ตอนที่ 4

ยังไม่ทันที่เขาจะได้ทำอะไร มือถือสั่นขึ้น มีสายเข้ามา คุณแม้นมาศแม่ของเขาเอง

“คุณแม่สวัสดีครับ”

“อ้าว... ยังจำได้หรือว่ามีแม่นะ ฉันคิดว่าแกลืมไปเสียแล้ว ไม่เคยโทรมาหาแม่เลย”

“ผมสบายดีครับแม่ แม่ละครับเป็นยังไง”

“แม่ก็สบายดี แต่อดคิดถึงแกไม่ได้”

“คุณแม่ก็รีบกลับมาเมืองไทยสิครับ”

“ฉันกลับไปแน่ ๆ ย่ะ”

“รีบมาเลยนะครับ พ่อคงจะคิดถึงแม่แย่เหมือนกัน”

“ย่ะ... ว่าแต่ว่าอยู่ที่หัวหินมันสบายกว่าหรือว่ามันสนุกกว่าอยู่ที่กรุงเทพฯ เห็นพ่อแกบอกว่า แกไม่ยอมที่จะอยู่กรุงเทพฯ จะมาอยู่ที่หัวหินอย่างเดียว”

“คุณแม่ก็อย่าไปฟังคุณพ่อมากครับ คุณพ่อนั่นแหละที่ส่งให้ผมมาทำงานที่หัวหิน เพราะอยากจะให้พัฒนาที่ของเราให้ดีขึ้นต่างหาก” ภูรีเอ่ยถึงคุณโจฮันพ่อของตัวเอง

“ก็ดีนะ ที่หัวหินคงไม่มีสาว ๆ ให้แกได้เกี้ยว แต่ก็ไม่แน่... ว่าแต่ตอนนี้ แกมีสาว ๆ รอบตัวไหม”

“ไม่มี” เสียงสูง

“แกน่ะคงไม่ทำตัวเหมือนกับอยู่ที่อังกฤษหรอกนะ” บ่นเป็นชุด

“แม่ครับผมเป็นคนใหม่เสมอ”

“คนใหม่เสมอของแกนี่ ก็คือ แกเปลี่ยนคนใหม่ไปเรื่อยๆ ใช่ไหม”

“แม่อย่ามารู้ทันผมนะครับ” เขาหัวเราะ

“นี่ภู แม่ได้ถามลูกสาวของเพื่อนที่กรุงเทพฯ เอาไว้นะ เธอชื่อ...” กำลังจะเอ่ย เขาก็รีบเบรก

“แม่ครับ ผมขอร้องเถอะครับ ผมไม่แต่งงานกับลูกสาวของเพื่อนแม่แน่ ๆ” ปฏิเสธเสียงแข็ง

“ตาภู แกก็ลองศึกษาดูกันไปก่อนสิ เด็กคนนี้เป็นเด็กน่ารักเรียบร้อยมากเลยนะ แล้วก็เป็นคนดี”

“แม่รู้ไหม ผมน่ะชอบสาวเปรี้ยวนะ”

คุณแม้นมาศจำได้ สาว ๆ ของลูกชายมีแต่เปรี้ยวเข็ดฟัน

“ยังไม่หลาบไม่จำนะ มาตบตีแย่งชิงกันถึงบ้าน”

“นั่นมันอดีตไปแล้วครับแม่ แม่ครับ แล้วแม่จะกลับมาวันไหน”

“อีกสองสามวันนี่แหละ แต่แกต้องต้อนรับหนูเบลแทนแม่ก่อน”

“หมายความว่าอย่างไรครับ”

“ว่าที่ลูกสะใภ้ของแม่ไง”

“หา! ก็ผมปฏิเสธไปแล้วนะ”

“แกปฏิเสธทีหลัง ที่ฉันจะนัดแนะกับหนูเบล แล้วแม่จะส่งชื่อ แล้วก็รูปถ่ายไปให้แกดูก่อนนะ แค่นี้แหละ”

คุณแม้นมาศวางสายแล้ว ปล่อยให้ลูกชายได้แต่นั่งเซ็ง ไม่รู้วันไหน แม่จะเลิกยุ่งวุ่นวายกับการหาผู้หญิงให้มาแต่งงานกับเขาสักที เขาต้องวางแผนกำจัดผู้หญิงคนนี้ให้ไปให้พ้นอีกละสิ น้องเบลไม่ใช่เคสแรกที่เขาไล่กระเจิง

“แม่เนี่ยสร้างเรื่องสร้างราวมาให้ผมตลอด”

กริ๊ง... กริ๊ง... โทรศัพท์ที่โต๊ะของเขาดังขึ้น

(“คุณภูคะ เลขาฯ และผู้ช่วยของคุณภูพร้อมแล้วค่ะ อยากจะเจอกับพนักงานใหม่ของเราหรือยังคะ”)

“อื้อ”

(“แย้มส่งประวัติของเธอเข้าไปในอีเมลแล้วนะคะ ทางสำนักงานใหญ่การันตีมาอย่างดีว่า เธอน่ะเป็นคนเก่งมากค่ะ และก็ทำงานดีด้วย คุณภูห้ามปฏิเสธนะคะ เพราะแย้มจะคลอดอยู่แล้ว ถ้าคุณภูไม่ยอมรับ คงจะต้องทำงานคนเดียว”

