ตอนที่ 2

“ไปจรัญสนิทวงศ์สิบเอ็ดค่ะ” พอเห็นแท็กซี่พยักหน้า เธอก็เปิดประตูเข้าไปนั่ง พ่นลมหายใจแบบโล่งอก เกิดมาไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน แม้จะคบกับพี่โตมรมาหลายปี แต่เธอก็ไม่เคยยอมมีอะไรกับเขา

มุกรวีหลับตาลง เธอเห็นใบหน้าของเขาคนนั้น ผู้ชายแปลกหน้าได้อย่างเต็มตา ทั้งที่ไม่อยากจำ แต่ทำไมนึกเห็นใบหน้าของเขาออกทั้งหมด

ดูเหมือนเขาจะเป็นลูกครึ่ง คิ้วและสีขนตาก็เข้มดกดำ จมูกของเขาโด่งมาก แต่ตรงกลางมีหักนิดหนึ่ง กลีบปากที่หนาและสีเนื้อ มีหนวดและเคราขึ้นเขียว แต่ไม่ยาว แม้แต่ตอนนอนเขาก็ยังดูดี

มุกรวียังจำได้ตอนที่ชนแก้วเขาอยู่ที่บาร์ เขาก็จ้องสบตากับเธอพร้อมกับยิ้มกริ่ม หญิงสาวรีบสะบัดหัว ฉันหวังว่า ฉันจะไม่ต้องเจอกับเขาอีก ถ้าเจอกันแล้วเขาจำได้ ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

มุกรวีนั่งพิงหัวแนบไปกับกระจก ตอนนี้ไม่มีน้ำตาไหล อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ก็แค่ยืดอกยอมรับ แท็กซี่ส่งเธอไปถึงบ้าน เธอเดินเข้าไปในบ้านอย่างหงอยเหงา

มลฤทัยพี่สาวเพียงคนเดียวของเธอยืนรดน้ำต้นไม้อยู่

“ยายแฟงแกไปไหนมา ฉันโทรหาแกมือจะหงิกอยู่แล้ว” แม้จะไม่ใช่น้ำเสียงที่ปลอบโยน ทั้งดูขึงขังผสมอารมณ์โมโห ทว่ามุกรวีก็โผล่เข้ากอดพี่สาวแล้วปล่อยโฮ

“มีเรื่องอะไร แกเป็นอะไร”

“พี่โตเขาไปเยอรมันกับยายภา เขามาขอยกเลิกการแต่งงาน”

“หา! มันเกิดขึ้นได้ยังไง” มลฤทัยเอ่ยได้แค่นั้น ก่อนจะโอบกอดน้องสาวเอาไว้แน่น

“ยายภากำลังท้อง ท้องกับพี่โต”

“โธ่เอ๊ย! แฟง แต่ดีแล้ว ดีแล้ว คนเลว ๆ สองคนได้ออกจากชีวิตของแฟงไปเสีย แฟงอย่าคิดมากนะ ไม่ต้องเสียใจ แฟงยังมีพี่” ปลอบใจน้องสาวที่กำลังสั่นเทาด้วยความเสียใจ

“ร้องไห้เสียให้พอ แล้วพรุ่งนี้ไม่ต้องร้องอีก” มุกรวีไม่ได้คร่ำครวญ ปล่อยให้น้ำตาตัวเองไหล ความรู้สึกของหญิงสาวตอนนี้แสนเปราะบาง แต่อย่างน้อยเธอก็ยังมีพี่สาว

“ยังดีที่ไม่ได้ถลำลึกแต่งงานกันไป จนมีลูกมีเต้านะ ถ้าอย่างนั้นก็คงเกิดปัญหาใหญ่อีกหลายเรื่อง ดีแล้ว... ที่พวกมันไปเสียได้ ผีอยู่กับผี คนชั่วอยู่กับคนชั่ว พวกมันก็คงไม่มีความสุขหรอก แย่งคนอื่นเขาไป สุดท้ายพี่จะคอยดูว่ามันจะไปกันรอดไหม อีพวกลักขโมยกิน หักหลัง ฮึ...” พล่ามพูดออกมาเยอะ

“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะแฟง เดี๋ยวพี่จะทำซุปร้อน ๆ ให้กิน”

“แฟงขอนอนได้ไหมคะ ไม่หิวตอนนี้นะ”

“อื้อ... นอนสักตื่นก็ดี กลิ่นเหล้าหึ่งเชียว” พี่สาวดันหลังน้องสาวให้เข้าไปในบ้าน

“อย่าริอ่านไปติดเหล้าติดยานะ แฟงไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว”

“พี่แตง” เธอเสียงเข้ม คำพูดของพี่สาวทำให้นึกถึงผู้ชายหน้าเข้มคนนั้น

“ไปอาบน้ำแล้วนอน และเราต้องบอกความจริงกับทุกคน ชิงบอกก่อนที่สองคนนั้นจะเปิดตัว”

“ยังไงก็ปิดไม่มิด”

