บทที่๒...ซื้อของเล่น (๑)

บทที่๒...ซื้อของเล่น

ไม่คิดมาก่อนว่าจะเจอเขา หญิงสาวชะงักค้างพลางมองดวงหน้าคมด้วยความตกตะลึง ชายหนุ่มที่ติดอยู่ในความทรงจำของเธอมาโดยตลอด พี่ชายข้างบ้านแสนดี...

ทัพพ์...มาอยู่ต่อหน้าหล่อน

เขาแทบไม่เปลี่ยนจากคนในความทรงจำของเธอสักนัด แม้รูปร่างจะสูงใหญ่กว่าเดิม หน้าตาคมคายหล่อเหลา สีผิวเข้มขึ้นแม้จะไปอยู่เมืองหนาว คงเพราะยามว่างชายหนุ่มมักจะไปอาบแดดกับกลุ่มเพื่อน ให้ความรู้สึกเหมือนกลับบ้านเกิด

น้ำเสียงของเธอหายเข้าไปในลำคอ เขาพูดทักทายแต่หล่อนกลับไม่มีประโยคใดตอบกลับ ลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก มือบางกำกางเกงของตัวเองเอาไว้แน่น แอบมุดรั้วมาเล่นกับสุนัขของเขาบ่อยครั้ง แต่ไม่เคยมีครั้งไหนตื่นเต้นเท่านี้มาก่อน

ความคิดถึงล้นอก อยากบอกออกไปแต่ก็รู้ดีว่าคงไม่เหมาะสม

ตอนเด็กอยากทำอะไรก็ทำ พูดคุยกับเขาแล้วยังมาขอกินขนมได้ตลอด ไม่คิดว่าตอนนี้กระทั่งจะสบดวงตาคมก็แสนลำบาก สูดลมหายใจเข้าปอดลึกพลางเอ่ยทักทายเสียงสั่น ต่างจากร่างหนาซึ่งเดินไปนั่งยังเก้าอี้ตัวโปรดใต้ต้นไม้ใหญ่ ทำให้หวนคิดถึงความทรงจำในอดีต

เขามักจะนั่งอยู่ตรงนั้นเสมอ ในมือมีหนังสือเรียนหนึ่งเล่ม ตรงหน้ามีน้ำเย็นและขนมที่ชายหนุ่มแทบไม่แตะ

เหมือนเดิม...ทุกอย่างยังคงไม่เปลี่ยนไปเลย

“สะ สวัสดีค่ะ” ยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม พยายามปิดบังความตื่นเต้นของตัวเองยามได้อยู่ต่อหน้าคนที่ชอบ แต่เหมือนเขาจะล่วงรู้ความคิดของหล่อนไปเสียหมด ปากหยักยกยิ้มก่อนพยักหน้ารับคำ หยิบชาขึ้นมาดื่มแล้วมองดวงหน้าหวานที่งดงาม

ไม่เจอกันเกือบกว่าสิบปีเธอเติบโตขึ้นเป็นสาวสวยได้ขนาดนี้เลยหรือ จากคนที่เนื้อตัวมอมแมมมีน้ำตาเปื้อนใบหน้าตลอดเวลา แต่เขาก็ไม่ได้แปลกใจสักนิดเพราะดูจากมารดาของหล่อนก็หน้าตาสวยเป็นทุนเดิม ลูกสาวก็คงได้จากแม่มามากพอสมควร

แต่ไม่มีร่องรอยของความเจ้าเล่ห์ในดวงตาคู่หวาน จุดนี้คือความแตกต่างของสองแม่ลูก และเขาก็ชอบที่เธอใสซื่อไม่มีเล่ห์เหลี่ยม

ชีวิตของทัพพ์เจอแต่คนเหลี่ยมจัดจนต้องใส่หน้ากากเข้าหาเสมอ พออยู่กับเธอจึงได้รู้สึกสบายขึ้นบ้าง มีเพียงหญิงสาวที่ดูจะเกร็งเป็นอย่างมาก

เขาจึงตัดสินใจชวนเธอคุย เพราะให้ปล่อยกลับบ้านไปโดยไม่ถามไถ่อะไรก็คงเสียดายแย่

“ทำงานแล้วใช่ไหม...หรือเรียนต่อป.โท” จำไม่ได้ว่าหล่อนอายุเท่าไหร่แต่ก็ห่างกับเขามากกว่าห้าปี ป่านนี้คงเรียนจบแล้ว

“ทำงานแล้วค่ะ ที่บริษัทอนิเมชั่น” ตอบตามความจริง มองเขาตาปริบไม่คิดว่าชายหนุ่มจะเป็นคนถามด้วยซ้ำ เหมือนว่าทัพพ์พยายามจะชวนหล่อนคุยแต่ก็ไม่รู้ว่าเขาทำแบบนี้เพื่ออะไร หรืออยากรู้เรื่องของหล่อน

เม้มปากแน่นกลัวว่าตัวเองจะยิ้มออกมา เผลอคิดเข้าข้างตัวเองก่อนจะดึงสติกลับมาเมื่อคิดว่าชายหนุ่มกำลังจะแต่งงาน เขาก็แค่ถามตามมารยาทเพียงเท่านั้น ดวงตาหวานจึงคลายความคาดหวังลงแล้วก้มมองพื้นหญ้า ก่อนละสายตาไปยังขนมที่วางอยู่บนโต๊ะ

