโลเมตรโดยไม่พักหรือพักนิดหน่อย โรคหอบของผมก็กำเริบ แต่ไม่ได้หนักถึงขั้นต้องรีบส่งโรงพยาบาล เพียงแค่ผมตั้งสติ หายใจเข้า-ออก ช้าๆ ประมาณสิบห้านาที ผมก็กลับมาเหมือนเดิมแล้วล่ะครับ

ส่วนโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง โรคนี้น้อยคนนักจะเป็น.... ผมเป็นหนึ่งในผู้ถูกเลือกนั้น แหม่ ภูมิใจจังครับ - -*

โรคนี้ผมก็ไม่ได้เป็นหนักเช่นเดียวกัน แต่ผมมักเป็นบ่อยๆ เดินๆ อยู่ก็รู้สึกขาไม่มีแรง ทานข้าวอยู่มือก็ไม่มีแรงจับช้อน หรือบางทีกำลังอาบน้ำอยู่ก็ไม่มีแรงยืนจนล้มในห้องน้ำไปเลย ดีหน่อยครับที่ตอนนั้นคุณแม่มาเห็น

....ไม่งั้นตอนนี้ผมคงกลายเป็นผีเฝ้าขี้....

ผมได้รับการบำบัดตั้งแต่รู้ตัวว่าเป็นโรคนี้ จนตอนนี้ทุกครั้งที่อาการจะกำเริบ มันค่อยๆอ่อนแรงลงทีละนิดๆ

"ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ค่ะ" ผมกดเรียกพยาบาลจากไมค์ รอสายอยู่ไม่นาน เสียงหวานก็ดังขึ้น แหม่ คงจะน่ารักน่าเอ็นดูไม่น้อยเชียว ฮ่าๆ

"ผมคนไข้ห้อง แปด สาม สอง ตื่นแล้วครับ ผมอยากพบหมอ" ผมดูเลขที่ห้องจากสติกเกอร์ข้างเตียง ก่อนจะบอกจุดประสงค์ออกไป

"ค่ะ รอสักครู่หมอใหญ่จะเข้าไปพบนะคะ" พยาบาลสาวสวย(?)พูดก่อนผมเอาไมค์ออก เป็นการตัดสาย

ที่ผมต้องการพบหมอก็เพราะ....ตัวเลขวันที่และเวลาที่อยู่บนนาฬิกาดิจิตอลมันบอกผมว่า "มึงรีบออกจากที่นี่ด่วนเลยไอ้เล็ก"

ทำไมน่ะหรอครับ...จากตัวเลขที่อยู่บนนาฬิกา มันบ่งบอกว่าผมนอนที่นี่มาสองวันแล้ว วันที่ผมรับน้องคือเย็นวันที่แปด และวันนี้คือบ่ายสองของวันที่สิบ

นี่กูแค่เป็นหอบเองนะ....เหมือนกูซ้อมตายอ้ะ- -

แล้วถ้าไม่รีบออกละก็ ผมหมดตัวแน่ครับ แค่ขนาดห้องที่โคตรจะกว้าง เตียงผู้ป่วยที่โคตรจะใหญ่ อุปกรณ์ของใช้ที่ครบครัน มันทำให้ผมรู้ว่า

....โรงพยาบาลนี่ต้องกินตังค์กูไปเยอะแน่ๆ!!

"เหี้ยเอ้ย ใครมันพากูมารพ.คนรวยวะ เสือกเลือกห้องพิเศษอีก จะทำดีทั้งทียังทำให้คนอื่นลำบากเลยนะสัด!" ผมสบถออกมาดังๆ แม่ง ถ้ากูรู้นะว่าใครพามา กูจะไถตังค์วันละยี่สิบจนครบค่าโรงพยาบาลเลย ผมโหดไหมล่ะ อย่าเพิ่งกลัวผมกันนะครับ รักผมเยอะๆนะ ฮ่าาาาา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ขออนุญาตเข้าไปนะคะ" เสียงเคาะประตูดังเป็นจังหวะสากล (เห็นเคาะแบบนี้กันทุกคนอ้ะฮ่าๆ) ก่อนที่เสียงหวานจะเอ่ยขออนุญาต

