ตอนที่ 3 เหยื่อติดกับดัก

-คาสิโนเอเดน-

ปอร์เช่เดินเข้ามาในบ่อนที่คุ้นเคย สามวันที่ผ่านมาเขาใช้เวลาหาเงินจากแหล่งเงินที่เขาได้มาตลอดแต่ช่วงนี้บริษัทคุมเข้มจนเขาไม่สามารถยักยอกเงินบริษัทได้อย่างเคย จะให้คนอย่างเขาไปหยิบยืมเพื่อนเขาก็คงไม่ยอมเสียหน้าเด็ดขาด

จนสุดท้ายทางเลือกเดียวของเขาก็คือการกู้ยืมเงินในบ่อน และปอร์เช่มั่นใจว่าตัวเองสามารถนำทั้งต้นทั้งดอกกลับมาได้แน่

“สวัสดีครับ คุณปอร์เช่ วันนี้เล่นโต๊ะเดิมไหม” หลุยส์ทักทายแขกสำคัญทันทีที่เห็นหน้า

“กูต้องการรู้รายละเอียดที่ลูกน้องมึงพูดวันก่อน” ปอร์เช่ยอมเอ่ยปากออกไป ถึงแม้ในใจไม่อยากเสียศักดิ์ศรีเลยสักนิด

“อะไรเหรอครับ” หลุยส์ทำท่างุนงงกับคำพูด เพื่อลองเชิงว่าเหยื่อติดกับจริงไหม

“อย่ามาเล่นลิ้นกับกู” ปอร์เช่เอ่ยออกไปเสียงแข็ง

“ผมไม่ได้เล่นลิ้น แต่ผมไม่ทราบจริงๆว่าคุณปอร์เช่หมายถึงเรื่องไหนกันแน่” เขายิ้มออกมาเพื่อเเสดงท่าทีให้ดูเป็นมิตร ทั้งๆดูกวนมากกว่า

“ก็...เอ่อ...” ปอร์เช่อั้มอึ้งไม่กล้าเอ่ยออกมา เอาเข้าจริงคนอย่างเขาก็รักศักดิ์ศรีอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน

“ว่าไงละครับ” หลุยส์ยังคงจี้จุดเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไป

“กูต้องการกู้เงินบ่อน” สุดท้ายถึงจะรักศักดิ์ศรีแต่ความอยากเอาคืนมีมากกว่าก็คงต้องยอมเอ่ยปากออกมาอยู่ดี

“หึ” หลุยส์อมยิ้มออกมาเมื่อเห็นเหยื่อติดกับตามแผน

“เชิญทางนี้ครับ”

เขาเดินนำปอร์เช่ไปทางห้องเอกสารที่เปิดไว้บริการสำหรับลูกค้าที่ต้องการทำสินเชื่อกับบ่อนคาสิโน

ทว่าสำหรับปอร์เช่นั่นเป็นแขกสำคัญของเจ้าของคาสิโนคงให้นั่งกู้ยืมร่วมกับคนอื่นคงเสียเกียรติน่าดู หลุยส์จึงพาไปนั่งรอในห้องวีไอพีที่เปิดต้อนรับปอร์เช่โดยเฉพาะ

พรึ่บ! ปอร์เช่นั่งลงบนโซฟานุ่ม

“พากูมาห้องนี้ทำไม” เขาเอ่ยถามขี้นเมื่อมองรอบๆห้อง

“ก็คุณปอร์เช่จะกู้เงินไม่ใช่เหรอครับ คงต้องทำสัญญากันก่อน”

“ทำไมต้องทำ?” ปอร์เช่ทำหน้าสงสัยออกมา

“ขึ้นอยู่กับคุณปอร์เช่ครับ ถ้ากู้น้อยทางเราก็ยินดีที่จะให้ยืมเป็นสัญญาใจแทน...”

“...แต่ถ้าต้องการทุนเยอะทางเราจำเป็นที่ต้องทำสัญญาเป็นทางการจริงๆครับ” หลุยส์เอ่ยออกไปตามแผน

“...” ปอร์เช่นั่งมองหน้าหลุยส์เงียบๆ

“ตกลงว่าไงครับ” หลุยส์กดดันต่อเพื่อไม่ให้เหยื่อใช้ความคิดนาน

“แล้วที่มึงบอกว่าน้อย...”

“...เท่าไหร่?”

“ไม่เกิน ห้าล้านครับ” หลุยส์บอกออกไป

“เงินแค่นั่นจะทำทุนได้ไงวะ” ปอร์เช่เริ่มจะโมโห ทำไมมันยุ่งยากแบบนี้ว่ะ

“แล้วแต่เลยครับ จะไม่กู้ก็ได้ทางเราไม่ติด”

พึ่บ! หลุยส์ปิดเเฟ้มเอกสารสินเชื่อทันทีที่เอ่ยจบ

“เดี๋ยว...”

“ครับ” หลุยส์แสยะยิ้มออกมาเบาๆ เพราะเขาคิดอยู่แล้วว่าผีพนันอย่างปอร์เช่ยังไงก็คงออกไปจากที่นี่ไม่ได้หากมาแล้วไม่ได้เล่น

“มึงให้ได้เท่าไหร่”

“ทางเรายินดี แค่คุณบอกมาว่าต้องการเท่าไหร่”

“ยี่สิบล้าน” สุดท้ายปอร์เช่ก็บอกจำนวนที่ต้องการไป และที่ต้องการเยอะขนาดนี้ก็เพราะหลายวันที่ผ่านมาเขาเสียไปหลายล้านหากต้องการคืนทั้งหมดก็คงต้องใช้ทุนเยอะเช่นกัน

“ครับ...”

“...มีหลักประกันไหมครับ จำนวนเยอะทางเราขอแค่หลักประกันสักอย่าง”

“อะไรวะ เมื่อกี้มึงบอกแค่สัญญา มาตอนนี้มึงจะเอาอะไรอีก” สีหน้าแววตาของปอร์เช่เริ่มเปลี่ยนจากเดิม

“ตกลงไม่กู้ใช่ไหมครับ” หลุยส์ทำท่าจะลุกขึ้นอีกครั้ง

“กูไม่มีหลักประกัน”

“คุณปอร์เช่ขับรถมาไหมครับ”

“ไม่มีทาง!” ไม่มีทางที่เขาจะเอาลูกรักมาวางเป็นหลักประกันเด็ดขาด แต่ถ้าเงินมากกว่านี้ก็ไม่แน่

“ครับ”

“กูขอเป็น สามสิบล้าน” สุดท้ายเขาเองที่เป็นคนเสนอจำนวนเงินออกไป

“...” หลุยส์นั่งเงียบเพื่อตัดสินใจแทนเจ้านายตัวเอง

“รถลัมโบร์กินีราคา ยี่สิบสี่ล้าน ขอเพิ่มหน่อยไม่ได้เหรอวะ”

“สำหรับลูกค้าวีไอพีเรายินดี...”

“...ที่จริงเราไม่เคยให้เงินมากกว่าของนะครับ”

“พูดมาก เร็วๆสิวะ”

“ครับ...ขอเอกสารฉบับใหม่” หลุยส์หันไปกระซิบกับลูกน้องหนุ่ม

“เช็คตรงนี้ครับ”

กึกๆ กึกๆ

“เสร็จแล้วใช่ไหม”

“ครับ เชิญทางนี้...เดี๋ยวลูกน้องผมจะพาคุณไปที่โต๊ะและจะเตรียมชิพไปให้”