ขอพิชิตใจตัวร้าย (ตอนที่4)

“ทำไมไม่หลบ” เขาเอ่ยนำ้เสียงตำหนิ

“ขอโทษนะครับพี่” ยังไม่ทันจะเอ่ยตอบกลับร่างสูง เด็กที่ตะโกนให้เธอหลบลูกบาสเมื่อกี้วิ่งมาเก็บลูกบาสพร้อมกับยกมือไหว้ขอโทษเราทั้งสอง

“ไม่หรอกที่หลังระวังกว่านี้นะ” ไพรินเอ่ยกลับไป

เด็กหนุ่มพยักหน้ารับคำพูดเธอก่อนจะวิ่งกลับไปที่สนามบาสไพรินหันไปสบสายตากับคนที่ช่วยเธอไว้

แอบดีใจที่อย่างน้อยพี่เพลิงก็ช่วยบังไว้ไม่ได้เมินเธอ

“ขอบคุณนะคะ” เธอเอ่ยตอบร่างสูงเสียงอ่อนจากเมื่อกี้ยังขึ้นเสียงใส่เขาไปอยู่หยกๆพร้อมรอยยิ้มกว้าง

ชายหนุ่มดูจะแปลกบางครั้งทำเป็นไม่สนใจใยดีเธอแต่บางทีก็ใจดีด้วยขึ้นมาซะง่ายๆ

พอคิดขึ้นมาแล้วเธอก็รู้สึกไม่อยากให้เขามีจุดจบแบบในนิยายโดนพระเอกยิงตายโทษฐานทำผิดกฎหมายและลักพาตัวนางเอก แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเริ่มทำสิ่งไม่ดีรึยัง

จำเนื้อหาในนิยายไม่ได้ละเอียดด้วยสิ

เธอไม่อยากให้มันสายเกินไปจนแก้ไขอะไรไม่ได้อีก...

“ขวัญเสียรึไง”หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มไม่รู้ว่าตัวเองเผลอทำสีหน้าเศร้าขึ้นมาให้เขาคิดไปแบบนั้นรึเปล่า

“น่าจะใช่มั่งค่ะ วันนี้รินตกใจไปหลายรอบเลย”

ไพรินตอบกลับเพลิงกัลป์ก่อนจะเข้าสู่ห้วงความคิดตัวเองอีกรอบ

คิดดูแล้วถ้าเขาเริ่มเข้าสู่ด้านมืดไปแล้วจริงๆเธอจะมีพลังมากพอฉุดรั้งเขาขึ้นมาได้บ้างไหมหรือเธอควรจะไปขอร้องนางเอกของเรื่องที่เขารักสุดหัวใจให้ช่วยเตือนสติเขาแทนดี...?

ไม่ว่าจะทางไหนนางร้ายอย่างเธอก็ไม่มีสิทธิ์อะไรมากเลยสินะ

บ้าน

ไพรินเอาเรื่องของเพลิงกัลป์กลับมาคิดหญิงสาวเดินวนรอบห้องนอนอย่างใจอยู่ไม่สุขเธอไม่รู้ว่าอีกคนตอนนี้คิดอะไรอยู่และไปข้องเกี่ยวกับเรื่องผิดกฎหมายรึยัง

เพลิงกัลป์เหมือนจะไปยุ่งกับการค้าวาอุธเถื่อนไปจนถึงยาเสพติตมันน่ากลัวมากสำหรับเธอตอนแรกชายหนุ่มก็ทำธุรกิจที่ขาวสะอาดแต่เพราะเหตุผลที่นักเขียนบอกว่าเขาอยากจะแข่งกับบริษัทคู่แข่งของพระเอกการทำธุรกิจด้านมืดทำให้บริษัทสามารถเติบโตและมีอิทธิพลใหญ่คอยช่วยเหลือและอีกเหตุผลหนึ่ง

เหมือนจะถูกใครสักคนบีบบังคับด้วย? แต่เหตุผลหลักๆที่เขียนบอกไว้คือเขาอยากจะเอาชนะพระเอก

แค่เพราะความอยากเอาชนะและอยากครอบครองนางเอกมันทำให้เขามีจุดจบที่น่าเศร้าตัวนางร้ายอย่างไพรินเองตอนจบในนิยายเธอจะทำร้ายนางเอกโดยการเอานำ้กรดสาดให้ใบหน้าเสียโฉมแต่เป็นเธอซะเองที่พลาดท่าให้แผนของตัวเองจนหน้าของเธอเสียโฉมแทนต้องอยู่อย่างทุกข์ทรมานไปตลอดซีวิต

มันเป็นตอนจบแสนเศร้าสำหรับทั้งตัวร้ายและนางร้ายของเรื่องแต่มันก็เกิดจากผลการกระทำของเจ้าตัวไม่ใช่ใครอื่น

แต่เมื่อเธอเปลี่ยนตอนจบของไพรินได้แล้วเธอก็จะเปลี่ยนตอนจบของเพลิงกัลป์เหมือนกัน...!

