ตอนที่1-2 ไม่เคยรู้สึกแบบนี้

“ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องนั้นเดี๋ยวเราคุยกันอีกที ไปค่ะ” ครั้งนี้รุ่นพี่ไม่พูดเปล่าก้มลงมาดึงแขนขาวเนียนของพริมาให้ลุกขึ้นก่อนจะจูงมือเดินไปด้านหน้าแถวที่มีนักศึกษาปีหนึ่งบางคนที่ถูกเลือกยืนรออยู่แล้ว และพอเธอลุกขึ้นยืนจริงๆ ความจริงก็ปรากฏแล้วว่าเธอไม่ได้สูงร้อยห้าสิบห้าอย่างที่บอกไป

พริมาทำได้เพียงมองไปยังเพื่อนสนิทตัวเองในแถวอย่างขอความช่วยเหลือเพื่อให้หลุดรอดจากการถูกคัดเลือกอีกครั้งให้ได้ แม้ว่าจะมีเพื่อนร่วมคณะที่สวยและโดดเด่นไม่น้อย แต่เธอก็ต้องหาทางรอดให้ตัวเองเผื่อไว้

“ตอนปล่อย” แล้วนิสาก็ทำปากขมุบขมิบชี้ไม้ชี้มือเบาๆ บอกเพื่อนให้รู้ว่าเดี๋ยวค่อยหลบไปตอนรุ่นพี่ปล่อยคนอื่นๆ

“.....” พริมาที่เห็นแบบนั้นก็พยักหน้างึกๆ เบาๆ เป็นการตอบรับและรับรู้ทันที

“มีใครอยากเสนอเพื่อนหรือเสนอตัวเองอีกไหมคะ” เสียงรุ่นพี่ดังขึ้นหลังจากได้ตัวแทนมาในจำนวนที่มากพอแล้ว

“.....” เสียงของนักศึกษาปีหนึ่งเงียบไม่ได้มีใครตอบอะไรเพราะไม่มีใครจะเสนอตัวเองหรือเพื่อนตัวเองอีกแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้กิจกรรมก็สิ้นสุดแค่นี้ น้องๆ สามารถแยกย้ายกันไปพักผ่อนได้แล้วก็เจอกันอีกทีในวันเปิดภาคเรียนวันจันทร์นี้นะคะ แยกย้ายกันได้ค่ะ...”

“ส่วนน้องๆ ด้านหน้ารอเขียนชื่อและเบอร์โทรให้พี่ๆ ก่อนนะคะ” รุ่นพี่ปีสองคนเดิมพูดกับรุ่นน้องปีหนึ่งที่นั่งแถวก่อนจะหันไปพูดกับรุ่นน้องที่ถูกคัดเลือกอีกครั้ง

“ขอบคุณค่ะ” นักศึกษาปีหนึ่งเอ่ยขอบคุณหลังเสร็จกิจกรรมก่อนจะลุกขึ้นยืนพร้อมกับเริ่มทยอยแยกย้ายออกจากลานคณะ

และเพราะเป็นลานคณะทำให้ทางออกมีหลายทางรวมถึงด้านหลังด้วย พริมาที่เคยเป็นเด็กดีมาตลอด เป็นเด็กในกฏในระเบียบมาตลอด แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอกำลังจะลองเป็นเด็กใจกล้าหนีจากการถูกคัดเลือก

เธอมองซ้ายมองขวาเพื่อดูความปลอดภัยให้ตัวเอง พอเห็นจังหวะที่ไม่มีรุ่นพี่คนไหนสนใจเธอพร้อมกับเสียงของนักศึกษาปีหนึ่งที่กำลังทยอยกันออกจากลานทำให้เสียงค่อนข้างดังดึงดูดความสนใจออกจากเธอได้อย่างดี นั่นทำให้เธอค่อยๆ ขยับตัวถอยหลังทีละก้าวอย่างไม่ให้ผิดสังเกต ถอยก่อนจะหมุนตัวแล้วรีบก้าวฉับๆ ออกไปทางออกด้านข้างอย่างรวดเร็วทันที

และ...

ปึ่ก!

“อ๊ะ!” จังหวะที่เธอกำลังหักเลี้ยวออกจากทางโค้งที่เป็นทางออกเพื่อไปสมทบกับเพื่อนอย่างรีบร้อนจนไม่ได้มองทางดีๆ ใบหน้าของเธอก็ชนเข้ากับแผงอกแกร่งอย่างแรงจนจมูกกระแทกลงไปให้ความรู้สึกเจ็บไม่น้อย

“รีบไปไหนครับ” เสียงของชายหนุ่มรายหนึ่งดังขึ้นราบเรียบ เสียงที่ทำให้พริมาอดเงยหน้าขึ้นไปมองไม่ได้

“!” ใบหน้าสวยตกใจอย่างปกปิดไม่อยู่ แต่ที่เธอตกใจจนลมหายใจติดขัดนั่นก็เพราะหน้าตาของเขา ร่างสูงที่เธอสูงไม่เกินไหล่ของเขา ผู้ชายที่คิ้วเข้มได้รูป ดวงตาคมเฉี่ยว จมูกโด่งเป็นสันแบบชายเอเชีย ปากบางเฉียบสีคล้ำเบาๆ รับกับกรอบหน้าคมคายสันกรามชัดเจน ยิ่งมีต่างหูซ้ายขวานั่นยิ่งทำให้เขาดูหล่อร้ายอย่างมาก

เธอไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน เธอไม่เคยตื่นเต้นและหัวใจเต้นแรงกับการเผิชญหน้าผู้ชายเท่านี้มาก่อน เธอไม่เคยประหม่าและทำตัวไม่ถูกมากขนาดนี้เลย

“หนีการคัดเลือกหรอครับ หืม?” คำถามที่ดูไม่ได้ตำหนิดังขึ้นจากเขาอีกครั้ง ดังขึ้นถามเธอราวกับรู้ว่าเธอทำผิดอะไร แต่นั่นกลับไม่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงเท่ากับการยืนอยู่ตรงหน้าเขาแบบนี้เลย

“พริม!” แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเรียกสติของเธอทำให้พริมาดึงสายตาไปด้านหลังร่างสูงและเห็นเพื่อนสนิทของเธอกำลังกวักมือเรียกเธออย่างรีบร้อน

“ขะ...ขอโทษค่ะ” พริมาเห็นแบบนั้นก็จำได้ว่าตัวเองต้องรีบทำอะไร เธอดึงสายตากลับมามองร่างสูงตรงหน้าอีกครั้งอย่างลนลานเอ่ยขอโทษเขาออกไปพร้อมกับรีบก้าววิ่งหนีออกไปหาเพื่อนตัวเองในทันที และโชคดีที่เขาปล่อยเธอมาไม่จับไว้

แต่ทำไมหัวใจของเธอมันยังเต้นไม่หยุดแบบนี้ล่ะ ทำไมหัวใจของเธอเหมือนจะทะลุออกมาเลย