บทที่ 4 ไม่เปลี่ยนแปลง (1)

บทที่ 4

ไม่เปลี่ยนแปลง (1)

ลูกศรและแม่ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลโดยด่วน ส่วนคู่กรณีเจ้าของรถยนต์ที่ขับพุ่งชนก็ถูกชาวบ้านกักตัวเอาไว้เพราะเห็นว่าตั้งท่าจะหลบหนีหลังกระทำความผิด

และคนแรกที่มาที่นี่ก็เป็นราเมศวร์เพราะบังเอิญโทรเข้าเบอร์เลขาสาวในช่วงจังหวะนั้นพอดี หน่วยกู้ภัยจึงกดรับสายและแจ้งเรื่องราวให้ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น

“คุณเป็นญาติของคนไข้อุบัติเหตุหรือเปล่าครับ” เสียงของนายแพทย์วัยกลางคนเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ราเมศวร์ที่ได้ยินก็รีบเข้าไปหาและแสดงตัวทันทีเพราะกำลังร้อนใจกับอาการของคนด้านใน

“เป็นยังไงบ้างครับหมอ เธอเป็นยังไงบ้างครับ”

“ผู้ประสบเหตุอายุยี่สิบสี่ปีมีกระดูกหักและแผลฟกช้ำค่อนข้างมาก ทางเราส่งตัวไปสแกนสมองและตรวจอวัยวะภายในแล้วนะครับ ต้องรอดูอาการกันอีกทีว่าจะเป็นยังไง”

ราเมศวร์ผ่อนลมหายใจได้ไม่เต็มอก ทั้งดีใจที่เธอปลอดภัย แต่ก็เสียใจที่เธอต้องมาพบเจอเรื่องราวแย่ ๆ แบบนี้ เธอคงเจ็บปวดมากเลยทีเดียว ก่อนหน้านั้นเขาเองก็ตามเรื่องราวถึงได้รู้ว่าเธอถูกรถชนจากคนที่เมาแล้วขับ ซึ่งถึงแม้ว่าตอนนี้จะถูกจับกุมและดำเนินคดีแล้ว แต่ความแค้นเคืองกลับไม่ได้ทุเลาลงเพราะมันเป็นความเห็นแก่ตัวที่ไม่ควรได้รับการอภัยแม้แต่น้อย

“แล้วแม่ของเธอล่ะครับ คนที่มาด้วยกันล่ะครับ” เพิ่งนึกออกว่าแม่ของเธอก็บาดเจ็บเหมือนกัน ราเมศวร์ถามถึงแม่ลูกศรพลางทอดสายตามองเข้าไปด้านในห้องเพราะไม่รู้ว่าอาการของอีกฝ่ายจะเป็นอย่างไร

แต่สีหน้าและความหนักใจของนายแพทย์ตรงหน้ากลับทำให้ราเมศวร์รู้สึกถึงบางอย่าง มันไม่มีคำพูดใดที่ดังออกมา แต่กลับรู้สึกได้ว่าจะต้องมีอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่เรื่องดี

และใช่...

“หมอทำการรักษาและยื้อชีวิตไว้อย่างเต็มที่แล้วครับ แต่ร่างกายของเธอไม่ตอบสนอง หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ เธอเสียชีวิตแล้ว”

ประโยคพูดนั้นทำเอาราเมศวร์แน่นิ่งไป ไม่คิดว่าจะต้องรับรู้ถึงการสูญเสีย เขารู้มาว่าเลขาสาวมีแม่ที่เป็นครอบครัวเพียงคนเดียว นั่นก็เท่ากับว่าโลกทั้งใบของผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้คงพังทลายเพราะไม่หลงเหลือใครในชีวิตอีกแล้ว

ขาสองข้างแทบทรงตัวยืนไม่ไหวเมื่อทราบข่าวร้าย เขาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้พร้อมกับยกมือลูบใบหน้าตัวเองเบา ๆ นั่งอยู่ตรงนั้นร่วมชั่วโมงจนสมองและการรับรู้ถูกตัดขาด กว่าจะได้สติอีกทีก็ตอนที่มีเจ้าหน้าที่มาแจ้งว่ากำลังนำตัวของลูกศรไปที่ห้องพักฟื้น เขาถึงได้ไปจัดการเปลี่ยนเป็นห้องพิเศษเพื่อความสะดวกสบายของคนเจ็บ

ราเมศวร์อยู่เฝ้าลูกศรตั้งแต่เธอถูกพาตัวมาที่ห้องคนไข้พิเศษ กระทั่งช่วงสายถึงรู้สึกตัวและพยายามหยัดตัวขึ้นเพื่อสำรวจสภาพร่างกายของตัวเอง แต่อาการเจ็บปวดที่แทบขยับไม่ได้ก็ทำได้เพียงปล่อยน้ำตาให้รินไหลแทนความโชคร้ายที่ตัวเองพบเจอ

“คุณเมศวร์” เสียงเล็กเอ่ยแผ่วเบา ร้องเรียกหาคนที่นั่งอยู่บนโซฟาข้าง ๆ

ราเมศวร์กำลังทำหน้าขรึมอยู่กับจอมือถือ ครั้นได้ยินเสียงของคนบนเตียงก็ละทิ้งทุกอย่างและรีบลุกเดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว

“อย่าเพิ่งขยับ คุณยังเจ็บอยู่นะ” มือใหญ่จับที่ไหล่มนเบา ๆ เมื่อเธอพยายามดันตัวขึ้นนั่ง แต่พอเห็นว่าเธอยังรั้นเขาจึงยื่นมือเข้าไปช่วยจับประคองแผ่นหลังและปรับเตียงนอนให้อยู่ในองศาที่เหมาะสม

“คุณเมศวร์มาที่นี่ได้ยังไงคะ” ตกใจที่เห็นหน้าเจ้านายตัวเองอยู่ที่นี่ เขาไม่ใช่ญาติหรือคนบ้านใกล้เรือนเคียงที่จะมานั่งเฝ้ากัน

“ผมรู้เรื่องจากกู้ภัยน่ะ ตอนนั้นผมโทรเข้าเครื่องคุณพอดี ก็เลยรีบมานี่แหละ”

“เลยรบกวนคุณ...” ลูกศรหลุบสายตาลง รู้สึกผิดที่ต้องรบกวนให้มานั่งเฝ้าเลขาธรรมดาอย่างเธอ