ตอนที่3 ข่าวคาว

อีกฝั่งหนึ่งของมหา’ลัย XXX

บริเวณม้านั่งหน้าตึกคณะนิเทศศาสตร์ที่มีเหล่านักศึกษา นั่งรวมกันเป็นกลุ่มเพื่อรอขึ้นเรียนกันในวิชาแรกของภาคเช้า แต่มีผู้หญิงร่างบางคนหนึ่งที่ดูตกใจมากกว่าคนอื่นในบริเวณนั้น

“ตะวัน! นี่มึงเห็นข่าวในเพจมหา’ลัยเรายัง” มีน หญิงสาวสวยร่างบอบบางตะโกนออกมาเสียงดังหลังจากเงยหน้าขึ้นมาจากเครื่องมือสื่อสารเครื่องโปรด มองหน้าเพื่อนชายหน้าหวานที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“ใจเย็นๆ มีนไม่ต้องตะโกนเราได้ยินนั่งอยู่ใกล้ๆ แค่นี้เอง” หนุ่มน้อยร่างบางนามว่าตะวัน ผู้มีใบหน้าอ่อนหวาน ยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนซะอีกเอ่ยเตือนเพื่อนสาวอย่างขำๆกับท่าทางของเธอ

“จะให้ใจเย็นได้ไงล่ะนี่ๆ เรื่องแฟนแกไง” มีนว่าออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา เธอกลัวว่าถ้าเพื่อนชายหน้าหวานรู้เรื่องนี้เข้าจะเสียใจเอา เธอรู้ว่าเพื่อนชายคงยังไม่เห็นข่าวอะไรพวกนี้หรอกวันๆ ก็เห็นแต่ตั้งใจเรียนไม่ค่อยได้ตามข่าวสารหรือยุ่งเรื่องคนอื่นเลย

“ทำไมเหรอ มีอะไรอ่ะ?” ตะวันอมองหน้ามีนอย่างงงๆ

“นี่ไง” เธอยื่นมือถือเครื่องโปรดของตัวเองไปตรงหน้าให้ตะวันดู

“”……”

ตะวันนั่งมองภาพเสียงในวิดีโอดำเนินไปอย่างช้าๆ พร้อมทั้งคำบรรยายหรือแม้กระทั่งคอมเมนต์ตะวันก็อ่านจนหมดทุกอย่าง ทุกอย่างที่เขาได้รับรู้ทำให้ลมหายใจกระตุกไปบางจังหวะ ตะวันนั่งบีบมือตัวเองแน่น ใบหน้าขาวซีดเผือดลง ทำไมวายุทำกับเขาแบบนี้? เขาทำอะไรผิดไปอย่างนั้นเหรอ ทำไมคนที่ได้ชื่อว่าแฟนทำกับเขาแบบนี้ แล้วในคอมเมนต์พวกนั้นอีกที่บอกว่าวายุชอบพาคนอื่นไปนอนด้วยที่คอนโดคืออะไร แล้วเขาล่ะ เขาที่เป็นแฟนวายุไม่เคยแคร์เขาเลยเหรอ ทำไมทำกันแบบนี้

“มึงโอเคปะวะ?” หญิงสาวมองสีหน้าเพื่อนชายตรงหน้าที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ออกมา

“อืม...เราโอเค” เขาฝืนยิ้มออกมาบางๆให้หญิงสาวที่ดูจะเป็นห่วงเขามาก มีนเป็นแบบนี้เสมอไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเพื่อนคนนี้ก็จะคอยปลอบใจเขา อยู่ข้างๆมาตลอด

“เฮ้ย! มึงร้องได้นะเว้ยถ้าไม่โอเคกูอยู่ข้างๆ มึงนะ” มีนเอ่ยออกมาพลางเดินไปนั่งฝั่งเดียวกันกับตะวันพร้อมกับดึงไหล่ตะวันเข้ามาโอบไว้เบาๆ อย่างสงสารเพื่อนรักของตนที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เพื่อนของเธอน่ารักแสนดีขนาดนี้ทำไมต้องมาเจอมาตกลงคบกันกับไอ้คนไม่รู้จักพอแบบไอ้พี่วายุด้วยวะ

