บทที่ 1 ร้านขนมแม่ศร (2)

บทที่ 1

ร้านขนมแม่ศร (2)

“แอะ ฮื่อ...งื้อ แมะจ๋า! อุ้มหน่อย ฮึก...แม่!” เด็กน้อยร้องไห้ขึ้นอีกแล้ว ลูกศรถึงกับละทิ้งทุกอย่างและรีบเข้าไปอุ้มลูกขึ้นแนบอกทันที มันเป็นอาการปกติของเด็กที่นอนจนเต็มอิ่มแล้วร้องโยเยเรียกความสนใจ

“ว่าไงครับลูก อยากเล่นแล้วเหรอคนเก่ง” รอยยิ้มอ่อนโยนส่งให้กับลูกชายที่แผดเสียงร้องลั่นร้าน เพียงยื่นมือไปเกลี่ยจมูกและแก้มเนียนก็หยุดเสียงงอแงแล้วเปลี่ยนเป็นเสียงขำขันคิกคักจากลูกชายได้กะทันหัน

“คิก ๆ แฮ่ แมะ เย่น เย่นกันฮะแม่” เด็กสองขวบตีมือแปะ ๆ ชวนแม่เล่นด้วยท่าทางดีใจ พานทำให้ลูกศรค้นพบถึงรอยยิ้มอันแสนคุ้นเคยที่ยังคงฝังลึกอยู่ในหัวใจไม่เปลี่ยน

“ยิ้มเหมือนพ่อจริง ๆ เลยเด็กคนนี้”

รอยยิ้มของลูกชายสองขวบช่างเหมือนพ่อเหลือเกิน และมันไม่ใช่แค่ยิ้มแต่เป็นทั้งใบหน้า ราวกับว่าถอดแบบคนเป็นพ่อมาที่เธอไม่ต้องไปค้นหารูปวัยเด็กของเขาเลยก็รู้ว่าคงเหมือนกันไม่มีผิด

มือเล็กลูบประโลมที่ผิวกายเนียนนุ่มของลูกชายแผ่วเบา หวนนึกถึงวันวานที่ผ่านมานานมากกว่าสามปีแล้วแต่มันยังคงตราตรึงไม่จางหาย

ของขวัญหลังหย่าที่เขามอบให้ก่อนจากลาคือลูกชายที่เป็นทั้งชีวิตและลมหายใจ เด็กคนนี้เป็นเหมือนตัวแทนหัวใจที่ต่อให้ชาตินี้เราจะไม่ได้พบกันอีก แต่เธอก็ไม่มีวันลืมเลือนเขาได้เลย

“ดูซิคนเก่ง ตาก็เหมือนพ่อเปี๊ยบเลย ปากก็เหมือนพ่อ ยิ้มก็ยังเหมือนพ่ออีก นี่ใจคอจะไม่เหมือนแม่บ้างเลยเหรอครับลูก” นิ้วเรียวยาวแตะไปตามคำพูดตั้งแต่ดวงตาถึงริมฝีปากที่ผลิยิ้มกว้างพร้อมเสียงหัวเราะ

เด็กตัวน้อยคงคิดว่าแม่กำลังหยอกเย้าก็ขำขันชอบใจ ดีดตัวสะบัดไปมาแล้วก็ดึงนิ้วมือของแม่มางับเล่น จนต้องถูกลงโทษเป็นหอมฟอดใหญ่ที่กดจูบลงมาเต็มอิ่มไปทั่วทั้งหัวใจ

แต่สิ่งที่ลูกศรพูดนั้นไม่ได้เกินจริงเท่าไหร่ ลูกชายคนนี้ถอดแบบคนเป็นพ่อมาเกือบทั้งหมด ดวงตาคมขลับทว่าทรงเสน่ห์ ใบหน้าดูเรียบตึงเข้าถึงยากทั้งที่ยังอายุเพียงสองขวบกว่า ยิ่งรอยยิ้มยิ่งตอกย้ำให้มั่นใจถึงคนที่เดินจากลา เธอตกหลุมรักราเมศวร์จากสิ่งนั้น ทว่าตอนนี้เธอได้ครอบครองผ่านตัวตนของลูกชาย

“โตไปลูกแม่จะต้องหล่อเหมือนพ่อแน่ ๆ เลยนะครับ จะต้องหล่อเท่เหมือนพ่อเลยนะครับ” พูดแล้วก็กดใบหน้าลงไปฟัดพุงอวบของลูกชายด้วยความมันเขี้ยว ทุกการกระทำล้วนนึกถึงคนคนนั้นในความทรงจำตลอด

ร่างสูงโปร่งดูดี เนื้อกายแข็งแรงตามแบบฉบับคนรักสุขภาพ ใบหน้าหล่อเหลาเป็นที่หมายปอง ความสุภาพให้เกียรติ และอีกมากมายที่เธอเคยได้รับและเชยชมจนมันก่อตัวเป็นความรักอย่างที่หาคำอธิบายไม่ได้

เขาไม่เคยจางหายจากความคิดถึงของเธอตลอดสามปีที่แยกจากกัน เธอไม่รู้ว่าเส้นทางชีวิตของเขาจะสวยงามมากเพียงใดเมื่อได้รับอิสระหลังหย่า เขาอาจจะอยู่ที่ไหนสักที่และคงกำลังมีความสุขอิ่มล้น แต่เธอคนนี้ยังคงมีเขาในหัวใจไม่เคยเปลี่ยนแปลง

แค่เธอมีลูกชายคนนี้ก็เหมือนกับว่าได้รับของขวัญล้ำค่าอย่างที่ทั้งชีวิตคงหาไม่ได้อีก

กริ๊ง...กริ๊ง...

“ลูกค้าเข้าแล้ว รอแม่ตรงนี้ก่อนนะครับคนเก่ง”

เสียงโมไบล์ที่ติดกับประตูดังขึ้นเรียกความสนใจจากสองแม่ลูก หญิงสาววางลูกชายลงก่อนจะขานต้อนรับเพราะคิดว่าเป็นลูกค้า ครั้นหันไปก็เหมือนกับว่าทุกอย่างถูกคำสั่งหยุดการเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ

“ร้านขนมแม่ศร ยินดีต้อน...”

“ในที่สุดผมก็ตามหาคุณจนเจอ ลูกศร!”

เสียงทุ้มที่เปล่งออกมาเป็นเหมือนการยืนยันว่าภาพเบื้องหน้าไม่ใช่ความฝัน ดวงตาของลูกศรเลือนรางคล้ายกับคนพร่าเบลอ เธอไม่แน่ใจว่าคนที่ปรากฏตรงหน้านั้นใช่คนที่กำลังคิดถึงอยู่ตลอดหรือเปล่า แต่น้ำเสียงนุ่มหูที่เธอเก็บมาเพ้อฝันทุกค่ำคืนนั้นเป็นการยืนยันว่าทุกอย่างคือเรื่องจริง

นี่ยังไงล่ะ...ต้นตอดีเอ็นเอของเจ้าลูกชายที่ถอดแบบออกมา

ราเมศวร์กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ!