EP9

ฉันพยายามทำความเข้าใจกับปัญหาที่เกิดขึ้นและพยายามทำความเข้าใจว่าพี่ดอนทำงานจนผ่านไปอีกสองเดือนที่ฉันเจอกับปัญหานี้ซ้ำ ๆ พี่ดอนไม่มีเวลาให้ฉันเหมือนเดิมพอฉันคุยเรื่องนี้กับเขาตรง ๆ ก็ทะเลาะกันใหญ่โตเขาอ้างแค่ว่าเขาทำงานหนักเพื่อฉันและขอให้ฉันเข้าใจเขา

ฉันถูกปล่อยทิ้งอยู่ห้องคนเดียวเปรียบดั่งหมาที่คอยเฝ้าบ้านเวลาเจ้าของบ้านไม่อยู่ยังไงยังงั้น ทุก ๆ วันฉันต้องคอยกอดตัวเองเพื่อบรรเทาความเหงาที่อยู่ในใจข่มตาหลับในทุกคืนพร้อมกับความอ้างว้าง มันเคว้งคว้างไปหมดแต่พี่ดอนก็ไม่เคยสนใจเขายังคงทำงานของเขาต่อไปไม่เคยจะรับรู้เลยด้วยซ้ำว่าตอนนั้นฉันรู้สึกยังไง ต้องการเขามากแค่ไหน....

และในตอนนั้นเองที่ฉันกำลังเคว้งคว้างกับเรื่องพี่ดอนฉันก็ได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่งผ่านทางแอปพลิเคชั่นtinder เขาคนนั้นเป็นผู้ชายที่คุยเก่งและเทคแคร์ดีมากจนฉันเผลอไผลเผลอใจให้

คุยกันได้ไม่นานเท่าไหร่เขาก็ขอฉันเป็นแฟนซึ่งฉันเองก็ตกลงคบกับเขาทั้งที่ตัวฉันเองก็มีพี่ดอนอยู่แล้ว

ยอมรับตรง ๆ ว่าตัวเองชั่วมากที่กล้านอกใจแฟนแต่เพราะความเหงาและต้องการสักคน ณ ตอนนั้นทำให้ฉันตัดสินใจทำอะไรแบบนั้นลงไป ฉันใช้จังหวะที่พี่ดอนไปทำงานต่างจังหวัดออกไปกินเที่ยวกับผู้ชายคนใหม่โดยไม่เอ๊ะใจเลยสักนิดว่าตอนนั้นพี่ดอนเริ่มจะสงสัยในตัวของฉันแล้ว

และวันนั้นเองที่พี่ดอนไม่ไปทำงานแต่ทว่าฉันเองก็ไม่ได้สนใจเขาเอาแต่เล่นโทรศัพท์คุยแชตกับผู้ชายคนใหม่หัวเราะคิกคักอย่างมีความสุขจนลืมไปเลยว่าข้างกายของฉันมีพี่ดอนนั่งอยู่

"คุยกับใครนักหนาพี่เห็นพิมพ์แซตไม่หยุดเลย" พี่ดอนที่นั่งมองฉันอยู่นานเอ่ยถาม

"เพื่อน" ฉันตอบอย่างไม่ใส่ใจไม่เงยหน้าขึ้นมามองเขาเลยด้วยซ้ำว่าตอนนั้นพี่ดอนมีสีหน้าแบบไหน

"แน่ใจว่าคุยกับเพื่อน"

"แน่ใจสิ"

"เหรอ" จบคำพี่ดอนก็เอื้อมมือมากระชากโทรศัพท์ออกจากมือของฉันด้วยความเร็วโดยที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว

"พี่ดอน" ฉันเรียกชื่อเขาเสียงหลงด้วยความตกใจมองพี่ดอนที่กำลังก้มหน้าอ่านแชตที่ฉันคุยกับผู้ชายอีกคนด้วยความหวาดหวั่น ก่อนที่พี่ดอนจะผละหน้าออกจากโทรศัพท์มามองหน้าฉันเขาชูโทรศัพท์ของฉันที่กำลังโชว์ร่าหน้าจอแชตขึ้นมาก่อนจะเอ่ยถามฉันว่า

"ไอ้เหี้ยนี่มันเป็นใคร"