ใครเป็นคนทำำ

“แกรู้เรื่องคลิปหลุดหรือยัง?” ดาหวันหันมากระซิบกระซาบถามฉันที่อยู่ข้างๆ ในระหว่างที่เรากำลังนั่งเรียนกันอยู่

“คลิปอะไร?” ฉันถามกลับแต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองแต่อย่างใด เพราะสิ่งที่สนใจตอนนี้คือรายงานที่อยู่บนโต๊ะ

“ก็คลิปของไดมอนด์กับแผ่นดินไง” ดาหวันตอบกลับมา

“คลิปหลุดที่ไปมีอะไรกับยัยฟ้าดาวคณะบริหารในห้องน้ำหลังตึก”

“…..” ฉันหยุดนิ่งสักพักใหญ่ๆ ไปเมื่อได้ยินในสิ่งที่ดาหวันบอก และแล้วเหตุการณ์ในอดีตก็ค่อยๆ ลอยเข้ามาในหัว

“แกอย่าบอกนะว่าไม่รู้ เขาพูดกันให้แซ่ดทั้งมหาลัย”

“ไม่รู้” ฉันตอบไปตามความจริง เพราะไม่รู้เรื่องเลยสักนิดว่ามีคลิปพวกเขาหลุดออกไป

“ฉันคิดไว้แล้วว่าแกไม่น่าจะรู้”

“…..”

“ได้เห็นคลิปแล้วหัวใจจะวาย พระเจ้าช่วยกล้วยทอด!” ดาหวันยกมือทาบอก พลางหยิบยาดมในกระเป๋าขึ้นมายัดใส่รูจมูกทั้งสองข้าง

“แล้วฉันก็ได้ข่าวมาว่าพวกเขาทั้งสองถูกพักการเรียนแล้วด้วย ส่วนผู้หญิงหายเงียบไปเลย ไม่ได้ยินข่าว”

“อ่ะแฮ่ม!” เสียงของอาจารย์ที่ยืนสอนอยู่หน้าห้องดังขัดจังหวะขึ้น ทำให้เราสองคนต่างผละออกจากกันในทันที

“ขะ…ขอโทษค่ะอาจารย์” ดาหวันเอ่ย ก่อนจะรีบก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ

จะมีก็แต่ฉันที่เอาแต่คิดไม่ตกเมื่อได้ยินในสิ่งที่ดาหวันบอก ถ้าเกิดว่าคลิปของพวกเขามันหลุดออกไปจริงๆ คนที่ซวยจะเป็นฉันด้วยหรือเปล่า เพราะว่าฉันก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย ฉันรีบสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านนี้ออกไป เพราะบางทีฉันอาจจะคิดมากไปก็ได้

ติ๊ง! เสียงข้อความไลน์ดังขึ้น ในระหว่างที่ฉันกำลังเลิกเรียนพอดี มือบางควานหาสมาร์ทโฟนที่อยู่ในกระเป๋าสะพายก่อนจะหยิบมันออกมาอ่าน

“เป็นอะไรยัยพาย ทำไมทำหน้างอเหมือนปลาทูแม่กลองแบบนั้น”

“ก็พี่พระรามน่ะสิ ส่งข้อความมาบอกว่าวันนี้ไม่ว่าง ให้ฉันนั่งรถเมล์กลับเอง” ฉันบ่นงุบงิบด้วยความหงุดหงิดใจ เมื่อเห็นข้อความของพี่พระรามที่ส่งมาบอกว่าวันนี้มารับฉันไม่ได้เพราะติดทำรายงานที่บ้านเพื่อน ซึ่งฉันก็รู้ทันอยู่แล้วว่าเขาคงไม่ได้ไปทำรายงานจริงๆ หรอกน่าจะแอบไปหนีเที่ยวมากกว่า

“เดี๋ยวฉันไปส่งก็ได้ ไม่มีปัญหา”

“คงจะหนีเที่ยวอีกตามเคย คอยดูนะ ถ้าแม่กลับมาฉันจะฟ้องให้โดนบ่นจนหูชาไปเลย”

“เอาน่า! ไม่ต้องคิดมาก เดี๋ยวฉันไปส่งแกเอง”

“บ้านแกกับฉันอยู่กันคนละทาง ไม่ต้องลำบากไปส่งหรอก เดี๋ยวฉันนั่งรถเมล์กลับเอง” ฉันบอกออกไป เพราะไม่อยากให้ดาหวันเสียเวลาขับรถไปมา

