ข่าวฉาว

พลั่ก! ฉันตัดสินใจรวบรวมแรงที่มีอยู่น้อยนิด ผลักพวกเขาทั้งสองคนให้ถอยห่าง ก่อนจะรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด

“ทำไมไปนานจัง ฉันว่ากำลังจะโทรตามอยู่พอดี” ดาหวันเอ่ยถาม หลังจากที่เห็นฉันวิ่งกลับเข้ามาในร้านด้วยท่าทางเหนื่อยหอบ

“…..” ฉันเลือกที่จะไม่ตอบอะไร เพราะมัวแต่หายใจหอบอยู่ ซึ่งแน่นอนว่าดาหวันคงกำลังสงสัยฉันอยู่แน่นอน ว่าไปเจออะไรมาถึงได้มีท่าทีแตกตื่นขนาดนี้

“แล้วเจอกระเป๋าหรือเปล่า?”

“ไม่เจอ”

“หาดีแล้วใช่ไหม?”

“หาดีแล้ว สงสัยอาจจะลืมไว้ที่อื่น” ฉันตอบกลับ เพราะในห้องน้ำที่ไปหาก็ไม่มี บางทีอาจจะไปลืมเอาไว้ที่อื่น

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปถามอาจารย์ดูก็ได้ เผื่อแกอาจจะลืมไว้ในห้องเรียน”

“ก็คงต้องเป็นแบบนั้นแหละ”

“เดี๋ยวฉันไปจ่ายเงินก่อนนะ เสร็จแล้วจะได้กลับบ้านกัน”

“อืม” ฉันมองตามดาหวันที่เดินออกไป พร้อมกับหัวใจดวงน้อยที่เต้นระรัวไม่หยุดเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งไปเจอมา

เช้าวันต่อมา…

“ไอ้ดิน ทำไมวันนี้กูรู้สึกแปลกๆ” ไดมอนด์หันไปพูดกับแผ่นดินที่เดินอยู่ข้างๆ

เมื่อเห็นสายตานักศึกษาของคนอื่นๆ จับจ้องมองมาทางพวกเขา เมื่อเดินเข้ามาในมหาวิทยาลัย

“…..”

“มึงคิดเหมือนกูป่ะ?”

“อืม” แผ่นดินตอบกลับสั้นๆ เพราะไม่ใช่แค่ไดมอนด์ที่รู้สึก เขาก็รู้สึกเหมือนกันว่าวันนี้เหตุการณ์มันดูไม่ปกติ

“หรือยัยนั่นมันจะเอาเรื่องของเราไป…” ไดมอนด์ถามอย่างร้อนรน

“ยัยนั่นคงไม่กล้าบอกใครหรอก มึงอย่าตื่นตูมไปหน่อยเลย”

“แผ่นดิน ไดมอนด์ ท่านอธิการเรียกพบ” เสียงเรียกของใครบางคนดังแทรกขึ้นมา ทำให้พวกเขาทั้งสองต่างพากันหันไปมองยังต้นตอของเสียงนั่น

“อะไรของมึง?” ไดมอนด์เอ่ยถามเพื่อนร่วมคณะที่วิ่งเข้ามาบอกพวกเขาด้วยท่าทางรีบร้อน

“ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แต่ท่านอธิการให้มาตามพวกมึงสองคนด่วน!”

“เออๆ เดี๋ยวกูไป” ไดมอนด์รับปากแบบไม่ใส่ใจ ซึ่งเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามีเรื่องอะไร พ่อถึงได้ให้คนมาตามตัวด่วนขนาดนี้

“พ่อมึงเรียกหาแต่เช้าขนาดนี้ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าวะ?” เพื่อนในกลุ่มเอ่ยถาม

“กูก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“งั้นพวกมึงสองคนรีบไปกันเถอะ ขืนให้พ่อมึงรอนาน เดี๋ยวจะเป็นเรื่องอีก”

“…..”

แกร้ก! ทันทีที่เปิดประตูห้องเข้าไป ไดมอนด์ก็เห็นว่าผู้เป็นพ่อนั่งรออยู่แล้ว เขารู้สึกได้เลยว่ามันต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับพวกเขาอย่างแน่นอน

“แกอธิบายมาสิ ว่าไอ้คลิปนี่มันเกิดมาได้ยังไง!?”

“คลิปอะไร?” ชายหนุ่มทวนถามด้วยความไม่เข้าใจ เมื่อได้ยินในสิ่งที่พ่อเอ่ยถาม

“ก็ไอ้คลิปนี่ไง!” สิ้นประโยคนั้น เขาจึงเขวี้ยงสมาร์ตโฟนเครื่องหรูใส่ลูกชายอย่างแรงด้วยความเดือดดาล

ชายหนุ่มค่อยๆ ก้มลงไปเก็บสมาร์ตโฟนที่ตกอยู่บนพื้น ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจจนถึงขีดสุด เมื่อเห็นคลิปหลุดของเขากับแผ่นดิน แผ่นดินรีบแย่งโทรศัพท์นั้นมา ก่อนจะเห็นว่าเป็นคลิปของพวกเขาจริงๆ

“พะ…พี่ไดมอนด์ อ๊ะ! อูยยย”

“พี่ดิน เบาหน่อยค่ะ อื้อออ ฟ้าเสียว มะ…ไม่ไหวแล้ว”