เมื่อเขารักนางเอกได้เธอจะทำให้เขาหันมารักเธอแทนได้เช่นกัน!

เมื่อเขาเข้าไปยุ่งกับสิ่งไม่ดีได้เธอก็จะดึงเขาออกมาให้ได้เช่นกัน!

เธอหวังเอาไว้แล้วตั้งแต่มาติดอยู่ในร่างนี้ เธอไม่ยอมให้คนที่เธอรักต้องมีจุดจบที่เลวร้ายเด็ดขาด

ทำขนาดนี้ขอให้พระเจ้าทรงเมตตาช่วยให้เธอทำสำเร็จด้วยเถอะ...

“เฮ้อ ว่าแต่จะทำยังไงดี” คิดสิ! อย่ามืดแปดด้านแบบนี้!!

ถ้ายังจะมารอแค่โอกาสให้ได้เจอหน้าเขาเธอคงพิชิตใจเขาไม่ได้แน่

เดี่ยวสิ!

มันยังมีทางนี้อยู่...!

“ปลาเห็นคุณพ่อไหม” เอ่ยเสียงร้อนรนถามปลาที่เดินผ่านมาพอดีเธอไปที่ห้องนอนแล้วก็ยังไม่เจอ

“คุณท่านอยู่ห้องทำงานค่ะ” สามทุ่มกว่าแล้วคุณพ่อยังเคลียร์งานไม่เสร็จอีกหรอ

“ขอบใจมาก”

ไพรินพาตัวเองเดินมาที่ห้องทำงานคุณพ่อทันที

“คุณพ่อยังไม่เสร็จอีกหรอคะ” เธอเดินเข้าไปใกล้มองดูเอกสารสีขาวที่กองอยู่มากมายตรงหน้าท่าน

“รินหรอ มาตั้งแต่ตอนไหนพ่อไม่เห็นได้ยินเสียง”

“รินเห็นประตูเปิดไว้อยู่เลยเดินเข้ามาน่ะค่ะ” มือเหี่ยวย่นถอดแว่นสายตาที่ใส่มาเป็นชั่วโมงออกไป

“พ่อคงลืมปิดตอนขึ้นไปเอาเอกสารที่ห้องนอนว่าแต่รินมาหาพ่อทำไม”

“คุณพ่อเสร็จงานแล้วหรอค่ะรินนวดให้ไหม”

“ไม่ละลูก ตกลงเรามีอะไร”

เธอส่งยิ้มให้คุณพ่อก่อนจะกลั้นใจเอ่ย “ที่คุณพ่อบอกให้รินไปฝึกงานกับพี่วายุรินขอไม่ไปได้ไหมค่ะ” ชายวัยใกล้ชราพอฟังแบบนี้แล้วก็คิดว่าลูกสาวของตัวเองคงจะเป็นนิสัยเดิมๆเขาคงเลี้ยงแบบตามใจเกินไปอีกฝ่ายชินกับการได้รับมากกว่าจะหามา

จะโทษใครก็ไม่ได้

ตัวเองเป็นคนเลี้ยงมากับมือ

“พ่ออยากให้เราได้ใช้สิ่งที่เรียนมาให้เป็นประโยชน์”

“ไม่ใช่อย่างงั้นนะคะ รินแค่อยากจะเปลี่ยนคนสอนงานริน”

“ลูกอยากให้พ่อสอนงานเราแทน” ตำแหน่งท่านประธานใหญ่อย่างเขาแค่เวลาจะกินข้าวยังหาได้ยากเลยไพรินรักวายุมาตั้งแต่เด็กเขาอุตส่าห์หาทางให้ลูกสาวได้ใกล้ชิดกับคนที่ชอบแต่กลับปฏิเสธมาแบบนี้

ไม่ใช่ว่าวายุได้มาทำอะไรให้ลูกสาวเขาหรือเปล่า?