ตื่นเต้นครับ ถึงผมจะอ่อนแรงเหมือนผู้หญิงตัวเล็กๆ(?) แต่ผมก็ไม่ใช่พวกเรียบร้อยนะครับ เรื่ิองผู้ยง ผู้หญิงเนี่ยไม่อยากจะอวด ขอบอกเลยว่า....เกิดมาสิบเก้าปีผมยังไม่เคยคุยกับผู้หญิงนอกจากคนในครอบครัวและคุณหมอ พยาบาลเลยครับ....

ชีวิตผมน่าอิจฉาใช่ไหมล่ะ ไม่ต้องมาคอยกังวล คอยสลับราง คิดแล้วไอ้เล็กปลื้มมมม^^

ถึงจะไม่เคยคุยกับผูัหญิงในลักษณะเชิงชู้สาว แต่ผมก็แอบมีชอบเด็กผู้หญิงนะครับ เกิดเป็นชาย ไม่เอาหญิงจะให้เอารูที่ไหนละเห้ยยย

"อาการเป็นอย่างไรบ้างคะ"....เอิ่มมมม ผมว่ามันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ คุณหมอเสียงหวานเมื่อกี้กับคนตรงหน้าผมมันคนละคนเลยครับ ไอ้ผมก็จินตนาการว่าเป็นคุณหมออายุไม่เกินยี่สิบห้า ตัวเล็ก ขาวๆ หุ่นดี

แต่ผู้หญิงตรงหน้าผมคือ....ยายแก่ แก่แบบ บรมเลยครับ....เสียงหวานๆ นั้นคือคุณไปผ่าศัลยกรรมกล่องเสียงมาใช่ไหม ตอบ!!!! ฮื้ออออ เสียเงินเยอะเพื่อมาดูยายแก่ๆคนนี้หรอ....แก่ไม่แก่ ผมจะบรรยายให้ฟังครับ

ผมสีขาวแซมเทาและดำหน่อยรวบขึ้นไปเป็นทรงที่สาวๆชอบทำ รอยตีนกาตรงหางตาที่ยาวจนจะถึงหูนั่นมันคืออะไร มือที่ถือเอกสารกำลังอ่านรายละเอียดคนไข้อยู่ก็เหี่ยวซะเหลือเกิน....แก่ขนาดนี้...รักษาตัวเองก่อนจะรักษาคนอื่นดีกว่าไหมยาย ดูท่าอีกไม่กี่ปียายก็ได้มานอนเตียงคนไข้แบบผมแน่ๆ ผมไม่ได้แช่งคนแก่นะครับพวกคุณเข้าข้างผมใช่ไหม- -???

"...ผมจะกลับแล้ว.." อยู่ให้โง่ดิ! หน้าตาหมอแม่งไม่น่าพิศวาส

"อ้าว ก็ไหนญาติคนไข้ลงทะเบียนว่าจะพากลับไงคะ" หมอทำหน้าตาหาเรื่องใส่ผม เอ่อยาย...อย่าทำหน้าตาแบบนั้นสิ- -

"ญาติผม?" เท่าที่จำได้...พ่อแม่ผมเสียแล้วนะ ญาติคนอื่นๆ ผมก็ไม่ได้ติดต่อด้วย พี่ชายผมเขาอาจจะรู้แต่คงไม่ทำแบบนั้นแน่ๆ- - นอกนั้นผมก็ไม่รู้จักมักจี่กับใครเลย...นี่เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าตัวเองแม่งไม่มีอะไรเลย ทำไมชีวิตผมดูรันทดแปลกๆวะ- -

"ค่ะ ในประวัติคนที่ลงทะเบียนเป็นญาติผู้ป่วยคือนาย สงคราม อัครเดชากิจพันธ์" ใครวะ?- -

