EP3

"เดี๋ยวน้องนั่งแยกอีกโต๊ะก็ได้" ฉันไม่อยากนั่งร่วมโต๊ะกับพี่ดอนบอกตามตรงว่าฉันอึดอัดกับสายตาที่เขามองมา

"เกะกะลูกค้าเขา"

ซึ่งคำพูดต่อมาของพี่ชายทำให่ฉันเดินไปนั่งลงที่โต๊ะอยากจำใจ ตรงที่นั่งฉันมันตรงข้ามกับพี่ดอนแบบพอดี เขามองฉันพลางเหยียดยิ้มเย้ยหยันออกมา

"น้องแซนว่างงานเหรอครับ"

"แซนก็พูดไปงั้นแหละค่ะจริง ๆ แล้วแซนไม่ได้ว่างงานอะไร ช่วงนี้แซนผันตัวเองมาเป็นนักเขียนนิยายน่ะค่ะ" ฉันตอบพี่คิมด้วยรอยยิ้มกว้างบอกเล่าเกี่ยวกับงานที่ฉันทำอยู่ตอนนี้ด้วยความภาคภูมิใจ

ฉันเขียนนิยายอาชีพที่ฉันใฝ่ฝัน และตอนนี้ฉันเองก็กำลังมุ่งมั่นทำมันอยู่ด้วยความตั้งใจ

"ไอ้นั่นมันไม่มีปัญญาเลี้ยงหรือไงถึงได้มาเขียนนิยายกระจอกกระจอกขาย"

ฉันหันมองหน้าพี่ดอนอีกครั้งทันทีที่เขาพูดประโยคนั้นออกมา ทุกคนภายในโต๊ะพร้อมใจกันหันไปมองพี่ดอน

ไอ้นั่นที่พี่ดอนหมายถึงก็เป็นคนที่ฉันนอกใจเขาไปคบหาด้วย ซึ่งฉันเองเลิกยุ่งกับเขาคนนั้นตั้งแต่วันที่พี่ดอนจับได้แล้ว

"มองหน้ากูทำไม กูพูดอะไรผิดงั้นเหรอ" พี่ดอนถามอย่างไม่แยแสกับคำพูดของตัวเองที่พูดออกมาก่อนหน้านั้น

ฉันเองก็ไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับเขาเลยทำได้เพียงนั่งเงียบให้เขาพูดแดกดันอยู่อย่างนั้น

อะไรที่ยอมเขาได้ฉันก็จะยอมเผื่อว่ามันจะไถ่โทษเรื่องในอดีตที่ฉันนอกใจเขาได้บ้าง

"แล้วมึงจะมาพูดแดกดันน้องกูทำไม" พี่ชายของฉันที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้นมาบ้างด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์ "อดีตที่มันผ่านไปไม่ควรรื้อฟื้นมาพูดให้มันเจ็บใจเล่น"

"เหอะ" พี่ดอนแค่นหัวเราะก่อนจะเบือนหน้าหนีมองไปทางอื่น

ดูก็รู้ว่าตอนนี้เขากำลังไม่พอใจ

ในเวลาต่อมาข้าวที่โซ่เป็นคนสั่งให้ฉันมาเสิร์ฟแต่ทว่าฉันดันกินมันไม่ลงซะงั้นทั้งที่หิวจนไส้จะตายเพราะตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยสักนิด

"เอ้า นั่งมองอยู่ทำไมกินดิ" พี่โซ่พยักพเยิดหน้ามองมาที่จานข้าวผัดตรงหน้าฉัน

"กินไม่ลงเหรอให้เชิญผัวมาป้อนให้ไหม"

"ไอ้ดอน"