EP4

"กินไม่ลงเหรอให้เชิญผัวมาป้อนให้ไหม"

"ไอ้ดอน"

เป็นอีกครั้งที่พี่ ๆ ต่างพากันร้องเรียกชื่อพี่ดอนเสียงดังลั่นแต่ทว่าพี่เขาก็หาสนใจไม่ยังคงเหยียดยิ้มเย้ยหยันมองมาที่ฉันที่กำลังมองหน้าเขาอยู่เหมือนกัน

"ว่าไงให้เชิญไอ้งั่งนั่นมาป้อนให้ไหมจะได้กินข้าวสักทีเห็นแล้วมันเกะกะลูกตา" เขาเลิกคิ้วถามฉันด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย

"ไม่เป็นไรค่ะ" ฉันเอ่ยปฏิเสธไปก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นเตรียมที่จะลุกออกจากโต๊ะไปเมื่อไม่อาจทนต่อคำพูดถากถางของพี่ดอนได้อีก "หนูกลับห้องดีกว่า"

"จะรีบไปไหนพูดแค่นี้ทำเป็นรับไม่ได้หรือไง หรือว่าคนอื่นพูดถึงผัวเธอไม่ได้จะตายขึ้นมา" พี่ดอนลุกขึ้นยืนประชันหน้ากับฉันคำพูดร้ายกาจยังคงถูกพ่นออกมาจากปากของเขาไม่หยุด

"เฮ้ย ไอ้ดอนมึงยังไงวะกูบอกว่าอย่ามาพูดแดกดันน้องกูไง มึงจะพูดให้ได้อะไรขึ้นมาในเมื่อเรื่องของมึงกับแซนมันจบไปนานแล้วอดีตมันก็คืออดีตดิว่ะ" พี่โซ่พูดอย่างไม่พอใจก่อนจะลุกเดินมายืนคั้นกลางระหว่างฉันกับพี่ดอนเมื่อเห็นว่าพี่ดอนกำลังคุกคามฉันมากจนเกินไปไม่ว่าจะคำพูดหรือการกระทำ

"อดีตที่ตามหลอกหลอนกูอะนะ" พี่ดอนเหยียดยิ้มพลันเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้ม "ต่อให้มึงจะบอกว่ามันเป็นอดีตแต่สำหรับกูมันไม่ใช่ สำหรับกูมันเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานมึงไม่ใช่กูมึงไม่รู้หรอก ทั้งที่กูรักมันฉิบหายขนาดนี้ยังร่านนอกใจกูไปคบกับคนอื่น" ประโยคหลังพี่ดอนพูดเสียงดังขึ้นกว่าเก่ามองมาที่ฉันด้วยแววตาแดงก่ำเพราะความโกรธ