ตอนที่ 3 ทางเลือกเพียงทางเดียว

ตอนที่ 3

ทางเลือกเพียงทางเดียว

ถึงเวลาที่ต้องร่ำลากันอย่างเป็นทางการ ปฐพีไม่อยากไปจากพิมพ์ลดาเองก็เช่นกัน พิมพ์ลดาเองก็ไม่อยากอยู่ห่างจากชายหนุ่มแม้วินาทีเดียว หญิงสาวพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล กลัวว่าคนรักจะไม่สบายใจหากเห็นเธอเศร้า

“พี่จะโทรหานะถ้าถึงกรุงเทพฯแล้ว”

เนื่องจากชายหนุ่มต้องขับรถไกล ระหว่างทางเขาอาจจะไม่ได้ติดต่อกับหญิงสาว พิมพ์ลดาพยักหน้าเข้าใจ อวยพรขอให้เขาเดินทางปลอดภัย ถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ

“อย่าลืมโทรมานะคะ”

หญิงสาวกำชับ โบกมือให้ชายหนุ่มจนรถหรูลับสายตา ใบหน้าสวยหม่นเมื่อต้องจากลา โชคดีมีเพื่อนคอยปลอบใจอยู่เคียงข้าง ทำให้เธอผ่านช่วงเวลาที่เปลี่ยวเหงาไปได้

“เดี๋ยวก็ได้เจอกันไม่ต้องเศร้าไปหรอก”

นุชรีปลอบใจ เธอเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของพิมพ์ลดา ทั้งสองเติบโตมาด้วยกัน เรียนด้วยกันตั้งแต่อนุบาล ตัวติดกันแทบตลอดเวลา และด้วยความที่ นุชรีมีรสนิยมที่แตกต่างจากผู้หญิงทั่วไป ทำให้บางครั้งมีคนเข้าใจผิดคิดว่าเธอกับพิมพ์ลดาเป็นคนรักกัน

แต่ความจริงแล้วนุชรีไม่ได้คิดอะไรกับ เพื่อนสาวคนนี้ เพราะเธอมีคนที่คอยเฝ้ามองอยู่

“กลับบ้านกันเถอะ กว่าจะถึงเมืองก็เกือบชั่วโมงเลยนะ”

พิมพ์ลดาเดินตามเพื่อนไปขึ้นรถ การมีปฐพีอยู่เคียงข้างตลอดหลายวันทำให้เธอรู้สึกเคยตัว พอไม่มีเขาแล้วหญิงสาวรู้สึกคล้ายกับว่าขาดอะไรไป ชีวิตของเธอช่วงนี้จึงค่อนข้างหม่นหมอง เธอเศร้าซึมอย่างเห็นได้ชัดจนคนเป็นแม่สังเกตเห็น และได้ซักถามด้วยความเป็นห่วง

แต่พิมพ์ลดาก็บอกเพียงว่าเธอรู้สึกเหนื่อยจากการฝึกอบรม จึงอ่อนเพลียเท่านั้น คนเป็นแม่ไม่ได้พูดอะไร เชื่อในสิ่งที่ลูกสาวพูดสนิทใจ

ทุกเช้าพิมพ์ลดาจะต้องตื่นไปช่วยแม่ที่ร้าน ร้านขายข้าวแกงขนาดเล็กอยู่ใกล้ๆกับสถานีขนส่ง ช่วงนี้เศรษฐกิจซบเซาทำให้อาหารเหลือแทบทุกวัน แต่ถึงอย่างนั้นก็พอเห็นกำไรอยู่บ้าง ครอบครัวของพิมพ์ลดาไม่มีหนี้สิน กำไรน้อยนิดจึงพอกินพอใช้

ปฐพีกลับมาถึงบ้าน รู้สึกได้ถึงบรรยากาศแปลกๆระหว่างพ่อกับแม่ เขาแอบสังเกตเห็นว่าพ่อกับแม่แทบไม่คุยกันเลย คล้ายกับมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกัน เพียงแต่ไม่ได้ถกเถียงต่อหน้าเขาเท่านั้น ชายหนุ่มรู้สึกอึดอัด ได้แต่นั่งเงียบตักอาหารเข้าปาก สายตานั้นมองพ่อกับแม่สลับกันไปมา

หลังมื้อเช้าพ่อกับแม่ก็แยกไปคุยในห้องทำงาน ด้วยความสงสัยปฐพีจึงตามไปแอบฟัง เขาแนบหูกับประตูห้อง ได้ยินเสียงแว่วๆดังออกมา ก่อนที่เสียงนั้นจะค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ

“คุณทำแบบนี้ได้ยังไง อะไรมันเข้าสิงทำให้คุณหอบเงินไปละลายในบ่อน!”

ชายหนุ่มชะงัก เมื่อรู้ว่าพ่อติดการพนันอย่างหนัก ถึงขั้นเอาเงินเก็บไปเล่นจนหมดเนื้อหมดตัว

“ก่อนจะทำอะไรคุณนึกถึงฉันนึกถึงลูกบ้างไหม คุณเอาเงินเก็บของครอบครัวไปถลุงเล่น แล้วธุรกิจของเราจะทำยังไง ของที่สั่งเอาไว้จะเอาเงินที่ไหนจ่าย”

หญิงวัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอโกรธสามีมากจนแทบไม่อยากจะมองหน้าเขา ที่ผ่านมาเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาก้าวขาเข้าไปในบ่อน นำเงินเก็บทั้งหมดของครอบครัวไปเล่นพนัน

“ผมรู้ว่าผมผิด แล้วจะให้ทำยังไง มันย้อนกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว!”

เพราะความเครียดสะสมตลอดหลายวันทำให้เขาระเบิดอารมณ์ออกมา ชายวัยกลางคนทั้งรู้สึกผิดทั้งรู้สึกโกรธตัวเอง เขาทำให้ภรรยาผิดหวังและต้องเดือดร้อนไปด้วย

“แล้วคุณเป็นหนี้เขาเท่าไหร่”

นอกจากเงินเก็บที่ถูกละลายไปหมดแล้วในบ่อน สามีตัวดียังไปกู้เงินเจ้าของคาสิโนมาอีกก้อน หวังจะลงทุนอีกครั้งเพื่อทวงคืนเงินที่เสียไป แต่กลับกลายเป็นว่าเสียหนักกว่าเดิมจนหนี้สินท่วมหัว

“สามล้าน”

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาไม่เหมือนเมื่อครู่ ผู้เป็นภรรยาได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกวิงเวียนคล้ายจะเป็นลม เงิน 3 ล้านหากเป็นเมื่อก่อนคงไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงที่จะตามชดใช้ให้ แต่ในตอนนี้เงินเก็บแม้แต่บาทเดียวก็ไม่เหลือ มีแต่ทรัพย์สินในร้านที่อาจจะต้องทยอยขายไปก่อน แต่รวมๆแล้วก็คงไม่ถึง 3 ล้านบาท

“เราจะทำยังไงต่อ จะเอาเงินที่ไหนมาใช้หนี้ จะให้ฉันขายร้านฉันไม่ยอมหรอกนะ”

เพราะเป็นสมบัติเดียวที่เหลืออยู่ เธอจึงค้านหัวชนฝา หากขายร้านและทรัพย์สินทุกอย่าง คนที่จะเดือดร้อนไม่ใช่แค่เธอกับลูกชาย แต่ยังมีพนักงานอีกหลายคนที่ต้องตกงาน

เธอทำร้ายพวกเขาไม่ได้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะหาทางออกให้กับปัญหานี้อย่างไรดี

“เสี่ยเขาอยากให้ตาพีแต่งงานกับลูกสาวของเขา”

“เพื่ออะไร”

“เขาสัญญาว่าจะยกหนี้ให้ทั้งหมด แลกกับ การที่ลูกสาวเขาได้เข้ามาเป็นสะใภ้บ้านเรา”

เขาไม่รู้เหตุผลที่แน่ชัดว่าทำไมฝ่ายนั้นถึงอยากให้ลูกชายเขาแต่งงานกับลูกสาวของตัวเอง แต่มันเป็นหนทางเดียวที่จะทำให้เขาสามารถรักษาทุกสิ่ง ทุกอย่างของครอบครัวไว้ได้

ปฐพีที่ได้ยินแบบนั้นก็นิ่งไป สิ่งแรกที่เขาคิดถึงคือพิมพ์ลดา แม้ว่าเขาจะรักเธอมากแต่ความกตัญญูต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของชายหนุ่มจับจ้องที่หน้าจอ มองดูใบหน้าสวยหวานของคนรักด้วยหัวใจที่ร้าวราน

เขาปล่อยให้โทรศัพท์ดังจนดับไป ตัดสินใจปิดกั้นเบอร์ของเธอไม่ให้โทรกลับมาได้อีก

ปฐพีไม่ได้อยากทำแบบนี้ แต่เขาก็ไม่อาจนิ่งเฉยไม่ดูดำดูดีพ่อแม่ได้ เขารักพิมพ์ลดามาก ไม่ได้คิดจะทอดทิ้งเธอ แต่เขาไม่สามารถหันหลังให้กับครอบครัวตัวเองได้ ต่อให้ปัญหานั้นเขาจะไม่ได้เป็นคนสร้างขึ้นก็ตาม

ชายหนุ่มเจ็บปวด กังวลไปสารพัดว่าหญิงสาวจะรู้สึกยังไงที่จู่ๆเขาก็หายไป แต่ในเมื่อเลือกแล้วเขาจำเป็นต้องตัดเธอออกจากชีวิต อย่างน้อยๆก็ให้เธอได้มีโอกาสได้เจอคนที่ดีกว่านี้ มั่นคงในความรักมากกว่านี้

ปฐพีรู้ดีว่าหลังจากนี้พิมพ์ลดาอาจจะโกรธเขามาก แต่ชายหนุ่มจำเป็นต้องทำ เพราะไม่อย่างนั้นครอบครัวของเขาอาจไม่เหลืออะไรเลย แม้แต่บ้านที่จะซุกหัวนอน

หนี้สินสามล้านในเวลานี้มันเป็นสิ่งที่หนักหนามากสำหรับพ่อและแม่ และเขาเป็นคนเดียวที่จะสามารถช่วยเหลือทั้งสองได้ แค่แต่งงานกับผู้หญิง คนนั้นแลกกับอิสรภาพของครอบครัว เขายินดีที่จะทำแม้จะฝืนใจแค่ไหนก็ตาม

ชายหนุ่มตัดใจทิ้งภาพถ่ายของพิมพ์ลดาไม่ได้ ตัดสินใจเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์ ซ่อนไว้ในส่วนที่ลึกที่สุด