“อือ...” พยักหน้ารับทราบ

มองตามสายตาของหญิงสาวแล้วพบว่าเธอกำลังจ้องขนม เขาแอบยิ้มขำเพราะจำได้ว่าอีกฝ่ายชอบมาขอกินขนมมากแค่ไหน ไม่ผ่านว่าไปกี่ปีหล่อนก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลย เพียงแค่คิดก็ทำให้อารมณ์ดีอย่างน่าประหลาด

ความเงียบโอบล้อมพวกเขาเอาไว้ เธอยืนตรงหน้าเขาไม่ยอมนั่งลงบนเก้าอี้สักที ทำเหมือนเป็นเจ้านายกับลูกน้อง อยากเชื้อเชิญแต่เหมือนว่าหญิงสาวจะไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ คล้ายว่าหล่อนกำลังเว้นระยะห่างระหว่างเราเอาไว้

“คุณทัพพ์ สบายดีไหมคะ” ทำลายความเงียบของเรา กล้าหาญถามเขาเป็นครั้งแรก

ทั้งที่มีคำถามมากมาย คำพูดเป็นกระบุงอยากพูดก็ไม่อาจเอ่ยสิ่งใดออกมาได้สักคำ เธออยากสนิทกับเขาเหมือนเดิม มาเล่นกับชายหนุ่มเหมือนตอนเป็นเด็ก แต่นอกจากสถานะของเราต่างกันทั้งหล่อนก็ยังแอบชอบเขา ที่สำคัญคือคนตรงหน้ากำลังจะแต่งงานในอีกไม่ช้า

รักแรกของเธอกำลังจะจบลงแล้ว...

“สบายดี แค่ยังไม่ค่อยชินกับประเทศไทยเท่าไหร่ น่าจะเพราะไปอยู่ที่อื่นนานหน่อย คงต้องใช้เวลาปรับตัวสักพัก” น้ำเสียงทุ้มยามเอ่ยก็น่าฟัง จนเธอเผลอจ้องดวงหน้าคมแล้วพยักหน้าตาม หลงละเมออยู่ในภวังค์สีหวานก่อนได้สติเมื่อเขากำลังจ้องมา จึงปรับสีหน้าให้จริงจังก่อนพยักหน้าขึ้นลงแข็งขัน

“ค่ะ” แล้วทุกอย่างก็กลับมาเงียบอีกครั้ง

เธอไม่รู้ว่าจะชวนคุยอะไรอีกแล้วดูเหมือนชายหนุ่มก็กำลังดื่มด่ำกับรสชาติของชา ดูท่าทีของทัพพ์ไม่ได้เกร็งเหมือนหล่อนสักนิด ลอบสังเกตเขาอยู่เงียบๆ จึงสะดุ้งเมื่อร่างหนาถามขึ้นเพราะดูว่าสุนัขตัวโปรดของเขาจะมองเธอตาเป็นประกาย ทั้งยังคุ้นเคยกับเพียงออมากกว่าเขาที่เป็นเจ้านายเสียอีก

“เธอมาเล่นกับแจ็คกี้บ่อยเหรอ ดูเหมือนมันจะชอบเธอมากกว่าฉันซะอีก” ยกมือลูบหัวเจ้าตูบที่ตอนนี้ไม่ได้สดใสร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน มันเอาแต่กินและนอนจนอ้วนพุงเผละ เขาพาวิ่งรอบหมู่บ้านช่วงเช้าก็เหนื่อยจนเดินกลับบ้านมาก่อน

เขาจึงคิดได้ว่าตนไปอยู่ต่างประเทศนานขนาดนี้เลยหรือ จากสุนัขที่ยังเป็นเด็กร่าเริงพอกลับมาอีกทีนิสัยก็เปลี่ยนไป คนตรงหน้ายิ่งเปลี่ยนอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนว่าการกลับมาบ้านครั้งนี้คงไม่มีเพียงเรื่องน่าเบื่อแล้วล่ะ

อย่างน้อยผู้หญิงที่ยืนตรงหน้า...ก็น่าสนใจ

“ถ้าเพียงกลับบ้านก็มาเล่นกับมันตลอด” มองดูเจ้าตูบที่ยังคงภักดีต่อเจ้านายของตัวเอง

เธอมักจะแอบลอดรูขนาดเล็กมาเล่นกับสุนัขของเขาเพราะกลัวมันเหงา อีกทั้งยังสนิทสนมกับแม่บ้านที่นี่ กลายเป็นว่าได้รับขนมมากินเป็นโหลบ่อยครั้ง ด้วยเหตุนี้จึงได้กลับมาบ้านในบางครั้ง ไม่ใช่เพราะคิดถึงมารดาแต่เป็นเธอคิดถึงความทรงจำของเราต่างหาก

แต่ชายหนุ่มคงจำไม่ได้และลืมมันไปหมดแล้ว...

“ไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันทันที

นึกว่าจะได้เจอหล่อนบ่อยเพราะอย่างไรก็บ้านใกล้เรือนเคียง ไม่คิดว่าหญิงสาวจะย้ายออกไปอยู่ข้างนอกแล้ว แววตาเจือความเสียดายแต่ก็ปิดความรู้สึกทุกอย่างไว้ได้มิดชิด เผลอจ้องดวงหน้าหวานนานกว่าปกติจนเธอเองที่เป็นฝ่ายหลบสายตาแล้วตอบเสียงเบา