“รู้แล้วน่า ส่งเข้าในออฟฟิศได้เลย”

“ค่ะ จะส่งเข้าไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ”

เขานั่งยิ้มและจ้องไปที่จอคอมพิวเตอร์ ก่อนจะเปิดประวัติของเธอขึ้นมา

‘มุกรวี ธีรศรัณพร อายุยี่สิบแปดปี เป็นคนกรุงเทพฯ โดยกำเนิด บ้านอยู่แถวจรัญสนิทวงศ์ มีเบอร์โทรด้วย’ แล้วเขาก็จดเบอร์โทรของเธอลงไปในกระดาษ

ด้านนอกห้อง

มุกรวีกำลังอ่านป้ายชื่อที่หน้าห้องของเขา ‘ภูรี ศิริพลกร’

‘เขาเป็นคนไทยแน่ ๆ เลย ชื่อไทยจ๋าเชียว’ หัวเราะคิกๆ ยังนึกหน้าเขาไม่ออก เพราะบุญแย้มไม่ให้ดูรูปของบอส แต่ย้ำบอกว่า หน้าตาของบอสหล่อเหลามาก

‘ก็ดีเหมือนกัน มีเจ้านายหล่อก็เป็นอาหารหูอาหารตา’ บุญแย้มยังว่า เขาเป็นหนุ่มใหม่ไฟแรง และเก่งจริง ๆ ถ้าได้ทำงานกับเขา มุกรวีก็จะเก่งมากยิ่งขึ้น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

“เข้ามา” พร้อมกับขยับตัวนั่งตรง จัดสูทให้เข้าที่

มุกรวีผลักบานประตูเข้าไป เธอมองไปที่ใบหน้าของเขาก็เกิดอาการนะจังงังตกใจขึ้นมา

‘ผู้ชายแปลกหน้าในคืนนั้น เขามานั่งอยู่ตรงนี้ได้ยังไง’

เธอมองเขาอย่างกะเห็นผี ชื่อที่หน้าประตูเห็นว่าชื่อภูรี แต่นี่มันหน้าลูกครึ่งฝรั่งชัด ๆ

“สวัสดีครับคุณมุกรวี เข้ามาสิ และเชิญนั่งลงก่อน” น้ำเสียงทุ้มเย็น ยิ่งฟังก็ยิ่งเหมือนตัวลอย ๆ

มุกรวีพยายามดึงสติและความคิดกลับมา เธอรีบยกมือไหว้ ‘ต้องแกล้งทำเป็นจำเขาไม่ได้จะดีกว่า ผู้ชายในคืนนั้น ผู้ชายแปลกหน้า อะไรกันเนี่ย ใครกำลังเล่นตลกกับฉันกันแน่’

‘อะไรจะบังเอิญขนาดนี้กัน เจ้านายคนใหม่ คือผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น อุตส่าห์หนีอดีต กลับมาเจออดีตกว่า โธ่เอ๊ย! ผู้ชายบนเตียงคืนเดียวของฉัน’ เธอจ้องมองเขาอย่างสิ้นหวังก่อนจะค่อยนั่งลงด้วยอาการสั่นเทา

“ไม่เคยคิดเลยนะว่า เราสองคนจะมาเจอกันที่นี่อีกนะ”

“เอ่อ... ท่านประธานพูดอะไรหรือคะดิฉันไม่เคยเจอท่านมาก่อนค่ะ” รีบปฏิเสธแบบลนลาน

“เธอเป็นพวกความจำสั้น เป็นพวกปลาทองล่ะสิ แต่ฉันรู้สึกคุ้นหน้าของเธอมากเลยนะ”

“โอ๊ย! แค่คุ้น ๆ ค่ะ หน้าตาของดิฉันมันจะโหล ๆ ไปสักหน่อย ใคร ๆ ก็ชอบทักกันผิด ๆ น่ะค่ะ”

ทั้งที่ขาใต้โต๊ะนั้นสั่นพั่บ ๆ

“เอ้า... หน้าซ้ำ หน้าโหล ก็ได้... ตามนั้น” แล้วเขาก็จ้องอ่านไปที่จอคอมพิวเตอร์

“มุกระวี ธีรศรัณพร อายุยี่สิบแปดปี เป็นคนกรุงเทพฯ แล้วคิดยังไงถึงย้ายมาอยู่ที่นี่ หัวหินไม่ใช่ใกล้ ๆ นะ”

“ก็ท่านประธานเสนอเงินเดือนเยอะกว่านี่คะ แล้วก็มีสวัสดิการอีกด้วย และอยากมาเปลี่ยนบรรยากาศค่ะ”

“อื้อ” ภูรีพยักหน้า

ทว่าเขาคิดไปถึงในคืนนั้น ที่เธอพร่ำเพ้อถึงการอกหัก และถูกผู้ชายยกเลิกงานแต่งงาน เพราะไปทำผู้หญิงอีกคนท้อง แถมผู้หญิงคนนั้นยังเป็นเพื่อนสนิทของเธออีก ภูรีนึกสงสารเธอ