บทที่๑...ปรารถนาพบหน้า (๒)

หญิงสาวไม่อยากมาอยู่บ้านหลังใหญ่โตที่ต้องหวาดระแวงว่าวันไหนจะถูกพ่อเลี้ยงเข้ามาลักหลับ หล่อนไม่ได้คิดไปเองเรื่องนี้ แต่คราวที่เรียนปีสองแล้วกลับมาเอาของอยู่บ้าน เจอเขาพอดีก็ถูกลวนลามทั้งยังลากเข้าห้อง แต่โชคดีหนีรอดมาได้ นับจากวันนั้นก็ไม่เคยเข้าใกล้คุณกันตภัคอีกเลย แค่เห็นหน้าก็เกลียดและขยะแขยง

มีเพียงแม่ของหล่อนที่หลงในทรัพย์สมบัติจนไม่ยอมหนีจากบ้านหลังนี้สักที

“ชุดที่ฉันเตรียมไว้บนห้องแกน่ะ ใส่ด้วย” สั่งเสียงเรียบแล้วยกไวน์ขึ้นมาจิบ

“ชุดอะไร”

“ชุดราตรีไง” ร่างบางลุกจากโซฟาเตรียมพร้อมโวยวาย เธอไม่ชอบออกงานกับท่าน เคยไปงานสังคมสองถึงสามครั้งมีแต่คนสวมหน้ากากเข้าหากัน ปากหวานก้นเปรี้ยวกันทั้งนั้น หาความจริงใจแทบไม่ได้ด้วยซ้ำ

“แม่...หนูไม่อยากไปงานพวกนั้น ไม่ชอบที่เขามองหนูด้วยหางตา ปากชื่นชมแต่ในใจก็ดูถูก หนูไม่อยากไป” บอกเสียงหนักแน่นและคิดจะกบฏ หมายจะเดินออกจากบ้านหากไม่ใช่เพราะประโยคต่อมาที่รั้งขาตนเอาไว้

“แกต้องไป เพราะคราวนี้เป็นงานเลี้ยงต้อนรับคุณทัพพ์ คนที่อยู่ข้างบ้านเราไง เขากลับมาไทยได้เกือบสัปดาห์แล้วเพิ่งจะจัดงาน...” นั่งตะไบเล็บพลางพูดไปเรื่อย ยังพูดไม่ทันจบก็สะดุ้งเพราะลูกสาวถามกลับเสียงดัง หันมามองคนเป็นแม่ตาโต คล้ายมุมปากจะยกยิ้มขึ้นทีละน้อย

“เขากลับมาแล้วเหรอ!” ตะโกนถามด้วยความดีใจอย่างลืมตัว

ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมาไม่ทราบข่าวความเคลื่อนไหวของเขาสักครั้ง หล่อนแทบจะลืมชายหนุ่มไปแล้วด้วยซ้ำกระทั่งรู้ว่าเขากลับมาและจะมีงานเลี้ยงต้อนรับ หัวใจกลับเต้นโครมครามเต็มไปด้วยความยินดี

พี่ชายใจคนนั้นกลับมาแล้ว...

“ใช่...แล้วนั่นจะไปไหน! ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ ยัยเพียง!” ก้าวเท้าขึ้นไปบนห้องทันทีอย่างเร่งรีบ ขึ้นทีละขั้นไม่ทันใจก็ก้าวทีละสองขั้น เปิดเข้าห้องนอนของตัวเองที่หันไปทางบ้านข้างกัน เห็นหน้าบ้านแสงเรืองวัฒนาชัดเจน

เธอชะเง้อเพื่อมองหาเขา กระทั่งเห็นร่างสูงกำยำเดินออกจากบ้านมายังสวนกว้าง เจ้าแจ็คกี้ที่แก่แล้วนอนกระดิกหางให้เจ้าของจับได้ตามใจ มือบางยกขึ้นปิดปากขณะที่น้ำตาคลอเบ้า เพิ่งรู้ว่าความคิดถึงเป็นอย่างไรก็ตอนนี้

หล่อนคิดถึงเขาจนร้องไห้แม้ทำได้เพียงมองอยู่ห่างๆ

“กลับมาแล้ว กลับมาแล้วจริงด้วย คุณทัพพ์กลับมาแล้ว!” เผลอตะโกนเสียงดังจนคนที่นั่งเล่นกับสุนัขเหลียวมองขึ้นมา เพียงออรีบทรุดกายนั่งลงรวดเร็ว ใจก็ภาวนาอย่าให้เขาเห็นว่าหล่อนแอบมอง ค่อยยกยิ้มมีความสุข ขยับกายไปมาไม่อาจนิ่งเฉยได้

ออกห่างหน้าต่างแล้วเดินเข้าห้องแต่งตัวที่มีชุดเดรสสีหวานแขวนเอาไว้ หยิบมันขึ้นทาบตัวแล้วหมุนไปรอบห้อง ฮัมเพลงมีความสุขแล้ววาดหวังถึงงานค่ำคืนนี้

สิบสองปีที่เขาจากประเทศไทย...วันนี้ทัพพ์หวนกลับมาอีกครั้ง

ประโยคแรกที่จะพูดกับชายหนุ่ม ควรบอกว่าอย่างไรดีนะ

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะคะคุณทัพพ์”

