ตอนที่ 2 เริ่มเกม

-อีกด้าน-

“นายครับ” หลุยส์เดินเข้ามาในห้องทำงานเอเดนเพื่อรายงานสถานการณ์เหยื่อรายใหม่ของเอเดน

“กูรู้แล้ว อารมณ์ร้อนชิบหาย” เอเดนที่นั่งมองจอคอมเอ่ยออกมาพร้อมแสยะยิ้มออกมา

“ครับ ตอนนี้มันไม่มีทุนแล้วครับ” หลุยส์เอ่ยบอกเจ้านายหนุ่ม

“หึ ขนาดกูยังไม่ได้ให้ลูกน้องมันโกง...”

“...แม่ง! โคตรกระจอก” เอเดนยังคงสบถออกมา

“อารมณ์ร้อนแบบนี้ไม่น่าเป็นเหยื่อ ผมว่าเปลี่ยนดีกว่า” หลุยส์เมื่อเห็นโอกาสจึงรีบหาเรื่องให้เอเดนเปลี่ยนเป้าหมาย เพราะเขาไม่อยากให้เอเดนพัวพันกับตระกูลอนันต์พัฒน์

“ถ้ามึงยังขัดใจกู...”

“...กูจะไม่ให้มึงยุ่งเรื่องนี้อีก” เอเดนหันไปมองหน้าหลุยส์ตาเข้ม

“ผมพูดจริงๆ ผมว่า..” แต่หลุยส์ยังคงขัดใจต่อ

“ไอ้หลุยส์!!” เอเดนเอ่ยเสียงเรียบนิ่งพร้อมใบหน้าที่เปลี่ยนอารมณ์ชัดเจน

“ครับๆ ตกลงนายจะเอายังไงกับมันต่อ” เมื่อเห็นว่ายังไงเจ้านายหนุ่มไม่มีทางเปลี่ยนใจจึงเปลี่ยนคำถามเพื่อให้เขาอารมณ์ดี

“ปล่อยกู้”

.

.

“ไม่เล่นต่อเหรอครับ” เพื่อนร่วมโต๊ะในบ่อนเอ่ยชวนต่อเมื่อเห็นปอร์เช่ลุกขึ้น

“เสือก”

เขาไม่มีอารมณ์จะเล่นต่อถึงแม้ในใจอยากเล่นต่อก็ตาม ที่สำคัญเงินในกระเป๋าที่เตรียมมากลับไม่เหลือสักบาท

ตึกตึก ตึกตึก

“คุณปอร์เช่ครับ สนใจจะเล่นต่อไหม”

“วันนี้กูไม่มีอารมณ์” ปอร์เช่กำลังจะเดินออกไปแต่ก็หยุดชะงักเมื่อฟังข้อเสนอของเด็กหนุ่ม

“ทางคาสิโนยินดีให้คุณปอร์เช่กู้ได้เต็มที่เพราะคุณคือลูกค้าวีไอพีของที่นี่”

เขาหมุนตัวกลับมองเด็กหนุ่มตาเป็นประกายเมื่อมีทุนจะเล่นต่อ

แต่...

อยู่ๆเขาก็เลือกที่จะเดินออกไป ไม่สนข้อเสนอนั้น เพราะคนอย่างปอร์เช่ไม่จำเป็นต้องกู้ยืมใคร ยังมีแหล่งเงินมากมายสำหรับเขาอีกเยอะ

‘หึ แล้วกูจะมาเอาเงินกูคืน’

“ไข่มุก ทำไมรับสายช้าวะ” ปอร์เช่ขึ้นเสียงทันทีที่ปลายสายกดรับ

(โอ้วว เฮียกี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ย)

“อย่ามาบ่นใส่ฉัน อีก 5 นาที มาเปิดประตูให้ฉัน” เขายังคงสั่งหญิงสาวต่อ

(เฮียเข้ามาปกติเลยเพราะเจ้าสัวไม่อยู่บ้าน) ไข่มุกเอ่ยบอกปอร์เช่ทันที เพราะเธอขี้เกียจจะลุกออกจากเตียงในเวลาตีสามแบบนี้

“เหรอ ทำไมฉันไม่รู้” ปอร์เช่เอ่ยออกมาเหมือนจะพูดกับตัวเอง

(เฮียเคยอยู่บ้านที่ไหนกันเหลา) ได้ที ไข่มุกก็ย้อนกลับทันที

“ยัยไข่มุก เห็นฉันคุยดีหน่อย กล้าย้อนใส่ฉันเหรอวะ” ปอร์เช่ขี้นเสียงเข้มขึ้นเมื่อฟังไข่มุกบ่นใส่

(โอเค งั้นไม่มีไรแล้วมุกขอนอนต่อนะ) หญิงสาวรีบตัดความรำคาญจึงตัดสินใจตัดสายทิ้ง

ตื้ด!

