ตอนที่ 5ใครจะครางดังกว่ากัน（2）

ทอมมี่เริ่มทำเสียงแข็งใส่แม็กเวลล์บ้าง ถึงจะยอมนายน้อยโข่งนี่มาตลอด แต่บางครั้งถ้าเกินเลยทอมมี่ก็มักจะดุเขาได้เสมอและเขาเองก็จะยอมฟังเหมือนเด็กที่กลัวเสียเพื่อนรักไป

“แล้วจะให้กูทำยังไง”

คนถูกถามนิ่งเงียบเพราะไม่สามารถหาคำตอบให้ได้

“เออ แล้วไอ้เรือนคนใช้นี่พวกเขานอนแยกกันมั้ย”

หนุ่มลูกเสี้ยวเอ่ยถามขึ้นด้วยรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม เมื่อจู่ๆ ก็เกิดความคิดที่ไม่รู้ว่าดีหรือเปล่าออกมา

ถ้าไม่อยากมาหา งั้นเขาก็ไปหาถึงที่ซะเลยสิจะไปยาก นายน้อยของบ้านคิดในใจอย่างคึกคัก ไอ้เรื่องเลวๆ นี่ เขามักคิดเองได้ตลอด

“นอนแยกกันครับ นอนห้องใครห้องมัน นี่คงไม่คิดว่าจะบุกไปหาเขาถึงที่เลยหรอกนะครับ”

ทอมมี่เริ่มจับทางคำถามของแม็กเวลล์เพราะพอจะเดาใจไอ้เจ้านายงี่เง่านี่ได้

“เออก็อยากเล่นตัวนัก กูจะไปเอาถึงห้องเลย”

รอยยิ้มร้ายที่ถูกส่งมาราวภาคภูมิใจนั่น ทำเอาทอมมี่ได้แต่ส่ายหัวไปมา แม้จะขัดใจแต่ก็จำยอมเดินไปขอกุญแจสำรองจากพ่อบ้านมาให้เขา

“อย่ากระโตกกระตากนักนะครับลูกเขามีพ่อมีแม่”

“เออ! พูดมากจริง สรุปกูเป็นเจ้านายหรือลูกน้องมึงเนี่ยไอ้ทอม”

แม็กเวลล์รับกุญแจมาจากทอมมี่อย่างหัวเสียแต่ในใจกลับกระหยิ่มยิ้มย่องไม่หาย

“เธอเสร็จฉันแน่อุ่นใจ” คนร้ายกาจบ่นพึมพำในลำคอแล้วเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี

นาฬิกาข้างฝาบ่งบอกว่าดึกมากแล้ว ทำให้อุ่นใจที่อ่านหนังสือเสร็จจัดการปิดไฟลงเพื่อพาตัวเองไปพักผ่อน

“พรุ่งนี้ค่อยสู้ต่อนะอุ่น”

เธอยิ้มให้ตัวเองแล้วล้มตัวลนอนอย่างสบายใจ ทว่าไม่ทันได้เคลิ้มหลับ เสียงบิดกุญแจที่ประตูห้องเธอก็ดังขึ้นตามมาด้วยเสียงประตูที่ถูกเปิดออก ทำให้อุ่นใจรีบเด้งลุกจากที่นอนแล้วควานมือเปิดไฟที่หัวเตียงอย่างไว เธอหรี่ตามองคนร่างใหญ่ที่เดินเข้าห้องเธอมาอย่างวิสาสะแล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือกด้วยความตื่นตกใจ

“คุณแม็กเวลล์!”

เธออุทานร้องออกมาเสียงดังแล้วถอยกรูดจนไปติดหัวเตียงหลังเล็ก

“ชู่ว์! อย่าเสียงดังสิออยากให้คนใช้ตื่นมาทั้งบ้านหรือไง”

แม็กเวลล์ข่มขู่อุ่นใจด้วยท่าทางยียวนและร่างใหญ่เกือบเท่าตัวของอุ่นใจ กำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้เธอ

เขาทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงหลังเล็กของเธออย่างถือวิสาสะ แล้วเคลื่อนใบหน้าหล่อเหลาเข้าไปใกล้จนแทบจะชิดกับสาวน้อย จมูกโด่งได้กลิ่นหอมจากสบู่ของเธอเล่นเอาแม็กเวลล์น้อยเกิดอาการปึ๋งปั๋งขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ตอนนี้เจ้าของห้องยังใส่ชุดนอนผ้าบางเบาง่ายแก่การนอนแถมไม่ได้ใส่บรานอนอีก ทำให้เม็ดยอดอกของสาวปีหนึ่งดุนดันจนเห็นได้ชัดแม้ไม่ต้องเพ่งมอง ภาพนั้นมันช่างเป็นอะไรที่ยั่วยวนใจจนแม็กเวลล์ต้องกลืนน้ำลายลงคอ

“คุณแม็กเวลล์ คุณมาทำไมอีก ฉันว่าฝากไปบอกชัดแล้วนะว่าไม่ต้องการเจอคุณอีก”