EP7

"หาเรื่องอะไรอย่ามาใส่ร้ายกู กูแค่เดินสวนทางกับมันเฉย ๆ ใครอยากจะอยู่ใกล้ผู้หญิงพรรค์นี้"

"แน่ใจ" พี่ยิมถามย้ำอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่พี่ดอนพูด

"แล้วทำไมกูต้องไม่แน่ใจหรือต่อให้กูทำยัยนี่จริง ๆ แล้วมันจะทำไม" พี่ดอนเอ่ยอย่างไม่สะทกสะท้านก่อนจะปรายตามองมาทางฉันที่ยืนมองเขาอยู่เหมือนกัน

"ไอ้เลวนี่"

"งั้นแซนขอตัวกลับก่อนนะคะ" ฉันเอ่ยขัดทั้งสองคนขึ้นมาฉันว่าฉันไม่ควรยืนอยู่ตรงนี้นาน ๆ และฉันควรพาตัวเองออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

ในช่วงจังหวะที่ฉันเปิดประตูรถที่ดอนที่ยืนตรงนั้นก็ได้คว้าแขนฉันไว้ก่อนที่เขาจะโน้มหน้าเข้าหาฉันกระซิบบางอย่างที่ทำให้ฉันนิ่งค้างไป

"นับจากวันนี้อย่าคิดว่าชีวิตเธอจะมีความสุข"

น้ำเสียงเยือกเย็นกระซิบที่หูของฉันก่อนที่พี่ดอนจะผละใบหน้าออกไประบายยิ้มเหยียดให้ฉันแทน

สายตาของเราสบประสานและเป็นฉันเองอีกครั้งที่เบือนหน้าหนีเขา ฉันหันมากล่าวลาพี่ยิมที่ยังยืนอยู่ตรงนี้อีกครั้งแล้วขึ้นรถขับออกมา

คอนโดSAN

"เฮ้อ" ฉันทิ้งนั่งลงบนโซฟาพลางถอนหายใจออกมาอย่างคนคิดไม่ตกกับเรื่องของพี่ดอน

แวบแรกที่เจอหน้าเขายอมรับตามตรงว่าฉันดีใจมากอยากขอโทษเขาถึงเรื่องในอดีตที่ฉันเคยทำไม่ดีต่อเขาไว้ ฉันอยากขอโอกาสฉันอยากกลับไป แต่พอฉันได้เห็นการกระทำของเขาวันนี้ ได้ยินคำพูดร้ายกาจของเขา ได้เห็นว่าแววตาคู่นั้นของเขามันเต็มไปด้วยความเกลียดชังฉัน ความคิดของฉันก็เปลี่ยนไปทันที

ในเมื่อเจตนาของเขาที่กลับมันอยากเอาคืนฉันจนเปิดเผยฉันเองก็คงต้องก้มหน้ายอมรับชะตากรรมกับสิ่งที่ฉันได้ทำต่อเขาไว้