“ไม่เป็นไรหรอกมีน เราไหวไม่ต้องห่วงสบายมาก” ตะวันยังคงฝืนยิ้มออกมาเพื่อไม่ให้เพื่อนเป็นห่วง แต่คิดเหรอว่าจะหลอกมีนได้ นี่มีนเพื่อรักเพื่อนสนิทของตะวันเลยนะ เพื่อนไม่โอเคทำไมเธอผู้นี้จะไม่รู้ ไอ้พี่วายุมึงกล้าดียังไงมาทำแบบนี้กับเพื่อนรักเขาแบบนี้วะ

“………...”

“ได้เวลาเรียนแล้วไปกันเถอะ ป่ะ” ว่าจบร่างบางของตะวันก็เดินออกไปจากม้านั่งทันที ทำให้หญิงสาวมองตามอย่างเป็นห่วงก่อนจะรีบลุกขึ้น วิ่งตามเข้าห้องเรียนไปติดๆ

ภายในห้องเรียนอาจารย์สอนเนื้อหาอย่างเข้มข้น แต่มันไม่ทำให้ตะวันรับรู้อะไรเลยในหัวตอนนี้ก็มีแต่เรื่องของแฟนเขาหรือวายุนั่นแหละ เรื่องทุกอย่างที่ได้รับรู้มามันวิ่งวนอยู่เต็มหัวไปหมด เขาไม่เคยรู้เลยว่าวายุจะคบกับเขาพร้อมทั้งมีความสัมพันธ์ข้ามคืนกับคนอื่นๆ ไปด้วยตลอดเวลาหนึ่งปีกว่าๆ ที่คบกันมาเขาก็คอยดูแลเอาใจใส่อีกฝ่ายมาโดยตลอด แล้วทำไมวายุถึงยังทำแบบนี้? ไม่รักเขาแล้วอย่างงั้นเหรอ ไม่สิ! ถ้ามีคนอื่นมาตลอดเวลาที่คบกันงั้นก็เท่ากับว่าวายุไม่เคยรักเขาเลยมากกว่า ไม่เคยแคร์ความรู้สึกของเขาเลยจริงๆ ตั้งแต่คบกันมาวายุไม่เคยบอกรักเขาด้วยซ้ำ แม้แต่ครั้งเดียวก็ไม่เคยอย่างมากที่สุดก็วันที่ตกลงคบกัน วายุบอกว่าชอบเขา ใช่!แค่ชอบบอกแค่ครั้งเดียวหลังจากนั้นก็ไม่เคยที่จะเอ่ยคำพวกนั้นออกมาอีกเลย จนมาถึงทุกวันนี้

“ตะวัน” เมื่ออาจารย์สอนเสร็จเดินออกจากห้องพร้อมกับเพื่อนร่วมคลาสบางส่วนไปแล้ว มีนที่เก็บของเสร็จกำลังจะลุกขึ้นตามออกไป จึงหันมามองเห็นเพื่อนที่นั่งเหม่อลอยอยู่ข้างๆ จึงเรียกออกมา

“………..”

“ตะวัน!!” มีนที่นั่งข้างๆ ตะโกนเรียกเมื่อเห็นตะวันนั่งนิ่งไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ไม่สนใจอาจารย์ที่เดินออกจากห้องด้วยซ้ำเพื่อนของเขายังคงนั่งเหม่อมองออกนอกหน้าต่าง จนหญิงสาวต้องใช้มือเขย่าแขนเพื่อนเบาๆ

“อือ ว่าไงมีน” ตะวันสะดุ้งกับแรงเขย่าของเพื่อนก่อนจะเอ่ยตอบออกมา

“อาจารย์ปล่อยแล้ว กลับเถอะจะนั่งเหม่อไปถึงไหน”

“อ่อ เก็บของแป๊บนะ”

“อือ เร็วเถอะเพื่อนออกไปหมดแล้ว” ว่าพลางกวาดสายตาไปรอบๆห้อง เพื่อให้ตะวันรู้ว่าที่ตนพูดออกไปคือเรื่องจริง ทั้งห้องเหลือแค่พวกเขาสองคน