“อ๊ะๆๆ อื้อออ อร้ายยย”

“อธิบายมา!” ผู้เป็นพ่อคาดคั้นลูกชายเพื่อต้องการคำตอบ

“ใครเป็นคนบอกพ่อ?” ไดมอนด์เอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์ เพราะคนที่อยู่ในเหตุการณ์นี้ก็มีแค่พวกเขาสามคน

ไม่สิ! ยังมีพระพายด้วยอีกคน เมื่อคิดได้ดังนั้น เขาทั้งสองต่างหันมามองหน้ากันแบบอัตโนมัติ ไดมอนด์ถึงกลับเอามือทึ้งหัวตัวเองอย่างแรงด้วยความหงุดหงิด เมื่อนึกขึ้นได้ว่าคนที่มีคลิปนี้น่าจะเป็นพระพาย

“แกไม่จำเป็นต้องรู้ว่าใครบอกฉัน แค่ตอบคำถามของฉันก็พอ”

“ก็ตามที่เห็นนั่นแหละ ไม่มีอะไรจะแก้ตัว”

เพียะ! เพียะ! ฝ่ามือหนาของพ่อ ฟาดลงบนใบหน้าของไดมอนด์อย่างแรงหลายที ทำเอาเขาถึงกลับเซถลาถอยหลังไปตามแรงตบ เลือดสีแดงสดค่อยๆ ไหลซึมออกมาตามมุมปาก แต่แปลกที่เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บบนใบหน้าเลยสักนิด เพราะสิ่งที่เจ็บอยู่ตอนนี้คือหัวใจ

“ไอ้ลูกเวร! เมื่อไหร่จะเลิกสร้างปัญหาให้ฉันสักที” ผู้เป็นพ่อพูดอย่างเหลืออด ก่อนจะเดินไปกระชากคอเสื้อของลูกชายอย่างแรง

“…..”

“คลิปฉาวโฉ่ขนาดนี้ ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”

“…..” ไดมอนด์เลือกที่จะเงียบ เพราะไม่อยากทำให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้ เขาได้แต่เก็บความรู้สึกทุกอย่างเอาไว้ในใจ เพราะตั้งแต่ที่แม่ได้ตายจากไป เขาก็ไม่เคยรู้สึกถึงความรักของใครอีกเลย

“แกเป็นถึงลูกอธิการ ทำไมไม่ทำตัวให้มันดีๆ ซะบ้าง จะให้ฉันคอยเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวแกไปถึงไหน! ห๊ะ!”

“…..”

“แกน่าจะตายไปพร้อมกับแม่ของแกซะ! ไม่น่าโตมาให้เป็นภาระฉันอยู่แบบนี้!”

“ถ้ารู้ว่าจะมีพ่อเป็นแบบนี้ ก็ไม่อยากจะเกิดมาหรอก” ความอดทนของเขามันขาดสะบั้นลงไปในทันทีเมื่อได้ยินในสิ่งที่คนเป็นพ่อพูดออกมา

“พ่อภาษาอะไรวะ ห่วงแต่ตัวเองไม่เคยนึกถึงลูก!”

“ไอ้ไดมอนด์!”

“พ่อมันก็ดีแต่ทำร้ายผม พ่อแม่งไม่เคยรักผมเลยจริงๆ!”

“ฉันขอพักการเรียนพวกแกสองคนสิบห้าวัน นับจากวันนี้เป็นต้นไป!”

“เออ! แน่จริงพ่อก็ไล่ผมออกไปเลยสิ กล้าหรือเปล่าล่ะ!?” ไดมอนด์ท้าทายผู้เป็นพ่อด้วยความเดือดดาล ในสายตาของพ่อเขาไม่เคยเป็นคนดีอยู่แล้ว

“…..”

“ก็ไม่ได้อยากจะเรียนนักหรอก!” ชายหนุ่มหมุนตัวหันหลังเดินออกจากห้องมา โดยไม่สนว่าผู้เป็นพ่อจะมีสีหน้ายังไงหรือพูดอะไรต่อ

“แกจะไปไหน กลับมานะ ไอ้ไดมอนด์ ไดมอนด์!” เขาถึงกลับถอนหายใจออกมาแบบหนักๆ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ประจำตำแหน่งอย่างหมดแรง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทะเลาะกันแบบนี้ แต่มันนับครั้งไม่ถ้วนให้กับปัญหาที่ลูกชายก่อไว้แบบไม่รู้จักจบจักสิ้น

โชคยังดีที่คลิปมันยังหลุดไปข้างนอกได้ไม่มาก เขาเลยยังพอมีเวลาตามไปกำจัดมันได้บ้าง แต่กว่าจะทำได้สำเร็จคลิปมันก็ลามไปทั่วทั้งมหาวิทยาลัยแล้ว ตอนนี้จะเหลือก็แต่แผ่นดินที่ยังยืนอยู่ตรงนี้ไม่ได้ไปไหน

“แกก็เหมือนกันแผ่นดิน เป็นเพื่อนมัน ทำไมไม่รู้จักห้ามกันบ้าง?”

“คงไม่มีใครห้ามมันได้หรอกครับ เพราะขนาดคุณอาเป็นพ่อมันแท้ๆ คุณอายังห้ามมันไม่ได้เลย”

“…..”