ตอนที่ 2 ความรักผลิบาน

ตอนที่ 2

ความรักผลิบาน

ในระยะเวลาเพียงไม่กี่วันความรักของทั้งสองก็ผลิบานอย่างรวดเร็ว พิมพ์ลดาเป็นผู้หญิงคนแรกในชีวิตของปฐพี ในขณะเดียวกันชายหนุ่มก็เป็นผู้ชาย คนแรกในชีวิตหญิงสาว ทั้งสองเปิดเผยความสัมพันธ์จึงโดนแซวตลอดช่วงเวลาฝึกอบรม

“ทำไมพี่พีถึงมาอบรมที่นี่คะ”

หญิงสาวเอ่ยถามเพราะอีกฝ่ายอายุมากกว่าเธอจึงเรียกเขาว่าพี่

“พ่อกับแม่พี่เปิดร้านขายเครื่องประดับและขายเพชรด้วย พี่อยากจะต่อยอดเลยมาอบรมที่นี่”

ชายหนุ่มอธิบายให้ฟัง เขาเป็นลูกชายคนเดียวเป็นความหวังของพ่อและแม่ หากเขาไม่สืบทอดธุรกิจก็คงไม่มีใครมาดูแลให้ แม้ว่าจะไม่ใช่สิ่งที่เขาชอบ ก็ตามแต่ชายหนุ่มก็สามารถทำให้ได้

หญิงสาวไม่ได้ตื่นเต้นเลยเมื่อรู้ว่าชายหนุ่มเป็นคนมีฐานะ เพียงแต่เธอรู้สึกว่าเขาอยู่สูงเกินเอื้อม

ในขณะที่ตัวเธอเป็นลูกสาวแม่ค้าธรรมดา ที่มีความฝันอยากจะเป็นดีไซเนอร์

หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบ แต่ทุกครั้งที่ชายหนุ่มดีกับเธอก็ทำให้พิมพ์ลดาลบล้างปมในใจออกไปได้

“แล้วพิมพ์ล่ะทำไมถึงมาอบรมที่นี่”

“พิมพ์อยากเป็นนักออกแบบอัญมณีค่ะ พิมพ์ชอบด้านนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว เมื่อก่อนพ่อพิมพ์เป็นช่างทำอัญมณี”

เพราะคลุกคลีกับอัญมณีมาตั้งแต่เด็ก หญิงสาวจึงชอบและมีความสนใจทางด้านนี้ เธอมุ่งมั่นตั้งใจ ฝึกออกแบบมาตั้งแต่เด็ก แต่คิดว่าฝีมือยังไม่ดีพอจึงพยายามหาความรู้ใส่ตัวอยู่เสมอ

“พิมพ์ต้องทำได้ดีแน่ๆหลังจากจบการอบรม”

ชายหนุ่มให้กำลังใจ เขาเห็นมาตลอดว่า หญิงสาวตั้งใจเรียนรู้มากแค่ไหน ในขณะที่คนอื่นมีวอกแวกบ้างแต่เธอเป็นคนเดียวที่จดจ่ออยู่กับความรู้

นี่เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้ปฐพีหลงรักพิมพ์ลดา เขาชอบผู้หญิงที่มีความมุ่งมั่นตั้งใจ ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรค

“พิมพ์ก็หวังว่าฝีมือจะดีขึ้น เผื่อว่างานของพิมพ์จะเข้าตาใครบ้าง”

“พิมพ์อยากลองไปทำงานที่ร้านของพี่ดูไหม เดี๋ยวพี่จะช่วยพูดกับแม่ให้”

หญิงสาวส่ายหน้า เธออยากใช้ฝีมือของตัวเองเพื่อเป็นใบเบิกทางมากกว่าที่จะใช้เส้นสายของคนรัก ปฐพีปรารถนาดีแต่เธอไม่ได้รับไว้ เพราะคิดว่ามันง่ายเกินไปและอาจทำให้เธอไม่ได้พัฒนาอะไรเลย

“อย่าดีกว่าค่ะ พิมพ์ขอเดินเส้นทางของตัวเองดีกว่า”

ถึงแม้ว่าจะลำบากมากแค่ไหนหรือเจออุปสรรคมากมายเพียงใดแต่เธอก็ไม่เคยเอ่ยปากขอ ความช่วยเหลือใคร

ในช่วงหนึ่งที่พ่อกับแม่หย่าร้างกัน ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ครอบครัวของเธอลำบากมากที่สุด แต่พิมพ์ลดาก็ไม่เคยเอ่ยปากขอหยิบยืมเงินใคร วันไหนไม่มีเงินไปโรงเรียนเธอก็เลือกที่จะอด แต่หากสุดจะทนจริงๆเธอก็เลือกที่จะหางานทำ

พิมพ์ลดาไม่ชอบให้ใครมาช่วยเหลือ เธอรู้สึกว่าอะไรที่ได้มาง่ายๆมักจะไม่มีค่า

“ตามใจพิมพ์ก็แล้วกัน พี่ขอเป็นกำลังใจให้”

“พิมพ์ก็ขอเป็นกำลังใจให้พี่พีเหมือนกันนะคะ”

ถึงแม้ว่าเขาจะมีต้นทุนชีวิตที่สูง แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกกดดันที่ซุกซ่อนอยู่ภายในใจของเขา ปฐพีเล่าให้เธอฟังถึงความฝันของเขา หญิงสาวไม่รู้จะช่วยเหลือยังไง ในเมื่อชายหนุ่มเลือกเส้นทางนี้แล้วเธอจึงทำได้แค่คอยให้กำลังใจ