“เอางั้นหรอ?” ดาหวันทวนถามคล้ายกับไม่มั่นใจในสิ่งที่ฉันพูด

“ฉันนั่งรถเมล์กลับเองได้ สบายหายห่วง”

“งั้นก็ตามใจแล้วกัน ถ้าถึงบ้านแล้วอย่าลืมโทรหาฉันด้วยนะ”

“โอเค งั้นฉันกลับก่อนนะ”

ตึก ตัก ตึก ตัก เสียงฝีเท้าของฉันดังขึ้นอยู่เป็นระยะ เมื่อเดินออกมารอรถเมล์อยู่ที่หน้ามหาวิทยาลัย ฉันเอาแต่หันซ้ายมองขวาอย่างอยู่ไม่สุข เมื่อรู้สึกได้ว่ามีสายตาของใครบางคนคอยจ้องมองอยู่ตลอดเวลา

“แผ่นดิน!” ฉันเรียกคนตรงหน้าด้วยความตกใจ เมื่อหันกลับมาอีกทีแล้วเจอแผ่นดินที่ยืนอยู่ตรงหน้า แต่วันนี้เขาไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษาแต่อย่างใด

“อันนี้ใช่กระเป๋าของเธอหรือเปล่า?” ไม่พูดเปล่าแต่เขายังยื่นกระเป๋าเงินสีชมพูอ่อนมาให้ ซึ่งฉันก็มองของสิ่งนั้นด้วยความตกใจ เพราะไม่รู้ว่ากระเป๋าใบนี้มันไปอยู่ที่เขาได้ยังไง มิน่าล่ะ! ไม่ว่าฉันจะพยายามหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ

“ชะ…ใช่ มันไปอยู่ที่นายได้ยังไง?” ฉันพยักหน้ารับ เพราะมั่นใจว่ามันคือกระเป๋าเงินของตัวเอง

“ฉันเห็นมันหล่นอยู่ในห้องน้ำ เลยเก็บไว้ให้”

“ขอบใจ”

“อยากได้คืนหรอ?”

“นั่นมันกระเป๋าเงินของฉันนะ เอาคืนมา!” ฉันร้องโวยวายออกมาเมื่อแผ่นดินไม่ยอมคืนกระเป๋ามาให้ฉัน

“…..” ริมฝีปากแสยะยิ้ม ก่อนจะรีบหมุนตัวเดินออกไป โดยไม่พูดอะไรสักคำ

“จะไปไหน เอากระเป๋าฉันคืนมาก่อนสิ” เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะหนี ฉันจึงรีบหยัดตัวลุกขึ้นเดินตามเขาไปติดๆ ถึงแม้ว่าในกระเป๋ามันจะไม่ได้มีเงินมากมายแต่มันก็มีเอกสารสำคัญหลายอย่าง

“ถ้าอยากได้คืนก็ตามมา”

“…..” ฉันเดินตามเข้าออกมาจากตรงนั้น เพื่อไปที่ไหนสักแห่ง พอรู้สึกตัวอีกทีก็มาหยุดยืนอยู่ที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน

“เข้าไป!” แผ่นดินเปิดประตูรถ พร้อมกับออกคำสั่ง

“เข้าทำไม ฉันไม่ไป!”

“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

พลั่ก! ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดหรือตอบอะไร ร่างของฉันก็ถูกแผ่นดินผลักอย่างแรงให้เข้ามานั่งในเบาะหลังของรถ พร้อมกับเขาที่ตามประกบเข้ามาติดๆ

“อ๊ะ! ดะ…ไดมอนด์!” ฉันเรียกคนตรงหน้าด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าไดมอนด์นั่งรออยู่ในรถก่อนหน้านั้นแล้ว

“ว่าไงแม่สาวน้อย” เขาเอ่ยคำทักทาย พร้อมกับเหยียดยิ้มมองหน้าฉัน

“พะ…พวกนายจะทำอะไร?” ฉันถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน เมื่อเห็นสายตาของพวกเขามองจับจ้องมาที่ฉันคล้ายกับมีเรื่องร้อนใจอะไรบางอย่าง

“บอกมาว่าเธอเป็นคนปล่อยคลิปพวกฉันใช่ไหม?” ไดมอนด์ถามต่อ พร้อมกับจ้องหน้าฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย

“คลิปอะไร ฉันไม่รู้เรื่อง!”

หมับ! มือหนาของแผ่นดินเลื่อนมาบีบที่ปลายคางของฉันอย่างแรงทันทีที่พูดจบ

“โกหก! ถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใคร?”