นั่นไม่ใช่ประโยคที่เธอพูด แต่หญิงสาวผู้ซึ่งติดสอยห้อยตามมารดาและพ่อเลี้ยงเอาแต่นิ่งเงียบอยู่ข้างหลังท่านทั้งสองคน สงบเสงี่ยมเจียมตัวไม่กล้ากระทั่งจะมองดวงหน้าคมด้วยซ้ำ หัวใจเต้นแทบหลุดออกนอกอก ไม่รู้เขาจะจำน้องสาวคนนี้ได้หรือเปล่า

ใช้เวลาเกือบสามชั่วโมงในการแต่งหน้าทำผมและแต่งตัว ซึ่งเธอทำเองทั้งหมดไม่ต้องร้องขอให้ใครช่วย สวมเดรสสีชมพูอมแดงยาวคลุมเข่า สายเสื้อนำมาผูกตรงไหล่กับเล่นลูกเล่นจีบอกให้ดูน่ารักมากขึ้น ผ้าใส่สบายเน้นทรวงทรงให้ดูผอมเพรียว ผมยาวดัดลอนสวยงาม แต่งหน้าให้ดูน้อยที่สุดแต่ใช้เวลามากที่สุดก็ว่าได้

หล่อนพิถีพิถันเป็นอย่างมากเมื่อจะได้เจอเขาครั้งแรก ทว่ากลับเลือกหลบอยู่ข้างหลังไม่กล้ากระทั่งจะเข้าไปแนะนำตัว

งานเลี้ยงต้อนรับลูกชายคนเดียวของตระกูลแสงเรืองวัฒนาจัดขึ้นที่บ้านหลังใหญ่ เชิญแขกเฉพาะคนกันเองซึ่งคำนวณด้วยสายตาก็น่าจะประมาณเกือบแปดสิบคนเห็นจะได้ แยกสัดส่วนชัดเจนว่าเพื่อนชายหนุ่มเกือบครึ่ง ขณะที่แขกของบุพการีก็ครึ่งหนึ่งเช่นเดียวกัน

“ขอบคุณครับ” รับของที่ท่านนำมาให้แล้วยิ้มการค้า

ทัพพ์ในวัยสามสิบปีผ่านโลกมาค่อนข้างมาก รู้จักผ่อนปรนและคงความเป็นตัวเองเอาไว้ หากเป็นเมื่อก่อนคงไม่ยอมจัดงานเลี้ยงเช่นนี้ แต่เพราะตอนนี้ต้องการประกาศให้ทุกคนในวงสังคมทราบว่าตนกลับมาและพร้อมสำหรับการก้าวขึ้นรับตำแหน่งสำคัญในบริษัท

ประสบการณ์หลายปีที่ทำงานอยู่บริษัทยักษ์ใหญ่ในต่างประเทศจนประสบความสำเร็จ เป็นเครื่องการันตีให้ทุกคนยอมรับในตัวเขาให้ขึ้นสู่รองประธานบริษัทโดยไม่ต้องไต่เต้าจากตำแหน่งระดับล่าง ผู้ถือหุ้นทุกคนไม่คัดค้าน

นั่นคือแผนที่ทัพพ์วางเอาไว้...

“กิตติ์มันจะกลับมาเมื่อไหร่ ได้คุยกันไหม” ยังคงอยากให้ลูกชายเพียงคนเดียวกลับไทยเพื่อสานต่อธุรกิจ ทว่าอีกฝ่ายไม่ใคร่จะทำตามความต้องการของคนเป็นพ่อเท่าไหร่ ยังสนุกกับการทำงานอยู่ต่างประเทศที่เป็นอิสระมากกว่า

“ไม่ทราบเลยครับคุณอา พักหลังไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่” เรียนตามตรงเพราะเขาก็ยุ่งกับงาน ไม่มีเวลาให้ตัวเองด้วยซ้ำจะสนใจคนอื่นได้อย่างไร

คุยกับคุณกันตภัคโดยที่สายตาเหลือบมองคนที่ยืนหลบอยู่ข้างหลังท่าน หากเขาจำไม่ผิด...ผู้หญิงคนนั้นน่าจะเป็นลูกติดของคุณปาริฉัตรซึ่งเคยแอบมาเล่นกับตนบ่อยครั้งก่อนจะไปเรียนต่อที่ฮาร์วาร์ด

คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน จำได้ว่าตอนนั้นหล่อนเนื้อตัวมอมแมม หน้าตาก็ไม่ได้สะสวย ผิวออกจะเข้มสักหน่อย แต่คนตรงหน้าเขาเรียกว่าสวยหมดจดไปทั่วทั้งตัว ใบหน้าสวยหวาน เรือนร่างงดงาม ผิวขาวผ่องดุจน้ำนม ไม่มีตรงไหนให้ติสักนิด

จนชายหนุ่มเผลอมองไม่วางตา โดยที่เธอก็ทำได้แค่หลบตาไม่กล้าสบดวงตาคมคู่นั้นให้ใจหวิว

“เชิญคุณอากับครอบครัวข้างในเลยครับ” ผายมือเป็นการเชื้อเชิญแล้วทอดสายตามองร่างบางที่เดินผ่านไป ทำได้แค่เหลือบมองหล่อนเพราะแขกคนถัดไปเดินเข้ามาทักทายพอดี เขาจึงหันไปยิ้มแย้มรีบสวมหน้ากากทันที

ร่างบางยกมือขึ้นทาบตำแหน่งหัวใจ เพิ่งรู้ว่ามันเต้นแรงมากขนาดนี้ หล่อนไม่คิดว่าการได้กลับมาพบเขาในวัยที่ต่างคนต่างเติบโต ความรู้สึกมันจะมากมายจนแยกแทบไม่ออก