ตอนที่ 5ใครจะครางดังกว่ากัน（1）

“นายน้อยครับ คุณอุ่นใจปฏิเสธที่จะมาพบนายน้อยครับ”

น้ำเสียงเข้มขรึมของทอมมี่เมื่อก่อนมันก็ฟังดูรื่นหูดีหรอกนะ แต่วันนี้ทำไมแม็กเวลล์รู้สึกว่ามันไม่เข้าหูเอาเสียเลย

นี่เขากำลังหงุดหงิดอะไรอยู่กันแน่ ก็อีแค่เด็กกะโปโลคนเดียวทำเป็นเล่นตัวขนาดนั้น นี่เขาถึงกับออกปากว่าอยากเจอเองเลยนะ ยังทำตัวน่ารำคาญอีก อะไรหนักหนา!

“เรื่องแค่นี้มึงก็ทำให้กูไม่ได้นะไอ้ทอม เสียดายเงินเดือนชิบ”

ในเมื่อไม่รู้จะพาลกับใครดี ระเบิดเลยมาลงกับทอมมี่เอาเสียดื้อๆ แต่ฝ่ายหลังชินเสียแล้วกับนิสัยแบบนี้ของเขาจึงไม่ถือสาหรือเก็บเอาคำพูดมาคิดมากให้ปวดหัว ทั้งยังนึกขบขันในใจเสียด้วยซ้ำ ที่นายกึ่งเพื่อนของตนติดใจแม่สาวคนสวยนั้นแต่ทำมาเป็นวางท่า

“เดี๋ยวผมหาคนอื่นมาให้ครับ เอาเด็ดๆ เลย นายน้อยไม่ชอบคนจืดชืดไม่มีประสบการณ์ไม่ใช่หรือครับ”

ทอมมี่แกล้งพูดออกไปเพื่อให้คนตัวโตชอบเอาแต่ใจได้อารมณ์เย็นลงบ้าง

แต่เหมือนฝ่ายนั้นจะเป็นเอามากกับอุ่นใจ เขาไม่อยากยอมแพ้ให้กับผู้หญิงธรรมดาคนนั้น ถามว่าติดใจไหม มันก็ติดใจจริงๆ แหละ แต่ไอ้ความรู้สึกเสียหน้ามันกลับมีมากกว่า เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยใช้ผู้หญิงซ้ำเลยก็ว่าได้

แค่ได้เอากับเขาผู้หญิงคนอื่นก็ถือว่าดีขนาดไหนแล้วคิดแบบนั้นพวกพี่หญิงที่เขาผ่านมาคงจะคิดแบบนั้นถึงได้ไม่มีใครกล้าหืออือกับเขาแบบนี้ แต่ยัยนั่นเป็นแค่เด็กกะโปโลที่ใส่กางเกงในแสนเฉิ่มแท้ๆ กลับคิดต่อต้านและพยศเขาซะงั้น นั่นมันทำให้เขาเจ็บใจและอยากเอาชนะมากกว่า

“ไม่เอาคนอื่น! กูจะเอาเด็กนั่น มึงไปพามาให้ได้”

เขาสั่งในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว นั่นเริ่มทำให้ทอมมี่ลำบากใจจนแสดงออกมาผ่านสีหน้าอย่างชัดเจน

“จะไปพามาได้ยังไงครับ ลูกเขามีพ่อมีแม่ จะให้ไปฉุดมามันก็กระไรอยู่ ทำไมนายน้อยไม่หาคนที่เต็มใจดีกว่า”