"ทราบไหมครับว่าคุณ สงสาร เห้ย เอ่อ ญาติผมเขาอยู่ที่ไหน" ญาติผมมันชื่ออะไรนะ สงเคราะห์ สงข์น้ำ สงสัย? ลืมแล้วครับ-,,-

"ไม่ทราบค่ะ ขอตรวจเช็คอัตราการหายใจก่อนนะคะ" คุณหมอไม่รอช้าจับผมตรวจนู้นตรวจนี้ อ้าแล้วอ้าอีก อ้าจนจะฉีกแล้วครับ...ปากผมน่ะ เห็นบอกว่ามีไข้ด้วย นี่คิดกันไปถึงไหน- - บ้าจริงเชียว

"ระบบหายใจปกติแล้ว กล้ามเนื้อก็ปกติค่ะ พยายามทำกายภาพบำบัดอย่างเข้มงวดตามตารางนี้ด้วยนะคะ ตรงนี้ต้อง..." แล้วการบรรยายนานกว่าสามชั่วโมงก็เริ่มต้นขึ้น(เว่อร์)

"มีอะไรสงสัยอีกไหมคะ" แหมะ ถ้าตอบว่าสงสัยว่าคุณหมออายุเท่าไหร่นี่จะตอบไหมครับ...ผู้หญิงห้ามถามอายุนะครับ ถามอย่างอื่นถามได้ อายุ น้ำหนัก ส่วนสูง ห้ามมมม

"ผมกลับได้ตอนไหนครับ" ใช่ กูถามตั้งนานแล้วหมอ กูอยากกลับบ้านน กูง่วงงง

"ที่จริงคนไข้อาการปกติแล้ว ไม่มีโรคแทรกซ้อน ก็ทำเรื่องกลับได้แล้วแหละค่ะ เพียงแต่ญาติได้ลงไว้ว่าห้ามกลับก่อน ต้องให้ญาติมาทำเรื่องออกเองค่ะ"

เอาไงดี ถ้าไอ้คุณสงเคราะห์(ใคร?)นั่นมา ผมก็จะให้มันเสียเงินค่ารักษาซะ โทษฐานที่ยุ่งไม่เข้าเรื่อง แต่ถ้ามันไม่มา แล้วผมต้องอยู่ที่นี่นานกว่าเดิมอีกล่ะ เงินค่ารักษาก็จะเพิ่ม แล้วถึงตอนนั้นผมก็ต้องจ่าย...

ไม่ว่าทางไหนผมก็งกเนอะ...

"แต่ถ้าทางคนไข้ยืนยันที่จะทำเรื่องกลับจริงๆ ก็ได้ค่ะ สำหรับเราคนไข้สำคัญที่สุด" ไม่ต้องยิ้มหรอกยาย กูรู้มึงอยากได้ตังค์เร็วๆใช่ไหม ยายแก่ขี้งก!

นี่ผมต้องเสียเงินเองสินะ...มองไปที่กระเป๋าเงินสีดำที่นอนอ้าอยู่บนตรงโต๊ะข้างเตียง ไอ้ดำลูกพ่อ....แกต้องเลิกกับนางสตางค์เดี๋ยวนี้ ร่ำลากันให้พอ เพราะพ่อจะเอานางสตางค์ไปไว้กับยายแม่มดหัวขาวใจร้าย

โอ้ยยยไอ้เล็กอยากบ้าตาย ไอ้เล็กง่วงงงง T^T......

บ๊ายบาย นางสตางค์ลูกรัก พ่อจะไม่ลืมบุญคุณแกที่ยอมเสียสละตัวเองออกมาจากตู้เหล็ก(ATM)มาอยู่กับพ่อและไอ้ดำ

ลาก่อยยยย...

หวังว่าพี่จะไม่โดนพี่บ้าบ่นเรื่องใช้ตังค์อีกแล้วนะ ฮื้อออ

100%

#โปรดติดตามตอนต่อไป...