EP10

"ไอ้เหี้ยนี่มันเป็นใคร" เสียงทุ้มเอ่ยถามเสียงเรียบนิ่งไร้ซึ่งการตะคอกใด ๆ แต่ทว่าดวงตาคมของเขากลับจ้องมาที่หน้าฉันตาเขม็ง

ฉันเม้มปากเข้าหากันแน่นใบหน้าซีดเผือดลงกะทันหันตัวสั่นเทาด้วยความกลัว

"ถามไม่ได้ยินหรือไงไอ้ผู้ชายคนนี้เป็นใคร นอกใจกันใช่ไหม"

"หนูขอโทษ" ไม่รู้จะปฏิเสธเขายังไงไหวเมื่อหลักฐานมันโชว์ร่าอยู่ตรงหน้าไหนจะคำบอกรักมากมายที่ฉันพิมพ์บอกผู้ชายคนนั้นไปหยก ๆ ก่อนที่พี่ดอนจะกระชากโทรศัพท์ไปดูในไม่กี่นาทีต่อมา

"..........." เมื่อฉันเอ่ยขอโทษพี่ดอนก็ดูนิ่งไปเลยทันที นิ่งจนฉันผิดสังเกตจนต้องเงยหน้าขึ้นมามองเขาก่อนที่ดวงตาของฉันจะเบิกโพลงกว้างมองพี่ดอนที่กำลังนั่งร้องไห้ด้วยความตกใจ

"พี่ดอน" ฉันเรียกเขาเสียงแผ่วเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ากำลังร้องไห้ออกมา

น้ำตาของเขาไหลลงมาเป็นสาย แต่กลับไร้เสียงสะอื้นใดเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน เขาคงเจ็บจนจุก จุกจนร้องไม่ออกกับการกระทำของฉัน

"เมื่อไหร่กันที่เธอนอกใจฉัน ไม่รักกัน ไม่มีใจให้กันแล้วก็ควรบอกกันดี ๆ เห็นฉันเป็นคนพูดยากหรือไง"

"หนูขอโทษ หนูไม่ได้ตั้งใจ หนูไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะคะ" ฉันพร่ำบอกเขาทั้งน้ำตาพร้อมความจริงที่ว่าเรื่องทั้งหมดฉันตั้งใจฉันตั้งใจนอกใจเขา ฉันตั้งใจนอกใจพี่ดอน

"พูดมาได้ยังไงว่าไม่ได้ตั้งใจบอกรักกันซะขนาดนั้น เธอจะบอกว่าเธอไม่ได้รักมัน ที่บอกรักกันหวานฉ่ำเป็นเพราะเธอเหงาอีกใช่ไหม"

"อึก" ฉันสะอึกกับคำพูดของพี่ดอนเพราะสิ่งที่เขาพูดมันคือความจริง ฉันแค่บอกรักผู้ชายคนนั้นไปงั้น ๆ พูดเพื่อหว่านล้อมให้ผู้ชายคนนั้นอยู่กับฉันนาน ๆ เพราะฉันไม่อยากเหงมาในตอนที่พี่ดอนไม่อยู่

"ไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นคนแบบนี้" พี่ดอนมองฉันด้วยสายตาผิดหวัง

"เราไม่เลิกกันนะ" ฉันรีบบอกพี่ดอนอย่างลนลานทั้งที่เขายังไม่ทันที่จะปริปากพูดคำว่าเลิกออกมาด้วยซ้ำ

ฉันกำลังกลัว กลัวว่าเขาจะบอกเลิกกัน

ฉันไม่ได้ต้องการที่จะเลิกกับเขา

ฉันไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้

"แล้วคิดว่าฉันจะคบคนที่ทรยศความรักของฉันลงอีกเหรอ"

"หนูแค่เหงา"

"เธอแค่ร่านต่างหาก" คำพูดร้ายกาจของพี่ดอนทำให้น้ำตาของฉันไหลพรั่งพรูออกมาเป็นสาย

"ฮึก"

"ฉันยังไม่อยากคุยกับเธอตอนนี้ ฉันอยากอยู่คนเดียว" จบคำคนพูดก็ตั้งท่าที่จะเดินออกไป ฉันรีบคว้าแขนพี่ดอนไว้แต่ก็โดนเขาสะบัดทิ้งอย่างไม่ใยดี "อย่ามาโดนตัวกันดีกว่า บอกตามตรงว่ารังเกียจ"

"หนูขอโทษ" เจ็บกับคำพูดของเขามากแต่ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างนอกจากยืนมองแผ่นหลังของเขาที่ห่างออกไปช้า ๆ จนลับสายตาพร้อมกับน้ำตาที่ไหล

และวันนั้นที่เขาเดินออกไป เขาก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย

เขาเปลี่ยนเบอร์หนี บล็อกทุกช่องทางติดต่อจากฉัน เขาหนีหายและฉันก็ไม่เคยรู้ข่าวคราวของเขาเลย ไม่มีใครพูดถึงบุคคลที่มีชื่อว่าดอน

กลับมาปัจจุบัน

ฉันได้แต่นั่งแค่นหัวเราะเยาะสมน้ำหน้าตัวเองเพราะถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะไม่มีทางนอกใจพี่ดอนแน่นอน เพราะตอนนี้ฉันตระหนักได้แล้วว่าชีวิตที่มีเขาอยู่มันดีกว่าตอนไม่มีเขาเป็นไหน ๆ