“ป่ะ ไปกันเถอะเรียบร้อยแล้ว” หลังจากเก็บของเสร็จเพื่อนซี้ทั้งสองก็เดินออกมาจากห้องเรียน จนมาถึงบริเวณลานด้านล่างตึกเรียนมีนจึงถามขึ้น

“มึงเอาไงกลับห้องเลยไหม”

“………..” เงียบกริบ

“ไม่ตอบแสดงว่าไม่โอเค งั้นอย่าพึ่งกลับเลยไปเดินเล่นที่ห้างกันเถอะ”

“มันจะไม่รบกวนเวลาของมีนหรอ” ตะวันว่าออกมาอย่างเกรงใจเพื่อนที่ต้องมาลำบากกับเรื่องของตัวเอง เขาไม่อยากเป็นภาระให้ใครแม้แต่กับเพื่อน

“กูว่าง อยู่กับมึงได้อย่าคิดมาก” มีนตอบออกมาทันที ไม่อยากให้เพื่อนคิดมากเธอรู้ดีว่าตะวันเป็นคนที่ขี้เกรงใจมากๆ จึงไม่อยากให้เพื่อนคิดมาก เรื่องแค่นี้เองเธออยู่กับเพื่อนได้เสมอ

“ขอบใจมากนะมีน” ตะวันว่าพลางยิ้มบางๆ ให้มีนที่ยืนยิ้มร่าอยู่ข้างๆ

“ไม่เป็นไร แต่เดี๋ยวกูขอโทรชวนพี่ชายกูไปด้วยได้ไหมไปหลายๆคนจะได้ไม่เหงา”

“ได้สิ เราไม่มีปัญหา” หลังจากที่ตะวันพูดจบประโยคมีนจึงแยกตัวออกไปโทรหาพี่ชายตามที่เจ้าตัวบอก ส่วนตะวันยังคงยืนรอเพื่อนด้วยสีหน้าเศร้าๆ ในหัวคิดหาเหตุผลไปต่างๆ นาๆ เรื่องแฟนของเจ้าตัว จนผ่านไปสักพักมีนจึงเดินกลับมาสะกิดแขนเรียกเบาๆ

“ป่ะ เรียบร้อยแล้วไปรอที่ห้างเถอะไปรถกูนะ”

“อืม” ว่าจบมีนก็ลากแขนตะวันไปที่รถยนต์คันหรูแบรนด์ดังของตน

มีนเป็นคุณหนูผู้ดีบ้านรวยมากๆ อีกทั้งยังเป็นลูกคนเล็กของตระกูลทุกคนที่บ้านจึงค่อนข้างตามใจ มีนมีพี่ชายอยู่คนหนึ่งเป็นชายหนุ่มรูปหล่อ มีหน้าที่การงานที่ดี เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบสุดๆไปเลย แถมพี่ชายมีนยังใจดีมากๆ อีกด้วยใจดีเผื่อแผ่มาที่เขาด้วยบ่อยๆ เวลาที่มีนลากเขาไปเที่ยว ไปกินข้าวด้วยกันฟรีทั้งงาน ส่วนเขาไม่ใช่ลูกคุณหนูมีเงินเหมือนเพื่อน แต่เขาก็ไม่ได้ลำบากอะไรที่บ้านก็พอมีพอกิน เดินทางมาเรียนด้วยการขึ้นรถสาธารณะปกติอย่างคนทั่วไป แต่บางทีมีนก็ไปรับไปส่ง แต่เขาก็ค่อนข้างเกรงใจเพื่อนสนิทคนนี้อยู่มากจึงขอมาเอง แต่นั่นแหละมีนยังไงก็คือมีน เอาแต่ใจเป็นที่สุดห้ามไม่เคยฟัง สุดท้ายเขาก็ต้องยอมเพื่อนสาวสวยคนนี้อยู่ตลอด ถ้าถามว่าทำไมมีแฟนแต่แฟนไม่มารับมาส่ง ตะวันเกรงใจเพราะหอพักเขากับวายุอยู่กันคนละทาง ซึ่งคอนโดวายุจะอยู่ใกล้มหา’ลัยมากกว่า ส่วนหอพักเขาจะอยู่ไกลออกไปอีกแต่ก็ไม่มาก ถ้าจะให้ไปๆ มาๆ ก็เกรงใจจึงแยกกันเดินทาง

