EP5

"ไอ้ดอน" พี่โซ่ถลาเข้าไปกำคอเสื้อพี่ดอนไว้แน่น "ก็ถ้ามึงจะมาพูดจาหมาไม่แดกแบบนี้ก็กลับไปเลยไป" เอ่ยไล่พร้อมผลักพี่ดอนอย่างแรง

ฉันได้แต่ยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าเงียบ ๆ ไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกมา

"ทำไมมึงต้องเข้าข้างน้องมึงด้วยวะไอ้โซ่ทั้ง ๆ ที่น้องมึงเป็นคนทำเหี้ยใส่กูก่อน" น้ำตาฉันไหลออกมาเสียดื้อ ๆ เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของพี่ดอน

"กูไม่ได้เข้าข้างแต่เรื่องมันเป็นอดีตไปแล้ว"

"กูบอกว่าไม่ใช่อดีตไงวะ" เสียงทุ้มตวาดลั่นพลางจ้องมองมาที่ฉันอย่างคนเคียดแค้น "ร้องไห้ทำซากอะไร แสดง"

"ไอ้เหี้ยดอน"

"ปล่อย" พี่ดอนผลักพี่โซ่ออกหากก่อนจะเดินออกจากร้านไป

"อย่าไปใส่ใจคำพูดมันเลยมันก็ปากเสียแบบนั้นแหละ" พี่โซ่หันมาพูดกับฉันตบไหล่ฉันเบา ๆ เชิงให้กำลังใจ

"แต่น้องก็นอกใจเขาแบบที่เขาว่าจริง ๆ มันก็สมควรแล้วที่จะโดนเขาว่าแบบนั้น" ฉันยิ้มบาง ๆ ออกมาอย่างนึกสมเพชตัวเอง "งั้นน้องกลับห้องดีกว่า"

"แล้วข้าวอะ"

"เดี๋ยวกลับไปต้มมาม่ากินเอา" ฉันบอกพี่โซ่พลันหันไปยิ้มบาง ๆ ให้พี่คิมกับพี่ยิมแล้วหันหลังเดินออกจากร้านมา

"อ๊ะ" ในขณะที่ฉันกำลังจะเปิดประตูขึ้นรถก็ต้องร้องเสียงหลงออกมาด้วยความตกใจเมื่อจู่ ๆ ก็มีคนผลักฉันชนกับประตูรถอย่างจังเมื่อเอี้ยวหน้าไปมองก็เจอเข้ากับพี่ดอนที่กำลังยืนมองฉันอยู่ ฉันหันตัวกลับมาเผชิญหน้ากับเขา "พี่ผลักหนูเหรอ"

".........."

"ทำไมต้องทำรุนแรงขนาดนี้ด้วยคะ"

"มันไม่ตายหรอกน้า อย่าสำออย"

".........." ฉันเงียบมองหน้าเขานิ่ง ๆ

"ก็ดูมีความสุขดีไม่เสียใจหน่อยหรือไงที่เลิกกัน หรือดีใจที่ออกจากชีวิตฉันไปได้กันแน่" พี่ดอนเลิกคิ้วถามฉัน

"พูดเพื่ออะไรคะในเมื่อเราจบกันไปแล้ว พูดให้มันได้อะไรขึ้นมากัน"

"ก็พูดย้ำให้คนแบบเธอฟังและจำให้ขึ้นใจไงว่าเธอมันเหี้ยแค่ไหน"

ฉันเม้มปากแน่นมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่หลากหลายพี่ดอนเมื่อก่อนที่ฉันรู้จักเขาไม่เคยที่จะพูดจาหยาบคายแบบนี้กับฉันเลยสักครั้งมีบ้างที่เขาพูดกูมึงแต่มันก็ไม่ได้หยาบคายเท่าตอนนี้ ตอนนี้เขาดูเปลี่ยนไปมากจริง ๆ ทั้งคำพูดและการกระทำไม่เหลือคราบพี่ดอนคนเก่าเลย

"ก็ถ้าตอนนั้นพี่สนใจหนูบ้าง หนูก็คงไม่นอกใจพี่ไปคบกับคนอื่นหรอก"

"ข้ออ้าง" พี่ดอนปรี่เข้ามาบีบคางฉันแน่นจนฉันต้องเบ้หน้าออกมาด้วยความเจ็บ "อย่ามาพูดว่าต้นเหตุที่เธอนอกใจมันเป็นเพราะฉัน ต้นเหตุจริง ๆ ของมันเป็นเพราะว่าเธอร่านต่างหากอีผู้หญิงไม่รู้จักพอ"