แบบนี้คงปล่อยเอาไว้ไม่ได้

“เปล่าค่ะรินรู้ว่าคุณพ่อยุ่งมาก” ร่างบางเดินมากอดแขนคุณพ่อก่อนใบหน้าหวานจะซบลงที่ไหลอย่างออดอ้อน

“รินแค่อยากจะไปฝึกงานกับพี่เพลิง” ชื่อของบุคคลที่เขาคิดว่าไม่น่าจะได้ยินออกมาจากปากของลูกสาวทำเอาคนเป็นพ่อนึกสงสัย

จริงอยู่ว่าไพรินกับเพลิงกัลป์รู้จักกันตั้งแต่เด็กแต่เขาไม่เคยเห็นไพรินจะสนใจอะไรเพลิงกัลป์เลยสักครั้งหนึ่ง

“ทำไมละลูก”

“รินเอ่อ” ซวยแล้วเธอลืมคิดเหตุผลเอาไว้

“รินว่าบริษัทของพี่เพลิงน่าสนใจดีค่ะ” บริษัทของวายุกับของเพลิงกัลป์ก็ทำธุระกิจเหมือนๆกันเกือบแปดสิบเปอร์เซ็นต์มันจะมีอะไรให้น่าสนขนาดนั้นเลยรึไง...?

เอาเถอะ เพลิงกัลป์เขาก็เห็นมาตั้งแต่เด็กเหมือนกับวายุอีกอย่างถ้าลูกสาวเขาต้องการแบบนั้นทำไมคนเป็นพ่อจะให้ไม่ได้

“อีกไม่กี่วันเพลิงกัลป์จะมาที่นี้เดี่ยวพ่อจะคุยให้” หญิงสาวยิ้มอย่างดีใจกับคำตอบตกลงของคนเป็นพ่อ

“ขอบคุณค่ะคุณพ่อ”

“แต่ลูกต้องไปบอกวายุเองนะว่าจะให้เพลิงกัลป์สอนงานแทน” คำพูดของท่านทำเอาเธอนิ่งค้าง

เธอลืมอีกคนไปเสียสนิท...

“แต่ยังไงคุณพ่อก็จะให้รินไปฝึกงานกับพี่เพลิงใช่ไหมค่ะ”

“พ่อต้องดูก่อนว่ายังไงเพลิงกัลป์จะยอมไหมแล้ววายุจะว่ายังไง” เขาพอจะรู้อยู่บ้างว่าตอนนี้เพลิงกัลป์กับวายุมองหน้ากันไม่ติดไม่ใช่แค่เรื่องธุรกิจแต่มันพ่วงเรื่องผู้หญิงอยู่ด้วย

วายุจะว่ายังไงนะหรอ? เธอเชื่อเลยว่าถ้าบอกอีกคนอาจจะไม่ยอมให้เธอไปแน่เพราะยังไงวายุก็รักไพรินเหมือนน้องสาวแท้ๆอยู่ในตอนนี้และเขาคงไม่อยากจะให้ไพรินไปยุ่งอะไรกับศัตรูของตัวเอง

แล้วแบบนี้มันจะราบรื่นดีไหมเธอเองก็กังวลในใจรู้สึกคิดหนักขึ้นมาอยู่

.

.

.

ชายหนุ่มทิ้งตัวลงที่โซฟาภายในบ้านของตนเองใบหน้าหล่อดูไม่ผ่อนคลายและเหนื่อยอยู่ไม่น้อยกับงานในแต่ละวันและเรื่องที่ทำให้หงุดหงิดใจ

เรื่องของหญิงสาวตัวเล็ก ลานิล...

เขาไม่ชอบใจที่หญิงสาวอยู่ใกล้ชิดกับวายุแต่จะให้ไปแย่งเธอมาเขาก็ทำไม่ได้รู้สึกไม่ดีกับสายตาที่มองมาอย่างหวาดกลัวนั้น

“ฮึ”เพลิงกัลป์อยู่ๆก็เผลอหลุดขำขึ้นมากับตัวเองริมฝีปากยกยิ้มที่มุมปากเมื่ออยู่ๆภาพของหญิงสาวร่างบางเจ้าของใบหน้าหวานที่เดี่ยวนี้มักจะวนเวียนมายุ่งกับเขาอยู่บ่อยๆโดยที่แทบจะเฉยชาใส่กันทุกครั้ง

น่าแปลกที่เขารู้สึกสบายใจขึ้นเมื่อนึกถึงใบหน้าอีกคนขึ้นมา...