บทที่ 2 จุดเริ่มต้น (2)

บทที่ 2

จุดเริ่มต้น (2)

“แม่! หนูเป็นแค่พนักงานธรรมดานะแม่ ไอ้เงินเดือนเป็นแสนน่ะมันระดับผู้บริหาร แม่คิดว่าวุฒิปริญญาตรีของหนูมันจะทำตำแหน่งแบบนั้นได้หรือไง!” ลูกศรตวาดกลับด้วยความจริง ปกติแล้วเธออดทนอดกลั้นไม่ตอบโต้มาตลอด แต่ครั้งนี้มันเกินความอัดอั้นเพราะมันไม่ใช่ครั้งแรก

“ไม่รู้ล่ะ มึงไปหาเงินมาให้กูเลยนะหนึ่งแสน จะไปหยิบยืมใครมาก็ได้ กูต้องการเงินหนึ่งแสนมาจ่ายให้เขา ไม่งั้นกูตายแน่”

“แล้วหนูจะไปหามาจากไหนล่ะแม่” เงินแสนใช่ว่าจะตามเก็บได้จากข้างถนน เงินเดือนของเธอยังไม่ถึงครึ่งหนึ่งของมันเลย เงินเก็บในบัญชีก็มีไม่ถึงหมื่น ไหนจะค่าใช้จ่ายภายในบ้านที่ต้องรับผิดชอบเพียงคนเดียวอีก

หากไม่มีแม่ที่คอยล้างผลาญสร้างปัญหาเธอเองก็มั่นใจว่าคงยกระดับฐานะได้ไม่ยาก

แต่ปัญหาที่ต้องพบเจอไม่จบไม่สิ้นก็คือความโลภของคนเป็นแม่ เล่นพนัน เล่นหวย ใช้เงินฟุ่มเฟือย

แม่ของลูกศรเคยเป็นลูกเศรษฐีมาก่อน แต่ก็ตัดขาดจากครอบครัวเพราะหนีมาแต่งงานอยู่กินกับพ่อที่เป็นคนธรรมดา ในตอนนั้นคงเห็นว่าความรักเป็นสิ่งสวยงาม แต่โลกอันแสนโหดร้ายสั่งสอนให้รู้ว่าเงินตราต่างหากที่คือของจริง

อดีตลูกคุณหนูที่ไม่เคยลำบากเริ่มหมดความอดทน อยากได้อยากมีจึงกดดันสามีให้ขวนขวายบันดาลสิ่งที่ตนอยากได้ คนเป็นสามีก็หูเบาทำทุกอย่างเพื่อเอาใจ และสุดท้ายจุดจบก็อยู่ในซังเตเพราะถูกจับจากการทำงานผิดกฎหมาย

พ่อของลูกศรคิดแค่ว่าขอทำงานอะไรก็ได้ที่ทำให้ได้เงินเยอะ ๆ ส่วนแม่ก็สนใจแค่สิ่งของรอบกายหลอกประโลม กว่าจะรู้ซึ้งชีวิตจริงก็ตอนที่ขาดเสาหลัก ตอนนั้นลูกศรอายุได้เพียงสิบสี่ปีแต่ก็ต้องหางานพิเศษทำเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระ และนับจากนั้นเธอก็กลายเป็นเสาหลักของบ้านที่ต้องดูแลรับผิดชอบทุกอย่าง

โชคดีแค่ไหนที่เธอมุมานะจนส่งตัวเองเรียนจบถึงระดับปริญญาตรี

วันนั้นลูกศรไม่ทันสังเกตเห็นเจ้านายอย่างราเมศวร์เลยว่าเขาบังเอิญเห็นเหตุการณ์ทั้งที่คิดว่าไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ บ้านที่เธออยู่อาศัยช่างห่างไกลกับพื้นที่ที่เขาจะเหยียบย่างเข้ามา แต่ก็เหมือนเป็นเพราะโชคชะตาเพราะราเมศวร์มีธุระแถวนั้นพอดี ด้วยความที่การจราจรในกรุงเทพฯ ติดขัดจนรถราขับเคลื่อนไม่ได้เขาจึงอาศัยการเดินเท้าเพราะเห็นว่าเหลือระยะทางอีกไม่ไกล และหนทางที่เขาเดินก็คือตรอกซอยเล็ก ๆ ที่สามารถลัดไปสู่จุดหมายได้

และนอกจากหนทางจะพาไปถึงจุดหมาย เขาก็ยังรับรู้ถึงเบื้องลึกเบื้องหลังของเลขาคนนี้ด้วยเช่นกัน

“ผมต้องการความช่วยเหลือ และคนที่ผมคิดว่าไว้ใจได้ก็มีแค่คุณ” ราเมศวร์พูดเข้าประเด็นไม่อ้อมค้อม เขามีเวลาตัดสินใจไม่มาก และคำตอบที่ต้องการจากเธอก็มีแค่อย่างเดียวคือตกลง

“คะ?” เลขาสาวยังไม่เข้าใจ เธอไม่รู้ว่าเขากำลังพูดเรื่องอะไรกันแน่

“ผมอยากให้คุณแต่งงานกับผม แลกกับเงินเท่าไหร่ก็ได้ตามที่คุณต้องการ”

“คะ!?” ระดับน้ำเสียงของลูกศรดังขึ้นกว่าเดิมหลายสิบเท่า แข้งขาสองข้างทรุดนั่งลงที่โซฟาตัวยาวภายในห้องทำงานส่วนตัวของเจ้านาย ตอนนี้เย็นมากแล้วพนักงานคนอื่นด้านนอกก็คงกลับไปกันหมด หลงเหลือแค่เธอกับราเมศวร์นี่แหละที่ต้องอยู่เคลียร์จนฟ้ามืดเกือบทุกวัน

“คุณคงรู้ใช่ไหมว่าแม่ผมอยากให้ผมแต่งงานมาก ผู้หญิงที่ผมให้คุณจัดการไล่ไปก็คือลูกสาวของเพื่อนแม่ที่อยากให้แต่งงานด้วยทั้งนั้น”

ลูกศรพยักหน้ารับหงึก ๆ เธอรับรู้ปัญหาของเขาดีเสมือนเป็นอีกสมองซีกหนึ่งของเขาเลยก็ว่าได้ แต่ที่ยังไม่เข้าใจก็คือทำไมมันถึงจบด้วยการแต่งงานกับพนักงานธรรมดาอย่างเธอ

“ผมไม่อยากวุ่นวายไปจ้างคนอื่น คุณเป็นคนที่รู้ปัญหาของผมดีที่สุด แล้วที่สำคัญคุณก็กำลังเดือดร้อนพอดี”