“คนชั่วก็อยู่กับคนชั่ว แฟงเป็นคนดี และน่ารัก สักวันจะต้องมีคนรักใหม่”

“อย่าเพิ่งพูดเลยค่ะ เข็ดแล้ว แค่นี้ก็เจ็บปวดพอแล้ว”

มลฤทัยเช็ดน้ำตาให้

“แค่มีพี่คนเดียวที่รักแฟง แฟงก็น่าจะโอเคแล้ว”

“อื้อ” มุกรวีเดินเข้าห้องแล้วปิดประตู เธอยืนหลังพิงประตู ทั้งเรื่องของโตมรและภารำไพก็เป็นเรื่องใหญ่ แต่เรื่องที่เธอมีอะไร ๆ กับคนแปลกหน้าก็ทำให้หนักใจพอสมควร

ทำไมถึงได้ซวยอย่างนี้นะ

ก๊อก ก๊อก...

“ยายแฟงอาบน้ำ แล้วนอนนะ ตื่นมาจะได้สดชื่น พี่จะทำอะไรให้กิน”

“จ้า” มุกรวีถึงกับถอนหายใจ ก็ยังดีที่มีพี่สาว

บ่ายของวันนั้น มุกรวีได้ส่งข้อความไปยังกลุ่มเพื่อน กลุ่มญาติพี่น้องตามคำแนะนำของพี่สาว ต้องบอกความจริงกับทุกคน

สิ่งที่เธอเกรงกลัวที่สุดก็คือ คำติฉินนินทา

“อย่าไปแคร์เลยแฟง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตามหลักพระพุทธศาสนาคือดีหมด ในร้ายมีดี ในดีมีร้ายนะ ขอแค่ให้ปลงให้ได้ เชื่อพี่นะ”

(แฟงขอโทษนะคะที่จะแจ้งข่าวว่า แฟงยกเลิกงานแต่ง)

มุกรวีส่งข้อความไปเท่านั้นจริง ๆ ทุกคนดูตกใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าถาม แต่ต้องมีคนที่รู้ความจริง ก็คงจะป่าวประกาศแทนเธอหมดแล้ว

คุณเรืองรินหัวหน้าของเธอที่ทำงานรีบโทรมา

(“เอ่อ... พี่ขอแสดงความเสียใจด้วยนะ”)

“ค่ะพี่ริน”

(“คนไม่รักดี ก็ปล่อยเขาไปเถอะ”) ที่เรืองรินพูดแบบนี้ แสดงว่าทุกคนรู้เหตุผลแล้ว

“เรื่องที่แฟงลางาน”

(“แฟงลาได้อยู่แล้ว ใช้วันหยุดไปกับการพักผ่อนและทำใจนะ กลับมาทำงานจะได้เป็นคนใหม่”)

“ขอบคุณมากนะคะพี่ริน”

(“พี่จะโทรมาสอบถามแฟงอีกเรื่อง”)

“เรื่องอะไรคะ”

(“ย้ายสาขาไง ยังสนใจไหม ที่พี่สนับสนุนเธอ เพราะตำแหน่งดีกว่าเดิม และไม่ต้องทนมาฟังพวกนี้วิพากษ์วิจารณ์เรื่องของแฟงด้วย”)

“พี่รินจะทำเรื่องให้แฟงเลยหรือคะ”

(“ก็ใช่นะสิ ลูกชายของท่านประธานเขากลับมาจากนอกใหม่ ๆ ไฟแรง เป็นคนรุ่นใหม่ ภาษาอังกฤษไฟแลบ ถ้าไม่ส่งแฟงไปใครจะเหมาะสมเท่าแฟง)

(ในออฟฟิศเราแฟงเก่งภาษาอังกฤษที่สุด แฟงคิดว่ายังไงจ๊ะ”)

“เอ่อ แต่มันอยู่หัวหิน”

(“ใช่ แต่ไม่ต้องกังวลนะ ทางนั้นเขาตอบรับ ขึ้นเงินเดือนให้อีกห้าพัน และมีที่พักให้อีกด้วย โครงการที่นั่นกำลังรุ่งเรือง เป็นโอกาสที่จะโตได้นะแฟง”)

“คือ...”

(“ไม่ต้องคิดเยอะหรอก เชื่อพี่ ไปเถอะ มีแต่ดีกับดี”)

“ก็ได้ค่ะ แฟงตกลง”

(“เยี่ยม พี่จะรีบส่งเรื่องให้เลยนะ เราน่ะเก็บเสื้อผ้ากระเป๋า แล้วพี่จะส่งที่อยู่ใหม่ที่จะเป็นที่พักของแฟงไปให้”) ทางนั้นน่าจะรู้สึกโล่งอก เพราะได้ส่งคนที่เก่งที่สุดในแผนกบุคคลไปให้กับทางสำนักงานใหม่ที่หัวหิน

(“แฟง ทุกอย่างพี่ส่งทางอีเมลนะ”)

“ขอบคุณค่ะพี่ริน”