ตอนที่ 6 เกิดอะไรขึ้น

บอดี้การ์ดของเธอขับรถมาได้ระยะหนึ่ง กลับรู้สึกว่าเบรกไม่อยู่ ทำให้เขาหน้าซีดเผือดทันที และแจ้งผ่านหูฟังไปยังรถขันข้างหน้า

“รถขัดคล่อง รถขัดคล่อง”

“มีอะไรเดฟ”

“ใครไม่รู้ตัดสายเบรก” เดฟเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

“ชะลอรถได้ไหม” แคนรี่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดเช่นกัน

แต่ทันใดนั้น รถที่สวนขึ้นมาทำให้บอดี้การ์ดของเธอหักหลบชนต้นไม้ต้นใหญ่อย่างจัง

ย้อนไปสิบนาที ก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์

“กลับก่อนนะ ฝากดูงานด้วย” เจคอปเอ่ยบอกโธมัส ซึ่งเขาเป็นหัวหน้าบอดี้การ์ดของเจคอป

“ครับท่าน” โธมัสเอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เจสันนายกลับไปได้เลย วันนี้ฉันขับกลับเอง” เจคอปเอ่ยบอกเจสันซึ่งเป็นคนขับรถของเขาเอง

“ครับท่าน” เจสันเอ่ยบอกเขา เจคอปขึ้นรถสปอร์ตหรูสีดำ ขณะที่เจสันปิดประตูให้เขา เขาจึงขับรถออกไป

เมื่อเขาขับรถมาได้สักพักหนึ่ง เขากลับเห็นรถเก๋งสีขาวชนกับต้นไม้ใหญ่ที่ข้างหน้า สภาพของรถยับเยิน

“รถใคร” เขาอุทานขึ้นมา และลงจากรถ ดูที่ประตูรถปิดอยู่ทั้งสองข้าง เขาก้าวเดินไปที่รถ เปิดลิ้นชักหน้ารถหยิบปีนมายิงหน้าต่างสองสามทีหน้าต่างแตกออกให้เขาให้คนในรถได้ชัด

“แคนรี่” เจคอปเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงตกใจ เอื้อมมือไปกดล็อก แล้วเปิดประตูรถออก ไม่ใช่แค่แคนรี่คนเดียวที่ประสบอุบัติเหตุ แต่มีบอดี้การ์ดของเธอที่เสียชีวิตคาที่อยู่ที่พวงมาลัยของรถ

เจคอปนั่งอยู่หน้าห้อง ICU เวลาผ่านไปหานาทีหลังจากที่ให้บอดี้การ์ดแจ้งเฮนรี่ เขาทอดสายตาเห็นวิกตอเรียวิ่งมาด้วยความเร็ว พร้อมกับเฮนรี่วิ่งตามเธอมาติดๆ พร้อมด้วยบอดี้การ์ดประมาณสิบกว่าคน

วิกตอเรียน้ำตานองหน้าวิ่งไปหน้าห้อง ICU ทันที

“ลูกแม่” วิกตอเรียเอ่ยด้วยน้ำเสียงกรีดร้อง และหมดสติทันที เฮนรี่เข้ามาประคองเธอจากด้านหลัง นางพยาบาลวิ่งมาหาเธอเพื่อปฐมพยาบาล ไม่นานนักรถเข็นเปลนอนพร้อมกับบุรุษพยาบาลพาเธอไปยังห้องพัก

“เดี๋ยวผมออกมาคุยด้วย” เฮนรี่เอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด เฮนรี่เองไม่อยากพูดอะไรมาก เพราะเจคอปก็เลือดเต็มตัว เฮนรี่เดินไปกับพยาบาล สวนกับเอ็ดเวิร์ดกับเบลล่าที่เดินมา เจน จอร์จ แคทเธอรีน และอดัมได้ข่าวจากเอ็ดเวิร์ดรีบมาเช่นกัน

“เกิดอะไรขึ้นกับแคนรี่” เอ็ดเวิร์ดถามเจคอปทันที

“พอเธอออกจากงาน ผมก็ออกหลังเธอไม่ถึงสิบนาที ผมเห็นรถของใครไม่รู้ชนกับต้นไม้ จึงรีบไปดู ผมเอาปีนยิงกระจกฝั่งคนขับจึงเห็นว่าเป็นเธอ จึงรีบนำมาส่งโรงพยาบาล” เจคอปเอ่ยบอกตามที่เขาได้เห็น นายแพทย์ท่านหนึ่งก้าวเดินออกมาจากห้อง ICU เฮนรี่จึงก้าวเดินมาหาแพทย์ท่านนี้ทันที

“ใครคือญาติของคนไข้ครับ” แพทย์เอ่ยถาม

“ผมเป็นพ่อเธอ” เฮนรี่เอ่ยบอก

“คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วนะครับ สมองไม่ได้รับการกระทบกระเทือนแต่อย่างใด มีเพียงศีรษะแตก ต้องพักฟื้นสักสี่ห้าวันครับ”

“ขอบคุณมากที่พาแคนรี่มาส่งโรงพยาบาล ถ้าไม่มีคุณผม นึกภาพไม่ออกว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง” เฮนรี่เอ่ยบอกเจคอป