ทั้งคู่ใช้เวลาไม่ถึง20นาทีก็มาถึงห้างใหญ่ที่อยู่ใกล้มหา’ลัย ก่อนที่จะได้เดินเล่นกันมีนก็ชวนไปหาอะไรกินก่อน

“กูหิวอ่ะมึง ขอหาอะไรกินก่อนได้ไหม” มีนเอ่ยออกมาพลางสอดส่องสายตามองหาของกินทันทีที่เดินมาถึงโซนร้านอาหารที่มีให้เลือกมากมายไปหมด

“ฮ่าๆๆๆๆ ได้สิ”

“ขำกูทำไมวะ” มองหน้าเพื่อนที่กำลังยืนหัวเราะอยู่อย่างงงๆ

“เห็นตัวเล็กๆแบบนี้มีนหิวบ่อยมากเลยนะ” ตะวันว่าอย่างกลั้นขำไม่อยู่ ก็หญิงสาวตัวเล็กข้างกายคนนี้กินบ่อย กินจุมากน่ะสิไม่รู้ว่าเอาไปยัดใส่ไว้ตรงไหนตัวก็เล็กแค่นี้

“ไม่ต้องมาขำกูเลย มึงนี่พูดเหมือนตัวเองตัวใหญ่มากเนอะ” ใช้สายตาเหวี่ยงๆไล่มองตะวันตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะเบะปากออกมาอย่างหมั่นไส้ กล้าดียังไงมาว่าเธอตัวเล็กทั้งๆที่เธอกับตะวันก็มีรูปร่างที่ใกล้เคียงกันเลยแหละ แต่ตะวันน่ะกินอย่างกับแมวดมไม่รู้ว่ากินแค่นั้นจะอิ่มได้ยังไง แต่เธอไม่ได้กินเยอะนะก็กินปกติเหมือนคนทั่วไปนั่นแหละ ก็คงจะมีก็แต่ตะวันเองนั่นแหละที่กินน้อยกว่าคนปกติทั่วไป

“เราก็ไม่ได้ตัวเล็กขนาดนั้นสักหน่อย” ตะวันว่าพลางก้มลงมองร่างกายตัวเองที่บางซะเหลือเกิน มีหลายครั้งที่เขาอิจฉาหุ่นผู้ชายคนอื่นหรือคนใกล้ตัวเช่นวายุแฟนเขาเองนี่แหล่ะที่มีร่างกายสูงใหญ่ สมส่วนเรียกได้ว่าเพอร์เฟคเลยล่ะ พูดถึงเรื่องนี้ก็เศร้าใจ เฮ้ออออ

“จะกินอะไรสั่งตามสบายนะ เดี๋ยวให้พี่ชายกูมาจ่าย คิกๆ” มีนว่าอย่างอารมณ์ดีพลางเดินเข้าร้านอาหารที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า ก่อนจะเดินลิ่วๆเข้าไป

“หารดีกว่ามีนเราเกรงใจ”

“มึงจะเกรงใจทำไมพี่กูออกจะเอ็นดูมึงขนาดนั้น”

“ไม่เอาหรอก เราเกรงใจจริงๆ”

“เออๆ งั้นก็ตามใจมึงว่าแต่เรื่องที่เราคุยกันตอนเช้าก่อนเข้าเรียนอ่ะมึงจะเอาไงต่อวะ”

“เรื่องอะไรหรอ” ตะวันว่าพรางหลบสายตาของมีนที่มองมาอย่างเคร่งเครียด เขายังไม่พร้อมเลยที่จะคุยเรื่องนี้ ยังไม่พร้อมจริงๆ

“มึงอย่าเฉไฉนะตะวัน กูรู้ว่ามึงเข้าใจที่กูถาม”

“ก็.....ไม่รู้สิ”

