ตอนที่ 3

พี่สาวนั่งจ้องอยู่ หูก็เงี่ยฟัง

“ใครโทรมา”

“พี่ริน หัวหน้าน่ะ”

“โทรมาทำไม”

“อ๋อ... เรื่องยกเลิก”

“อื้อ... แต่พี่รินเขาเสนอให้แฟงไปทำงานที่หัวหินค่ะ”

“หัวหิน ไปเลย พี่สนับสนุนอีกคน แฟงจะได้ไปอยู่ในบรรยากาศใหม่ ๆ ไปเจอคนใหม่ ๆ มันต้องดีแน่ ๆ”

“แต่พี่แตงต้องอยู่คนเดียว”

“โอ้ย! สบายนะสิ ถ้าพี่ได้อยู่คนเดียว พี่จะได้ทำงานออนไลน์ได้แบบสบายใจ ไม่ต้องมานั่งกังวลต้องทำต้องหาอะไรให้แกกิน”

“โอ้! นี่ไล่เลยหรือคะ”

“เปล่าไล่ อีกอย่างไปทำงานที่เดิม พี่เชื่อว่า แฟงต้องตกเป็นขี้ปากของเพื่อน ๆ จะทำใจยากเข้าไปอีก”

“พี่รินจะขึ้นเงินเดือนให้ห้าพัน และมีที่พักในที่ทำงานให้ด้วยค่ะ”

“แบบนั้นยิ่งดี โคตรเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ไปเลย”

“ก็ตกลงกับพี่รินไปแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นไปเก็บกระเป๋ากันเลย”

“ไล่เลยเหรอ”

“เปล่าไล่ แต่อยากให้ไป นี่... ไปจัดของกันถ้าอะไรขาดเหลือให้ไปซื้อ และที่พี่อยากทำวันนี้นะ ไปร้านเสริมสวยกันใหม่ พี่ร้อน ๆ พี่จะตัดผมสักหน่อย”

“ของพี่แตงมันสั้นมากแล้วนะคะ”

“จะให้สั้นกว่านี้อีก”

“แบบนั้นก็โกนไปเลยดีกว่า”

“แฟงอยากตัดไหม ตัดสิจะได้เป็นคนใหม่”

“อย่ามายุน่า”

“ไม่ได้ยุจ้า เธอหน้าเล็กเรียวกว่าพี่ ตัดออกมาจะต้องสวยแน่ ๆ”

ร้านกาแฟอันเงียบสงบ มุกรวีเข้าไปพร้อมกับสั่งกาแฟ เธอหยิบขนมตรงชั้นมานั่งกินด้วยเพื่อรองท้อง หญิงสาวเพิ่งมาถึงเมื่อวานนี้ ยังไม่ได้ดูว่ามีร้านรวงอยู่ตรงไหนบ้าง

ดีที่เห็นร้านกาแฟที่อยู่ตรงข้ามออฟฟิศ หญิงสาวจึงตรงดิ่งมา โชคดีที่เธอมีห้องพักอยู่ด้านหลังสำนักงานนี่เอง จึงสะดวกสบาย เป็นห้องส่วนตัวที่ค่อนข้างสะอาดสะอ้านและมีอุปกรณ์ครบครัน ในนั้นมีการเตรียมช้อนถ้วยชามเอาไว้ให้อีก แถมยังมีกาต้มน้ำ และไมโครเวฟอีกด้วย

เมื่อคืนเป็นคืนแรกที่เธอหลับได้อย่างไม่คิดเยอะ ไม่ต้องคิดถึงโตมรหรือภารำไพ เธอรู้สึกไม่โกรธ และสลัดทั้งสองคนนั้นออกไปจากความคิดได้

มุกรวีแต่งเนื้อแต่งตัวสดใส เธอเลือกเสื้อสีชมพูอ่อนกางเกงสีขาว เป็นเสื้อผ้าที่เธอชอปปิงใหม่มาทั้งหมด เธออยากจะเปลี่ยนลุคตัวเองให้ดูสง่าและเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ที่เธอเลือกที่จะใส่กางเกง เพราะที่นี่อาจจะต้องลงพื้นที่ไปดูงานกับเจ้านายบ้าง

พี่เรืองรินบอกว่ามาที่นี่ ไม่ใช่ทำงานนั่งโต๊ะเป็นเสมียนหรือเป็นฝ่ายบุคคลอย่างเดียว เธอต้องออกภาคสนามไปลุยหน้างานกับเจ้านาย มุกรวีหันไปมองกระจก เธอยิ้มเมื่อเห็นตัวเองที่ไว้ผมทรงสั้นหั่นซอย เป็นการสนับสนุนของพี่สาวที่อยากให้เธอเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้าง

“มุกไม่ต้องไว้ผมยาวอยู่ตลอดหรอก” เธอก็เห็นด้วย มุกรวีดูแล้วเธอไว้ทรงนี้ทำให้เธอหน้าเด็กลง และหน้าตาสดใสขึ้น ยิ่งสีผมที่ช่างเลือกให้ดูเข้ากับหน้าตาเธอเสียด้วย