เหลืออีกไม่กี่วันการฝึกอบรมก็จะจบลง ปฐพีไม่อยากจากไปแต่เพราะเขามีหน้าที่ต้องรับผิดชอบจึงจำเป็นต้องแยกย้ายกับพิมพ์ลดา

ทั้งสองออกมาเดินเล่นที่ชายหาดช่วงเย็น ฝ่ามือทั้งสองสอดประสานแนบแน่น หญิงสาวมีความสุขมากที่ได้ยืนเคียงข้างผู้ชายที่เธอรัก ปฐพีก็เช่นกัน นี่คือช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา

“พรุ่งนี้ก็ต้องกลับกรุงเทพฯแล้ว ไม่รู้ว่าเราจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่”เขาไม่อยากไป อยากอยู่กับเธอที่นี่

“ถ้าคิดถึงก็มาหาพิมพ์สิคะ พี่พีก็รู้แล้วนี่ว่าบ้านพิมพ์อยู่ที่ไหน”

หญิงสาวเป็นคนพื้นที่ เธอเป็นคนจังหวัดนี้ตั้งแต่เกิด หากไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเธอตั้งใจว่าจะอยู่ที่นี่ไปจนแก่เฒ่า ไม่คิดจะย้ายไปอยู่ที่ไหน

พิมพ์ลดาเคยมีโอกาสได้เข้ากรุงเทพฯหลายครั้ง แต่เธอไม่ชอบชีวิตที่วุ่นวายและต้องแข่งกับเวลาแบบนั้นจึงตัดสินใจกลับมาอยู่จันทบุรีเหมือนเดิม

เดิมทีเธอสอบติดมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯ แต่พอได้เข้าไปสัมผัสเมืองหลวงเธอกลับไม่ชอบเอาเสียเลยจึงตัดสินใจย้ายมาเรียนมหาลัยใกล้บ้าน

“พี่ไม่อยากกลับไปเลย พี่ต้องคิดถึงพิมพ์มากแน่ๆ”

หญิงสาวยิ้มหวาน รู้สึกใจหายที่พรุ่งนี้ก็ต้องร่ำลากันแล้ว เธอไม่พร้อมที่จะอยู่ห่างจากชายหนุ่ม แต่คงทำอะไรไม่ได้นอกจากทำใจ รอเวลาเหมาะสมที่เขาและเธอจะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง

“ก็แวะมาหาพิมพ์ที่นี่สิคะ หรือไม่พิมพ์อาจจะไปหาที่กรุงเทพฯ”

หากเธอทนความคิดถึงไม่ไหวเธออาจเป็นฝ่ายไปหาเขาถึงที่ก็เป็นได้ ปฐพีไม่อยากให้คนรักต้องลำบากเดินทาง เขาให้คำมั่นสัญญาว่าจะมาหาเธอบ่อยๆ จะไม่ปล่อยให้เธอต้องเหงาเปล่าเปลี่ยวและเดียวดายเพียงลำพัง

“พิมพ์สัญญากับพี่ได้ไหมว่าพิมพ์จะไม่มีใครในระหว่างที่พี่ไม่อยู่ที่นี่”

หญิงสาวพยักหน้า นับตั้งแต่วันที่หัวใจเธอวางอยู่บนมือของปฐพี เธอก็ไม่เคยคิดจะปันใจให้กับผู้ชายคนไหนอีก

“พี่พีก็เหมือนกันนะคะ อย่าลืมพิมพ์ล่ะ”

หญิงสาวเองก็อดหวั่นใจไม่ได้ ได้ยินว่ามีผู้หญิงสวยๆมากมายที่กรุงเทพฯ เธอเองก็กลัว กลัวว่าปฐพีจะลืมเธอหากได้ใกล้ชิดผู้หญิงคนอื่น

“พี่สัญญาว่าพี่จะไม่มีวันลืมพิมพ์ พี่จะโทรหาพิมพ์ทุกวัน จะไม่ทิ้งพิมพ์ให้เหงา”

“พิมพ์อยู่ที่นี่มีเพื่อนมากมาย พิมพ์ไม่เหงาหรอกค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง”

หญิงสาวไม่อยากให้ชายหนุ่มต้องกังวล เธออยู่ที่นี่มีเพื่อนรายล้อม คงไม่มีโอกาสได้เหงา

“คงจะดีถ้าเราได้อยู่ด้วยกัน ถ้าไม่ติดว่าพี่ต้องกลับไปช่วยงานที่ร้าน พี่คงอยู่ที่นี่อีกสักปี”

“อยู่ตั้งปีนึงเลยหรือคะ จะไม่เบื่อแย่เหรอ”

“จะเบื่อได้ยังไงล่ะ แค่มีพิมพ์อยู่ข้างๆพี่ก็ไม่เบื่อแล้ว”

ชายหนุ่มไม่พลาดที่จะหยอดคำหวาน ได้เห็นรอยยิ้มของพิมพ์ลดา เขาก็รู้สึกมีความสุข เธอเป็นคนสวยและน่ารักในเวลาเดียวกัน ความอ่อนหวานของหญิงสาวทำให้เขาอยากจะกอดและหอมเธอตลอดเวลา

ปฐพีทั้งรักและหวงแหน อยากพาเธอไปด้วยทุกที่ แต่ในเวลานี้เขาคงทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะยังไงพิมพ์ลดาก็คงไม่ยอมกลับไปกรุงเทพฯกับเขา อย่างแน่นอน