“ไม่เป็นอะไรครับท่าน ผมเห็นคนที่ผมจะช่วยได้ผมก็ต้องรีบช่วย” เจคอปเอ่ยบอกเฮนรี่ ตำรวจหนุ่มสองคนก้าวเดินมาหาพวกเขา

“ไมเคิลได้อะไรบ้าง” เอ็ดเวิร์ดเอ่ยถามตำรวจที่ชื่อไมเคิลทันที

“ฉันให้คนไปตรวจสอบแล้วว่ามีคนต้องตัดสายเบรกแน่นอน เพราะสายเบรกขาดออกจากกัน” ไมเคิลเอ่ยบอก

“แสดงว่ามีคนที่จะอยากฆ่าเคนรี่” อดัมเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“แต่แคนรี่ไม่มีศัตรูที่ไหนนะ” แคทเธอรีนเอ่ยบอก

“แล้วทำเพื่ออะไร” จอร์จเอ่ยถามขึ้นมา

“ต้องหาคำตอบให้ได้” เอ็ดเวิร์ดเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดุดัน กำหมัดแน่น เบลล่าจับมือเขาให้เขาคลายออก เพราะเธอเองก็รู้สึกเป็นกังวลไม่แพ้กัน

“ไมเคิล ผมขอคุยเป็นการส่วนตัวหน่อย” เฮนรี่เอ่ยบอกไมเคิลด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ครับท่าน” ไมเคิลเอ่ยบอก และเดินตามเฮนรี่ไปทันที

“ผมต้องการให้คุณสืบไม่ให้ใครรู้ เพราะผมไม่รู้ว่า ผมมีศัตรูที่ไหนหรือไม่ พอได้เรื่องแล้วรายงานผมทันที”

เฮนรี่เอ่ยบอกไมเคิลด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ผมจะตามตัวคนร้ายให้เร็วที่สุด ตอนนี้มีคนแอบฟังเราอยู่ แต่เขาจะไม่ได้ยินที่เราพูดกัน” ไมเคิลเอ่ยบอกมองกระจกข้าง แล้วมีคนวิ่งออกไป ห้องนี้เก็บเสียงเพราะเป็นห้องผ่าตัด

“ผมไปดูอาการลูกกับภรรยาผมก่อน” เฮนรี่เอ่ยบอก ขณะที่ก้าวเดินออกไป

“คุณแม่แคนรี่ยังไม่ฟื้นอีกหรือครับ”

เอ็ดเวิร์ดเอ่ยถามวิกตอเรียที่นั่งเฝ้าไม่ยอมไปไหนมาตลอดสามวันที่ผ่านมา ส่วนเฮนรี่นั้นไปดูงานตอนกลางวัน ช่วงเย็นก็รีบกลับมาดู และนอนในห้องพิเศษที่โรงพยาบาลจัดไว้ให้ เขานั้นกับเธอจนเช้า แล้วค่อยออกไปทำงาน ส่วนเขากับเพื่อนๆ ของแคนรี่มาเยี่ยมกันทุกวัน

“ยังเลยลูก หมอบอกแม่ว่าน้องจะฟื้น แต่ก็วันจะฟื้นไหนกำหนดวันไม่ได้” วิกตอเรียเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงหดหู่สีหน้าของเธอช่างดูอิดโรยอย่างมาก

เอ็ดเวิร์ดทอดสายตามองไปยังโต๊ะข้างเตียงเห็นช่อดอกกุหลาบสีขาว ช่อใหญ่วางอยู่

“ช่อดอกกุหลาบของใครครับ” เขาเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“แม่ก็ไม่รู้ ถามพยาบาลบอกว่า เขาขอไม่ประสงค์ออกนาม” เธอบอกเขา

“อาจจะเป็นเพื่อนของแคนรี่ก็ได้”

“คงเป็นเช่นนั้น

“ผมกลับก่อนนะ พักผ่อนบ้างนะครับ” เขาเอ่ยบอกเธอ

“จ้า” เธอเอ่ยบอกเขาด้วยรอยยิ้ม เบลล่าก้าวเดินไปหาแคนรี่ที่นอนอยู่เตียง

“หายไวๆ นะแคนรี่” เบลล่าเอ่ยบอกเธอและใช้มือเรียวลูบที่มือของแคนรี่เบาๆ ที่อยู่ในผ้าห่ม เขาก้าวเดินมาหาแคนรี่ที่เตียงเช่นกัน

“หายไวๆ นะ รีบลุกมาทะเลาะกับฉัน”

เช้าที่สดใสในมหานครลอนดอน หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลเริ่มตอบสนอง นิ้วเรียวกระดิกช้าๆ ริมฝีปากขยับเบาๆ

“น้ำ...ขอน้ำ...หน่อย”

แคนรี่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง ทำให้วิกตอเรียที่นั่งซบไหล่เฮนรี่อยู่ที่โซฟาตื่นขึ้นมาทันที พร้อมกับเฮนรี่

“พระเจ้า...แคนรี่ฟื้นแล้ว” วิกตอเรียเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงดีใจ สาวใช้ที่ยืนอยู่ประคองแคนรี่ลุกขึ้นนั่ง ส่วนสาวใช้อีกคนรีบรินน้ำใส่แก้วน้ำเอาหลอดใส่ให้เธอดูด