มุกรวีหยิบลิปสติกกลอสออกมาทาปาก มีเด็กยกกาแฟมาเสิร์ฟ มุกรวีจะนั่งจิบกาแฟไปเบา ๆ ตอนนี้เธอยังอยากจะเปลี่ยนแปลงเป็นคนมีสุขภาพดี อยู่ที่นี่อากาศดี เธออยากเป็นคนใหม่

หญิงสาวเลือกที่จะไม่ใส่ครีมกับน้ำตาลลงไปในคาปูชิโนที่เธอสั่ง มุกรวีจ้องมองดูเวลาที่อยู่บนมือถือ ยังอีกตั้งครึ่งชั่วโมงก่อนที่บริษัทจะเปิด เธอจะต้องเข้าไปรายงานตัวที่ออฟฟิศจากคำแนะนำของพี่ยามเมื่อวานนี้

มุกรวีนั่งจิบกาแฟอย่างใจเย็น ตอนนี้เธอตั้งปณิธานเอาไว้ว่าจะเริ่มต้นใหม่โดยทิ้งอดีตไว้ข้างหลัง

ชายหนุ่มที่เพิ่งเดินข้ามถนนมาถึงกับชะงักไปเมื่อเห็นใบหน้าของเธอผ่านกระจกใสของร้านกาแฟ เขาหยุดฝีเท้าแล้วจ้องมองเธอ

‘ผู้หญิงคืนนั้นเหรอ เธอมาอยู่ที่นี่’ หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ผู้หญิงคนนี้ทิ้งร่องรอยความสุขของเธอไว้ที่บนเตียงพร้อมกับรอยเลือดพรหมจารี เขารู้สึกประทับใจเธอมาก เธอทั้งอ่อนหวานและเล่นไปตามเกมของเขาอย่างสนุก ชายหนุ่มรู้สึกมีความสุขมาก

เขาเดินเข้ามาในร้าน แต่สายตาก็ยังคอยเหลือบมองเธออยู่ตลอดเวลา เธอเปลี่ยนไป เธอหั่นผมจนสั้น แล้วเธอมาทำอะไรอยู่ที่นี่ เขายังติดอยู่ในใจ แต่ว่าเขาก็ไม่ได้เข้าไปถามเธอ ได้แต่จ้องมอง ตอนนั้นเขาเห็นเธอถือแก้วกาแฟแล้วเดินออกไปจากร้าน ‘เธอจะไปไหน’ เขาเลี้ยวหลังมองตามเธอคอแทบเคล็ด

“คุณภูจะรับอะไรดีคะ จะรับเหมือนเดิมหรือเปล่า”

“ครับ อเมริกาโนดับเบิลชอต”

“กินที่นี่ หรือว่าจะพากลับไปกินที่ออฟฟิศคะ”

“เอากลับครับ” เขารีบบอกพนักงาน

“ขอถามหน่อยน้อง ผู้หญิงคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นเมื่อกี้ เธอเป็นใคร”

“คนไหนล่ะคะ”

“คนที่ผมสั้นนั่งอยู่ตรงนั้นน่ะ ใส่เสื้อสีชมพู ผมไม่เคยเห็นเธอมาก่อน”

“อ๋อ... เห็นว่ามาทำงานอยู่ที่บริษัทของคุณภูนี่คะ”

“ทำงานที่บริษัทของผม”

“ใช่ค่ะ เธอบอกว่ามาเป็นพนักงานฝ่ายบุคคลค่ะ”

เขาถึงกับเบิกตากว้าง ภายในใจรู้สึกดี จากนั้นเขาก็รีบจ่ายเงิน และคว้าแก้วกาแฟเดินออกไปจากร้านอย่างรวดเร็ว

สายตามองไกลตามติดหญิงสาว เห็นเธอคุยกับยามสักพัก ก่อนจะพาไปด้านหลัง

‘คงจะพาไปที่ห้องฝ่ายบุคคลแน่’ เขาเดินยิ้มเข้าออฟฟิศด้วยความตื่นเต้น

“สวัสดีครับคุณภู มีพนักงานใหม่มาจากกรุงเทพฯ มารายงานตัวด้วยนะครับ” ยามรายงาน

“เธอชื่ออะไร”

“ผมลืมถามชื่อไปเลยครับ แต่พาไปหาคุณแย้มแล้ว”

“ไม่เป็นไร” เขาเดินเข้าออฟฟิศไปพร้อมกับรอยยิ้ม เป็นครั้งแรกที่เขามีความรู้สึกแบบนี้ มันตื่นเต้นพิกล

‘ฉันอยากจะเห็นหน้าเธอจริง ๆ ตอนที่เธอเห็นหน้าฉัน เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ แม่สาววันไนต์สแตนด์”

“กินฉันจนอิ่มแล้ว ก็จากไปโดยไม่ร่ำไม่ลา ฉันจะทำยังไงกับเธอคนนี้เนี่ย’

‘นี่นายชอบเธอเหรอ’

‘ก็ติดใจล่ะสิ’ เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