EP8

ไม่อยากจะเชื่อเลยหลังจากที่ฉันได้กลับมาเจอพี่ดอนอีกครั้งในรอบหนึ่งปีในหัวสมองของฉันตอนนี้มันมีแต่เรื่องเขา

ฉันพยายามสะบัดหัวไล่เรื่องของเขาออกไปพยายามจะโฟกัสกับงานตรงหน้าแต่ทว่าใบหน้าหล่อเหลาของอดีตคนรักก็ยังตามหลอกหลอนในความคิดฉันไม่หยุด

"จะตามหลอกหลอนหนูไปถึงไหนคะคนนิสัยไม่ดี" ฉันหันไปบ่นกับรูปภาพของพี่ดอนที่ฉันเป็นคนเอามันมาตั้งโชว์ร่าอยู่บนโต๊ะทำงานเองกับมือ ไม่รู้ว่าเผลอมองรูปของเขานานเท่าไหร่รู้แค่ว่าบนใบหน้าของฉันตอนนี้กำลังปรากฏรอยยิ้ม ฉันกำลังหวนนึกถึงอดีตตอนที่ฉันกับพี่ดอนยังคบกันอยู่ ก่อนที่รอยยิ้มของฉันจะค่อย ๆ จางหายมลายไปเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เรื่องของฉันกับพี่ดอนมันอดีตไปแล้ว

ย้อนกลับไปเมื่อสี่ปีก่อนหน้านี้

ตอนนั้นฉันยังเป็นนักศึกษาปีสี่ พี่ดอนทำงานของพี่บ้านเขา ฉันกับพี่ดอนเจอกันที่บ้านของฉันเองค่ะ ช่วงนั้นพี่ดอนมาดื่มสังสรรค์กับพี่โซ่บ่อยมากมันเลยทำให้ฉันกับเขาเจอกันทุกวัน แรก ๆ ทั้งฉันและเขาเรายังไม่กล้าพูดคุยอะไรกันทำได้เพียงแค่มองหน้ากันและลอบยิ้มให้กันเท่านั้น

จนกระทั่งวันหนึ่งที่ฉันอกหักจากคนคุยที่คุยกันมานานวันนั้นพี่โซ่ได้ชวนฉันร่วมแจมวงเหล้าด้วยซึ่งฉันก็ไม่คิดจะปฏิเสธตอบรับคำแต่โดยดี ในวงเหล้าวันนั้นมีแค่พี่โซ่และพี่ดอนเพียงสองคนที่นั่งดื่มกันอยู่และวันนั้นเองที่ฉันได้รู้จักและพูดคุยกับพี่ดอนอย่างจริง ๆ จัง ๆ พี่ดอนใช้ช่วงจังหวะที่พี่โซ่เผลอขอเบอร์ฉันซึ่งตอนนั้นไม่รู้อะไรดลใจฉันเหมือนกันทำให้ฉันให้เบอร์พี่ดอนไป

พอได้เบอร์ฉันไปพี่ดอนก็โทรมาคุยกับฉันทุกวันความสัมพันธ์ของเราก็ค่อย ๆ พัฒนาขึ้นจากพี่น้องมาเป็นคนคุยจากคนคุยมาเป็นแฟน

ความสัมพันธ์ของฉันกับพี่ดอนในช่วงสองปีแรกมันดีมาก ๆ เราไม่เคยมีปัญหากันเลยด้วยซ้ำ จนกระทั่งเข้าปีที่สามที่เราคบกันและลองใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ปัญหามากมายก็เริ่มถาโถมเข้ามาพี่ดอนเริ่มบ้างานเขาเดินทางไปทำงานต่างจังหวัดทุกอาทิตย์ จากเมื่อก่อนที่เขามีเวลาให้ฉันทุกวันกลับกลายเป็นว่าเขามีเวลาให้ฉันแค่สี่วันในหนึ่งเดือน