บทที่2 ไร้พ่าย

เพราะการยืนยันคำเดิมทำให้ชัชวาลย์ถอนหายใจยาวพ่นออกมา แต่ก็ไม่ยอมง่ายๆ ยังปักหลักไม่ขยับตัวแต่เคลื่อนสายตามองหน้าอีกฝ่ายแทน กุมภา คือชื่อของมัน ชายรูปหล่อแม้กระทั่งเล็บนิ้วเท้า ทุกอย่างที่ประกอบขึ้นเป็นตัวกุมภาในสายตาของชัชวาลย์มันโคตรอยู่บนจุดสูงสุด หน้าตา มันสมอง การทำงาน คำพูดแม้กระทั่งความร้ายกาจ ล้วนเป็นที่ต้องการของใครหลายคน ไม่เว้นแม้แต่ตัวชัชวาลย์

นี่คือเหตุผลที่ชัชวาลย์แบกหน้ามาถึงที่นี่

สุรินทร์ถิ่นช้างใหญ่ จังหวัดในแถบภาคอีสาน ต้นกำเนิดของผู้ชายที่ชื่อกุมภา พอได้รับรายงานจากผู้เป็นลูกน้องชัชวาลย์ก็ละทิ้งงานทุกอย่างที่ล้นมือ จะสำคัญหรือไม่สำคัญแล้วมุ่งตรงมาที่นี่ทันที เกือบ 4 ปี คนที่กำลังเอาปืนจ่อขมับซ้ายชัชวาลย์อยู่ออกมาจากป่าได้ เหมือนโอกาสมันก็ยังมาถึงด้วยเช่นกัน

ทอดกฐินอะไร มันแค่ข้ออ้างทั้งนั้น

ไม่มีจริงหรอก

ถ้าหากคนที่ชัชวาลย์กำลังมองอยู่โลภมากขึ้นสักนิด หากแม้มันเอ่ยปากขอสิ่งใดชัชวาลย์ก็จะหามาให้ได้ทุกอย่างที่ต้องการ อำนาจ เงินทอง นารีทว่าสิ่งที่ยากกว่าคืออีกคนไม่เอ่ย ไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น งานช้างจึงเข้ามาทักทายความพยายามอย่างเต็มเหนี่ยว ขึ้นชื่อว่ากุมภา หากไม่ยากจริงคงไม่มีใครต้องการตัวมันขนาดนี้

การันตีด้วยฝีมือและมันสมอง

แทบตลอด 4 ปี ที่ชัชวาลย์ต้องส่งลูกน้องฟาดฟันกับหลายกลุ่มเพื่อแย่งกุมภา เปลืองเงินเท่าไหร่ไม่สน เปลืองข้าวเลี้ยงลูกน้องเท่าไหร่ก็ได้ ฟาดฟันกับคนใหญ่คนโตหลายตระกูลแทบลากเลือด ถึงแม้จุดมุ่งหมายจะถูกเลือกจากกุมภาหรือไม่ก็ตาม

แค่อยากให้มายืนเคียงข้าง

แค่อยากให้เป็นแบบนั้น

ส่วนใครจะตายห่ายังไง

ชัชวาลย์ไม่สนใจ สักนิดเดียว

“กูจะมาขอนอนบ้านมึงด้วย”

“คนแบบมึงไร้ที่ซุกหัวนอนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” ประโยคถูกตัดขาดอย่างฉับไว การต่อประโยคที่ไม่ติดขัดดังขึ้นเรื่อยๆ ไม่เกรงกลัวอำนาจใดๆ ในมืออีกฝ่ายทิ้งสิ้นทำเอาบอดี้การ์ดคนอื่นอดสงสัยไม่ได้ เพราะถึงปากจะเอ่ยพูดโต้ตอบแต่มือก็ยังไม่ยอมลดเลิกปืนลง ถึงแม้ฝ่ายบุกรุกจะสั่งให้ลูกน้องเก็บอาวุธไปแล้วก็ตาม ไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น บนโลกใบนี้ในเมื่อเงิน อำนาจ เส้นสายยังคงอยู่จุดสูงสุด ก็ไม่ควรวางใจกับสิ่งใด “บ้านกูไม่ใช่สถานสงเคราะห์ลูกคนรวยแบบมึงไอ้ชัช”

“เห็นแก่กูเถอะไอ้สัสกุม”

“ต้องการอะไร”

“…”

“จะถามครั้งเดียว”

“ไปทำงานกับกู”

“ไม่ทำงาน กูก็มีกิน” ข้อเสนอไม่น่าสนใจเท่าไหร่นักกุมภาจึงปัดตกไปแบบไม่ต้องคิดให้มาก คนแบบชัชวาลย์ในสายตาของกุมภามันไม่ยอมแพ้หรอกเพราะยังสรรหาอะไรอีกหลายอย่างสารพัดมาโน้มน้าวใจแน่ๆ “จะออกไปแบบมีลมหายใจดีๆ หรือมึงจะออกไปอย่างไร้ลมหลายใจ”

“กุม”

“อีกครั้งกูจะถือว่ามึงเลือกเองนะ”

ความเด็ดขาด ความไร้การลังเลใดๆ ในการจัดการ หากยังไม่นับสายตาคมเฉียบดั่งมีดปลาดแหลมของกุมภาสิ่งที่ควรกลัวอีกอย่างหนึ่งคงเป็นคำเตือนที่อีกฝ่ายเอ่ยออกมา น้อยนักที่จะได้ยินมัน หากได้ยินถือว่าเป็นโอกาสให้ตัดสินใจอีกครั้งหนึ่ง ถึงแม้บางครั้งจะไม่มีใครได้ยินมันเลยก็ตาม

“โอเค”

“ถอย” แล้วทุกอย่างก็คงกลับมายังสภาวะอันปกติเพราะฝ่ายชัชวาลย์ได้พ่ายแพ้ยอมแบบไร้ทางสู้ ประตูรั้วเหล็กได้คั่นกลางแบ่งเขตแดนระหว่างกุมภาและก็ชัชวาลย์ ทั้งสองมองหน้ากันก่อนกุมภาจะเบี่ยงความสนใจมองลงมายังอาวุธในมือที่ยังพร้อมใช้หากอีกฝ่ายคิดตุกติกขึ้นมา “อย่าคิดพยายาม มันไม่มีประโยชน์”

“…”

“แล้วเอาลูกน้องมึงไปให้หมด ถือว่าเตือนแล้วนะ”

“…”

“มันจะไม่มีซ้ำเป็นครั้งที่สอง สำหรับการเตือน”

“กูไม่ถอดใจง่ายๆ แน่ไอ้สัส”

“หึ” ได้แค่เพียงเสียงนี้ตอบกลับมา

“มันต้องมีสักทางแหละวะ”

“ภาวนาช่วยแล้วกัน”

ถือว่าเป็นคำอวยพรส่งท้าย ก่อนที่กุมภาจะแสยะยิ้มอันเยือกเย็นออกมาแทน