กรอดดด เสียงปอร์เช่กัดฟันตัวเองดังออกมา

“ยัยเด็กบ้า กล้าตัดสายใส่ฉันใช่ไหม”

ไม่นานชายหนุ่มก็ขับรถเข้ามาในบ้านตัวเอง เวลานี้คงไม่มีใครตื่นออกมาเจอเขา จึงเป็นโอกาสดีในการรีบขึ้นห้องตัวเอง และที่สำคัญไม่มีลูกน้องของพ่อตัวเองคอยจับตาดูเขา คงจะตามเจ้าสัววรรณไปกันหมด

.

.

.

-รุ่งเช้า-

“ตกลงว่าไง เงินที่ฉันต้องการ” เสียงปอร์เช่กำลังคุยกับปลายสายบนเตียงตัวเอง

(เอ่อ..คือไม่ได้จริงๆครับ)

“พูดงี้หมายความว่าไงวะ” เขาไม่เข้าใจสิ่งที่พนักงานการเงินของบริษัทเอ่ยออกมา

(คือช่วงนี้คุณพอร์ชตรวจบัญชีเข้มมาก ถ้ารู้ว่าผมตกแต่งบัญชีเอาเงินมาให้คุณปอร์เช่คงแย่แน่ๆครับ ผมว่าทางที่ดีปล่อยเวลาซักระยะเถอะครับ)

“อะไรวะ แต่กูต้องการเงิน” ปอร์เช่เริ่มจะหัวเสียเมื่อไม่ได้สิ่งที่ต้องการ

(เอ่อ ผมทำไม่ได้จริงๆ ครั้งนี้คุณปอร์เช่ขอมากเกินไป) พนักงานบัญชีเอ่ยออกมาเสียงสั่นๆ

“งั้นมึงทำให้ได้เท่าไหร่” เขายังคงเอ่ยถามต่อ

(สองล้านครับ)

“มึงบ้าเหรอ เงินแค่นั้นจะไปพออะไร”

(งั้นผมก็ไม่สามารถหาเงินจำนวนมากมาให้คุณปอร์เช่ได้ครับ)

ตื้ด!

ปอร์เช่ตัดสายทิ้งทันที ตั้งแต่เมื่อคืนเขาก็ยังคงอารมณ์เสียไม่หาย นึกว่าเช้าวันต่อมาจะอารมณ์ดีขึ้นเมื่อได้ทุนไปถอนที่เสียไป แต่กลับไม่ได้ดังใจคิด

“คุณปอร์เช่ตื่นแล้วเหรอคะ” สาวใช้เอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นปอร์เช่เดินลงมา

“ถ้านอนอยู่จะเดินลงมาได้ไหม” ปอร์เช่ย้อนถามกลับสาวใช้ทันที

“เอ่อ..” จนเธอไม่กล้าเอ่ยต่อไม่ถูกอีก

“ถามไม่คิด” เขามองหน้าสาวใช้ตาเข้มและมองรอบๆบ้านหาร่างบางที่อยู่ใต้บัญชาเขาตลอดเวลา

“ยัยไข่มุกละ” ปอร์เช่เอ่ยถามทันทีเมื่อไม่เห็นไข่มุก

“เห็นว่าไปมหาลัยค่ะ” สาวใช้ตอบกลับ

“อืม” เขาเลือกที่จะเดินไปห้องอาหารเผื่อจะช่วยให้หายเครียดได้

แต่..

อยู่ๆเขาก็หันกลับมาถามหาใครอีกคน ที่มักจะเข้าหน้ากันไม่ติดเท่าไหร่

“เฮียพอร์ชละ ไปไหน”

“คุณพอร์ชออกไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ”

ปอร์เช่พยักหน้ารับ คงเป็นเรื่องปกติที่พอร์ชจะไม่อยู่บ้านเพราะเขาเป็นคนตั้งใจทำงานและพยายามทำหน้าที่แทนเจ้าสัววรรณอย่างที่ในทุกอย่าง

ในขณะที่กำลัวจะเดินไปห้องอาหารก็ได้ยินสาวใช้ซุบซิบนินทาอะไรบ้างอย่าง

“ตื่นถึงก็ถามหายัยมุก มันมีอะไรดีหนักหนาก็ไม่รู้”

“ใช่ๆ นี่ฉันได้ยินมันบอกคุณพอร์ชว่ามหาลัยปิดเทอมแล้ว ทำไมยังไปอีก”

“สงสัยคงจะขี้เกียจทำงานบ้าน เห็นเป็นเด็กโปรดของคุณพอร์ช คุณปอร์เช่เข้าหน่อยทำเป็นหยิ่ง”

“เหอะ กลับมาค่อยหาเรื่องเล่นงานมันก็ได้หนิ”

“หึ ฉันจะจัดให้หนักเลยคราวนี้”

ปอร์เช่ยืนฟังสาวใช้พูดคุยกัน เขาไม่ได้สนใจเรื่องที่ยัยพวกนั่นจะหาเรื่องไข่มุก แต่เขากลับโมโหที่ไข่มุกปิดเทอมแล้วไม่ยอมบอกเขา คงเพราะเขาจะหาเรื่องแกล้งเหมือนดั่งเคยสินะ จึงได้รีบหนีออกไปแต่เช้าตรู่แบบนี้