Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 5
มุกรวีได้แต่ลอบมองเสี้ยวหน้าของเขา ก่อนจะก้มหน้าลงไปมองมือที่ประสานกันอยู่ ในใจก็คิดแต่ว่า เธอจะเอาอย่างไรดี
“มุกรวี สรุปว่าเราสองคนไม่เคยเจอกันมาก่อนใช่ไหม”
“แน่นอนที่สุดค่ะท่านประธาน ท่านประธานคงจะจำคนผิดแน่ ๆ ค่ะ ดิฉันก็บอกแล้วว่า ดิฉันหน้าโหล” ตอบทั้งที่หลบสายตาของเขา
“นี่เงยหน้าขึ้นมามองผมสิเวลาคุยด้วยน่ะ”
มุกรวีอยากจะบอกเขาเหลือเกินว่า เธอไม่กล้าสบตากับเขาเลย แต่ก็ต้องทำตามคำสั่ง
“อย่างนั้นแหละ” เขายิ้มมุมปาก
ภูรีนึกขันเธอจะต้องหลบใบหน้าและสายตาไปตลอดหรืออย่างไร ภูรีจึงแกล้ง
“แย้มจะลาคลอดอีกสัปดาห์หน้า ผมจะให้คุณย้ายเข้ามานั่งกับผมในห้องนี้ ผมนั่งอยู่คนเดียว ห้องมันกว้าง มันเหงา และอีกอย่างจะได้ประหยัดแอร์ฯ”
“หา! ย้ายมานั่งในห้องนี้หรือคะ”
“อื้อ... ฟังไม่ผิดหรอก”
“แต่ว่าท่านประธานคะ อ่า... ของมันเยอะน่ะค่ะ ถ้ามาเก็บเอาไว้ข้างในนี้มันอาจจะไม่หมด”
“หื้อ... ผมเชื่อมือคุณว่า คุณจะจัดมันให้เป็นระเบียบเรียบร้อยได้ แล้วผมก็ไม่เห็นน่ะว่า ข้าวของของแย้มน่ะ ก็มีไม่เยอะ ในห้องของแย้มมีเอกสารอยู่แค่ลิ้นชักเดียวใช่ไหม”
“แต่ในอนาคตมันก็ต้องเยอะขึ้นค่ะท่านประธาน” เธอรีบเถียง คงจะอึดอัดตายหายใจไม่ออกพอดี หากต้องมานั่งอยู่กับเขาทั้งวัน ตอนนี้เธอก็เริ่มหายใจหายคอไม่ทั่วท้องแล้ว
“ผมสั่ง คุณก็ต้องทำ ทำตามนั้น” หน้าเธอเหี่ยวลงทันที
“สรุปว่าเท่าที่เห็นมา ที่บริษัทมีดิฉันกับท่านประธานทำงานเพียงแค่สองคนเหรอคะ ถ้าหากว่าพี่แยมลาคลอดแล้ว”
“ก็ใช่น่ะสิ” มุกรวีนึกถึงคำของเรืองริน สรุปว่าเรืองรินหลอกเธอเหรอเนี่ย
“ทำไมหรือทำงานคนน้อยอย่างนี้ไม่ต้องเรื่องเยอะ”
“ค่ะ” อ้อมแอ้มตอบ
“จะไปไหน ก็ไปด้วยกัน ไปกินข้าว ไปทำงาน ไปดูงาน หรือว่าเธอกลัวจะไม่มีเพื่อนคุยเหรอ”
“ก็ประมาณนั้นค่ะ”
“ฉันสามารถเป็นเพื่อนเธอได้นะ เธอสามารถคุยกับฉันได้ทุกเรื่อง”
“ยังไงคุณก็เป็นท่านประธานค่ะ” มุกรวีจำไม่ได้ว่าคืนนั้นเธอพร่ำพูดเล่าเรื่องอะไรให้เขาฟังแล้วบ้าง ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งอับอาย
“นี่... อย่าเรียกผมว่าท่านประธาน มันดูแก่”
“แล้วจะให้เรียกว่าอะไรคะ”
“เรียกว่าคุณภู”
“คุณภู”
“อื้อ... แล้วฉันจะเรียกเธอว่าอะไรดี ฉันไม่ชอบที่เธอแทนตัวเองว่าดิฉัน ฟังแล้วห่างเหินกันจัง เหมือนเราไม่เคยใกล้ชิดกันมาก่อน” เขาทำท่าคิด
“ก็เราไม่เคยใกล้ชิดกันมาก่อนค่ะ”
สายตาของเขาคมกริบแฝงไปด้วยอาการล้อเล่น
“เอ่อ... ท่านประธานเรียกดิฉันว่าแฟงก็ได้ค่ะ”
“ชื่อเล่นเธอ”
“ฟักแฟง”
“อ้อ... ฟักแฟงแตงกวา”
“ค่ะ พี่สาวชื่อแตงกวาค่ะ แต่ดิฉันชื่อว่าฟักแฟง หรือว่าจะเรียกแฟงเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ”
“โอเค แฟงน่ารักดี กินอร่อยด้วย เวลาที่อยู่ในต้มจืด แต่รสชาติก็ไม่จืดนะ หวานมันดี”
เธอถึงกับทำหน้าไม่ถูก ที่เขาหมายถึงคือเรื่องอะไรกันแน่ เรื่องบนเตียงคืนนั้น หรือว่าเรื่องฟักแฟงจริง ๆ
“อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ เธอต้องเรียนรู้งานกับแย้มนะ ถ้าแย้มลาคลอด ก็คงไม่ได้มาทำงานอีกหลายเดือน”
“ค่ะ คือให้ดิฉันกลับไปทำงานได้หรือยังคะ”
“ไปสิ ไปทำงานได้” เพียงเขาอนุญาต หญิงสาวรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแทบเดินขาขวิด เปิดประตูออกไปแล้วปิด เธอยืนหายใจหอบอยู่ข้างนอกอยู่ตรงนั้น
‘อะไรกันเนี่ย ทำไมโลกมันกลมอย่างนี้ ไม่น่าเชื่อว่าจะมาเจอเขาที่นี่เลย ตาย ๆ ฉันจะทำยังไงดี ฉันต้องตายแน่ ๆ’ คิดไปร้อยแปด และเธอไม่ชอบสายตาที่เขามองมาแบบนั้นเลย
‘เขาดันจำหน้าได้อีก โอ๊ย! ไม่ ๆ ฉันต้องมั่วว่า ฉันน่ะไม่เคยรู้จักเขามาก่อน ไม่เคยรู้จัก ไม่เคยรู้จัก’
‘แต่แกเคยนอนกับเขา’
‘ทำไมพูดแบบนี้เนี่ย ไม่เคย ไม่เคย ไม่เคยนอนด้วยนะ’
แล้วก็เดินพูดคำนั้นไปจนถึงห้องของบุญแย้ม
“เป็นยังไงบ้างคะ เจอหน้าของบอสแล้ว เอ๊ะ! มีอะไรคะทำไมทำหน้าแบบนั้น” แย้มยิ้มให้อย่างล้อเลียน
“สงสัยตะลึงไปเลยล่ะสิว่า คุณภูรีหล่อได้ขนาดนั้น หล่อลากไส้ หล่อวัวตายควายตาย”
“มันมีเรื่องที่ช็อกกว่านั้นอีกค่ะพี่แย้ม”
“เรื่องอะไรเหรอคะ”
“ปะเปล่า” มุกรวีรีบปฏิเสธ
“ว่าแต่ว่า วันนี้พี่แย้มจะสอนงานให้แฟงไหมคะ”
“แน่นอนอยู่แล้วค่ะ เพราะถ้าแย้มลา จะไม่มีใครสอนงานคุณน่ะสิ ต้องรู้ให้มากที่สุด”
ที่กังวลตอนนี้ สำหรับมุกรวีแล้วไม่ใช่เรื่องงาน แต่เป็นเรื่องของบอสสุดหล่อต่างหาก
“น้องแฟงคะไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ เพราะว่างานไม่เยอะหรอก ที่นี่มีอยู่ไม่กี่อย่าง”
“ที่จริงไม่ได้ทำงานฝ่ายบุคคลอย่างเดียวใช่ไหมคะ”
“ทำทุกอย่างเลยค่ะ เป็นทั้งเลขาฯ บางทีก็ต้องไปกินข้าวกับบอสด้วย บอสใจดีชอบเลี้ยงข้าว”
“แล้วถ้าไม่ไป เราสั่งข้าวมากินที่นี่ได้ไหม”
“ได้สิ”
“พี่จะจดเบอร์ให้ เขาบริการส่งถึงที่จ้า”
“ค่ะ”
“บางครั้งก็ออกไปตรวจงานแทนคุณภูค่ะ อันนี้แฟ้มประชุม บางทีก็ต้องจัดห้องประชุมอะไรอย่างนี้ด้วยนะ”
“ทุกอย่างทำเองหมดเลยเหรอคะพี่”
“ใช่ค่ะ แฟงจะทำได้ไหม”
“มันก็ต้องได้อยู่แล้วค่ะ มาที่นี่ทั้งตัวแล้วด้วย”
“แล้วเป็นยังไง ทำไมทำหน้าอย่างนั้น ยังไม่ตอบพี่เลยว่าคุณภูหน้าตาเป็นยังไง หล่อมากหรือเปล่า”
“อ่า... ก็หล่ออยู่ค่ะ สงสัยสาวจะแยะแบบมาข้องแวะ”
“ไม่มีเลย พี่มาอยู่ที่นี่สามเดือนนี้ ไม่เห็นมีสาว ๆ มาหาเลยค่ะ แต่แฟงอยู่ที่นี่ กลางคืนอาจจะมีนะ ถ้าเห็นมาเมาท์ให้พี่ฟังด้วย เพราะว่าคุณภูเขาพักอยู่ห้องติดกับแฟง”
“ห้องข้าง ๆ นั่นเหรอคะ”
“ใช่แล้ว เมื่อคืนคุณภูคงกลับมาจากกรุงเทพฯ ดึก แฟงไม่ได้ยินเสียงรถขับเข้ามาเหรอ”
“ได้ยินอยู่ค่ะ แต่แฟงไม่ได้เปิดออกมาดู ได้ยินเสียงก็สะดุ้งตื่น จึงลุกเข้าห้องน้ำ แล้วก็กลับมานอนจนเช้าค่ะ”
“อื้อ... แกก็น่ารักอยู่นะ ไม่ค่อยโหวกเหวกหรอก”
มุกรวีนั่งถอนหายใจติด ๆ
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
