บทที่ 2 จุดเริ่มต้น (1)

บทที่ 2

จุดเริ่มต้น (1)

จุดเริ่มต้นการเป็นผัวเมียของราเมศวร์และลูกศรนั้นไม่ได้เกิดจากความรัก มันเป็นเพราะสัญญาที่ถูกทำไว้ล่วงหน้าโดยมีผลประโยชน์เกื้อกูลที่อยู่กั้นกลาง

“คุณกำลังเดือดร้อนใช่ไหม” ราเมศวร์ถามกับลูกศรเสียงเข้ม กดสายตามองเจ้าหล่อนอย่างเอาคำตอบและความหวังที่ทอประกายอยู่ในตัว

ลูกศรเป็นเลขาให้กับราเมศวร์ได้เพียงหนึ่งปี เธอเพิ่งเป็นนักศึกษาจบใหม่ก็ได้รับตำแหน่งงานที่ท้าทายและยากเกินความสามารถไปมาก แต่ราเมศวร์เป็นคนให้โอกาส เขามองเห็นศักยภาพและความมุ่งมั่นจึงตอบรับให้เธอเข้าทำงานทั้ง ๆ ที่ยังไม่มีประสบการณ์

และระยะเวลาหนึ่งปีลูกศรก็ได้พิสูจน์ตัวเองแล้วว่าเธอทำได้ เธอเรียนรู้การสอนงานจากเลขาคนเก่าของเขาอย่างเคร่งครัด จดจำเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ และใช้ความพยายามอย่างหนัก จนกลายเป็นเลขาของราเมศวร์ซึ่งดำรงตำแหน่งผู้บริหารของบริษัทได้อย่างดีเยี่ยม อาจจะมีข้อผิดพลาดไปบ้างตามประสาคนประสบการณ์น้อย แต่ก็นับว่าเกินมาตรฐานที่ตั้งไว้มากโข

ระยะเวลาหนึ่งปีพอจะทำให้กำแพงระหว่างเจ้านายและลูกน้องทลายตัวลงได้บ้าง จากเดิมที่ลูกศรไม่กล้าแม้แต่จะสบตา แต่ตอนนี้เธออาจหาญที่จะพูดคุยกับราเมศวร์นอกเหนือจากเรื่องงานเพราะเขาไหว้วานให้เธอจัดการ

“ดิฉันบอกกับคุณแพรวตามที่คุณเมศวร์สั่งเรียบร้อยแล้วนะคะ ตอนนี้เธอก็กลับไปแล้วด้วยค่ะ”

เรื่องที่ราเมศวร์ไหว้วานก็คือเรื่องผู้หญิง นอกจากเรื่องงานอันหนักอึ้งก็มีเรื่องสาว ๆ ที่มาเกาะแกะเขานั่นแหละที่ลูกศรมองว่ามันยากเสียยิ่งกว่ายาก แต่ก็ไม่มีเลยสักครั้งที่เธอจะรับมือไม่ไหว คงเพราะเป็นแบบนี้ราเมศวร์ถึงได้ไว้ใจและมั่นใจในตัวลูกศรมากขึ้นเพราะเลขาคนเก่าที่ขึ้นชื่อว่าเก่งกาจก็รับมือกับผู้หญิงของเขาไม่ได้

“ดีมาก ถ้ามาอีกก็บอกไปเหมือนเดิมเลยนะ แต่ถ้ายังรั้นจะอยู่ต่อก็ปล่อยให้นอนเฝ้าบริษัทไปนั่นแหละ เพราะยังไงผมก็จะไม่ไปเจอหน้าเธอเด็ดขาด”

ราเมศวร์กำลังประสบเหตุตามแบบฉบับของผู้ชายเจ้าเสน่ห์ที่มีผู้หญิงตามติด ซึ่งฝ่ายนั้นล้วนเป็นลูกสาวของเพื่อนแม่ที่อยากจับคู่ให้ทั้งนั้น และมันจะไม่น่าปวดหัวเลยถ้ามีแค่คนเดียว แต่นี่แทบจำหน้าไม่ได้ว่าใครเป็นใคร ไม่รู้ว่าแม่เขาไปเร่ขายหรือโฆษณาถึงไหนทำไมถึงได้วุ่นวายแบบนี้

“คุณเมศวร์รู้ได้ยังไงคะ” ลูกศรถามกลับถึงคำถามที่เขามุ่งเป้ามา ทำไมราเมศวร์ถึงรู้ว่าเธอกำลังเดือดร้อน และไม่เข้าใจว่าเขาจะอยากรับรู้ปัญหาของเธอไปทำไม

“ตอนเช้าผมบังเอิญเห็นพอดี” ราเมศวร์บอกเหตุผลที่ทำเอาหญิงสาวถึงกับสะอึก

ย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์ในตอนเช้าที่เธอและแม่กำลังมีปัญหากัน เกิดการทะเลาะวิวาทขนาดย่อมที่ใครหลายคนในละแวกนั้นน่าจะคุ้นชินเฉยชากันหมดแล้ว ทว่ามันกลับไม่ใช่สำหรับลูกศรที่เจ็บปวดรวดร้าวจนอยากหายไป

“อีศร อีลูกทรพี มึงมันเป็นลูกอกตัญญูไม่รู้คุณพ่อแม่” เสียงตะโกนด่าสาปส่งดังจนได้ยินไปถึงไหนต่อไหน นิ้วชี้กดย้ำ ๆ กับขมับเล็กของคนเป็นลูกที่ร้องไห้หลั่งน้ำตาแทบเป็นสายเลือด

“แม่ด่าว่าหนูเป็นลูกอกตัญญูเพราะหนูไม่มีเงินให้แค่นั้นน่ะเหรอ” ลูกศรถามทั้งแรงสะอื้น ต้นปลายปลายเหตุของเรื่องมันเกิดจากที่แม่ของเธอเข้ามาขอเงินจำนวนหนึ่งแสนเพื่อไปจ่ายหนี้แชร์

เธอไม่รู้ว่าเรื่องจริงแล้วต้องใช้เงินมากมายขนาดนี้หรือเปล่า แต่ถ้าเป็นจริงเธอก็ไม่มีเงินให้แม่อยู่ดี ลำพังแค่หนึ่งหมื่นเธอยังไม่มีปัญญา

“ก็มึงมันอกตัญญูไง กูขอเงินแค่นี้ทำเป็นไม่ให้ ไหนมึงอวดนักหนาว่ามึงได้ทำงานบริษัทใหญ่โตมั่นคง กับอีแค่เงินหนึ่งแสนทำไมถึงให้กูไม่ได้!”

“แม่! หนูเป็นแค่พนักงานธรรมดานะแม่ ไอ้เงินเดือนเป็นแสนน่ะมันระดับผู้บริหาร แม่คิดว่าวุฒิปริญญาตรีของหนูมันจะทำตำแหน่งแบบนั้นได้หรือไง!”