“ฉันไม่รู้ แต่ฉันไม่ได้เป็นคนปล่อยคลิป”

“ไอ้พระรามมันส่งให้เธอมาทำเรื่องแบบนี้ใช่ไหม อย่าคิดว่าฉันไม่รู้!” ได มอนด์พูดขึ้นพร้อมกับกระชากตัวฉันอย่างแรงให้เข้าหา

“จะให้สาบานก็ได้ ฉันไม่รู้เรื่องจริงๆ” ฉันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและความสัตย์จริง แล้วก็ไม่เข้าใจว่ามันไปเกี่ยวอะไรกับพี่พระราม คนทั้งสองต่างพากันหันมามองฉันเพื่อสังเกตปฏิกิริยา

“มึงคิดว่าไง?”

“ถ้าไม่ใช่มันแล้วจะเป็นใครวะ คนที่รู้เรื่องนี้ก็มีแค่พวกเรากับยัยนี่!” ไดมอนด์ตอบกลับก่อนจะบีบข้อมือของฉันให้แรงกว่าเดิม

“ค้นตัวมันดิ เอาโทรศัพท์มันออกมาดู”

“อย่านะ พวกนายจะทำอะไร!” ฉันกรีดร้องโวยวายออกมาเมื่อแผ่นดินถือวิสาสะมาค้นกระเป๋าสะพายของฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต

“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อยู่นิ่งๆ”

“นั่นมันโทรศัพท์ของฉันนะ เอาคืนมา”

เขาเลือกที่จะไม่ฟังในสิ่งที่ฉันพูด พลางหยิบโทรศัพท์ของฉันมาออกมา

“รหัสอะไร?”

“…..”

“ฉันถามว่ารหัสอะไร!?” แผ่นดินทวนถามด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม เมื่อเห็นว่าฉันไม่ยอมบอกรหัส

“2728”

“ก็แค่นี้”

“ดูให้ทั่ว ค้นให้เจอ” ไดมอนด์พูดสมทบ ก่อนจะจับแขนทั้งสองของฉันไพล่หลังเพื่อไม่ให้ดิ้นหนีไปไหนได้

“…..” แผ่นดินเงียบไปอยู่นาน พลางก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ฉันอยู่แบบนั้น

“เป็นไง เจออะไรไหม?”

“ไม่มี ยัยนี่ไม่ได้เป็นคนปล่อยคลิป”

“บ้าฉิบ! แล้วใครเป็นคนปล่อยวะ!?” ไดมอนด์สบถออกมาด้วยความหัวเสีย แต่ก็ยอมปล่อยฉันให้เป็นอิสระแต่โดยดี

“ก็ฉันบอกไปแล้ว ว่าฉันไม่ได้ทำ พวกนายก็ไม่เชื่อ!” ฉันดึงโทรศัพท์ออกจากมือของแผ่นดินอย่างแรงเมื่อพวกเขารับรู้ว่าฉันไม่ได้เป็นคนทำ

“คราวนี้จะปล่อยฉันได้หรือยัง?”

“เออ! จะไปไหนก็ไป หมดธุระของเธอแล้ว” แผ่นดินพูดแบบไม่ใส่ใจก่อนจะเปิดประตูรถเพื่อไล่ฉัน

“ไหนล่ะคำขอโทษ!?”

“ขอโทษอะไร?” คนทั้งสองต่างหันกันหันขวับมามองหน้าฉันด้วยความงงงวย ที่บ้านพวกเขาไม่เคยสอนมารยาทหรือไง ว่าถ้าทำผิดต่อคนอื่นต้องรู้จักขอโทษ

“ก็พวกนายใส่ร้ายฉัน ใช้กำลังทำร้ายฉันก่อน ไม่คิดจะขอโทษเลยหรือไง ลูกผู้ชายภาษาอะไร รังแกแม้กระทั้งผู้หญิง…”

“เออๆ ขอโทษที่เข้าใจผิดล่ะกัน” ไดมอนด์รีบพูดแทรกขึ้น เมื่อเห็นท่าทางโวยวายของฉัน จะมีก็แต่แผ่นดินที่นั่งเงียบอยู่

“แล้วนายล่ะแผ่นดิน ทำไมไม่ขอโทษฉัน”

“เอาไว้มาเป็นเมียฉันก่อนแล้วกัน ฉันถึงจะยอมขอโทษเธอ!”

“…..”