“มึงจะไม่รู้ไม่ได้นะ” มีนมองเพื่อนชายอย่างคาดคั้นและเห็นใจอยู่ในที

“เราว่ามันเร็วไป เรายังไม่อยากตัดสินใจอะไรลงไป” ตะวันพุออกไปด้วยท่าทีที่ลังเลจนทำให้มีนเริ่มอารมณ์เสียขึ้นมา

“มันไม่เร็วไปหรอกมึง มันนอกใจนอกกายมึงมานานแล้วเหอะรู้ไว้ซะด้วย” มีนพูดด้วยเสียงโมโห

ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าตะวันน่ะรักไอ้พี่วายุนี่มากขนาดไหน และเธอก็รู้ด้วย! รู้มาตลอดว่าไอ้พี่วายุอะไรนั่นมันเลวมาแต่ไหนแต่ไรขนาดประกาศออกไปว่ามีแฟนคบหาอยู่กับตะวันแต่ก็ยังไม่หยุดสักทีไอ้สันดานเอาคนอื่นไปทั่วน่ะ แต่ก็นะตะวันมันไม่เคยรู้เลยก็อย่างที่บอกไปว่ามันไม่ค่อยสนใจอะไรใครเท่าไหร่นัก ขนาดมีคนเข้าหามันเยอะมากพอๆกับไอ้พี่วายุนั่นแหละ มันยังไม่รู้ตัวเลยว่าผู้คนเหล่านั้นมาจีบมัน ซื่อซะไม่มีใครเกิน แต่ดันมาคบกับไอ้พี่วายุเสือกินไปทั่วนี่สิ เธอล่ะสงสารเพื่อนอย่างตะวันจริงๆ

“เราอยากถามพี่วายุก่อนน่ะ” ตะวันเอ่ยบอกมีนอย่างไม่มั่นใจในคำพูดตัวเองเท่าไหร่

“ยังจะต้องถามอะไรมันอีกวะ!!! เรื่องมันมาขนาด....”

“ว่าไงทุกคน พี่ขอโทษนะที่มาช้า” ก่อนที่มีนจะได้อารมณ์เสียไปมากกว่านั้นก็มีหนุ่มหล่อ เดินยิ้มร่า อารมณ์ดีเข้ามาที่โต๊ะของพวกเขาซะก่อนทำให้ต้องพักเรื่องที่คุยไว้ก่อน

“สวัสดีครับ” ตะวันยกมือไหว้พี่ชายเพื่อนอย่างนอบน้อม ก่อนจะส่งยิ้มบางๆ ไปให้อีกฝ่ายเหมือนทุกครั้งที่เจอกัน

“สวัสดีค่ะพี่ปราบ นั่งก่อนค่ะคนมาช้าเลี้ยงนะคะ”

“หึ ไอ้ตัวแสบไม่มีปัญหาครับตามสบาย ว่าแต่คุยเรื่องอะไรกันอยู่หรอพี่เห็นท่าทางดูเครียดๆ กัน” ปราบถามแล้วมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมา

“ไม่มีอะไรหรอกครับคุยกันเรื่องทั่วๆ ไปน่ะ”

“อย่างนั้นหรอ?” ปราบรับคำอย่างไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ เขาดูออกว่าต้องมีเรื่องเครียดอะไรกันสักอย่างไม่อย่างนั้นตะวันจะมีสีหน้าเศร้าแบบนี้หรอ แล้วน้องสาวเขาอีกที่นั่งมองตะวันอย่างคาดคั้น คงจะกำลังอารมณ์เสียขั้นสุดนั้นแหละ แต่เขาก็ไม่อยากจะยุ่งเรื่องของน้องๆเท่าไหร่นักถ้าหนักจริงๆ ก็คงจะบอกเขาเองนั่นแหละมั้ง

“ครับ” ตะวันตอบรับพี่ชายเพื่อนไปพรางหลบสายตาของมีนที่มองมาด้วย เขารู้ว่ามีนเป็นห่วงมากเพราะเขากับเธอสนิทกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งที่เข้าเรียนใหม่ๆ แต่เรื่องพี่วายุเขามีคำตอบในใจแล้วแต่ขอไปคุยกับเจ้าตัวซะก่อนแล้วกัน